>Rozejm< ETAP 40

 Dedykacja: Dla wszystkich, którym pogoda daje dziś w kość... 😞

Rysunek do rozdziału - zgodnie z zamówieniem przez Was 😂 - autorstwa Gryglene 
Dzięki! 💓


💢💢💢

                Założyła majtki i poprawiła sukienkę, wciąż czując jak jej rozgrzane wnętrze przyjemnie pulsuje.
Draco ubrał marynarkę, poprawił krawat i przeczesał palcami rozmierzwione włosy.

- Ciekawe ilu gości już się zorientowało, że za długo nas nie było, by to mógł być tylko zwykły spacer – zaśmiała się cicho.

- Nic mnie to nie obchodzi – odparł, łapiąc ją za dłoń i splatając ich palce razem.

- Najwyżej skłamiemy, że gorzej się poczułam. W tej sytuacji, nikogo to nie zdziwi – postanowiła.

- Ale dobrze się czujesz? – upewnił się od razu. – To… nie mogło zaszkodzić dziecku, prawda?

- Nie mogło. Na pewno jest cały i zdrowy.

- Zdrowy? – Draco przystanął i spojrzał na nią przenikliwie. – To chłopiec? To… można już stwierdzić?

Hermiona spojrzała na niego zdziwiona.

- Sun Zi ci nie powiedział?

- Nie. Mówił tylko o dziecku… Bez konkretów  - przyznał Draco.

- Och! Myślałam, że powiedział ci to samo co mnie! Łącznie z imieniem… - zaśmiała się cicho.

Czyli, że Draco nie usłyszał nic o ich przyszłości? O córce, którą również podobno mieli kiedyś mieć?

- Podał ci imię, naszego dziecka? – Draco z niedowierzaniem pokręcił głową.

- Tak konkretnie to jego cztery imiona.

- Jakie?

- Skoro nieświadoma tego, że nie wiesz, że to chłopiec, już się wygadałam, to przynajmniej niech te imiona będą moim sekretem – zaśmiała się znowu.

- Sun Zi powiedział ci jeszcze coś ważnego? – dopytywał Draco.

- Bym się nie bała – odpowiedziała cicho.

- Tak. Też mi to powiedział – przyznał.

- Tylko to?

- Nie. Powiedział mi, że muszę ochronić swoją rodzinę – Draco znów przystanął w miejscu, przyciągnął ją do siebie i objął mocno.

- Nic nam się nie stanie... – westchnęła w jego szyję, wtulając się w niego z uczuciem.

- Wiem skarbie. Obiecuję, że tego dopilnuję… - wyszeptał jej do ucha.

- Tutaj jesteście! Już się martwiłem! - Lucjusz Malfoy, wciąż w koszulce sprezentowanej mu przez Hermionę, uśmiechnął się do nich cynicznie.

- Moja żona potrzebowała świeżego powietrza – odparł nonszalancko Draco, gdy oderwali się od ciebie i znów złapali za ręce.

- To zrozumiałe w jej stanie! – Lucjusz nadal się uśmiechał. – Liczyłem, że dasz się zaprosić do tańca, droga synowo, ale jeśli źle się czujesz…

- Nie, nie! Wszystko w porządku. Chętnie z tobą zatańczę – powiedziała pewnie, puszczając dłoń Dracona i podchodząc do Lucjusza.

- Zwrócę ci ją niedługo – zaśmiał się Lucjusz, łapiąc ją za rękę i wprowadzając do środka.

- Sam po nią przyjdę, jeśli zajdzie potrzeba – odparł dość cierpko Draco, wchodząc za nimi do sali.



💢💢💢

Teść zaprowadził Hermionę na parkiet i od razu zaczął prowadzić w takt dość wolnej melodii. 

- Mam nadzieję, że czujesz się już lepiej – powiedział uprzejmie. 

- Nic mi nie dolega, nie musisz się martwić – odpowiedziała spokojnie. 

- Ależ muszę! Tu chodzi przecież o mojego wnuka… - zaśmiał się cicho.

- Nigdy bym się nie spodziewała, że tak bardzo będziesz chciał zostać dziadkiem! – docięła mu lekko. 

Lucjusz pochylił się nad nią lekko. 

