>Rozejm< ETAP 38

 Dedykacja: Dla M.i - nie śpij! 😋💚

Rysunki do rozdziału - jak zawsze autorstwa niezastąpionej Gryglene! Dziękuję! 💗



💢💢💢

- Wszystko zaczęło się od tego, że w styczniu tego roku, Sun Zi pojawił się w Mirum Pars – mówił spokojnie.

Hermiona z całej siły powstrzymała się od zadawania pytań. Naprawdę chciała wiedzieć, co skłoniło go do tego, co się stało…

- Po jego odwiedzinach, ojciec oznajmił nam wszystkim, że stary mistrz wygłosił bardzo znaczącą przepowiednie. Jej treść mówiła o tym, że najmądrzejsza czarownica tego pokolenia i najszlachetniejszy czarodziej rodu czystej krwi, są przyszłością świata i razem stworzą coś, co zapewni światu magii pokój i bezpieczeństwo – tłumaczył spokojnie.

Hermiona lekko się zirytowała. Przecież o tym już wiedziała! Nie chciała go jednak ponaglać.

- Ojciec szybko doszedł do wniosku, że najmądrzejszą czarownicą tego pokolenia, nie może być nikt inny, tylko ty. Powiedział o tym Sun Zi, a on kazał cię sprowadzić, mówiąc, że wie, jak sprawdzić, kto będzie tym przepowiedzianym, szlachetnym synem rodu czystej krwi.
 Na początku założyłem, że ojciec jakoś dogada się z tym staruszkiem, by i tak wskazał mnie. Potem dotarło do mnie, że Lucjusz liczył na siebie. Sam chciał być tym wybranym.

- Czyli to na pewno nie był podstęp? Wtedy na ceremonii? – upewniła się.

- Nie sądzę… Sun Zi, nie jest ani trochę podatny na wpływy ojca. Myślę, że naprawdę nas sprawdzał  – wyjaśnił.

- Co dalej? – spytała sucho.

- Gdy udało mu się ustalić z tobą i Potterem, że w ramach rozejmu, zgodzisz się do nas przenieść, ojciec poprosił mnie do gabinetu. Wtedy też powiedział mi, że to całe ratowanie świata, ma polegać na… - Draco się zawahał – Na spłodzeniu potomka. Czarodzieja, który będzie tak potężny, by zawładnąć wszystkimi…

- Zmyśliłeś to, prawda? – spytała gorzko, czując jak coś boleśnie ściska ją w mostku.

- Nie – odpowiedział cicho.

- Naprawdę myślałeś, że urodzę ci nowego Voldemorta? – zasyczała, zrywając się z kanapy.

Draco też wstał.

- Hermiona… To nie tak!

- Nie? A jak? No dalej! Wyjaśnij mi! – zażądała.

Draco zacisnął usta.

- Przepowiednia mówi tylko o urodzeniu potężnego czarodzieja…To ojciec od razu założył, że warto będzie mieć go po swojej stornie, by przejąć władzę nad światem. Stąd to całe żądanie, byś stała się częścią ugody…

- Poważnie? Planowałeś oddać to dziecko swojemu ojcu, by zrobił z niego despotycznego psychola? – zarzucała mu z pogardą.

- Oczywiście, że nie! – zaprzeczył gwałtownie.

- Więc co planowałeś? Powiedz! Bo wprost umieram z ciekawości!

- Nie zdążyłem niczego zaplanować! – warknął, chowając twarz w dłoniach.

- Och! Ale to, żeby zdjąć ze mnie zaklęcie, to jakoś udało ci się ogarnąć, prawda? – wściekała się.

Draco spojrzał na nią i podszedł do niej szybko.
Wstrzymała oddech, gdy stanął tuż przed nią.

- Gdy miesiąc temu, okazało się, że nie jesteś w ciąży, wezwał mnie do siebie – wyszeptał.

Hermiona mimowolnie przypomniała sobie, jak poczuła ciepło na wardze, a Draco skłamał wtedy, że uderzył się drzwiami.

- Groził ci? – spytała cicho.

- Tak. Tym, że odda cię w łapy Flinta, by to on spełnił powinność spłodzenia potomka, skoro ja nie potrafię… - wyznał gorzko.

Hermiona nie umiała ukryć szoku.

