>Rozjem< ETAP 23

 Dedykacja, a raczej prośba - Kinia nie płacz! 😂
Nikt nie płaka! 😋



💢💢💢

Rysunek Gryglene - suknia z balu.

💢💢💢

                Całe atrium ministerstwa magii zostało zaaranżowane na salę balową. Hermiona rozglądała się, z zachwytem patrząc na lodowe rzeźby, które nigdy się miały nie stopić, cudowne kryształowe żyrandole, zastawę stołową z najszlachetniejszej porcelany, czerwone dywany i złote draperie.
Reporterzy proroka i innych tytułów stali przed kominkami i robili zdjęcia wszystkim pojawiającym się parom.

- To państwo Malfoy! – zaczęli wykrzykiwać na ich widok.

Przystanęli na chwilę, pozując do zdjęć, a Hermiona dopiero po chwili uświadomiła sobie, że jej uśmiech jest zupełnie szczery. Naprawdę cieszyła się, że stoi obok niego na tym długim czerwonym dywanie. Draco też się uroczo uśmiechał, a ona miała nadzieję, że również nie robił tego z przymusu.


💢💢💢


                Podeszli wreszcie do jednego z wielu okrągłych stołów, gdzie wskazano im ich miejsca. Był to stół samego Lucjusza Malfoya, któremu towarzyszyła dziś Alma DeLorella – matka Blaise’a, która dopiero co pochowała któregoś tam z kolei męża, chyba o takim samym nazwisku.
Hermiona mimowolnie zastanowiła się, czy jej teść się nie boi, że stanie się kolejnym celem tej przebiegłej kobiety…

                Obok nich swoje miejsca zajęli Pansy i Neville, a poza nimi przy stole znalazło się jeszcze kilku innych szefów departamentów, w tym właśnie Zabini wraz z towarzyszącą mu Tracey Davis.
Zabb nie mógł wprost oderwać wzorku od Pansy, ubranej w cudną granatową suknie bez ramiączek, zdobioną złotymi haftami. Jej kruczoczarne włosy zostały poskręcane w piękne loki i delikatnie podpięte z jednej strony szafirową spinką. Do całości dobrała białe, długie, satynowe rękawiczki.
Hermiona wiedziała dlaczego… Pansy zazwyczaj nosiła długie rękawy, by w szerszym towarzystwie móc ukryć swój Mroczny Znak.
Nienawidziła go.
Neville miał na sobie jasno-szary garnitur, a jego krawat miał identyczny kolor jak suknia jego partnerki. Wyglądali razem wspaniale…
Co z pewnością bardzo bolało nieszczęśliwego Zabiniego, bo w jego oczach cały czas błyszczał prawdziwy ból i niezrozumienie.
Pansy za to śmiała się i promieniała, wciąż nie odrywając się od rozmowy z Nevem.


💢💢💢


                Wszyscy byli bardzo eleganccy i wytworni. Hermiona uśmiechnęła się i pomachała do Claudii, ubranej w uroczą, różową, zwiewną sukienkę i wyraźnie szczęśliwej z Sebastianem Puceyem przy boku, a także do Parvati i Padmy, w pięknych sukniach w kolorze delikatnego srebra. Bliźniaczki nadal lubiły ubierać się tak samo.  

- Miałaś rację mówiąc, że mogliśmy tu jednak nie przychodzić. Zaraz zabiję Notta, za to jak się na ciebie gapi! – wyszeptał do jej ucha Draco, gdy usiedli już do stołu, a Lucjusz i Harry zaczęli czytać swoje długie i nudne przemowy o zjednoczeniu.