- Wolałbym ojcem, ale skoro los chciał inaczej… 

Hermiona rzuciła mu zdegustowane spojrzenie. 

- Jak widzisz, wypełniłam swoją część ugody. Zrobiłam wszystko, czego ode mnie oczekiwałeś. Teraz twoja kolej… - uśmiechnęła się do niego. 

- Rozejm jest trwały… 

- Mówię o obietnicy dotyczącej Flinta – przypomniała mu. 

Lucjusz roześmiał się cicho. 

- Ach to! Tak. Oczywiście, że dotrzymam słowa. W poniedziałek z rana dostanie nominację na ambasadora w Moskwie – zapewnił ją Lucjusz. 

- Niezmiernie się cieszę! 

- Musimy teraz bardzo o ciebie dbać, jesteś najważniejsza! – Lucjusz uśmiechnął się do niej.

- Nie martw się, Draco jest bardzo opiekuńczy.

- Miło mi to słyszeć. Nie wiem, czemu się tak przed tym bronił… 

- To ja się broniłam. Nie planowałam jeszcze mieć dzieci – przyznała szczerze.

- Jak cię do tego przekonał? – spytał cicho Lucjusz. 

- Dobrze wiesz, że to ty to zrobiłeś – posłała mu sztuczny uśmieszek. 

- Widzę, że mój syn mówi ci o wszystkim. 

- Wolałbyś by postępował inaczej? By napoił mnie jakimś eliksirem, albo przeklął imperiusem? – zagadnęła cierpko. 

Lucjusz wzruszył ramionami. 

- Mógł zrobić z tobą co zechciał. Nic mnie to nie obchodziło. Denerwowało mnie tylko, że bezproduktywnie traci czas, zamiast po prostu działać. 

-  Liczyło się tylko to, by jak najwcześniej wypełniła się przepowiednia, prawda? 

- Tak. I cieszę się, że obydwoje się dostosowaliście do tego, bez zbędnych dramatów – Lucjusz znów się cynicznie uśmiechnął. – To oszczędziło mi, podejmowania kroków, których bym wcale nie chciał podejmować – przyznał. 

- Tak, absolutnie nie chcieliśmy cię zmuszać do zrobienia kroków, których byś nie chciał! – zaszydziła. 

Lucjusz roześmiał się szczerze. 

- Przecież wiesz, że wszystko co robię, robię tylko z myślą o dobru nas wszystkich… 

- Oczywiście! Jestem przekonana, że dobro moje i twojego syna, też są twoim priorytetem – nie mogła sobie podarować odrobiny ironii. 

- Mój syn… To niestety też pomiot Blacków. Ma w sobie za dużo ich łagodności – Lucjusz skrzywił się z niesmakiem, patrząc niby mimochodem na siedzącą przy stoliku Andromedę. 

- Nie sądzisz chyba, że Sun Zi się pomylił, co do niego… ?

- Nie. Sun Zi jest nieomylny. Słyszałem, że tu był? Niestety nie zdążyłem się z nim zobaczyć… - Lucjusz skrzywił się pod nosem.

- Owszem. Chciał z nami porozmawiać.

- Co ci powiedział? – Lucjusz spojrzał na nią przenikliwie. 

- Bym się nie bała, bo wszystko będzie dobrze – odpowiedziała, hardo patrząc mu w oczy. 

Malfoy senior roześmiał się znowu.

- Tak, zapewne miał rację. A o dziecku? – I znów rzucił jej przenikliwe spojrzenie. 

- Że to będzie chłopiec – odparła swobodnie. 

- Tego się spodziewałem. Dziedzic rodowego nazwiska, wspaniale! – Lucjusz był wyraźnie zadowolony. 

- Tak, wspaniale – powtórzyła cicho. 

- Draco mnie prosił, bym dla twojego bezpieczeństwa, pozwolił wam częściej przebywać poza zamkiem. Co o tym myślisz? – spytał Lucjusz. 

- Chętnie bym na to przystała. Bardzo lubię nasz apartament – przyznała. 

- W takim razie zgoda, o ile będziecie się u nas stawiać na piątkowych kolacjach – postawił warunek. 

- Z największą przyjemnością! – zapewniła go, szczęśliwa, że będą mogli na stałe zamieszkać w apartamencie, tylko we dwoje. 
Nie potrzebowała nikogo innego, poza swoim mężem. 