- Odda w łapy? – powtórzyła głucho.

- By on mógł cię zgwałcić… Ile razy zechce… - wyszeptał z goryczą, zamykając oczy.

- Wtedy…

- Uderzyłem go, a on uderzył mnie – powiedział cicho.

- Ale ty potem…

- Tak. Odsunąłem się od ciebie, próbując znaleźć rozwiązanie. Myślałem, ze gdy to wszystko się stanie, będzie ci łatwiej, jeśli będę taki odległy… Wiedziałem, że cokolwiek zrobię i tak mnie znienawidzisz… - powiedział cicho.

- I zdjęcie ze mnie zaklęcia i zrobienie mi dziecka, to było to? Twój cholernie genialny plan?  – spytała, niedowierzając.

- Myśl, ze Flint cię dotknie… - Draco zacisnął szczękę.

- Dlaczego mi nic nie powiedziałeś?

- A co miałem powiedzieć? Hermiono, wybacz, ale musimy zrobić sobie dziecko, inaczej ojciec odda cię w ręce największego skurwiela na świecie, by się z tobą zabawił? – pytał gorzko.

- Choćby nawet to! Wolałabym i to, niż… - Mimowolnie spojrzała na swój brzuch.

Draco znów zacisnął usta, odwrócił się i podszedł do komody w holu. Wyjął z niej coś i wrócił, znów stając tuż przed nią.

- Jevons zapewne już powiedział ojcu, że jesteś w ciąży  – Draco otworzył dłoń.

Hermiona zamrugała raz i drugi, niedowierzając.

- Kpisz sobie? – spytała cicho.

- Nie. Powiemy, że poroniłaś. To pozwoli nam kupić trochę czasu…

Jeszcze raz spojrzała na fiolkę w jego dłoni.

- Chcesz mi dać eliksir aborcyjny, który sama ugotowałam? – syknęła.

- Nie chcesz tego dziecka, a ja nie chcę byś znów ode mnie uciekła… Nie wiem co mam robić, przysięgam! – jęknął sfrustrowany.

- Dobrze. Wypiję eliksir i co dalej? – popatrzyła mu w oczy.

- Opłaczemy oficjalne stratę, a potem powiemy, że staramy się znowu… A potem coś wymyślimy… - mówił bez przekonania.

- A jeśli nic nie wymyślimy, to co? Kolejna ciąża i kolejny eliksir? – pytała z goryczą.

Draco potarł oczy palcami.

- Hermiona… Naprawdę nie wiem! 

Szybkim ruchem odebrała od niego flakonik.

- Dobrze. Zróbmy tak. Wypiję teraz eliksir, a z czasem coś wymyślimy – powiedziała obojętnie.

Draco spojrzał na nią niewyraźnie.

- Chcesz bym przygotował ci kąpiel? – spytał zbolałym szeptem.

- Nie ma potrzeby! Zróbmy to od razu! – powiedziała, odkorkowując fiolkę.

Draco zacisnął szczęki i odwrócił wzrok.

- Patrz na mnie! To nasza wspólna decyzja, prawda? – ironizowała.

Uniósł spojrzenie swoich cudnie błękitno-szarych oczy. Wyraźnie widziała, że cierpiał. Mimo to nie odwrócił wzroku.

Hermiona przytknęła szkło do ust.

Nie miała wątpliwości, że w tej chwili on buntował się całym sobą. Zaciskał szczęki i pięści, a jego wzrok był przepełniony bólem i goryczą. Nic jednak nie mówił…

Zamknęła oczy… Godyrku!
To oczywiste, że nigdy nie byłaby w stanie tego zrobić!
Krzyknęła i z całej siły cisnęła fiolką w stronę kominka, a ta rozbiła się o palenisko na milion drobnych okruszków.
Ukryła twarz w dłoniach i rozpłakała się gorzko.

- Lwico… - wyszeptał, wciągając ją szybko w swoje ramiona.

- Przysięgnij mi! – zaszlochała. – Przysięgnij, że nie pozwolisz na to, by twój ojciec zrobił z naszego dziecka potwora! – rozpaczała.

- Przysięgam! Choćbym miał oddać własne życie, próbując temu zapobiec! Przysięgam! – powtarzał, tuląc ją mocno do siebie.