Hermiona zaśmiała się cicho. Ta zaborcza nuta w jego głosie, rozgrzewała wewnątrz niej coś niesamowitego, czego chyba nawet tak do końca nie rozumiała. Imponowało jej, że był o nią zazdrosny…



💢💢💢

                Siedzieli blisko siebie, cały czas trzymając się pod stołem za ręce, a Hermiona wiedziała, że między innymi Ginny i Astoria mordują ją za to wzorkiem. Ron, Harry i chyba Theo Nott, tak samo złowieszczo rzucali spojrzenia w kierunku Malfoya.
Tylu ludzi ich nienawidziło…
Hermiona popatrzyła na niego kątem oka. Nagle uświadomiła sobie, że jej to nie obchodzi. Ta zazdrość, złość i nienawiść. To nie jest ważne, kiedy on jest obok i ściska jej dłoń. Miała go… Był jej.
Uśmiechnęła się sama do siebie i mimowolnie mocniej uścisnęła jego palce.
To był jej mąż. Jej, nie żadnej innej!

 💢💢💢

                Po nudnych przemowach i smacznej kolacji, na stoły wjechały alkohole – co ucieszyło większość zebranych gości. Hermiona zdecydowała się na wino, a Draco i Neville oraz Pansy sięgnęli po nieśmiertelną whisky.
Po krótkiej przerwie, na specjalnie przygotowane podwyższenie wyszła orkiestra i zaprosiła wszystkich do tańca.

                Lucjusz wstał ze swojego miejsca i szarmancko zaofiarował dłoń Almie. Hermiona zauważyła, że Dafne Greengrass, która przyszła na bal z Davidem Ressem, była tym gestem wysoce zdegustowana.
Harry zaprosił do tańca Parvati, a Ron niechętnie wstał z krzesła, ciągnięty za ramię przez Padmę.
Draco nie zwlekał, tylko również wstał i wyciągając do niej swoją dłoń.
Uśmiechnęła się i ją ujęła. Miała dużą ochotę z nim zatańczyć i wtulić się bez przeszkód w jego ramiona.

Świetnie prowadził w tańcu, jak na arystokratę przystało. Trzymał ją blisko siebie, a ona nie mogła wprost nacieszyć się jego ciepłem i zapachem.

- Jesteś najpiękniejszą kobietą na tej sali… – wyszeptał do jej ucha, a Hermiona miała nadzieję, że się nie zarumieni.
Nigdy nie sądziła, że będzie mogła być tak szczęśliwa w ramionach innego mężczyzny niż Ron.
Pansy miała rację… Tak łatwo byłoby się w nim zakochać…

Nerwowo przełknęła ślinę. Bała się, że to już się dzieje… Bała się i chciała tego jednocześnie. Zamknęła oczy i wtuliła się mocniej w niego. Nie wiedziała co będzie dalej, dlatego postanowiła cieszyć się tą wspaniałą chwilą, póki jeszcze trwała.


💢💢💢


              Bal rozkręcił się w najlepsze, a Draco wbrew obawom, nikogo jeszcze nie zamordował. No może trochę mordował wzrokiem Higgsa, gdy ten odważył się poprosić ją do tańca, a na Seamusa Finnigana, chyba rzucił zaklęcie, bo potknął się i przewrócił, gdy szedł w jej stronę, ale jak na razie obyło się bez większych ofiar.

- Jak się bawisz? – spytała Pansy, siadając obok niej i wachlując się dłonią po jakimś szybkim tańcu z Nevillem.

- Jest fajnie – Hermiona uśmiechnęła się do niej, sięgając po swoje wino.

Draco jakiś czas poszedł do łazienki i powoli zaczęła się nieco martwi, bo dość długo go nie było.
Nagle poczuła delikatne ukłucie ciepła w barku.
Och… Czyżby coś go nagle zraniło?

Postanowiła to natychmiast sprawdzić. Podniosła się ze swojego miejsca i bezzwłocznie ruszyła w stronę łazienek. Weszła szybko na korytarz, rozglądając się, po panującym w nim półmroku.
Nagle jednak zamarła w pół kroku…

Draco stał oparty o ścianę, a Astoria Greengrass wpijała się w jego usta niczym harpia.On trzymał ręce na jej ramionach, a ona obejmowała go czule w pasie.

Serce zadudniło jej głucho, a pierś przeszył pobłysk bolesnego skurczu. A więc jednak… Jak mogła zwątpić w to, że on ją wciąż kochał? Przecież oni byli dla siebie stworzeni…!

Astoria oderwała się od Malfoya, odwróciła w jej stronę i szepnęła sztucznie:

- Ojej! Ale niezręcznie…!