Piosenka się skończyła. Lucjusz uniósł kurtuazyjnie jej dłoń do usta i cmoknął ją lekko. 

- Dbaj o siebie i o mojego wnuka, droga synowo. 

- Obiecuję, że będę – zapewniła go. 

Lucjusz uśmiechnął się, po czym puścił jej dłoń, odwrócił się i odszedł. 
Hermiona odetchnęła głęboko. 
Miała nadzieję, że Sun Zi faktycznie jest nieomylny i Lucjusz naprawdę nie będzie już potrzebny, ani nie odegra żadnej znaczącej roli w życiu jej dziecka… 


💢💢💢


Wróciła do stolika, chcąc napić się wody. Draco akurat tańczył z Parvati Patil, która mówiła coś do niego z szerokim uśmiechem. 

- Gratulacje… - usłyszała cichy syk. 

Odwróciła się przez ramię i spojrzała za stojąca za nią Astorię Greengrass. 

- Dziękuję – odpowiedziała cierpko, po czym odwróciła się z powrotem i spojrzała na parkiet. 

- Nie licz na to, że to coś zmieni… 

Hermiona westchnęła cicho i wstała. Odwróciła się i spojrzała Astorii w oczy. 

- Nadal sobie nie odpuściłaś? Naprawdę, wciąż żywisz jakąś nadzieję? – spytała sucho. 

- Nigdy ci go nie oddam! – warknęła Astoria, robiąc krok w jej stronę. 

- Nigdy nie był twój, byś mogła o nim decydować – Hermiona posłała jej złośliwy uśmieszek. 

- Twój też nie! – warknęła na nią Greengrass.

-  To mój mąż i ojciec mojego dziecka. Wystarczy. Ty tak o nim nigdy nie powiesz – Hermiona zorientowała się, że nawet trochę bawi ją ta cała rozmowa z coraz bardziej wściekłą Greengrass. 
Wiedziała jednak, że to nie ma sensu. 

- Zabije cię, ty szlamowata dziwko! Ciebie i tego bachora… - zagroziła Astoria.

- Coś ty powiedziała?!

                Hermiona wstrzymała oddech widząc jak wściekła Pansy podbiega do Astorii i bezpardonowo bije ją w twarz z otwartej dłoni. 

W sali zrobiło się cicho, a wszystkie oczy zwróciły się od razu na nie.

Pansy złapała Astorię za włosy spięte w elegancki kok i pociągnęła ją mocno, a Greengrass zawyła z bólu. 

- Jeszcze raz, zbliż mi się tylko do Hermiony, ty przeklęta szmato… - krzyczała, potrząsając nią i znów dając jej kilka razy po twarzy. 

- Hermiona… - Draco znalazł się przy niej, mocno oplatając swoje ramię wokół jej talii. – Wszystko w porządku? – zapytał wyraźnie przejęty.

W tym samym czasie Neville doskoczył do Pansy i odciągnął ją wreszcie od sponiewieranej panny Greengrass, a Dafne podbiegła i pomogła siostrze wstać z ziemi.  

- Zwariowałaś, Parkinson? – krzyknęła Dafne. 

- Ta mała kurwa groziła Hermionie! – wrzasnęła Pansy, szarpiąc się w ramionach Nevilla. 

- Co?! – Draco, aż zaiskrzył z oburzenia. 

- Daj spokój… - Hermiona złapała go za ramiona , czując, że chciał zaraz sięgnąć po różdżkę. 

- Co ci powiedziała? – spytał cierpko Draco. 

- Nic ważnego…

- Powiedziała, że zabiję Hermionę i jej bachora! Nazwała twoją żonę dziwką i zagroziła śmiercią twojemu dziecku! – wykrzykiwała Pansy. 

- Zmiażdżę cię gołymi rękami! – warknął Malfoy, chcąc ruszyć w stronę Astorii.

- Przestań! – poprosiła Hermiona, mocno się w niego wtulając. – Po prostu niech ona stąd już idzie! – powiedziała, nie patrząc nawet w stronę Greengrass i czując napływające jej do oczu łzy.