Hermiona szlochała w jego ramionach, kompletnie niezdolna do pojęcia ogromu tego wszystkiego.

💢💢💢


                Nie wiedziała, jak to się stało, że znalazła się na jego kolanach. Siedzieli razem na kanapie, a on gładził jej plecy i szeptał czułe słowa ukojenia. 

Cały czas patrzyła na niewielkie zadrapania nie czarnej skórze kanapy i nie myślała. Tylko patrzyła. Rejestrowała tą niedoskonałość raz po raz, nie potrafiąc skupić się na niczym innym. Mimo to wiedziała, że to był tylko jej sposób na ucieczkę. Bo jeśli nagle zacznie myśleć i się zastanawiać, to jak nic, to wszystko ją pochłonie i zrówna z ziemią… 

Dziecko… 

Zacisnęła powieki i wbiła sobie paznokcie w dłoń. Nie mogła… Nie mogła o tym myśleć! 

- Skarbie… Pansy tu jest… - wyszeptał jej do ucha.

Hermiona uniosła głowę. Nawet nie słyszała trzasku teleportacji, ani tego, jak Parkinson weszła do ich salonu. 

- Hej… Jak się czujesz? – spytała cicho Pansy, uśmiechając się do niej łagodnie. 

- Fantastycznie – burknęła Hermiona, przecierając oczy. 

- Chodź… pomogę ci się wykąpać, a Draco zrobi nam w tym czasie coś pysznego do jedzenia… - zaproponowała, wyciągając do niej dłoń. 

Hermiona chciała odmówić, ale po krótkiej chwili ujęła dłoń przyjaciółki i podniosła się z kolan Malfoya, który przytrzymał ją w talii i pomógł jej stanąć prosto. 

Pansy oplotła ją w pół ramieniem i powoli poprowadziła do łazienki. 


💢💢💢


              Hermiona miała wrażenie, że to nie jest rzeczywistość, gdy siedziała na zamkniętej klapie muszli i patrzyła, jak Pansy przygotowuje jej kąpiel z jakimiś miło pachnącymi olejkami. 
Jak do tego wszystkiego doszło? 

- Wiedziałaś… ? – spytała cicho. 

Pansy wzdrygnęła się i uniosła głowę. 

- Przysięgam, że nie! Powiedział mi dopiero, gdy przyszłam go uwolnić z tego cholernego dywanu… 

Hermiona nie wiedziała, czy jej uwierzyć. To nie było łatwe. Chyba nikomu nie mogła już zaufać… 

- Wiem, że to dla ciebie szok, ale kochanie… Nie możesz popadać w taki stan, bo to może zaszkodzić…

Hermiona uniosła głowę i spojrzała na nią ostro. 
Niech nie waży się jej mówić, co ma robić! Nikt nie powinien…! Nigdy więcej! 

Zrzuciła z siebie ubrania i weszła do wanny. Oparła głowę na jej brzegu i zamknęła oczy. 

- Wszystko się ułoży… - Pansy pogładziła ją po włosach, a Hermiona usłyszała, że przełyka łzy. 

Spojrzała na nią. 
Dwa miesiące temu, to ona leżała w tej wannie, a Hermiona ją głaskała. Teraz sytuacja była zupełnie inna.
Wiedziała, że Pansy zapewne też o tym teraz myśli. I o tej rozmowie, którą wtedy przeprowadziły, oraz o tym, że Hermiona choć mogła teraz zrobić to samo, to jednak nie poszła w jej ślady… 

- Przynajmniej dotrzymam danego ci słowa… - szepnęła, wyciągając do niej dłoń. 

Pansy zaśmiała się lekko, ocierając mokre policzki i złapała jej rękę. 

- Nie bój się… - powiedziała z czułością, pochylając się nad Hermioną i całując ją w czoło. – Będę cały czas przy tobie. Nikt was nie skrzywdzi! Ręczę za to własnym życiem! – obiecała. 

- Nie mam pojęcia, co dalej… - wyszeptała Hermiona, czując narastającą panikę. 

- Proszę cię… Tylko nie próbuj znów uciekać. Gdy wczoraj zaklęcie lokalizujące pokazało, że pierścień jest w Tamizie… Merlinie! Draco prawie zwariował ze strachu! Przez chwilę naprawdę myśleliśmy, że ty… - z ust Pansy wyrwał się gorzki szloch. 