Draco wreszcie też przekręcił głowę i na nią spojrzał.

Hermiona odwróciła się na pięcie i niezwłocznie odeszła.

Szła przez salę z kamiennym wyrazem twarzy, przysięgając sobie, że nie uroni ani jednej łzy.
Nie zrobi tego. Nie będzie przez niego płakała. Nie pokaże mu, że jej zależy… Zależało. Że myślała… Że tak bardzo się pomyliła.

W pierwszej chwili chciała pobiec prosto do kominka, a potem zniknąć. Zrezygnowała jednak z tego. Nie okaże słabości… Choć czuła się teraz tak cholernie słaba i zraniona, jak chyba jeszcze nigdy w całym swoim życiu.


💢💢💢


       Usiadła spokojnie na swoim miejscu i napiła się wina. Po chwili na horyzoncie pojawił się Draco. Wyglądał na kompletnie załamanego.

- Hermiona… - szepnął opadając na krzesło obok niej.

- Nic nie tłumacz. Nie trzeba. Przecież wiesz, że nie mam nic przeciwko temu… Trochę kiepskie miejsce na takie rzeczy, więc jeśli możesz, to na przyszłość postarajcie się o trochę większą dyskrecję – odpowiedziała lodowatym tonem.

- Hermiona, posłuchaj mnie… To nie tak… - wyszeptał z napięciem.

Odwróciła się do niego i uśmiechnęła cierpko.

- Serio? Trzeci raz masz zamiar powtarzać to samo? Wiecznie, to ona na ciebie wpada i to zawsze nie tak, bo ty nie chcesz, ale jednak to robisz? Proszę cię! Przestań się oszukiwać. Kochasz ją. Przecież nie mam zamiaru cię za to potępiać…

- Nie! Posłuchaj… - złapał ją delikatnie za dłoń.

Natychmiast wyrwała palce z jego uścisku.

- Nie chcę słuchać twoich tłumaczeń. Naprawdę. Zostawmy ten temat!

- Chodźmy do domu… Proszę… Wyjaśnię ci…- jęknął, patrząc na nią z bólem.

- Nie. Bal się jeszcze nie skończył – Hermiona odwróciła się i uśmiechnęła promiennie do idącego w jej stronę Stevena Bletchleya.

- Szefowo, mogę prosić do tańca? – zapytał z szarmanckim uśmiechem.

- Chętnie Steve! – podniosła się i nie oglądając się na Malfoya poszła na parkiet ze swoim zastępcą.


💢💢💢


              Cieszyła się, że Steven dobrze tańczył i bez problemów ją prowadził, bo myślami była zupełnie w innym świecie.

Czy Draco naprawdę sądził, że będzie mógł mieć je obie? Że w ciągu dnia będzie posuwał Greengrass, a w nocy zabawiał się z nią?
Boże! Co za cholerny palant…
Czemu nie powie jej wprost, o co mu chodzi? Czemu ją okłamuje, że jest najpiękniejsza, a później leci się całować ze swoją ukochaną do ciemnego korytarza?
Czuła się tak bardzo ugodzona tym wszystkim, że chyba tylko cudem łzy się jeszcze nie polały.

- Odbijany! – usłyszała głuche warknięcie za swoimi plecami.

Poczuła nieprzyjemny dreszcz.
Odwróciła się i miała zamiar go przepędzić, najbardziej jadowitą uwagą, jaka przyjdzie jej teraz na myśl, ale Steven widząc wzrok Draco, szybko ją puścił, podziękował i zniknął niczym pod wpływem zaklęcia.

- Nie zamierzam z tobą tańczyć – powiedziała sucho.

Draco nic nie zrobił sobie z jej słów, tylko złapał ją mocno w ramiona i zaczął prowadzić w takt muzyki.

- Puść mnie. Nie chce wywoływać skandalu – wyszeptała, gdy położył swój policzek na jej skroni.

- Musisz mi pozwolić to wyjaśnić… - powiedział cicho.

- Dlaczego myślisz, że chcę tego słuchać? Nic mnie to nie obchodzi… - warknęła pod nosem.

