14. Teraz nie mów... jak kiedyś!

 Dedykacja: Dla zawsze czekających! 😉

💞💞💞

                Wylądowali razem w salonie jego rezydencji.

- Pójdę wziąć prysznic, nim przyjdzie stylistka – zdecydowała Hermiona.

- Jasne. Spotkamy się o ósmej na dole – Draco uśmiechnął się do niej.

- Dobrze, do zobaczenia – Hermiona odwzajemniła uśmiech i skierowała się w stronę schodów.

                Nalał sobie whisky, raz po raz zerkając na jej nieświadomie zalotnie kołyszące się biodra, gdy wchodziła na górę. Wciąż była tak niesamowicie seksowna, że robiło mu się od tego sucho w ustach.
 
Usiadł na kanapie i potarł oczy.
Gdy odebrał połączenie od niej, a zamiast jej twarzy zobaczył ciemne wnętrz jej torebki i usłyszał Weasleya, który mówi, że ma mu się nie opierać, bo on ją kocha, to dosłownie dostał szału. A gdy usłyszał jej pełne paniki „Draco, pomocy!”, to o mało nóg nie połamał, gnając w stronę kominka.

Resztką świadomości posłał patronusa do Zabba.
Nie dlatego, że bał się, że sam nie da rady Weasleyowi, ale dlatego, że ktoś go musiał powstrzymać, by go przypadkiem za mocno nie poniosło… Myśl, że ten rudy wieśniak, mógłby jakoś skrzywdzić Hermionę, wprawiła go w stan najwyższej wściekłości. Mógłby ulec emocjom… I naprawdę za mocno uszkodzić jej byłego narzeczonego.
Oparł się wygodnie i zamoczył usta w alkoholu.

Ale z drugiej strony, czy mógł się dziwić Weasleyowi, że spróbował ją odzyskać?
Czy sam nie fantazjował o tym, by porwać ją z pod ołtarza w dni jej ślubu z tych bezuchym kretynem?
Weasley był świadom tego, że stracił wyjątkową kobietę.
Rozumiał go. Sam też miał taką świadomość. Codziennie od prawie sześciu lat…
A teraz ona znów była tuż obok. Trzymał ją w swoich ramionach, a ona się przed tym nie opierała. To było takie… właściwe.
Westchną ciężko.

                Dystans się skracał, a on coraz mocniej się tego obawiał. Nie umiał jednak się od niej odsunąć. Nie, kiedy znów mógł być tak blisko. Zbyt mocno za tym tęsknił.
Dopił swojego drinka i postanowił jeszcze chwilę posiedzieć na kanapie.
To był naprawdę ciężki dzień.

                Ledwo rano przekroczył próg biura, a Luisa już odbierała pierwszą sowę od jakiegoś redaktora.
Do dwunastej Zabini miał zawalone całe biuro listami, a dziennikarze pod budynkiem skandowali „Malfoy wyjdź do nas!”. Jeszcze trochę i urządziliby mu tam jakiś bunt. Dobrze, że firma ochroniarska zatrudniła dodatkowych ludzi.

                Poza tym dostał kilkanaście sów od znajomych, z żądaniem wyjaśnień, skąd nagle w jego życiu wzięła się Hermiona Granger. Wciąż był zdziwionym tym, że sześć lat temu udało im się tak dobrze ukryć. Chyba wojna sprawiła, że każdy mocniej zajął się wtedy swoimi problemami, a na nich nie zwracano uwagi. Dwie potłuczone dusze, które spotkały się wśród ruin Hogwartu. Wystarczył nieco ponad miesiąc, by totalnie ich to pochłonęło…
A później kolejne trzy miesiące… Najszczęśliwsze w jego życiu. 
Naprawdę wtedy uwierzył, że to mogłoby być już na zawsze.
Zamknął oczy i westchnął. Mimowolnie przypomniała mu się dzisiejsza konfrontacja z Amandą.

               Nie znosił jej… Od pierwszego wspólnego obiadu w rezydencji jego ojca, nie cierpiał tej baby do szpiku kości. I to wcale nie dlatego, że w ledwo rok po śmierci jego matki, ojciec chciał się związać z kimś nowym. Nie. Życzył mu by był szczęśliwy. Ich relacja zawsze była trudna, ale Draco wcale go nie nienawidził. Po prostu Amanda od początku była dla niego tak fałszywie miła i nadskakująca, że prawie rozbolały go zęby od tej wymuszonej słodyczy. Nie przypadła mu do gustu takim zachowaniem. A później zaczęła go na siłę swatać z Dianą, tak obsesyjnie, że prawie od tego zwariował. Dość pochopnie podjął decyzję, by wreszcie zgodzić się na te zaręczyny, mając nadzieję, że to zapewni mu choć na chwilę spokój. Dopiero niedawno doszedł do wniosku, że był tak rozbity faktem, że Hermiona zaczęła na poważnie układać swoje życie, że chyba nie myślał wtedy racjonalnie…

- Skądś ty wytrzasnął tę dziewuchę? – krzyczała dziś Amanda, krążąc nerwowo po jego gabinecie.