- Zaraz stąd pójdzie, zapewniam cię droga synowo! – wtrącił sucho Lucjusz. – Bruno! – krzyknął, a ojciec sióstr Greengrass wyrósł obok niego, dosłownie jakby z podziemi.

- Bardzo przepraszam za zachowanie mojej córki! – zawołał od razu, kłaniając się usłużnie Draco i Hermionie. 

- Twoja córka ma się wyprowadzić z zamku jeszcze dziś, a jej posada w ministerstwie zostaje zwolniona. Nie chcę jej więcej widzieć w pobliżu mojej synowej i syna, zrozumiałeś? – cedził przez zaciśnięte zęby Lucjusz. 

- Nie! – zawyła Astoria, próbując wyrwać się z uścisku Dafne. 

- Oczywiście. Będzie, jak sobie życzysz! – Bruno znów się skłonił, po czym podszedł i złapał szybko córkę pod drugie ramie i szybko wyprowadzili ją wraz z Dafne na zewnątrz. 


💢💢💢


Hermiona westchnęła cicho i wtuliła się mocniej w męża. 
Czy naprawdę nie mogła przeżyć jednego przyjęcia bez jakiegoś dramatu? Czy nawet jej ciąża, nie przekonała tych wszystkich kobiet do tego, że Draco był teraz poza ich zasięgiem? 
Nie chciała przez całe życie, chodzić wszędzie z drżącym sercem, czy ktoś nie zaatakuje jej, albo jej dziecka z powodu zazdrości… 

- Kochanie… Chcesz wrócić już do komnat? – spytał z czułością, gładząc ją po policzku. 

- Tak. Ale ty jeszcze zostań, powinieneś… 

- Mowy nie ma. Chodźmy – Draco złapał ją za rękę. 

- Hermiona… - Pansy podeszła do niej i rzuciła jej się na szyję. 

- Dzięki za obronę, mój drugi Puceyu – zaśmiała się do jej ucha. 

- Zabiłabym tę szmatę, bez mrugnięcia okiem, gdyby nie Nev – Pansy posłała swojemu chłopakowi cierpkie spojrzenie. 

- Dobrze, że cię powstrzymał! Więzienne uniformy nie są zbyt twarzowe – Hermiona wyszczerzyła się do niej. 

- Idziecie już? – spytała z troską Pansy. 

- Chciałam iść sama, ale Draco się upiera – westchnęła. 

- Dobrze. Niech cię nie spuszcza z oka! – zaśmiała się Pansy. 

- Do zobaczenia jutro na śniadaniu – Hermiona cmoknęła w policzek, a później podobnym gestem obdarzyła Nevilla. 

- Dbaj o siebie i jeszcze raz gratulację! – Nev uściskał ją serdecznie. 

- Dzięki… 

Nagle gdzieś w drugim końcu sali rozległ się huk. Wszyscy spojrzeli w tamtą stronę. Parvati właśnie usiłowała podnieść z ziemi, wyraźnie zalanego w półtrupa Pottera. 

- No nic… Pójdę im pomóc, bo ktoś tu chyba dziś ostro przesadził – Neville ruszył w stronę stolika Feniksów, a Pansy zachichotała złośliwie. 

- Weasley cały czas wycierał łzy ukradkiem, Greengrass dostała kompletnej histerii, Potter i Lorena zalali się w trupa, a ta ruda małpa pół wieczoru puszczała się w kiblu z Nottem – podsumowała. 

Hermiona mimowolnie gruchnęła śmiechem. 

- A mówiłam ci, że Pansy nam wszystko opowie? – zwróciła się do Draco.

- Jak zwykle poinformowana – Draco wywrócił oczami i zgarnął przyjaciółkę ramieniem. – Dzięki, że jej pilnujesz… - wyszeptał w jej włosy. 

- Nie żartuj! Tu przecież chodzi o mojego chrześniaka lub chrześnicę! - odparła, poklepując go po ramieniu. 

- Chrześniaka – powiedziała Hermiona, gdy Pansy i ją objęła. 

- Naprawdę? Będzie mały smok? – zaśmiała się, a w jej oczach zalśniły łzy.

- No już, już ciociu Pansy! Nie płacz nam tu! – zaśmiała się Hermiona. 

