>Rozejm< ETAP 43

Dedykacja: Dla tych co na morzu... łez z niecierpliwości 😋

Za rysunki dziękuję cudownej Gryglene! 💜


💢💢💢


- Kochanie… - delikatny nacisk ust na jej wargi, sprawił, że otworzyła oczy.

- Tak? – wychrypiała, wciąż rozespana.

- Muszę wpaść na chwilę do ministerstwa. Śniadanie masz na blacie pod zaklęciem podgrzewającym. Wrócę najszybciej jak się da… - powiedział, delikatnie głaszcząc jej policzek.

- Dobrze. Uważaj na siebie – poprosiła, czując jak powieki znów jej opadają.

- Ty też, skarbie… - pocałował ją krótko, po czym pogłaskał jej brzuch i wyszedł z sypialni.

Westchnęła cicho, wciąż czując wyraźnie zapach jego wody kolońskiej. Tak bardzo chciałaby wierzyć, że nie robił tego wszystkiego tylko z poczucia obowiązku… Że naprawdę, gdy mówił do niej „kochanie”, to myślał o tym, że ją kocha. Że naprawdę jest dla niego skarbem i wszystkim czego chce. Ona i ich dziecko. Chciała, by naprawdę byli jego rodziną, a nie tylko przymusem zrodzony z jakiejś głupiej przepowiedni…


💢💢💢



            Spojrzała na zegarek. Minęła już piąta, a jego wciąż nie było. A mówił przecież, że wróci szybko. Czyżby stało się coś złego, że jednak się nie mógł być wcześniej? Przecież powinien już skończyć normalny dzień pracy!
Niepewnie popatrzyła na kominek. Opanowały ją naprawdę złe przeczucia.

Gdy minęła szósta, postanowiła dłużej nie czekać. Wrzuciła do kominka garść proszku i wsunęła głowę.

- Pansy? Jesteś? – zawołała przyjaciółkę.

Po chwili ją zobaczyła. Pansy właśnie wyszła z łazienki, ubrana w biały szlafrok i z turbanem z ręcznika na głowie.

- Hej, Herm… Coś się stało? – zdziwiła się na jej widok.

- Nie wiesz może gdzie jest Draco? Miał może dziś jakieś nadgodziny? – spytała, starając się nie okazywać niepokoju.

- Jeszcze go nie ma? – zdziwiła się Pansy. – Minęła go dziś przed przerwą obiadową i mówił, że się śpieszy do domu, bo nie czułaś się wczoraj najlepiej i nie chce zostawiać cię samej.

- O Merlinie… - Hermiona poczuła, jak wzbiera jej się na wymioty.
A co jeśli coś mu się stało? Nie chciała sobie nawet tego wyobrażać!

- Wchodź, a ja się szybko przebiorę i pójdziemy go szukać – Pansy pobiegła z powrotem do łazienki.

Nim wróciła, Hermiona zdążyła wydeptać ścieżkę w jej dywanie. Naprawdę czuła, że stało się coś złego.


💢💢💢


- Nie było go dziś w waszych komnatach w Mirum Pars, bo bariery są nienaruszone. Ostatni widział go w windzie, Goyle. Mówił mu, że jedzie do archiwum po dokumenty, które chce zabrać ze sobą do domu – tłumaczył im Blaise, mocno rozemocjonowany zaginięciem Dracona.

Hermiona siedziała na kanapie w salonie Lucjusza i trzymała w dłoni kubek herbaty, której nie piła. Było już dobrze po dziesiątej, ale ona mimo nalegań Lucjusza, Nevilla i Pansy, nie zamierzała się położyć.

- Sprawdziliście Azyl Feniksów? – Malfoy senior też był wyraźnie zdenerwowany.

- Tak. Zgodzili się na przeszukanie, chcąc nam udowodnić, że to nie oni – powiedział David Ress.

- Kto mógłby chcieć go porwać? I po co? – spytała Pansy, po czym usiadła obok Hermiony i złapała ją za dłoń.

- Może będą chcieli wystąpić o okup? – wtrąciła cicho Alama, podchodząc do Malfoya i kładąc mu dłoń na ramieniu.

- Zapłacimy każdą cenę! – odparł od razu Lucjusz.