- To w żadnym wypadku nie jest twoja sprawa – odpowiedział spokojnie. – I lepiej się szybko stąd wynieś, nim przyjadą tu aurorzy. Skavingowie zapewne złożą zażalenie o bezprawnym wtargnięciu do ich domu!

- Jesteś dla mnie jak syn! Mam prawo wiedzieć, co wyprawiasz ze swoim życiem! – wściekała się.

- Nie jestem, nie byłem i nigdy nie będę dla ciebie jak syn. Jesteśmy dla siebie zupełnie obcy i nie życzę sobie, byś próbowała się wtrącać w moje sprawy, rozumiesz? – odpowiedział, patrząc jej twardo w oczy.

Amanda, aż się zapowietrzyła.

- Ale twój ojciec, by do tego nie dopuścił…

- Mój ojciec nawet nie wie, jaki jest dzień tygodnia. I nie żeby obchodziło mnie jego zdanie w kwestii moich wyborów, nawet gdyby był zdrowy. Masz się trzymać z daleka ode mnie i mojej narzeczonej, dociera?

- Draco! Jak możesz? Ja to przecież dla twojego dobra! Lucjusz chciał, by ty i Diana… - w oczach Amandy błysnęły łzy, a Draco ledwo powstrzymał głośne prychnięcie.
Wiedział, że to tylko pozory.

- Nie próbuj mi wmówić, że mój ojciec byłby szczęśliwy, tylko jeśli bym poślubił Dianę. Znam go dłużej niż ty i wiem, że nienawidzi szkockich rodów czystej krwi. Nigdy nie chciałby przymierza z Lachlanami. Zresztą zaraz po wojnie zawarliśmy umowę. Ja mogłem robić ze swoim życiem co zechciałem, a on w zamian dostał moją część majątku po dziadku Abraxasie.

- Zrzekłeś się tak ogromnej fortuny dla wolności? – zdziwiła się Amanda.

- Miałem majątek po dziadkach Blackach, a poza tym… Chciałem móc żyć po swojemu.

- Na przykład, poślubiając szlamę? – niedowierzała.

- Uważaj Amando! – ostrzegł ją ostro. – Nie radzę ci, próbować obrażać mojej narzeczonej, jeśli nie chcesz ze mną wojny!

- Ta dziewczyna zrujnuje ci reputację i nazwisko! – wściekła się Amanda.

- Ta dziewczyna jest bohaterką wojenną, poważaną przez cały magiczny świat. A nasze nazwisko i tak byłoby zrujnowane, gdyby tylko ktoś odkrył, że mój ojciec ożenił się z byłą prostytutką… - Draco uśmiechnął się do niej.

Amanda zapłonęła ognistą czerwienią.

- Jak śmiesz?!

- Dirk Oates. Mówi ci to coś? – Draco sięgnął do swojej szuflady i wyjął z niej teczkę.

- Nie mam pojęcia, o czym pleciesz! – zaperzyła się jego macocha, czerwona jak wiśnia.

- Mamy jego zeznania, potwierdzone za pomocą veritaserum – Draco potrząsnął teczką.

- Dawaj to! – Amanda rzuciła się w jego stronę, próbując wyrwać mu dokument.

Draco zaśmiał się, gdy jej się to udało, a po otwarciu okazało się, że teczka jest pusta.

- Chyba nie sądziłaś, że trzymam ją w biurku? Jest dobrze ukryta. Wiedziałem, że kiedyś może mi się przydać.

Amanda nadal płonęła czerwienią i złością.

- Dobrze! Mów czego chcesz… - wycedziła wściekle.

- Byś się nie zbliżała do mnie i mojej narzeczonej, a jeśli już gdzieś nas przypadkiem spotkasz, masz okazywać Hermionie szacunek. Nie radzę ci, bym się dowiedział, że było inaczej… Masz też opanować Dianę. Nie chcę jej więcej widzieć na oczy! – zaznaczył z mocą.

- Ciekawe dlaczego dopiero teraz mi tym grozisz, a nie na przykład wtedy, gdy cię tak usilnie namawiałam na małżeństwo z moją siostrzenicą… – zapytała cierpko.