- Nie możesz mnie oskarżać, nie znając…

- O nic cię nie oskarżam – westchnęła ciężko. – Wiem co widziałam. Po prostu nie rozumiem, co dają ci te kłamstwa? Chcesz bym myślała, że jestem tylko ja? Nie, od początku wiedziała, że jest też ona. Nie musisz mi nic tłumaczyć! Jednak to dla mnie jest zbyt popieprzone, więc nie ciągnijmy dłużej tej farsy. Przecież Unum et anima una, wcale nie wymaga byśmy pozostawali formalnie małżeństwem… Nie rób jej tego. Skoro się kochacie, to rozwiedźmy się, poślub ją, a my możemy tylko dalej razem współpracować…

Draco zatrzymał się, jakby ktoś go nagle zaklął w posąg. Hermiona oderwała się od niego i spojrzała mu w oczy.

- Możesz to powtórzyć? – spytał cierpko.

- A którego fragmentu nie zrozumiałeś? – odparła sarkastycznie.

Draco pochylił się nad nią, a jego wzrok był mroczny i złowrogi.

- Chyba zwariowałaś, sądząc, że kiedykolwiek mógłbym dać ci rozwód! – syknął przez zaciśnięte zęby.

Wstrzymała oddech, niezbyt pewna, co mu na to odpowiedzieć.

Nagle usłyszeli dziwny szczęk. Coś głośno zagrzechotało.

W tym samym momencie unieśli głowy. Wiszący nad nimi żyrandol zatrzeszczał złowieszczo, a później zaczął nagle osuwać się w dół.

Hermiona krzyknęła, gdy odepchnął ją od siebie z całej siły. Poleciała kilka metrów w tył i upadła, boleśnie raniąc się w łokieć.

Nim jednak zdążyła zarejestrować, co się dokładnie stało, całe jej ciało przecięła na wskroś fala porażającego gorąca.
Zaklęcie jedności dało jej znać…

Zamrugała przez łzy, patrząc prosto na jego buty. Na te zawsze wypastowane, eleganckie buty, leżące teraz pod stertą pogiętego metalu i szkła.

W całej sali wybuchły krzyki i panika. Zadudniły setki stóp, gdzieś w tle błyskały jakieś zaklęcia.

- Medyków! Sprowadzić Medyków! Wezwać uzdrowicieli! – krzyczał ktoś.

Hermiona spróbowała się podnieś, ale nogi odmówiły jej posłuszeństwa. Dlatego na czworakach ruszyła w stronę pobojowiska, nie zważając na to, że rani sobie dłonie i kolana o kryształowe odłamki.

Lucjusz wywrzaskiwał jakieś rozkazy, a chwilę później żyrandol uniósł się siłą lewitacji i został odrzucony gdzieś w bok. Hermiona zdołała wreszcie dotrzeć do nieprzytomnego blondyna.

Miał sine usta, mocno krwawiącą ranę na głowie, a jego serce chyba właśnie przestało bić...

- Draco… Proszę…Nie…Nie! – szlochała rozpaczliwie, szybko kładąc ręce na jego klatce piersiowej.

Krzyknęła głośno, gdy straszliwy ból przeszył każdy fragment jej ciała. Nie odsunęła jednak rąk, tylko desperacko prosiła swą magię, by go uleczyła, by zdołała go uratować…

Porażona bólem, położyła się na nim, łkając w jego marynarkę, zagryzając zęby i błagając, by nie było jeszcze za późno…

Ból był gorszy, niż gdyby torturowano ją Crucio, ale nie poddawała się, wciąż przekazując mu swoją moc i lecząc nią wszystkie jego rany i urazy.

Nagle poczuła jak jego pierś się lekko unosi, a z ust wydobywa się słaby jęk.

Żył… Draco żył! Nie odszedł… Nie zostawił jej!

Teraz płakała z ulgi i szczęścia, czując jak kompletnie jest wyczerpana.
Wiedziała, że nie uleczyła go do końca, ale liczył na to, że przynajmniej udało jej się przywrócić go do życia na tyle, by magomedycy zrobili resztę.