Hermiona nie wiedziała co robić. Czuła się tym wszystkim przytłoczona. Myślała tylko o tym, by nic mu się nie stało… By nie spotkała go żadna krzywda… By wrócił do nich cały i zdrowy… Tylko o tym była w stanie teraz myśleć.

Na chwilę w pomieszczeniu zapanowała cisza. Przerwało je pukanie, a po krótkim „proszę” Lucjusza, do pokoju wszedł Theodore Nott.

- Dopiero co wróciłem ze Szkocji i właśnie się dowiedziałem… - powiedział.

- Dobrze, że jesteś. Musisz pojechać do ministerstwa i sprawdzić wraz z Zabinim, czy Draco nie skorzystał z jakiego kominka w archiwum – tłumaczył mu Lucjusz.

- Obawiam się, że skorzystał, ale nie ze swojej własnej woli – odezwał się cicho Theo.

- Co? – Hermiona poderwała głowę i spojrzała na niego uważnie. – Ty coś wiesz? Mów zaraz! – zawołała.

- Wczoraj wieczorem znalazłem w rzeczach Ginny pustą fiolkę. Zabrałem ją… - mówił cicho. – Kazałem ją zbadać. Przed godziną dostałem wynik.

- Do brzegu Nott! – warknął na niego Zabini.

- Był w niej eliksir aborcyjny. Potrójna dawka – wyjaśnił.

- O Boże! – Hermiona przytknęła sobie dłoń do ust.
Naprawdę? To naprawdę Ginny planowała zabić ją i jej dziecko? Co za koszmar!

- Mogłem się domyślić. Odwalało jej na punkcie Malfoya tak bardzo, że jej rodzina już nie wiedziała co z tym robić – wtrącił cicho Neville.

- Niczego nie zauważyłeś? Nie podejrzewałeś? – Pansy spojrzała ostro na Theodora.

- Nie spotykaliśmy się już od prawie miesiąca. Wczoraj wpadłem do niej, odebrać swoje rzeczy i wtedy znalazłem fiolkę… Miałem zamiar wam dziś o tym powiedzieć, ale…

- Myślicie, że to ona porwała Dracona? – spytał zaniepokojony Lucjusz.

- Od tygodnia pracowała w archiwum, mając za zadanie uporządkować papiery dawnej eksperymentalnej – powiedział cicho Neville.

- Szybko Longbottom, lecimy sprawdzić, czy ona jest teraz w domu! – Zabini ruszył w stronę wyjścia, by jak najszybciej znaleźć się przy kominku.

- Zajmij się Hermioną, a ja obiecuję, że go odszukam! – Nev cmoknął szybko Pansy w czoło, po czym wyszedł zaraz za Zabinim.

- Powinnaś pójść się położyć – Alma zwróciła się do Hermiony.

- Jak mam spać, jak ta niezrównoważona wariatka porwała mi męża! – krzyknęła, zalewając się łzami.

- Hermiona, spokojnie… Znajdziemy go! – Pansy objęła ją ramieniem i przytuliła.

Błagam… Niech nic mu się nie stanie… Błagam… - szeptała w myślach. 
Chyba jeszcze nigdy w życiu się tak bardzo nie bała, jak teraz. Wiedziała, że Ginny oszalała do tego stopnia, że była gotowa na wszystko. Panika ściskała jej serce, gdy tylko pomyślała o tym, co ona mogłaby mu zrobić… 

💢💢💢

            Miała nadzieję, że ból rąk nie dokuczał mu za mocno. Nie chciała go skrzywdzić, ale póki go nie przekona do tego, że jest jedyną właściwą opcją w jego życiu, nie mogła postąpić inaczej.

Pochyliła się nad nim i delikatnie poklepała go po policzku. Cudownie pachniał. Jak zwykle. Jej mężczyzna miał klasę i styl.

- Draco, obudź się kochany… - powiedziała, głaszcząc go delikatnie po miękkich włosach.

Otworzył oczy i zamrugał lekko nieprzytomnie. Uniósł głowę, spojrzał na nią i gwałtownie szarpnął się w tył, nie mógł jednak za mocno się od niej odsunąć, jako, że siedział przywiązany do krzesła.

- Nie bój się, skarbie. To tylko ja… - karminowe usta Ginny rozciągnęły się w słodkim uśmieszku.

- O Salazarze! Weasley… Tobie do reszty odbiło! – wychrypiał, próbując uwolnić ręce z krępujących go więzów.