- Bo małżeństwo z Dianą by nie doszło do skutku, jeśli bym tego naprawdę nie chciał. Mogłaś robić te swoje chore akcje i kampanie, ale i tak decyzja była moja. Teraz jednak wiem doskonale, że już planowałaś, jak nie dopuścić do mojego ślubu z inną kobietą. Dlatego ostrzegam cię… Jeśli tylko usłyszę, że coś kombinujesz, te materiały dostanie każda gazeta w kraju! – zaznaczył dobitnie.

- To zrujnuje nie tylko mnie! – wypluła.

- Tylko ciebie. Jeśli to wypłynie, wystąpię w imieniu ojca o rozwód i uwierz mi, dostanie on go i to bardzo szybko. Dodatkowo wasza intercyza jasno mówi, że nie otrzymasz kunta z jego majątku w przypadku takich dowodów.

- Ty wstrętny…

- Posłuchaj uważnie Amanda! Daj nam spokój, a jak ojciec umrze, pozwolę ci zachować zapisaną ci część pieniędzy i rezydencję, w której teraz mieszkacie – zaproponował.

- Ale Diana… - Amanda westchnęła płaczliwie.

- Nie chce o niej więcej słyszeć i więcej jej widzieć, rozumiemy się? – zapytał ostro.

- Złamałeś jej serce…

- Raz w życiu zatańczyłem z tą kobietą na balu z okazji urodzin ojca, a ty mi chcesz wmówić, że czuła do mnie coś prawdziwego? – zaśmiał się z niedowierzaniem.

- Zakochała się w tobie, od pierwszego wejrzenia! – zapewniała Amanda.

- Ale ja w niej nie i skończmy ten temat. Żyj dalej, tak jak lubisz, trwoniąc forsę starego i udając zatroskaną żonkę, ale ode mnie i mojego życia trzymaj się tak daleko, jak tylko zdołasz, czy to jasne?

- Będziesz tego żałował – jego macocha ruszyła w stronę drzwi.

- To groźba? – warknął Draco.

- Ależ nie! Mówię ci tylko, że takie małżeństwo nie może się udać! Ta dziewczyna cię skrzywdzi…

- Jeszcze słowo! – Draco wstał za biurka. – Na dole czeka z dwudziesty dziennikarzy. Mam tam zejść teraz z twoją teczką? Nie prowokuj mnie, bo wiele mi już nie trzeba, bym to zrobił… - ostrzegł.

- Nie! Nie! – zawołała Amanda, po czym wyjęła chusteczkę i otarła łzy. – Po prostu obiecałam Dianie i jej rodzicom, że będziecie kiedyś razem. Nie wiem, jak mam im teraz spojrzeć w oczy… – wyszeptała zbolałym głosem.

- To na przyszłość nie składaj obietnic bez pokrycia i nie próbuj dysponować mną i moim życiem! Mam nadzieję, że dociera do ciebie, że wcale nie żartuję! – zaznaczył wyraźnie.

- Zaprosisz nas na ślub? – spytała cicho.

- Nie. Ojciec i tak nie może przyjść, a ciebie nie chcę widzieć nigdy więcej w żadnym moim domu.

- Chciałam tylko dla ciebie, jak najlepiej… - Amanda ostentacyjnie otarła łzy.

- To dobrze się składa, że sam wiem, co będzie dla mnie najlepsze. A teraz żegnam! – wycedził cierpko.

- Powodzenia… - Amanda rozszlochała się teatralnie w głos i wyszła z jego gabinetu, najpewniej licząc na to, że sekretarka i inni pracownicy jego biura, zobaczą to przedstawienie.

- Dziwka… - mruknął pod nosem, wyraźnie rozeźlony.

To nie było kłamstwo. Dopiero po zawarciu małżeństwa jego ojca z tą kobietą, Draco wpadł na pomysł, by dokładniej ją sprawdzić.
Okazało się, że miała za sobą dość szumną młodość… Cóż. Sam nie wiedział, czemu nie powiedział wtedy o tym Lucjuszowi. Może dlatego, że wydawało mi się, że mimo wszystko ojciec jest przy niej szczęśliwy?
W każdym razem, dobrze, że zachował te materiały. Wiedział, że właśnie wystraszył Amandę na tyle, by odpuściła… Przynajmniej na jakiś czas.


💞💞💞


- Proszę pana? – głos Roberta ocknął go ze wspomnień.

- Tak? – zapytał, pocierając oczy.

- Panna Ferson znów jest pod bramą… - Bob popatrzył na niego niepewnie.

- Odprawcie ją – nakazał, wstając.

- Jak pan sobie życzy – Robert skłonił się i odszedł.