Poczuła czyjeś dłonie na swoich ramionach.

- Spokojnie pani Malfoy. Zabierzemy teraz pani męża do szpitala… – usłyszała czyjś głos.

Kiwnęła głową na znak zgody, po czym straciła przytomność.


💢💢💢


Obudziła ją suchość w ustach. Desperacko potrzebowała się czegoś napić.

- Pić…- jęknęła słabo.

- Już, już kochana! – usłyszała ciepły głos Pansy, która po kilku sekundach pojawiła się przy niej z szklanką wody i pomogła jej się napić.

Ledwo odstawiła usta od szkła, a zapytała od razu.

- Draco?

- Wszystko w porządku. Jest w sali obok. Na pewno przeżyje – odpowiedziała szybko.

Hermiona westchnęła z ulgą. To właśnie potrzebowała usłyszeć.
Opadła na poduszki i potarła twarz dłonią, rejestrując, że wszystkie jej skaleczenia zostały już uleczone.

- Na Godryka! Co tam się wydarzyło? – spytała niepewnie.

- Żyrandol na was spadł.

- To pamiętam, ale jak? Tak sam z siebie? – Hermiona otworzyła oczy i spojrzała na przyjaciółkę.

- Nie wiem… Ale nie sądzę… - Pansy smutno pokręciła głową.

- Draco mnie odepchnął… - przypomniała sobie.

- Tak. On nie zdążył już uskoczyć.

- Uratował mnie…

- A potem ty jego. Oddałaś mu prawie całą swoją moc. Zdaniem uzdrowicieli przynajmniej przez tydzień powinnaś zrezygnować z czarów – wyjaśniła Parkinson.

- Najważniejsze, że żyje.

Pansy znów pokręciła głową i zaszlochała.

- Hej… Nie płacz…

- Nie wiem co bym zrobiła, gdybym któreś z was dziś straciła... – usiadła na skraju jej łóżka i mocno złapała ją za dłoń.

- Wszystko w porządku. Przeżyliśmy – Hermiona uśmiechnęła się do niej, mimo wszystko czując, że coś nadal ją gniecie w okolicy serca.

To chyba jednak przez ten pocałunek…
Czy to Astoria była teraz przy nim? Czy to ona trzyma jego dłoń?

- Ktoś z nim jest? – nie mogła powstrzymać tego pytania.

- Lucjusz i chyba Zabini. Jak tylko poczujesz się lepiej, będziemy mogły pójść go zobaczyć – Pansy uśmiechnęła się do niej i otarła łzy.

- To chodźmy – Hermiona uniosła się z łóżka, czując dziwną ociężałość w całym ciele.

- Jesteś pewna? – Pansy objęła ją w pół i spojrzała na nią z niepokojem.

- Nic mi nie jest – zapewniła, uśmiechając się słabo.


💢💢💢


                   Powoli wyszły na korytarz, a Hermiona zamrugała ze zdziwienia.

Harry, Ron, Parvati i Padma, Nott, Higgs, Dafne i Astoria oraz Neville popatrzyli prosto na nią.

- Hermiona! – Ron i Harry ruszyli w jej stronie prawie jednocześnie, ale szybko uniosła dłoń, by ich powstrzymać.

- Wszystko w porządku, naprawdę! – zapewniła, chcąc zabrzmieć pewnie.

- Potrzebujesz czegoś, powiedź… - głos Rona drżał lekko.

- Nie! Bardzo wam dziękuję, ale lepiej wracajcie już do domu. Czuje się już całkiem dobrze! – Hermiona zmusiła się do uśmiechu, kątem oka obserwując wciąż wyraźnie rozpaczającą Astorię.

- Jesteś pewna? Może jednak… - Theo Nott też patrzył na nią z wyraźnym niepokojem.

- Tak. Nie ma sensu, żebyście tu siedzieli.

Ku zdziwieniu wszystkich, Harry podszedł do Hermiony, objął ją czułym gestem i cmoknął w czoło.

- Dbaj o siebie Herm, w razie czego zaraz daj mi znać, dobrze? – poprosił, delikatnie głaszcząc ją po lokach.