- Dawno temu na twoim punkcie, mój słodki… - przejechała czerwonym paznokciem po jego policzku.

- Wypuść mnie w tej chwili, a może cię nie zabiję za to, że mnie uśpiłaś i porwałaś! – warczał przez zaciśnięte zęby.

Ginny roześmiała się szczerze, odchylając głowę w tył.

- Zapomnij, kochanie! To pierwszy dzień twojego nowego życia…

Wstała i nie zważając na to, że jej czerwona sukienka jest bardzo krótka, usiadła mu na kolanach, obejmując go za szyję.

- Zejdź ze mnie, zanim zwymiotuję z obrzydzenia! – ostrzegł sucho.

Ginny znów się roześmiała.

- Nie broń się Smoczku. Dobrze wiem co lubisz. Dam ci to teraz… - pochyliła się, chcąc go pocałować.

Draco odwrócił głowę tak daleko, jak tylko zdołał.

Ginny zmarszczyła brwi w złości i wstała z jego kolan.

Przed szlamą też się tak krzywisz? – spytała sucho.

- Sama nie raz widziałaś, że nie. Uwielbiam ją całować! – Draco posłał jej złośliwy uśmieszek.

- Kłamiesz! Tylko udajesz, bo tak musisz! Na pewno nadal ją nienawidzisz! – Ginny aż pluła z oburzenia.

- Niczego nie udaję – zapewnił ją spokojnie. – Kocham Hermionę. Jest dla mnie wszystkim.

- Co?! Nie! Nie możesz kochać tej obmierzłej dziwki! – krzyczała w szale.

- Nie ty decydujesz o tym, kogo mogę kochać – odpowiedział beznamiętnie.

- Kochasz mnie! Wiem, że tak… Powiedziałeś mi to! Wtedy! – w oczach Ginny błysnęły łzy.

- Kiedy? W jakiejś twojej chorej wizji? – zaśmiał się cicho pod nosem.

- Wtedy w szóstej klasie! Gdy pieprzyłeś mnie swoimi palcami w ciemnym korytarzu! – po twarzy rudej spłynęły łzy.

- Kompletnie ci odwaliło! Nie zbliżyłem się nigdy do ciebie bliżej, niż w tańcu na weselu twojego brata!

- Nieprawda! Nie wiedziałeś, że to ja, ale tak było… - Ginny otarła łzy z twarzy.

- Nie mam pojęcia o czym mówisz – warknął Draco.

- Szpiegowaliśmy was na zlecenie zakonu. Wniknęliśmy na waszą imprezę w pokoju wspólnym Slytherinu. Uśpiłam i ukryłam w schowku na korytarzu Astorię Greengrass, a później wypiłam eliksir wielosokowy z jej włosem - Ginny zachichotała pod nosem.

- O Merlinie… - Draco westchnął ciężko i zamknął oczy.

- Wiedziałam, że tydzień wcześniej ty i Parkinson ostatecznie zerwaliście. Zaplanowałam, że wypytam cię trochę o twoje misje, jako Greengrass, ale ty wcale nie chciałeś rozmawiać… - Ginny uśmiechnęła się do swoich wspomnień.

Draco zaklął cicho pod nosem. Zapewne był wtedy pijany. I jak zawsze w tamtych czasach, poza strachem przed Voldemortem, miał w głowie tylko jedno…

- Zaciągnąłeś mnie do ciemnego korytarza i podwinąłeś mi spódnice. I choć Greengrass na pewno nie była już dziewicą, to ja nią byłam… Nie skrzywdziłeś mnie, bo to było jej ciało, ale byłeś pierwszym facetem, który mnie w taki sposób dotykał.

- Gdybym wiedział, że to ty, to nie tknąłbym cię nawet końcówką mojej miotły! – syczał.

- Było mi wspaniale, a i ty już byłeś gotowy na więcej… Niestety wtedy zjawił się ten pierdolony Zabini i cię zawołał. Powiedziałeś mi wtedy do ucha, że mnie kochasz i że dokończymy później… - zaśmiała się, znów pochylając się nad nim.

- Mówiłem to każdej, którą chciałem przelecieć! – warknął.

- Dziś właśnie będzie to później, kochanie… - Ginny złapała go za podbródek i popatrzyła mu w oczy.

- Musiałabyś mnie zabić i praktykować nekrofilię, żeby to ci się mogło udać! – Draco zmierzył ją obrzydzonym spojrzeniem.