Draco postanowił pójść na górę i wziąć prysznic, nim stylistka przyjdzie mu pokazać, który garnitur ma założyć na dzisiejszy wieczór.



💞💞💞


                Hermiona spojrzała w lustro. Elegancki kok i perfekcyjnie zrobiony makijaż sprawiały, że ledwo poznała się w lustrze. Na szafie tuż za nią wisiała już przygotowana przepiękna suknia. Długa i wąska, w pięknym odcieniu granatowego, ze srebrnymi ścieżkami, wykładanymi prawdziwymi cyrkonami. Była bardzo elegancka i zapewne kosztowała prawdziwą fortunę.

- Pójdę sprawdzić, czy u Dracona wszystko w porządku i zaraz wrócę pomóc ci założyć suknie – nowa stylistka, uśmiechnęła się do niej uprzejmie.

- Dziękuję Eveline – odparła Hermiona, starając się również zdobyć na uśmiech.

- Zawsze do usług! – zaśmiała się kobieta, po czym wyszła.

Hermiona westchnęła cicho. Miała nadzieję, że jakoś przetrwa ten wieczór. Tak dawno nie była na kolacji w eleganckim miejscu…

- Siedzimy w tym zamku od prawie trzech tygodni – burczał, wyrzucając niedopałek papierosa za balustradę.
- Hej! Nie śmieć! – upomniała go Hermiona, przywołując peta zaklęciem i wrzucając do woreczka z papierkami po czekoladowych żabach i musach-świstusach, które zjedli razem podczas wschodu słońca.
- Muszę się stąd wyrwać… - Draco spojrzał na nią.
- Przecież nikt cię tu siłą nie trzyma – zauważyła, przekładając stronę w książce.
Malfoy podszedł do niej i znów usiadł obok niej na kocu.
- Co robisz dziś wieczorem, Granger? – spytał.
Hermiona uniosła głowę i spojrzała na niego uważnie.
- Pytasz, bo chcesz zwalić na mnie jakieś zadanie od McGonagall?
- Pytam, bo mam ochotę na jeden wieczór opuścić te stare ruiny.
- I co to ma ze mną wspólnego? – zdziwiła się.
Draco wywrócił oczami.
- Może poszłabyś ze mną?
- Ja z tobą?
- Na Salazara! Tak! Chcę zapytać czy wybierzesz się ze mną na spacer i kolację poza te pieprzone mury! – zawołał.
- Malfoy… Ty się nawet ze mną nie witasz, jak mijamy się w Wielkiej Sali przy innych ludziach. Jakim cudem chcesz gdzieś ze mną wyjść? Plotkarze by nas pożarli żywcem…
- Nie muszą o niczym wiedzieć. Spotkamy się wieczorem w Hogsmeade i teleportujemy do Londynu – Draco nonszalancko wzruszył ramionami.
- Musisz być naprawdę zdesperowany, skoro chcesz zabrać  mnie ze sobą – zaśmiała się. 
- Najpewniej masz racje. To jak? Zgoda? – uśmiechnął się do niej zachęcająco.
- Ustalmy sobie jedno… To nie jest randka! – zaznaczyła.
- O Merlinie… Granger! Nie używaj tego słowa w kontekście naszych spotkań, nigdy w swoim życiu! – zaznaczył, mimo wszystko szybko odwracając od niej wzrok.
- W takim razie zgoda, skoro ty stawiasz! – zaśmiała się i pokazała mu język.
- Świetnie. O siódmej pod pubem – Malfoy wstał.
- Mam nadzieję, że to nie jest tylko podstęp, by mnie porwać i pozbawić życia… – zażartowała.
- Nie tym razem, Granger, ale rozważę to jeszcze w przyszłości. I załóż dziś jakąś ładną kieckę – uśmiechnął się wrednie, po czym odwrócił się i odszedł.
Hermiona westchnęła cicho, dopiero teraz zdając sobie sprawę z tego, jak mocno biło jej serce. Naprawdę zgodziła się gdzieś pójść z Malfoyem? Czyżby już zwariowała?


                To po tym spotkaniu, dotarło do niej, że jej zainteresowanie przystojnym ślizgonem, zaczęło wkraczać na niebezpieczne tory. I nim się obejrzała już niedługo na kolejnych wschodach słońca, bez przerwy się całowali, zamiast je razem oglądać… A potem…
Na samo wspomnienie przeszył ją dreszcz. Do dziś nie potrafiła zrozumieć, jak w ogóle do tego wszystkiego doszło? 

Z zamyślenia wyrwała ją melodyjka dobiegająca z jej torebki. Szybko wstała i podeszła do komody, by odebrać AurumTel.

