>Rozejm< ETAP 39

 Dedykacja: Dla miłośniczek udanych prezentów 😋


💢💢💢

Otarła pot z czoła i westchnęła cicho.
Z całego serca nienawidziła porannych nudności, choć pojawiły się u niej ledwo przed kilkoma dniami…
Wstała, by opłukać twarz i umyć zęby.
Dobrze, że dziś była sobota i nie musiała iść do pracy.
Niestety był to też akurat dzień przyjęcia z okazji urodzin Dracona, choć obchodził je on naprawdę dopiero za dwa dni.

Wyszła z łazienki i z ulgą rzuciła się na łóżko.

- Jak się czujesz? – spytał z troską leżący obok niej blondyn, patrząc na nią z niepokojem.

- Jakbym dopiero, co skończyła rzygać! – warknęła.

Draco nic nie odpowiedział, tylko westchnął cicho.

- Przepraszam. Sama nie wiem skąd we mnie ta złość – przyznała, dotykając jego przedramienia w geście skruchy.

- Nic się nie stało, skarbie – powiedział splatając ich palce razem.

- Mam nadzieję, że nie oberwiesz kiedyś ode mnie za mocno w hormonowym szale – zaśmiała się pod nosem.

- Zniosę wszystko z godnością! – obiecał z delikatnym uśmiechem.

- Jak dobrze, że Pansy zajęła się przyjęciem… Nie miałabym na to kompletnie siły – narzekała.

- Jak tylko poczujesz się zmęczona, to od razu daj znać, a zaraz wrócimy do komnat! – powiedział szybko.

- Musisz zostać do końca. To twój dzień – przypomniała mu.

- To wykluczone. Nie zostawię cię tutaj samej! – zaznaczył, nieznoszącym sprzeciwu tonem.

- Nie będę sama – Hermiona uśmiechnęła się lekko i położyła dłoń na brzuchu.

- Tym bardziej, was nie zostawię… - wyszeptał, zbliżając się do niej i muskając jej policzek ustami.

- Wieczorami czuje się lepiej, więc pewnie nie ucieknę tak szybko – powiedziała cicho.

- Chciałem cię o coś zapytać… - zaczął.

- Tak? – odwróciła się w jego stronę.

- Może powinniśmy to dziś ogłosić? Będą wszyscy zainteresowani…

Hermiona uśmiechnęła się lekko.

- W sumie to dobry pomysł. Mam małą niespodziankę dla twojego ojca. Chętnie dam mu to na oczach wszystkich.

- Naprawdę nie masz nic przeciwko? – upewnił się.

- I tak już snują domysły, po tym, jak zobaczyli, że nie piję wina do kolacji na ostatnim przyjęciu – westchnęła.

- Pewnie masz rację. Dziś rozwiejemy ich wątpliwości – Draco pochylił się i znów cmoknął ją w policzek, po czym wstał i poszedł do łazienki.


                Hermiona westchnęła, nieco zirytowana. Od kiedy okazało się, że jest w ciąży,  on obchodził się z nią nadzwyczaj delikatnie. Całował ją i przytulał, ale nigdy nie posunął się dalej. To były już prawie dwa tygodnie. Zaczynała powoli doznawać uczucia frustracji.
Hormony w niej buzowały, a oziębłość męża wcale ich nie studziła…
To nic. Może jeśli dziś golnie sobie z dwa drinki, zrobi się bardziej chętny…?


💢💢💢


                Milicenta zaprojektowała dla niej na tę okazję piękną, zwiewną suknię w kolorze mięty. Czuła się w niej niczym księżniczka.
Pansy wpadła, by pomóc upiąć jej włosy i zrobić makijaż.
Właśnie kończyła zapinać bransoletkę, gdy Draco wszedł do sypialni, ubrany już w elegancki czarny garnitur i miętowy krawat.

- No nie! – jęknął na jej widok

- Coś nie tak? – zdziwiła się.

- To moje przyjęcie! Dlaczego mi to robisz? – zapytał ponuro, podchodząc do niej i biorąc ją w ramiona.

- Niby co? – zdziwiła się.

- Znów skazujesz mnie na wieczór, polegający na odpędzaniu od ciebie tych wszystkich śliniących się kretynów! – burczał.