- Wypocznijcie kochani, koniecznie – poprosiła Pansy, delikatnie dotykając brzucha przyjaciółki.

- Dziękujemy, że wszystko tak cudownie zorganizowałaś! – powiedziała Hermiona. 

- Nie ma za co! Zobaczycie, jakie odstawię chrzciny! – zaśmiała się. 

- Już się boję… - burknął Draco, mocniej ściskając rękę Hermiony i prowadząc ją w stronę wyjścia. 

Hermiona roześmiała się i pomachała kilku osobom na pożegnanie. Nie licząc, żałosnego występu Astorii, to w sumie mogła uznać to przyjęcie za całkiem udane. 


💢💢💢



Z rozkoszą zrzuciła szpilki i usiadła na łóżku, chcąc zdjąć bransoletkę i kolczyki. 

- Poprosiłaś już Pansy, by została chrzestną, że o tym wspomniała? – zapytał, odwiązując krawat. 

- Obiecałam jej to… Tamtego dnia, w naszym apartamencie, gdy… Wiesz kiedy… - Hermiona westchnęła ciężko.

Draco odwrócił się i spojrzał na nią. 

- Już wtedy? – zdziwił się. 

- Prosiła mnie o to, a ja nie miałam serca jej odmówić, choć oczywiście nie sądziłam, że to w ogóle realne – wyjaśniła. 

- I tak by mnie zabiła, gdybym wybrał inaczej – zaśmiał się pod nosem. 

- Chcę żeby to Neville był chrzestnym – wypaliła. 

- W najczarniejszych koszmarach, nie wyobrażałem sobie, że Longbottom będzie kimkolwiek dla mojego dziecka! 

Hermiona roześmiała się i podeszła do niego. 

- Pewnie kiedyś, najczarniejszą wizją było to, że to ja będę kimkolwiek dla ciebie – zarzuciła mu ręce na szyję i spojrzała w oczy. 

- Ależ skąd! Zawsze marzyłem o tym, byś została moją niewolnicą. Takim prywatnym skrzatem domowym, którym mógłbym pomiatać. Wyobrażałem sobie, że siedzę i czytam książkę, a tobie tego zabraniam, a ty płaczesz i błagasz mnie na kolanach o litość! – zaśmiał się wrednie. 

- Od dziecka byłeś mściwym tyranem! – zarzuciła mu, mimo wszystko też się śmiejąc. 

- A ty? Opowiedz mi jakąś swoją wizję na mój temat… Aż umieram z ciekawości! – poprosił, przytrzymując ją blisko siebie. 

- Wyobrażałam sobie, że zimną noszę szalik z futerka białej fretki – wyszczerzyła się do niego. 

- Jędza! – mruknął, przyciągając ją do pocałunku. 

Całowali się przez chwilę, aż Draco oderwał się od niej, z przyśpieszonym oddechem. 

- Jeszcze nie masz dość? – zapytał, sięgając do zapięcia jej sukni.  

- Nigdy! – jęknęła, po czym przyciągnęła jego głowę do kolejnego, gorącego pocałunku. 


💢💢💢


                W poniedziałkowy poranek wstała wcześniej. Draco jeszcze słodko spał. Wykąpała się i ubrała, a potem mimo swoich wewnętrznych oporów, poprosiła skrzaty domowe o przygotowanie tacy ze śniadaniem. To były jego urodziny. Chciała zrobić dla niego coś miłego. 
Gdy skrzat wypełniły jej polecenie, wróciła do sypialni i usiadła na skraju łóżka. 

- Draco… - wyszeptała, delikatnie gładząc go po policzku. 

Zamruczał cicho i przytrzymał jej dłoń przy twarzy, wtulając się w nią delikatnie. 

- Dzień dobry, śpiochu – zaśmiała się, gdy otworzył oczy. 

- Dzień dobry, lwico… - wychrypiał, mocno rozespany. 

- Wszystkiego najlepszego! – powiedziała z uśmiechem. 

- Och! Skoro pobudka jest tak miła, to pewnie to będą moje najlepsze urodziny – uśmiechnął się, podnosząc się na łokciach i ziewając szeroko. 

- Masz ochotę na śniadanie do łóżka? – spytała, wskazując na tacę. 