- Jak mnie tak szybko znaleźliście? – spytała, patrząc na przyjaciółkę. 

- Od razu domyśliłam się, że w takiej sytuacji, będziesz chciała uciec do jakiegoś miejsca, które kojarzy ci się z bezpieczeństwem… Draco uważał, że to będzie Azyl Feniksa, ale ja postawiłam na twój rodzinny dom. 

- Nie przemyślałam tego… - Hermiona westchnęła ciężko. – Chciałam tylko uciec… Tylko tyle – wyznała. 

- Wiem, kochanie… Domyślam się, że byłaś… że jesteś… w szoku. 

Hermiona parsknęła krótkim śmiechem. W szoku? Ona była w kompletnej rozsypce!

- Pamiętasz, co powiedziałam w czasie ceremonii zaślubin? – spytała cicho Pansy, znów gładząc jej włosy. 

- Każde słowo – przyznała cicho Hermiona. 

- Wiesz dobrze, że mówiłam wtedy prawdę. Ochronisz tych, których kochasz. Nikt cię nie powstrzyma! - zapewniła ją. 

- Nie jestem na to gotowa – wyznała to, co ją najbardziej dręczyło. 

- Jesteś. Nie znam drugiej tak ciepłej, dobrej i oddanej osoby, jak ty. Będziesz cudowną matką! – powiedziała z mocą Pansy. 

- Potrzebuję czasu, by to przemyśleć… 

- Masz go sporo. Jeszcze osiem miesięcy – Pansy uśmiechnęła się do niej delikatnie. 

Hermiona zamknęła oczy. Dziecko…
Kiedyś chciała mieć dzieci. Marzyła o pełnej, szczęśliwej rodzinie, którą kiedyś stworzy z ukochanym mężczyzną. I o świecie bez wojny, w którym mogłaby je wychowywać na porządnych ludzi… 

Jak miała to zrobić, przy boku mężczyzny, który ją oszukiwał, w tle ze swoim psychopatycznym teściem, który za pomocą jej dziecka będzie chciał przejąć władzę nad światem…?

Nagle przypomniała sobie, jak ledwo kilka dni wcześniej leżała w tej samej wannie z Draconem, a on prosił ją, by nigdy nie przestawała mu ufać. Obiecała… 
I już złamała tę obietnicę. 

Ciekawe, jak on się z tym wszystkim teraz czuł. Czy się nie bał? Czy był na to gotowy? 

- Nie odtrącaj go Herm. Jest załamany tym, że od niego uciekłaś… - wyszeptała Pansy, jakby wiedząc, o czym teraz myślała. 

- Jak mam mu to wybaczyć? – spytała sama siebie. 

- Zrobił to, bo… - Pansy zawahała się. – Bo bardzo mu na tobie zależy. Nie zniósłby, gdyby stała ci się jakaś krzywda - tłumaczyła jej spokojnie. 

- Muszę to przemyśleć – powtórzyła swoje wcześniejsze słowa i znów zamknęła oczy. 

- Spokojnie. Wszystko będzie dobrze! - Pansy znów cmoknęła ją w czoło i pogładziła po włosach. 

- Wszystko będzie dobrze… - myślała gorzko Hermiona, cicho licząc, że jest w tym wszystkim choć małe ziarenko prawdy. 


💢💢💢


Zjadła przygotowany przez Dracona makaron, ale wciąż nie odzywała się do niego. Pożegnała Pansy krótkim buziakiem w policzek i poszła do łóżka. 

Nie potrafiła zasnąć, choć czuła się zmęczona i przytłoczona. Draco wszedł do sypialni i postawił na szafce od jej strony łóżka dzbanek z wodą i szklankę. 

Przyklęknął obok niej i popatrzył na nią z niepokojem. 

- Dobrze się czujesz? – spytał z troską. 

- Tak – odpowiedziała, przyglądając mu się uważnie. 
Chyba nie pospał za wiele ostatniej nocy. Nie widziała też, by tknął dziś kolację. 

- Potrzebujesz czegoś? 

- Nie. 

- W razie czego, będę w salonie… - wyszeptał, podnosząc się. 

- Nie idziesz spać? – zdziwiła się. 