Weasley znów się roześmiała.

- Ponad dziesięć lat czekałam na ten dzień i uwierz mi, będzie dokładnie taki, jak sobie wymarzyłam…
Podeszła do starego stołu, jednego z trzech mebli znajdujących się w tej starej, pachnącej zgnilizną, drewnianej chacie i wzięła z niego jakąś fiolkę. Nawet stąd Draco widział perłowy pobłysk eliksiru. Amortencja.

- Proszę bardzo. Napój mnie tym i przeleć jeśli chcesz. Pamiętaj jednak, że nieważne ile razy to zrobisz, ja i tak w głębi siebie będę myślał tylko i wyłącznie o Hermionie.

- Kiedyś ci to minie – Ginny uśmiechnęła się delikatnie.

- Nigdy. Do końca życia będę kochał tylko ją – powiedział pewnie.

Twarz Ginny wykrzywił grymas złości. Zacisnęła rękę na fiolce.

- Ta szlamowata zdzira dobrze wskoczyła w swoją rolę. Ale to koniec! Nie zobaczycie się już nigdy więcej!

- Nigdy jej nie zapomnę – zapewnił.

- Wyczyszczę ci pamięć! – zagroziła, wydobywając różdżkę za dekoltu.

- Możesz to zrobić, ale i tak jej nie zapomnę. Takiej miłości się nie zapomina, Weasley – Draco posłał jej cyniczny uśmieszek.

- Przestań to powtarzać! Może dobrze ci się z nią pieprzy i nawet zrobiłeś jej bachora, ale nie kochasz jej naprawdę! Wiem, że nie! 

- Pogódź się z tym. Żadne czary, ani eliksiry nie sprawią, że zajmiesz jej miejsce – mówił spokojnie.

Z oczu Ginny popłynęły łzy wściekłości.

- Zamknij się! Dość gadania! – wycelowała w niego różdżką.

Draco zamknął oczy. Cokolwiek miała zamiar z nim zrobić, miał tylko nadzieję, że w żaden sposób nie skrzywdzi to Hermiony… Chciał tylko, by ona i ich syn byli bezpieczni. Reszta się nie liczyła.


               

💢💢💢

                    Hermiona opierała podbródek na poduszce, starając się nie denerwować. Było to jednak cholernie trudne. Draco już od kilku godzin był w łapach tej wariatki. Co z nim zrobiła? Zapewne napoiła go jakimś eliksirem, by móc…
Nie poczuła jednak, by zrobiła mu jakąś fizyczną krzywdę, lub rzuciła na niego jakieś krzywdzące zaklęcie. To ją nieco uspokajało. 
Niemniej na samą myśl o tym, że Draco jest zdany na łaskę tej rudej świruski, robiło jej się niedobrze. Spojrzała na zegarek. Dochodziła północ. Miała nadzieję, że biuro Kingsleya szybko ich zlokalizuje. Pomysł, by zrobić to za pomocą jego mrocznego znaku, jak kiedyś robili to śmierciożercy, był bardzo dobry.
Ginny zapewne się tego nie spodziewa. 
Westchnęła cicho i napiła się wody. 
                Nie mogła wprost uwierzyć, że latami nie zorientowała się w tym, że jej przyjaciółka tak obsesyjnie pożądała Malfoya, że aż jej od tego odbiło. Gdyby wiedziała, to… 
Sama nie wiedziała co, ale i tak było jej ciężko z myślą o tym, że temu nie zapobiegła. 

- Wiedzą gdzie oni są! – zawołała Pansy, wpadając do salonu. 

- Naprawdę? – Hermiona poderwała się na równe nogi. 

- Tak! To podobno jakaś stara chatka należąca do jej ciotki. Nasi ludzie będą tam za najdalej dwie minuty! – Pansy uśmiechnęła się promiennie i usiadła obok niej na kanapie. 

- Godryku… Ale ulga! – Hermiona poczuła, jak z jej oczu wypływają łzy. 
Leo chyba wyczuł jej emocje, bo zaczął się intensywniej poruszać. 

- Mają się potem przenieść prosto tutaj. 

- Wspaniale… - Hermiona pogłaskała się po brzuchu. – Spokojnie synku, tacie na pewno nic nie jest. 