- Najlepsza żona na świecie! – zaśmiał się. – Skoczę tylko na chwilę do łazienki i śmiało możemy zjeść razem w łóżku – mrugnął do niej. 

Wrócił po chwili, pachnący miętową pastą do zębów. Pocałował ją krótko, po czym wskoczył z powrotem pod kołdrę i z szczerym uśmiechem, małego chłopca, patrzył na to jak podaje mu tacę. 


💢💢💢


- A może zrobimy sobie dziś wolne i nie pójdziemy do pracy? – zapytał z zadowoleniem popijając kawę, po skończonym posiłku. 

- Nie chcę, by ktoś myślał, że wykorzystuję ciążę jako wymówkę.

- Wcale nie musisz pracować! – burczał. 

- Dobrze wiesz, że chcę! Zwariowałabym z nudów… A właśnie! Twój ojciec mówił mi w sobotę, że możemy się przenieść do apartamentu jeśli chcemy.

- Tak, wiem. Zastanawiam się tylko czy, to na pewno dobry pomysł. Tutaj mamy uzdrowiciela pod ręką… 

- Przestań! Czuje się bardzo dobrze i naprawdę wolałabym tam mieszkać! – oznajmiła z mocą. 

- Dobrze skarbie, wieczorem się tam przenosimy – Draco odstawił filiżankę, a Hermiona zabrała tacę. 

- Dzięki za urodzinową niespodziankę. Była bardzo miła – uśmiechnął się do niej.

- Czas na prezenty – podała mu dwa pudełka. 

- Naprawdę nie musiałaś! – uśmiechnął się. 

Otworzył pierwsze. 

- Zegarek… - uśmiechnął się. – Bardzo ładny. 

- Należał do mojego taty. Dostał go ode mnie i od mamy na ostatnie urodziny, nim nadeszła wojna. Nie zabrał go ze sobą, gdy wyjeżdżał. Przypomniałam sobie o nim, po ostatniej wizycie w domu – przyznała, przełykając łzy. 

Draco spojrzał na nią, a Hermiona miała wrażenie, że zaniemówił z wrażenia. 

- Skarbie… - złapał ją za ramiona i przyciągnął do siebie. 
Wiedziała, że było mu miło, że zdobyła się na taki gest. Cieszyło ją to. Nie potrafiła wymyślić, niczego bardziej oryginalnego. 

- Dziękuję, jest wspaniały… - wymruczał, całując ją z zapamiętaniem. 

- Cieszę się, że ci się podoba.

- Chciałabyś żeby tu byli? Nie ma już wojny… Możemy spróbować ich poszukać… - wyszeptał w jej włosy, tuląc ją do swojej piersi. 

- Nie. Już dawno zdecydowałam, że ich nie chcę ich odnaleźć. Na pewno mają już swój nowy świat – westchnęła cicho. 

Leżeli chwilę przytuleni, a Draco delikatnie gładził jej włosy. 

- Otwórz drugi prezent – powiedziała, unosząc się i sięgając po paczkę.  

Draco rozpakował pudełko i zmarszczył brwi w geście niezrozumienia. 

- Pansy pomogła mi wczoraj na szybko załatwić ramkę – wyjaśniła pośpiesznie. 

- Leo Caishen Dracon Peter Malfoy – przeczytał na głos. 

- Tak mi przekazał Sun Zi… 

- O Salazarze! – Draco znów mocno przyciągnął ją do siebie i pocałował mocno. 

- Ramka na jego pierwsze zdjęcie – wyjaśniła, gdy przewracał ją na plecy i całował po szyi. 

- Cudowna… Ty też jesteś cudowna… - mruczał, znacząc ustami każdy fragment jej ciała. 

- Spóźnimy się do pracy, jeśli nie przestaniesz…- ostrzegła go. 

Najwidoczniej jednak nie przejął się tym specjalnie, bo po kilku minutach całowania jej wciąż jeszcze płaskiego brzucha, zawędrował niżej i w ramach wdzięczności za śliczne prezenty urodzinowe, dał swojej żonie orgazm, po którym chodziła przez resztę dnia na dziwnie miękkich nogach. 


💢💢💢

Hej...

Głowa mnie dziś boli. Kogoś jeszcze? Łączę się w bólu jak coś... 
Duże pozdrówki!

V