Hermiona roześmiała się szczerze.

- Czyli, że dobrze wyglądam? – upewniła się.

- Obłędnie, moja lwico… - zamruczał, nim ją pocałował.

Szybko oddała jego pocałunek, zachwycona tym, że teraz się nie hamował.

- Hermiona… - jęknął, gdy wplotła palce w jego włosy i pocałowała go w szyję.

- Tęsknię… - wyszeptała, tuż czy jego uchu, ocierając się sugestywnie o niego.

- Salazarze… Myślałem, że nie chcesz… - wyszeptał, łapiąc ją za pośladki i przyciągając do siebie.

- Głupek z ciebie! – powiedziała, dotykając go delikatnie przez materiał spodni.

- Przestań! Nie chcę chodzić przez cały wieczór napalony i sfrustrowany – wyjęczał.

Roześmiała się i odsunęła od niego.

- Na przyszłość nie zakładaj sam niczego, tylko mnie zapytaj – poradziła.

- Zawsze to ty możesz mnie poprosić. Wiesz, że nigdy ci nie odmówię… - mrugnął do niej łobuzersko.

- Chodźmy już, bo pewnie zaraz zjawą się pierwsi goście – powiedziała, łapiąc go pod ramię.

- Oby to szybko się skończyło – burknął, wyprowadzając ją z komnat.

- Oby – zgodziła się, patrząc na niego z czułym uśmiechem.


💢💢💢


                Sala balowa wyglądała cudownie. Pansy naprawdę się postarała. Zielono-srebrne, gustowne draperie, misterne świeczniki i wysokie wazony z pięknymi kwiatami, nadawały wnętrzu powagi i elegancji. Szykowało się kolejne wytworne przyjęcie.

Hermiona stała obok Dracona, witając wszystkich z serdecznym uśmiechem. W zamian odbierała komplementy, dotyczące tego, jak świetnie dziś wygląda.

- Cudowna suknia! – przywitała ją Parvati, obejmując ją na powitanie.

- Dziękuję. I jak było na wyspie? – zapytała.

- To raj na ziemi! Jestem największą farciarą świata, że ona należy do ciebie! – westchnęła tęsknie Parvati.

- Cieszę się, że wam się podobało! – Hermiona uśmiechnęła się do stojącego obok żony Pottera.

- Było w porządku – burknął sucho.

- Szkoda tylko, że Padma i Ron się wiecznie kłócili – westchnęła Parv, patrząc na stojących nieopodal państwa Weasley.

- Jeszcze się im ułoży… – powiedziała dyplomatycznie Hermiona.

- Pewnie tak. Którędy do bufetu? – spytała nowa pani Potter.

- W tamtą stronę. Pansy zaraz was zaprowadzi – wskazała im kierunek i odwróciła się do Andromedy Tonks.

- Jak miło, że znalazła ciocia czas! – powiedziała, przytulając ją na powitanie.

- Nie mogłam tego przegapić. Przywiozłam ci też kolejne wino z kolekcji Teda… - uśmiechnęła się do niej uprzejmie.

- Dziękuję bardzo, ale… - Hermiona zbliżyła się do niej. – Dobrze ciocia wie, że nie mogę!

Andromeda roześmiała się szczerze.

- Takie możesz, kochanie. Bardzo się cieszę… - powiedziała, ściskając ją.

- Dziękuję za to na weselu, nie byłam świadoma… - wyszeptała jej do ucha.

- Wiem. Przepraszam cię , ale nie chciałam byś dowiedziała się tego ode mnie. Pewnie Draco też chciał przy tym być…

- Nic nie szkodzi – zapewniła ją.

Porozmawiały, by pewnie dłużej, ale inni goście czekali, więc Andromeda przeszła dalej, a Hermiona zmusiła się do uśmiechu w stronę Astorii Greengrass, w duchu zastanawiając się, ile łez wyleje ona dzisiejszego wieczoru.