- Odbierz.

- Hej Herm… O! Ale super wyglądasz! – zawołała na jej widok Ginny.

- Dzięki. Wychodzimy zaraz na kolację… - wytłumaczyła od razu.

- Ale ci dobrze! – Ginny wyszczerzyła się do niej.

- A jak on… - Hermiona chciała spytać o Georga, ale nagle zabrakło jej odwagi.

- W porządku. Mama się nim zajęła. Była naprawdę wkurzona, gdy się dowiedziała, co odwalił…

- A jak przyjęła wiadomość o zaręczynach? – spytała cicho.

- Szczerym szokiem. Nikogo nie zdziwiło, że szybko znów się zaręczyłaś, bo wiedzą, że jesteś świetną partią i piękną kobietą, do której ustawiają się całe tłumy adoratorów, ale wiesz… Malfoy, to jednak dla nich spore zaskoczenie.

- Też myślą, że robię to dla pieniędzy? – spytała, walcząc z napływającymi łzami.

- Nie. Wiesz, że znają cię dobrze i wiedzą, że nie jesteś materialistką.  Ale myślą, że to nie miłość… Tylko jakiś układ – przyznała.

- Czyli zgodnie z prawdą – Hermiona uśmiechnęła się smutno.

- Nie oszukuj samej siebie, Herm… - poprosiła cicho Ginny.

- Przykro mi, że to się dziś wydarzyło, naprawdę. Strasznie się przestraszyłam, jak George próbował mnie siłą wepchnąć do kominka. Zachowywał się zupełnie, jak nie on… - zmieniła szybko temat Hermiona.

- Tak, wiem. Też byłam w szoku. Zapewniam cię, że już tego nie zrobi. Dał słowo, że będzie się trzymał tego zakazu… - poinformowała Ruda.

- To dobrze…

Drzwi się otworzyły i jej stylistka weszła do środka.

- Muszę kończyć Gin, zobaczymy się jutro – Hermiona do niej pomachała.

- Pa Mionuś i baw się dobrze! – Ginny mrugnęła do niej łobuzersko.

- Dzięki, papa! – Hermiona uśmiechnęła się do przyjaciółki, po czym się rozłączyła.

- To jak? Gotowa, by założyć suknię? – zapytała z uśmiechem Eveline.

- Tak – odpowiedziała z cichym westchnieniem.

A jakie miała wyjście?

💞💞💞


                Stał przy schodach, starając się nie okazywać żadnych emocji. Mimo wszystko czuł się jednak dziwnie spięty i zdenerwowany, niczym przed ich pierwszą randką… W sumie nie randką, tylko spotkaniem, jak sam kazał to nazywać. Tak bardzo chciał ją wtedy gdzieś zaprosić... Od kilku dni nie myślał o niczym inny. Wreszcie zebrał się na odwagę. Chyba pragnął wtedy po prostu przenieść ich relację gdzieś dalej, poza wspólnymi wschodami słońca na wieży astronomicznej. Ucieszył się, gdy się zgodziła…

- Hej – odezwała się, a on uniósł głowę, dostrzegając ją na szczycie schodów.

Ledwo stłumił jęk zachwytu. Wyglądała obłędnie w granatowej sukni, gustownie uczesana i umalowana. Prawdziwa piękność… Jego piękność.

Hermiona powoli zeszła na dół, patrząc pod nogi, tak by się przypadkiem nie potknąć o długą suknie. Draco wykorzystał ten moment, by ciut poluzować swój granatowy krawat. Merlinie, ależ mu się zrobiło gorąco!

Gdy była już dwa schody od niego, wyciągnął do niej dłoń.

- Dlaczego nikt nie słucha mojej rady o kombinezonie do eliksirów toksycznych? Jak widzę, Eveline też ją zignorowała… – zażartował.

Hermiona zaśmiała się, ujmując jego dłoń.

- Czyżby coś było nie tak z tą sukienką? – spytała.

- Poza tym, że najpewniej jacyś mężczyźni mnie pobiją z zazdrości, to wszystko w porządku – Draco uśmiechnął się do niej. – Cudownie wyglądasz – dodał.

- Dzięki, ty też. Bardzo elegancko – zauważyła, lustrując jego jasno beżowy garnitur i idealnie dobrany pod kolor jej sukni krawat.

- Eveline jest lepsza od poprzedniego stylisty, na razie możemy ją zatrzymać – zdecydował, zadowolony, że dekolt jej kreacji, choć głęboki, zakrywał wszystko, to co należało.