- Dziękuję – odpowiedziała, starając się nieco odsunąć.

Nie miała nawet odwagi popatrzeć na Parvati, ale miała nadzieję, że przyszła żona Wybrańca nie jest teraz zła ani smutna.


💢💢💢


                        Weszły do sali Dracona. Lucjusz siedział na krześle przy łóżku i z zaciętym wyrazem twarzy patrzył na nieprzytomnego syna, a Blaise stał niedaleko za nim, spięty i milczący.

- Hermiona już czuje się lepiej – odezwała się Pansy.

Lucjusz wstał, szybko podszedł do niej i złapał ją za ramiona.

- Jestem twoim dłużnikiem Hermiono! Uratowałaś go! – powiedział dziwnie ochrypłym głosem.

Hermiona uśmiechnęła się lekko, nie potrafiąc nic powiedzieć. Czuła, ze chyba sama by umarła, gdyby jej się jednak nie udało…

- Magomedycy mówią, że nie ma żadnych trwałych urazów. Magia wszystko naprawiła. Musi tylko dużo wypoczywać i pić eliksiry wzmacniające – wtrącił Blaise.

- Co za ulga! – Pansy westchnęła i ukryła twarz w dłoniach.

Blaise podszedł do niej, chyba chcąc ją objąć, ale Pansy szybko się odsunęła, kręcąc głową. Zaraz później znów złapała pod ramie Hermionę i zaprowadziła ją do krzesła przy łóżku blondyna.

Hermiona usiadła i spojrzała na jego bladą twarz. Wciąż miał lekko sine usta, a jego włosy były posklejane od potu. Zapewne od eliksirów wzmacniających miał teraz gorączkę.

Westchnęła ciężko. Co ona, by zrobiła, gdyby jego serce na zawsze przestało dziś bić?
Nie potrafiła sobie nawet tego wyobrazić…

- Herm… - Pansy przyklęknęła przy niej. - Wrócę na chwilę do zamku, po jakieś ubrania dla nas. Nie możemy tu siedzieć w tych kieckach…– powiedziała cicho.

- Dobry pomysł – Hermiona uśmiechnęła się do niej słabo.

- Pójdę z tobą – zaproponował szybko Blaise.

- Nie. Ty idź szukać tego, kto im to zrobił. Znajdź go i daj mi znać. Zabiję tego skurwiela bez wyroku Wizengamotu – przyobiecała gorzko Parkinson.

- Racja. Musimy, jak najszybciej dowiedzieć, kto zagraża mojej rodzinie! – wtrącił od razu Lucjusz.

- Idźcie. Zostanę tu z nim – szepnęła Hermiona.

- Zaraz wracam – zapewniła Pansy, delikatnie kładąc jej dłoń na ramionach.

- Zostawiamy go w dobrych rękach – Lucjusz uniósł lekko kąciki ust, po czym pierwszy wyszedł z sali.


💢💢💢


             Po chwili Hermiona została sama. Dopiero wtedy pozwoliła sobie na łzy. To było koszmarne… Cały ten bal. Wszystko.

Draco poruszył się i jęknął cicho. Szybko wstała i zbliżyła się do jego łóżka, szybko ścierając z twarzy łzy.

Blondyn otworzył oczy i zamrugał. Spojrzał na nią i uśmiechnął się lekko.

- Hej… Wszystko już jest dobrze… - zaczęła szeptać, pochylając się nad nim.

Draco skrzywił się pod nosem.

- Astoria…

Hermiona poczuła, jak coś ciężkiego opada jej na dno żołądka. O Merlinie… To logiczne, że po wyrwaniu się ze szponów rychłej śmierci, pierwszą osobą, którą chciałby ujrzeć, będzie jego ukochana… Stłumiła łzy i uśmiechnęła się z przymusem. Wiedziała, co musi teraz zrobić.


💢💢💢

Heh!
Liczę, że teraz nie plujecie na monitory ze złości - zapewniam, że nie ma potrzeby! 😜

Wieczorem widzimy się przy epilogu "Snów". 

Wielkie buźki! 

V.