💢💢💢


                Powitanie wszystkich przebiegło sprawnie, choć nastąpiło kilka zgrzytów. Ron i Padma, pokłócili się przy nich o to, że Ron nie ma krawata pod kolor sukienki żony. Marcus Flint, przyszedł na przyjęcie z Loreną, która z przesadnym entuzjazmem próbowała uwiesić się na Draconie, a Theo Nott… przyprowadził na imprezę Ginny. Hermiona była o to szczerze wkurzona. Nott dobrze wiedział, że nie życzyła sobie, oglądania tej ryżej wywłoki w pobliżu stu metrów od swojego męża…
Mściwy dupek!

Na szczęście część oficjalna się skończyła, a goście zasiedli do eleganckiej kolacji.

- Mówiłem ci już, że wyglądasz cudownie? – wyszeptał jej do ucha Draco, gdy kelnerzy sprzątali talerze po deserze.

- Być może… Ale nie zaszkodzi, jeśli powtórzysz – zaśmiała się.

- Moja ślicznotka… - mruknął, delikatnie przesuwając palcami po jej odkrytej nodze.

- Zachowuj się! – upomniała go.

- Nie karć mnie! Mam urodziny…

- Pojutrze! – przypomniała mu.

- I tak… Masz być dla mnie miła. Bardzo miła! - szeptał.

- Dobrze, ale to później. A teraz rusz się. Pora na twoją przemowę – zaśmiała się i wskazała mu scenę, na której już ustawiono magiczny mikrofon.

- Przygotuj się na dramat – odparł z uśmiechem, po czym wstał.

Wszyscy goście poszli w jego ślady i podeszli pod scenę. W powietrzu szybko pojawiły się tace z szampanem, a wszyscy chętnie się nim poczęstowali.

- Witam was serdecznie i bardzo dziękuję, za tak liczne przybycie! – powiedział do mikrofonu Draco.

Goście zaklaskali głośno.

- Nie jest miło, wciąż pamiętać o tym, że lata mijają, a młodość nie trwa wiecznie, ale cóż począć… - zaśmiał się, a wszyscy mu zawtórowali.

- Bardzo się cieszę, że postanowiliście świętować wraz ze mną fakt, że się starzeje… Dziękuję za wszystkie życzenia i prezenty, które zapewne, jak co roku będą wspaniałe. Niemniej, muszę koniecznie wam wspomnieć o tym, że najcudowniejszy prezent w tym roku, sprawiła mi moja żona…

Goście obejrzeli się na Hermionę, a ona zmusiła się do delikatnego uśmiechu.

- Pozwól kochanie… - Draco wyciągnął do niej dłoń, więc ona szybko do niego podeszła i ujęła ją, stając obok niego na scenie.

- Korzystając z okazji, pragniemy ogłosić, że za niecałe osiem miesięcy, zostaniemy najszczęśliwszymi ludźmi na świecie!

- Och! – wydobyło się z wielu gardeł na raz.

- Bowiem to właśnie wtedy przyjdzie na świat nasze pierwsze dziecko…! - oznajmił z szerokim uśmiechem.

Wybuchły gromkie oklaski, a Draco odwrócił Hermionę do siebie i czule pocałował.
Objęła go i ukryła twarz w jego szyi.








- Nie chcesz zobaczyć kto płacze, a kto się wścieka? – zamruczał jej do ucha.

- Pansy na pewno mi wszystko potem opowie – odpowiedziała, odrywając się od niego i znów zmuszając się do uśmiechu.

- Zdrowie małego Malfoya! – zawołał Zabini, a wszyscy goście spełnili toast szampanem.

- Przy okazji, mamy też coś dla ciebie… Tato! – powiedziała głośno Hermiona, zwracając się do stojącego tuż pod sceną Lucjusza.

- Dla mnie? – zdziwił się szczerze.

- Tak! – Hermiona wskazała na Pansy, która z szerokim uśmiechem podeszła do niego i wręczyła mu niewielką, kolorową torebkę.

Lucjusz spojrzał niepewnie na podarunek, ale w końcu wyją z niego… Czarny t-shirt z wielkim, żółtym napisem: „Najlepszy dziadek na świecie!”

Goście zaśmiali się gromko i znów zaklaskali w dłonie.

- Błagam! Niech ktoś mu teraz zrobi zdjęcie! – zachichotał szyderczo Draco.