- To prawda, jest fantastyczna – zgodziła się Hermiona, łapiąc go pod ramię, które jej zaoferował.

- Mam nadzieję, że mimo tłumów dziennikarzy, uda nam się spędzić miły wieczór, po takim dniu… - powiedział.

- Tak, ja też. Z dobrym jedzeniem, to nie powinno być trudne.

- I z dobrym towarzystwem – wyszczerzył się do niej.

- Twoja skromność nie osłabła przez lata – zaśmiała się.

- Tak, jak twoja uroda – kokietował.

- Uważaj Malfoy! Nadal nie jestem naiwniarą! – przypomniała mu ze śmiechem.

- O nie, nie jesteś. I nadal masz ripostę na wszystko – uśmiechnął się, wyprowadzając ją z domu.

- To się nigdy nie zmieni! – zapewniła.

Zeszli razem do czekającej pod domem czarnej limuzyny.

- Ciekawe skąd się wziął ten nowy trend do używania mugolskich środków transportów – zauważyła, gdy zajęli już miejsca w środku.

- Sam nie wiem, ale w ostatnich latach przejęliśmy wiele wynalazków mugoli, z których za pomocą magii robimy przedmioty, które wchodząc do codziennego użytku w domach czarodziejów.

- Czytałam, że twoja firma ma się naprawdę świetnie i rozszerzacie działalność na cały świat – zagadnęła.

- To prawda. Pół roku temu otworzyliśmy siedzibę w Stanach, a w przyszłym miesiącu mamy kolejne otwarcie, tym razem w Australii…

- Australii…? - zapytała cicho.

- Przepraszam, chyba nie powinienem był… - Draco spojrzał na nią niepewnie.

- Nie, nie. Wszystko w porządku! – zapewniła, odwracając głowę.

Milczeli przez chwilę, a Hermiona starała się przepędzić przygnębiające myśli.

- Byłaś tam ponownie? – spytał.

- Dwa razy… Tylko zerknąć… Na chwilę… - odpowiedziała cicho, patrząc na uciekający za oknem krajobraz.

Poczuła, jak łapie jej dłoń i splata ich palce razem. Była mu wdzięczna za ten gest. Resztę drogi do restauracji pokonali w ciszy i za to, też była mu wdzięczna. Zawsze wiedział, kiedy tego potrzebowała…


💞💞💞


                Pod „Błękitnym Lotosem” stały prawdziwe tłumy. Dziennikarze i chyba też zwykli gapie, zajmowali dwie strony czerwonego dywanu, odgrodzonego od nich metalowymi pachołkami i czerwonymi linami.

- Co w nas jest takiego ciekawego, że tak ich to interesuje? – niedowierzała Hermiona, słysząc, jak tłum się wydziera na widok ich limuzyny.

- Bohaterka wojenna i były śmierciożerca. Czyż może być bardziej nierealna historia? – spytał.

- Raczej przeciętna kobieta i najbogatszy i najprzystojniejszy kawaler świata. Zapewne każda marzy o takiej bajce… – odpowiedziała ze śmiechem.

- Wiele można o tobie powiedzieć, ale na pewno nie to, że jesteś przeciętna – Draco uśmiechnął się do niej, po czym odwrócił się i wysiadł, gdy szofer otworzył mu drzwi.

Hermiona wzięła głęboki oddech i złapała jego dłoń, gdy pomógł jej wyjść z limuzyny.

Tłum dosłownie zawył, jakby wydarzyło się coś naprawdę niesamowitego.

- Uśmiechaj się. Jutro będziemy na wszystkich okładkach – zamruczał jej do ucha, oplatając ją w talii i przyciągając bliżej siebie.

Hermiona zdobyła się na uśmiech. Wiedziała, że miał rację. Było to dla niej o tyle prostsze, że było jej wciąż miło, po jego słowach o tym, że nie jest przeciętna.

- Panno Granger, panno Granger! Czy wychodzi pani za pana Malfoya dla pieniędzy? – ryczał jakiś dziennikarz.

- Panie Malfoy! Skąd taka pośpieszna decyzja o zaręczynach? Czy to prawda, że panna Granger jest w ciąży? Jeśli tak, czy to pańskie dziecko?

- Czy skomentują państwo fakt, wpłynięcia dziś do ministerstwa wniosku o zakaz zbliżania się do was byłego narzeczonego panny Granger?

- Stado idiotów – burczał Draco, gdy doszli wreszcie do drzwi restauracji.

- Mówiłam ci, że od razu pomyślą o ciąży – zaśmiała się pod nosem.

- Kreatywni to oni nie są.

- Ciekawe skąd już wiedzą o Georgu?