- Właśnie maluchu! Twój stary ma skórę prawdziwego smoka, na pewno wróci cały i zdrowy! – Pansy również pogłaskała ją po brzuchu. 

- Tobie też te nerwy nie służą – Hermiona uśmiechnęła się blado.

- Moje dziecko od początku wie, że mamusia jest beksą i nerwuską. Szybko się przyzwyczai! – Parkinson położyła ręce na swoim nieco już zaokrąglonym brzuszku. 

- Mam nadzieję, że to już koniec przygód – westchnęła Hermiona. 
Szczerze na to liczyła! 


💢💢💢


                Uśpiła go ponownie i zaklęciem przeniosła na łóżko. Szybko przywiązała jego nadgarstki do kolumienek. Stara chatka nad jeziorem, należąca kiedyś do ciotki Muriel na coś się jednak przydała. Miała dobry plan, jak to wszystko przeprowadzić. Teraz jeszcze tylko ich cudowny, wspólny pierwszy raz, a potem udane życie we dwoje. Nie dokładnie takie, o jakim marzyła, bo w końcu będą mugolami, a nie szanowanym i bogatym państwem Malfoy, ale to nic… Ważne, że będzie wreszcie tylko jej. 

                Zrzuciła szpilki i położyła się obok niego na łóżku. Pamiętała każdą chwilę tamtego wieczoru, gdy pieścił ją, myśląc, że jest Astorią Greengrass. Był nieźle pijany, a jego oddech zionął whisky, ale do teraz na samo wspomnienie, wyraźnie czuła jego usta na swojej szyi i jego palce wślizgujące się w jej gorące wnętrze… Doskonale wiedział, jak dać dziewczynie prawdziwą rozkosz. 
Żaden mężczyzna nie podniecił jej nigdy tak szybko, jak on właśnie wtedy, w tym ciemnym korytarzu prowadzącym do dormitoriów Slytherinu. 

                Wojna postawiła ich po dwóch różnych stronach barykady, a ona cierpiała przez to, wiele razy wyobrażając go sobie w czasie samotnych nocy. Gdy usłyszała o planach rozejmu, popłakała się z radości, czując w tym swoją szansę. 
Żałowała, że to Hermiony, a nie jej chcieli w ramach ugody Śmierciożercy, ale później stwierdziła, że i to może jej się opłacić. Jeśli Hermiona byłaby blisko z Malfoyami, istniała nadzieją, że i ją w to kiedyś wciągnie…
Nie przypuszczała, że to się tak może skończyć. 
Gdy zobaczyła go w ministerstwie po tych wszystkich latach, prawie się rozpłakała z zachwytu. Był jeszcze bardziej przystojny, niż to zapamiętała. Cudownie męski i seksowny… 
Gdyby poprosił, rozłożyłaby wtedy dla niego nogi na oczach wszystkich, tak cholernie mocno go pragnęła.
Ale nim zdążyła nacieszyć nim swoje oczy, zobaczyła, że Hermiona trzyma go pod ramię, a on pochyla się nad nią i szepcze jej coś do ucha o wiele za blisko, by można było uznać to za przyjacielski gest… 

                A potem przy stole, dostrzegła na jego placu obrączkę i prawie zemdlała z rozpaczy. To było niemożliwe… 
Hermiona Malfoy… Najczarniejszy koszmar byłby lepszy od tego, czego doświadczyła, gdy to usłyszała. 

Dziewczyna, która przez lata była dla niej jak siostra, nagle stała się jej rywalką. 
Z początku liczyła jednak na to, że on i Hermiona nadal się będą nienawidzić, a być może Draco nawet skorzysta z okazji, gdy zacznie przebywać bliżej niego, jako atrakcyjna przyjaciółka jego żony, którą on się będzie brzydził. 

Pamięta swój ból, gdy zobaczyła, jak on bierze Granger w ramiona w jej gabinecie i zakłada jej włosy za ucho, czułym gestem. 
Albo to, jak posadził Hermionę na swoim biurku i całował po szyi… Tak, jak kiedyś ją…

A ta zdzira nie protestowała. Nie stawiała się i nie buntowała. Po porostu poddawała się mu i pozwalała robić, co zechciał. 
Ginny spojrzała na nieprzytomnego mężczyznę obok niej. 
Ale czy naprawdę jej chciał? Tej znienawidzonej kiedyś przez siebie szlamy? Przemądrzałej i wyniosłej? Naprawdę pragnął jej ciała? 