- Sądziłem, że nie chcesz…

- Och! Teraz naglę cię martwi to, czego chcę, a czego nie? – warknęła. 

Draco zacisnął usta i wyszedł z sypialni. 

Hermiona poczuła napływające do oczu łzy. Nie chciała tak żyć… Nie chciała go ranić i oskarżać do końca swoich dni.  Nie umiała jednak mu wybaczyć… Chyba jeszcze nie. 


💢💢💢


                Obudziła się w środku nocy. Samotna i nieszczęśliwa. Chciało jej się płakać, ale nagle stwierdziła, że płacz nie ma tu sensu. Nie była osobą, która bezproduktywnie lubiła lać łzy. Działanie… To zawsze był jej sposób na radzenie sobie z problemami. 

Wstała i poszła skorzystać z łazienki. Chciała od razu wrócić do sypialni, ale pobłysk światła padający z salonu, sprawił, że zmieniła swoje plany. 

                Zdziwiła się, widząc, że Malfoya tam nie ma. Była pewna, że znajdzie go śpiącego na kanapie. Odruchowo spojrzała na taras. Był środek maja, ale noce nadal były chłodne. Draco stał przy balustradzie. W całej jego postawie było widać, jak bardzo jest spięty i chyba też nieszczęśliwy. 
Nogi same ją poniosły w jego stronę. 

Nie zważając na to, że ma na sobie tylko legginsy i biały cieniutki t-shirt, rozsunęła drzwi i wyszła na taras. 
Draco drgnął i powoli się odwrócił.  

- Zmarzniesz… - wyszeptał, dziwnie ochrypłym głosem. 

Hermiona nie odpowiedziała, tylko podeszła bliżej. 

- Powiedz mi, że wszystko dobrze się skończy – poprosiła. 

- Hermiona… - Draco zrobił kilka kroków w jej stronę i stanął przed nią, nie objął jej jednak. 

- Skłam, jeśli musisz. Tylko to powiedz… - poprosiła, czując jak do oczu napływają jej łzy. 

- Zrobię wszystko, co w mojej mocy, by skończyło się tylko i wyłącznie dobrze! – powiedział, patrząc jej w oczy. 

- Dobrze – powtórzyła, pokonując dzielący ich dystans i wtulając się w niego. 

Jego skóra była wyraźnie wychłodzona, ale i tak zrobiło jej się gorąco, gdy objął ją mocno i westchnął cicho w jej włosy. 

- Uwierz mi… Nie chciałem cię skrzywdzić! Przysięgam! 

- Wiem – powiedziała, doskonale rozumiejąc, że chciał ją po prostu ochronić. 

- Wracaj do łóżka. Zaziębisz się – wymruczał, głaszcząc ją delikatnie. 

- Sam się zaziębisz – burknęła, łapiąc go za dłoń i ciągnąć do sypialni. 

Wskoczyli pod kołdrę, a Hermiona wtuliła się w niego, chcąc go trochę rozgrzać. 

- Muszę ci coś jeszcze powiedzieć… - wyszeptał, obejmując ją mocno. 

- Co? – spytała. 

- Niedawno przyleciała sowa. Sun Zi, zjawił się w zamku. Chce nas jutro widzieć… 

Hermiona uniosła się i spojrzała na niego. 

- Twój ojciec już zdążył go powiadomić? – zdziwiła się. 

- Ojciec jest w Szkocji. Nie wiem nawet czy sam już wie… - odpowiedział.

Hermiona znów ułożyła głowę na jego klacie. Cóż… Widocznie stary mistrz sam wiedział, że już czas, by się pojawił. 

W jego ramionach sen nadszedł szybko. Nim jednak pogrążyła się w nim całkowicie, wyraźnie poczuła, jak Draco opiekuńczym gestem, kładzie swoją dużą dłoń na jej brzuchu. 




               

💢💢💢


                       Zjedli śniadanie, choć Hermiona nie miała specjalnie apetytu. Nieco ją mdliło. Zastanawiała się czy to już wynik ciąży, stresu czy jednak tylko jej podświadomości. 

- Dobrze, że podłączyli nam tu Fiuu – stwierdził Draco, gdy zdążyli się zbierać do powrotu. 

Hermiona nagle przystanęła. 

- Twoja ciotka spytała mnie, jak podróżuję do pracy… - przypomniała sobie. 