- Ma, czego sam chciał! – uśmiechnęła się z satysfakcją Hermiona.

Lucjusz po pierwszym szoku, też jednak zaczął się śmiać, po czym szybko zdjął marynarkę i podał ją Almie i bez oporów naciągnął na siebie sprezentowaną koszulkę.

- Dziękuję! – zawołał. – Nie moglibyście mi sprawić większej radości, naprawdę! – powiedział na głos, tak by wszyscy usłyszeli.

Kolejna salwa braw.

- Jesteś do szpiku kości ślizgonką – mruknął jej do ucha Draco, gdy schodzili ze sceny.

- Twoja szkoła! – odpowiedziała przekornie.


💢💢💢


               Szybko ustawiła się do nich kolejka ludzi, którzy chcieli im koniecznie złożyć gratulacje.
Hermiona uśmiechała się do wszystkich z przymusem, dziękując im za życzenia szczęśliwego rozwiązania…
Nagle tuż przed nią pojawił się Ron. Ogrom bólu w jego oczach, prawie zwalił ją z nóg. Była pewna, że już mu przeszło…

- Hermiona… Dlaczego? – szepnął.

- Nie zadawaj takich pytań, Ron… - odpowiedziała cierpliwie.

- Czyli, że już nigdy od niego nie odejdziesz? – spytał, patrząc kątem oka na Dracona, któremu właśnie składała gratulacje Padma.

- Nigdy! – zapewniła go z mocą.

Rudzielec skinął lekko głową, pochylił się i musnął delikatnie jej policzek, krótkim pocałunkiem, po czym ani nie składając gratulacji Malfoyowi, ani nie oglądając się na żonę, po prostu odszedł.

Hermiona z wymuszonym uśmiechem, przyjęła resztę życzeń. Cieszyła się jednak, gdy to przedstawienie się wreszcie skończyło.


💢💢💢


DJ wynajęty przez Pansy, wreszcie zaczął grać, a na parkiecie szybko zaroiło się od tańczących par.
Hermiona też zatańczyła kilka razy, ale szybko poczuła się zmęczona. Wróciła do stolika i napiła się wody.
Po kilku chwilach, zauważyła, że Draco i Pansy również schodzą z parkietu. Ich przyjaciółka szybko udała się w stronę bufetów z jedzeniem, najpewniej chcąc sprawdzić, czy wszystko jest dobrze. Draco dosiadł się do niej.

- Wszystko w porządku? – zapytał od razu.

- Tak, tylko nieco mi gorąco – odpowiedziała, wachlując się dłonią.

- Chcesz wyjść na trochę do ogrodu? – spytał, wskazując na otwarte na oścież duże, szklane drzwi.

- Chętnie! – Hermiona uśmiechnęła się do niego, gdy splótł ich palce razem i pomógł jej wstać.

Wyszli razem na zewnątrz.
Ogród był pięknie zaaranżowany. Setki płonących pochodni, ustawionych dookoła głównej ścieżki, dodawały mu mistycyzmu i tajemniczości.

- Nie jest ci zimno? – upewnił się od razu Draco.

- Nie. Pansy chyba rzuciła zaklęcia cieplne. Jest bardzo przyjemnie! – zapewniła go.

- Weasley złożył ci gratulacje? – spytał, prowadząc ją za rękę wśród cudownie ukwieconych krzaków róż.

- Raczej przekazał, że wreszcie zrozumiał, że to definitywny koniec.

- Tylko taki kretyn, jak on, mógł się jeszcze łudzić… - warknął.

- Teraz na pewno już nie ma żadnych nadziei – zapewniła.

Draco przystanął i nagle przyciągnął ją do siebie.
Spojrzał jej w oczy, pochylając się nad nią.

- Jesteś tylko moja - wyszeptał jej w usta, a jej ciałem wstrząsnął słodki dreszcz.

- Jestem… - odparła, nim sama wychyliła się do pocałunku.


Draco zamruczał cicho, obejmując ją i całują z prawdziwą pasją.
Oddała jego pocałunek, czując rozkoszne ciepło ogrzewające jej wnętrze. Naprawdę w to wierzyła…

(Scena 18+)

- Lwico… - westchnął, przenosząc usta na jej szyję.