                Lubiła myśleć, że robił to wszystko tylko i wyłącznie dlatego, bo Lucjusz mu kazał… 
Ale zrozumiała, że to nieprawda, gdy dopiero co ogłosił, że ta wyrachowana dziwka zaszła z nim w ciąże, a zaraz później przyłapali ich z Nottem w ogrodzie. 
Hermiona jęczała, jak jej dobrze, a on nazywał ją swoją czarownicą i pieprzył bez opamiętania, sto metrów od domu pełnego ludzi. 
Widząc go w takiej sytuacji, podnieciła się tak bardzo, że sama zaciągnęła Notta do jakiejś łazienki i pozwoliła się rżnąć, cały czas wyobrażając sobie, że to ona siedzi z Draconem na tej ławce. Nie miała żadnych wątpliwości, że Theo też wyobrażał sobie wtedy Hermionę. Ten idiota ją naprawdę kochał… 

                Westchnęła cicho i sięgnęła do zapięcia jego koszuli. Dziś sprawi, że Draco Malfoy będzie ją posuwał z takim zapamiętaniem, jak wtedy te wredną Granger, która chciała jej go ukraść. A jutro, to ona przedstawi się ludziom, jako jego żona. Szczęśliwa pani Virginia Molley, małżonka przystojnego Damiena Molleya, który po wypadku stracił pamięć. 

                Rozpięła dwa pierwsze guziki, gdy Draco się ocknął. Szarpnął się gwałtownie, próbując się odsunąć i uwolnić z więzów. 

- Spokojnie skarbie, powoli… - wyszeptała, sięgając do kolejnego guzika. 

- Weasley! Nie chcesz tego! Nie chcesz być ze mną, kiedy wiesz, że ja nie chcę ciebie! – wychrypiał w akcie paniki.

- Sprawię, że zechcesz – powiedziała pewnie. 

- Dobrze wiesz, że to będzie magia, a nie naprawdę ja. To ci wystarczy? Taki marny substytut? – pytał z goryczą. 

Ginny zacisnęła usta i pochyliła się, by pocałować go w szyję. 

- Możemy to zrobić bez eliksirów, jeśli się poddasz… - wyszeptała. 

- Wolałbym umrzeć! – syknął przez zęby. 

- Jeśli mnie nie przestaniesz złościć, to kto wie – burknęła, sięgając po fiolkę z amortencją. 

- Nie rób tego! Nie tego chcesz! – przekonywał, najwidoczniej bliski paniki. 

- Otwórz usta, albo rzucę na ciebie zaklęcie, a to zaboli – Ginny przytknęła szkło do jego warg. 

Draco zacisnął usta, nie mając zamiaru jej niczego ułatwiać. 
Westchnęła cicho i sięgnęła po różdżkę. Nie chciała go krzywdzić, ale najwidoczniej musiała, jeśli chciała osiągnąć swój cel. 

Właśnie miała rzucić zaklęcie, gdy usłyszała jakiś szelest za drzwiami. Spojrzała za okno, akurat w momencie, gdy drzwi wyleciały z hukiem z zawiasów. 

- Nie! – zdarzyła krzyknąć, gdy siła zaklęcia odrzuciła ją z łóżka prosto na ścianę.

Rozpłakała się i osunęła na podłogę. Zabiorą jej go… Zabiorą jej szansę… Zabiorą marzenie, u progu jego realizacji… Zabiorą wszystko. 

- W samą porę! – Draco uśmiechnął się do Zabiniego, gdy ten uwalniał go z krępujących węzłów. 

- Tylko ciebie mogła porwać jakaś napalona wariatka, po to by cię zgwałcić – zaśmiał się Blaise. 

- Masakra stary! Rzuciła we mnie jakiś zaklęciem nasennym, gdy wychodziłem wczoraj z archiwum – westchnął, pocierając nadgarstki. 

- Dobrze, że nic zrobiła ci żadnej krzywdy. Hermiona i Pansy i tak już odchodzą od zmysłów… - Blaise uśmiechnął się do niego. 

- Gdzie ona jest? – zapytał Draco, czując niepokój. 

- W Mirum Pars. Chodź, też się tam zaraz przeniesiemy – Zabini poklepał ramie kumpla 

- Dzięki Zabb, dosłownie uratowałeś mi tyłek – Draco zaśmiał się lekko.