- Zapewne od samego Pottera. Zarabia na takich informacjach…

- Mówisz poważnie? – popatrzyła na niego ze zdziwieniem.

- Jasne, że tak. Nie raz prosił mnie o jakieś plotki, by móc je sprzedać prasie – odpowiedział Draco, uśmiechając się do śpieszącego do nich właściciela restauracji.

- Dobry wieczór! Cudownie jest móc państwa u nas gościć! – zawołał, gnąc się w ukłonach.

- Dziękujemy, panie Blue. Czy stolik jest gotowy? – spytał Malfoy.

- Oczywiście! Proszę za mną!  - poprowadził ich w stronę odgrodzonego parawanem od reszty sali, gustownie nakrytego stolika.

Hermiona starała się zignorować wbite w nią ciekawskie spojrzenia innych gości. Miała nadzieję, że nie przyjdzie jej się tak czuć za każdym razem, gdy będą musieli pójść gdzieś na kolację. To było bardzo niekomfortowe.

- Przepięknie tu – skomentowała, gdy Draco odsunął dla niej krzesło.

Z uznaniem popatrzyła na kryształowe lampki, białą porcelanę i długie złote świece w eleganckich kandelabrach.

- Cieszę się, że ci się podoba, kochanie – odpowiedział, bowiem właściciel wciąż stał obok nich.

- Nasze specjalnie dedykowane dla państwa menu na dzisiejszy wieczór! – klasnął w dłonie, a kelnerzy podali im duże, złote karty.

- Dziękuję. Niech wasz sommelier sam zdecyduje o kolejności podawania win. Zdam się dziś na niego – poinformował Draco.

- Oczywiście, jak sobie pan życzy! – Blue znów się ukłonił.

- Wszystko z tej karty brzmi fantastycznie – zauważyła Hermiona.

- Kaczka powinna ci smakować, jeśli nie zmieniłaś upodobań – Draco uśmiechnął się do niej.

- W takim razie na pewno się skuszę – zapewniła, odwzajemniając uśmiech.

Szybko wybrali przystawki i dania główne, zostawiając sobie wybór deseru na później. Wino zaserwowane im na początek posiłku było naprawdę wyśmienite i Hermiona postanowiła trochę się odprężyć. Nie powinno być, aż tak źle…

- Jak ci się korzysta z AurumTel – zagadnął Draco.

Już otwierała usta, by mu odpowiedzieć, gdy przy ich stoliku pojawiła się nagle Linda Ferson pod ramię z jakimś mężczyzną.

- Draconie… Cóż za miłe spotkanie! - zaczęła z uśmiechem, wyciągając ramiona w jego stronę.

Hermiona zauważyła, jak blondyn zacisnął szczęki, po czym powoli wstał i dość sztywno uściskał przyjaciółkę.

- Linda… Co tu robisz? – spytał, a jego głos był chłodny i zdystansowany.

- Wpadłam na kolację ze znajomym. Znacie Alana Vaterssa? Ty zapewne tak, Hermiono… - Linda uśmiechnęła się do niej sztucznie.

- Ależ oczywiście! – Hermiona również wstała i zmusiła się do uśmiechu. – Pan Vaterss jest autorem dwóch ostatnich bestsellerów z listy Proroka. Moje gratulacje… - uśmiechnęła się  do mężczyzny stojącego obok Lindy.

Był przystojnym brunetem i niesamowicie niespotykanym, zielonym kolorze oczu, które wręcz hipnotyzowały rzesze jego czytelniczych fanek.

- Dziękuję bardzo, panno…? – Vaterss posłała jej czarujący uśmiech i wyciągnął do niej dłoń.

- Granger… - przedstawiła się, a mężczyzna od razu ucałował jej rękę.

- W zasadzie, to już prawie pani Malfoy – wtrącił zimno Draco.

Vaterss uśmiechnął się kwaśno pod nosem, po czym wyciągnął dłoń do Dracona.

- Witaj Malfoy, dawno się nie widzieliśmy…

- To wy się znacie? – zdziwiła się Linda.

- Owszem, Alan pracował kiedyś dla mnie, nim zdecydował się zostać pisarzem – Draco uśmiechnął się wrednie, ściskając dłoń bruneta.  

- Stare czasy – burknął Vaterss niechętnie.

- Widzę, że ci się poszczęściło. Gratuluję – Draco nadal się uśmiechał.

- Widzę, że tobie też – Vaterss, znów przeniósł spojrzenie na Hermionę.

- Miły zbieg okoliczności, że się tu spotkaliśmy! – warknęła Linda, najwyraźniej zła, że jej towarzysz poświęca swoją uwagę Hermionie.  