Odgięła głowę, pozwalając mu się całować i delikatnie kąsać jej skórę.

- Nikogo tu nie ma… - zamruczał jej do ucha.

Rozejrzała się dookoła i stwierdziła, że faktycznie stoją nieco na uboczu od głównej ścieżki. Dźwięki muzyki z sali były tu ledwo słyszalne.

- Draco… - wyszeptała, nieco ostrzegawczym tonem, gdy poczuła, jak sunie dłońmi po jej plecach, znów całując jej szyję.

- Proszę cię… W ramach prezentu urodzinowego…

- Nie możemy… - mruknęła bez przekonania, gdy pociągnął ją w stronę stojącej pod rozłożystym dębem ławki.

Usiadł na niej, przyciągnął ją do siebie i na chwilę wtulił głowę w jej brzuch.
Hermiona pogładziła go po miękkich włosach, czując jak pożądanie kumuluje się w każdej komórce jej ciała.

To dlatego nie zaprotestowała, gdy uniósł głowę i popatrzył jej w oczy, a później wsunął dłonie pod rozłożystą spódnicę jej sukienki i złapał za brzeg jej majtek.

- Draco…

- Też tego chcesz... Wiem, że tak… – powiedział cicho, szybko zsuwając z niej bieliznę.

Włożył jej koronkowe figi do kieszeni swoich spodni, po czym szybko zdjął marynarkę i odrzucił ją na bok.

- Ktoś nas przyłapie… - wyszeptała rozgorączkowana, gdy pociągnął ją na swoje kolana, zmuszając, by usiadła na nim okrakiem.

- Twoja suknia wszystko zakryje – mruknął w jej dekolt.

- Ja nie… - chciała coś powiedzieć, ale właśnie w tej chwili jego kciuk zaczął energicznie masować centralny punkt jej kobiecości.

- O Godryku! – westchnęła, odrzucając głowę w tył.

- Tak kochanie… Zaraz sprawię ci wielką przyjemność! – obiecał.

- Nie powinniśmy! – powiedziała, próbując odzyskać choć skrawek kontroli.

- Nie odmawiaj mi… Nie mogłem o niczym innym myśleć przez cały wieczór… - wyszeptał, sięgając dłońmi pomiędzy nich i rozpinając rozporek.

- Dobrze! - jęknęła, unosząc suknie tak, by na pewno zakryła ich połączone uda.

Draco podniósł ją lekko, a później wsunął się w nią jednym, płynnym ruchem.

Hermiona zajęczała, a on szybko stłumił ten jęk swoimi ustami.

Oplotła jego szyję swoimi ramionami, a on położył ręce na jej talii i zaczął poruszać biodrami, zmuszając ją, by unosiła uda w rytm jego mocnych pchnięć.

- Moja cudownie ciasna żona… - wyszeptał jej do ucha.

- Mój cholernie szalony mąż… - odszepnęła, wyraźnie czując, jak każdy milimetr jego imponującej męskości wnika w głąb niej, posyłając ją coraz mocniej na skraj spełnienia.

- Skarbie… doprowadzasz mnie do szału! – wyznał przyśpieszając.

- Ty mnie też! – zapewniła, czując, jak orgazm zbliża się do niej wielkimi krokami.

- Tak, moja czarownico… Jeszcze… - mamrotał, coraz mocniej nabijając ją na siebie.

- Ale mi dobrze! – wyznała bez ogródek.

Pojękiwała wprost do jego ucha, pewna, że za chwilę dojdzie, znów z jego imieniem na ustach.

- Kurwa… Ja zaraz… - wyszeptał z pasją.

- Ja też! – westchnęła, odginając się w jego ramionach.

Wystarczyły jeszcze trzy mocne pchnięcia i doszła, zaciskają się na nim, dysząc ciężko i szepcząc bez opamiętania jego imię.

Draco wtulił twarz pomiędzy jej piersi i wytrysnął w nią z głębokim jękiem spełnienia.

Ledwo minął ostatni spazm orgazmu, gdy usłyszała kroki gdzieś w pobliżu.

Zamarła, wstrzymując oddech, a Draco mocno chwycił ją w talii i też zesztywniał.
Hermiona chciała się podnieść, ale nie pozwolił jej na to, wciąż mocno ją trzymając.