- Do usług, przyjacielu! 

- Co z nią zrobicie? – Draco spojrzał na Kingsleya i jego ludzi. 

Weasley i Potter, pochylali się nad siostrą tego pierwszego, coś do niej mówiąc. 

- Wnosisz oficjalne oskarżenie? – spytał Shacklebolt. 

- Oczywiście, że tak. Wnoszę też o zakaz zbliżania się jej do mnie i mojej żony – zaznaczył Draco. 

- Nott dostarczy wam fiolkę, jaką znalazł w jej rzeczach. To ona przeklęła Claudię Stopler i próbowała podać Hermionie Malfoy eliksir aborcyjny – wtrącił Zabini. 


- Jeśli to prawda, to skończy w Azkabanie… – Kingsley ze smutkiem popatrzył na zapłakaną Ginny.

- Zamknijcie ją w psychiatryku. To wariatka! – burknął Draco, ledwo panując nad ochotą, by udusić pannę Weasley gołymi rękami. 

- Będziemy was informować o postępach śledztwa… 

Ginny uniosła głowę, zerwała się na równe nogi i z niespotykaną siłą odepchnęła od siebie Rona, po czym wyrwała różdżkę trzymaną przez jednego z aurorów i wycelowała nią w Dracona. 

- Nie wrócisz do niej! – krzyknęła, a zielony promień wystrzelił ku niemu. 

Draco zacisnął powieki wiedząc, że nie zdąży uskoczyć, gdy nagle poczuł jak coś z całą siłą odpycha go na bok. 

Otworzył oczy, gdy w jego barku wystrzelił ból. Obejrzał się za siebie. Blaise leżał na ziemi, jęcząc cicho. 

- Zabb! – szybko doskoczył do kumpla, kątem oka rejestrując, jak Shacklebolt szybko petryfikuje Ginny. 

- Sprowadźcie medyków! – krzyczał ktoś.

- To była avada! A ty mnie osłoniłeś… - Draco złapał Zabinego za dłoń, patrząc na niego z niepokojem. 

Zaklęcie było za słabe, by zabić od razu, ale Draco doskonale wiedział, że życie jego przyjaciela jest teraz zagrożone.

- Ty zostaniesz ojcem. Musiałem… – wychrypiał Zabini, mocniej ściskając jego dłoń. 

- Trzymaj się! Zaraz nadejdzie pomoc! – Draco coraz mocniej się niepokoił. 

- Powiedź Pansy… Że ją przepraszam… - głos Zabiniego był coraz słabszy. 

- Sam jej to powiedź! Nie jestem twoją sową, stary! Trzymaj się! Słyszysz? Nie waż mi się umierać, bo ci dokopie! – groził Draco. 

Zabini uśmiechnął się lekko. 

- Nie zioń ogniem, Smoku… 

- To nie poddawaj się! Kurwa! Gdzie ci medycy? 

- Nic tu po mnie… - Zabini zamknął oczy i westchnął z bólem. 

- Nie pieprz głupot! A kto nauczy mojego syna kląć i podkradać dorosłym whisky na imprezach? – Draco uśmiechnął się słabo. 

Zabini zaśmiał się, po czym od razu skrzywił się z bólu. 

- To chyba mogę zrobić… 

- Są uzdrowiciele! – zawołał ktoś, a Draco odetchnął i puścił dłoń przyjaciela, chcąc zrobić im miejsce. 

Cieszył się, że najpewniej wszystko dobrze się skończy. Miał tylko nadzieję, że to była przedostatnia niemiła przygoda, jaka spotkała jego, jego przyjaciół i jego rodzinę. 
Wiedział, że Hermiona najpewniej poczuła, że uszkodził sobie bark. Musiał się do niej dostać, jak najszybciej, by mieć pewność, że nie będzie się dłużej o niego zamartwiała.


💢💢💢


Raz... dwa... trzy...


No wielkie kroki do finału - jeszcze tylko 2 rozdziały - w sumie 3 publikację i zaczynamy zabawę od nowa 😁

Jeśli czytanie Rozejmu jeszcze raz - z tej drugiej perspektywy, będzie Was nudziło, to szybko mnie informujcie, a przerwiemy publikację - bo to serio odgrzewany kotlet z lekko nową panierką - na ile zjadliwą, to się okaże w trakcie 😋

Buziaki!

V.