- Tak, doprawdy uroczy przypadek! – Draco rzucił Lindzie wrogie spojrzenie.

- To może zjemy razem kolację? Twoja… narzeczona i Alan na pewno znajdą mnóstwo wspólnych tematów, dotyczących książek… Bo ty chyba jeszcze nie wiesz Alanie, że Hermiona pracuje w  księgarni… - Linda posłała jej pogardliwy uśmieszek.

- Och doprawdy? A w której? – spytał szybko Vaterss.

- Esy i Floresy na Pokątnej. Jestem jej właścicielką – doprecyzowała, uśmiechając się słodko do Lindy.

- Och! To wspaniałe miejsce! Chętnie spotkałbym się tam z moimi czytelnikami na podpisywaniu najnowszej książki! – zawołał z entuzjazmem Alan.

- Naprawdę? Byłoby fantastycznie! – ucieszyła się Hermiona, widząc w tą dobrą szansę na promocję swojej księgarni.

- Miło nam, że na siebie trafiliśmy, ale jak widzisz Lindo, jem dziś kolację z narzeczoną z okazji ukazania się w mediach informacji o naszych zaręczynach. Innym razem umówimy się na wspólne wyjście – Draco patrzył na Ferson z ledwo skrywaną niechęcią.

- Och tak, oczywiście. Alanie może dasz Hermionie wizytówkę, by mogła wysłać ci sowę i dogadać wasze spotkanie? – Linda zmusiła się do uśmiechu, najwyraźniej zła o odmowę Draco.

- Nie ma takiej potrzeby. Moja sekretarka się z tobą skontaktuje Vaterss i ustali termin – wtrącił Malfoy.

- Przecież oni mogą sami… - Od razu wcięła się Ferson.

- Proszę mi tylko przysłać listę dogodnych dla pana terminów, a na pewno szybko się dogadamy – Hermiona uśmiechnęła się uprzejmie.

- Zapewniam, że zrobię to niezwłocznie! – Vaterss wciąż nie odrywał od niej spojrzenia.

- Wspaniale! W takim razie życzymy wam miłego wieczoru – burknął Draco, po czym wrócił na swoje miejsce.

- Musimy pogadać… - w oczach Lindy błysnęły łzy, gdy na niego popatrzyła.

- Zapewniam cię, że wkrótce pogadamy! – Draco nawet nie zaszczycił jej kolejnym spojrzeniem, tylko sięgnął po swoje wino.

- Miłego wieczoru – odezwała się Hermiona, również wracając na swoje miejsce.

- Do zobaczenia! – Vaterss uśmiechnął się do niej po raz ostatni, po czym odszedł, a wyraźnie niezadowolona Linda Ferson, podreptała zaraz za nim.

- Zrobiła to specjalnie – warknął pod nosem.

- Co? – zdziwiła się.

- To, że się tu pojawiła.. Musiała mieć przeciek z prasy, że tu będziemy. Chciała sprawdzić, czy będę zazdrosny…

- Zapewne masz rację… 

- Linda lubi mieszać i knuć. Jak nic wymyśliła, że Vaterss będzie się do ciebie ślinił i się o to pokłócimy.

- Czyli, że miałbyś być zazdrosny o mnie, a nie o nią? – niedowierzała Hermiona.

- Niby dlaczego o nią?

- Myślałam, że przyszła tu z nim, by wzbudzić twoją zazdrość… No wiesz, że też się z kimś spotyka… - Hermiona przyjrzała mu się uważnie.

- Cieszyłbym się, gdyby się z kimś związała! Dziś jednak trochę kiepsko wybrała, bo koleś prawie pożarł cię wzrokiem… – Draco znów napił się wina, wyraźnie spięty.

Hermiona zaśmiała się lekko.

Nie była do końca pewna, jakie Ferson miała zamiary, ale widać było, że odchodziła od ich stolika wyraźnie wkurzona, a może i zawiedziona...
Dobrze.

Nie znosiła tej głupiej bździągwy coraz bardziej.
Nie podobało jej się, że Draco miał zamiar się z nią spotkać. Ale cóż. Nie mogła za niego decydować.
A może poniekąd nawet by chciała…


💞💞💞

Na sobotnie popołudnie, taki oto rozdzialki.

Naprawdę ostatnio wena, jest łaskawa tylko dla TNMŻ, więc mimo tego, że doskonale wiem, że czekacie też na inne opowiadania - niestety, nie dam bo nie mam 😋
Ale obiecuję od nowego tygodnia bardziej się do tego zabrać - znów proszę - trzymajcie kciuki ✊

Miłej reszty weekendu dla Wszystkich!

V.