- Nie! Nie wstawaj! – wyszeptał gorączkowo do jej ucha, wciąż będąc głęboko w niej.

(Koniec sceny 18+)

Zacisnęła mocniej dłonie na jego barkach i obejrzała się w bok.

Theo i Ginny stali nieopodal i patrzyli na nich z wyraźną niechęcią.

Hermiona miała świadomość tego, że siedząc w ten sposób na Draconie i obejmując go mocno, zapewne nie pozostawiła im złudzeń, co do tego, co tu robili...

- Dobry wieczór… - powiedział ponuro Theodore.

- Więcej, niż dobry Nott! – odpowiedział cierpko Draco.

- Nie zdążyłem wam jeszcze pogratulować… - mruknął cicho.

Hermiona spojrzała na stojącą obok niego Ginny. Ruda zaciskała mocno usta, wyraźnie rozwścieczona.

- Dzięki – odpowiedział sucho Draco.

- To stało się dość szybko… - Nott, spojrzał na nich przenikliwie.

- Tak zdecydowaliśmy! – odwarknął Malfoy.

- Czyli, że to nie była… - Ginny przerwała w pół zdania.

- Wpadka? – spytała chłodno Hermiona. – Ależ nie! Świadomie podjęliśmy tę decyzję! – wysyczała w jej stronę.

- To też gratuluję… - wyszeptała Weasley, heroicznie walcząc ze łzami.

- Dziękujemy! – odpowiedział Draco. – Nie macie pojęcia, jak strasznie jesteśmy szczęśliwi, że wkrótce zostaniemy rodzicami! – podkreślił.

Hermiona dopiero teraz uświadomiła sobie, że prowadzili całą tę rozmowę w czasie, gdy Draco nadal był w niej. To była najbardziej perwersyjna rzecz, jakiej w życiu doświadczyła…

- Wracamy do środka. Idziecie też? – spytał Theo.

- Nie. Chcemy się jeszcze trochę poprzytulać! – odparł Draco, posyłając mu szydercze spojrzenie i gładząc sugestywnie plecy Hermiony.

- To do zobaczenia… - Nott spojrzał na nich z bólem w oczach, po czym odwrócił się i odszedł.

Ginny też rzuciła im ostatnie spojrzenie i ruszyła w ślady za swoim partnerem.


💢💢💢


- Merlinie! Ależ to było żenujące… - wyszeptała Hermiona, opierając się swoim czołem o jego.

- Co? To, że wciąż byłem w tobie, gdy ta dwójka gratulowała nam tego, że będziemy mieli dziecko? – wyszeptał w jej usta.

- To, że ona cię kocha, a teraz widziała nas jak…

- On też cię kocha. Zakochał się w tobie już w czasie ceremonii wyboru… - powiedział cicho.

Hermiona otworzyła szerzej oczy. Tego się nie spodziewała!

- Serio? Myślałam, że tylko chciałby…

- O tak! Na pewno by chciałby cię przelecieć… Niestety, nie ma na to żadnych szans! I nigdy nie będzie ich miał! – powiedział Draco, znów delikatnie wypychając biodra w górę.

- Jakim cudem, możesz znowu…? – jęknęła, czując jak robi się coraz twardszy w jej wnętrzu.

- Ty mnie do tego zmuszasz, niegrzeczna lwico… - wyszeptał jej do ucha.

Hermiona zaśmiała się i sama zaczęła na nowo się poruszać. Dwa orgazmy pod rząd, jak nic mogły sprawić, że uznałaby ten wieczór za bardzo udany.

💢💢💢

Heeej

Panda - masz swoje seksy 😝 Zadowolona?

Za cudowny rysunek, który sprawił, że musiałam dodać ten rozdział tłumnie dziękujemy Gryglene! - Jesteś niezawodna! 💜

Z dobrych informacji - rozdział 45 jest w połowie napisany. Jeszcze połowa i epilog i oficjalnie, Rozejm w tej wersji będzie zakończony😃
Kto się cieszy? 

Ja na pewno!

Reszta opowiadań - w toku! 

Buziaczki - Wasza V.