Draco spojrzał na nią pytająco. 

- Wydawało mi się to wtedy nieco dziwne… - mruknęła. 

Malfoy zmarszczył brwi, ale po chwili uśmiechnął się lekko. 

- Gdy z nią tańczyłem na weselu, mówiła coś, że mężczyzna, nigdy nie powinien denerwować swojej kobiety i zawsze powinien pamiętać o tym, by o nią dbać, nawet jak miewa ona humorki… - zaśmiał się cicho. – A to wino, które ci przyniosła… Zapewne było bezalkoholowe.

- Skąd ona wiedziała? – zdziwiła się Hermiona. 

- To pewnie jakaś stara magia Blacków. Ten ród miał zaklęcia dosłownie na wszystko. A zresztą ciocia pracowała przez lata jako położna. Na pewno wie, jak wyczuwać takie rzeczy…

- Świetnie! Fajnie, że dowiedziałam się ostatnia! – burczała. 

- Humorki… - zanucił Draco, ale ucichł gdy rzuciła mu wrogie spojrzenie. 


💢💢💢


                Przenieśli się do zamku i bezzwłocznie ruszyli w stronę komnat mistrza. 
Pilnujących jego drzwi strażnik, na ich widok od razu powiedział, że Sun Zi ich oczekuje. 

Hermiona czuła się nieco spięta. Bała się tego, co może tam usłyszeć. 

Draco złapał ją za dłoń i razem weszli do środka. 
Sun Zi siedział na samym środku pokoju na wysokim krześle, przypominającym nieco tron. 

- Mistrzu… - Draco skłonił głowę. 

- Witajcie wybrani! – starcze oblicze Sun Zi, rozjaśnił uśmiech. 

- Chciałeś nas widzieć… 

- Wypełniliście pierwszą część przepowiedni – stwierdził spokojnie. 

- Tak – oznajmił Malfoy. 

- Dobrze. Teraz przekażę wam jej dalszą część. 

Hermiona i Draco spojrzeli na siebie niepewnie. 

- Najpierw tobie, Hermiono, najmądrzejsza czarownico tego pokolenia – powiedział, wyciągając do niej swoją dłoń. 

Hermiona spojrzała na niego nieco spięta, ale w końcu puściła rękę Dracona i podeszła do starca, by ująć jego pomarszczone palce. 

- Zaczekaj na zewnątrz, chłopcze! -  poprosił Sun Zi. 

Draco skinął lekko, po czym od razu wyszedł. 

Hermiona nerwowo przełknęła ślinę. Naprawdę się bała tego, co może usłyszeć… 

- Leo Caishen Dracon Peter Malfoy – powiedział mistrz, ściskając jej dłoń, a drugą wskazując na jej brzuch. 

Hermiona poczuła, jak wstrząsa nią dziwny dreszcz. 

- Leo, jak waleczny lew, symbol przynależności jego matki, która przekaże mu swoją mądrość, dobro i uczciwość. Caishen, mityczny bóg bogactwa i dobrobytu, które twój syn sprowadzi na świat. Dracon po swoim ojcu, najszlachetniejszym synu rodu czystej krwi, który przekaże mu swoją wspaniałomyślność, honor i zasady, jakimi będzie się w życiu kierował. Peter, po dziadku, tym dobrym, a nie tym złym… - mówił. 

- Ja… - Hermiona nie miała pojęcia, co ma teraz powiedzieć. 

- Nie bój się, dziecinko – Sun Zi mocniej uścisnął jej dłoń. – Przyszło ci być matką, najpotężniejszego czarodzieja tego tysiąclecia. Nie bój się… To dobrze. 

- Sama nie wiem… - przyznała.

- Wiem, co cię dręczy, ale nie lękaj się o to. Twój syn nie będzie drugim Czarnym panem. Zrodzony z prawdziwej miłości i w niej wychowany, będzie naprawiał świat białą magią… 

- Słucham? – Hermiona otworzyła usta. 
Czy on powiedział, że ich dziecko zostało poczęte z miłości? Ale… Nie. To niemożliwe. 

- Twój syn będzie zbawcą świata czarodziejów. Zaprowadzi w nim ład i pokój, a pokolenia naszej rasy, będą go czciły i pamiętały przez wszystkie wieki… 

- Ale Lucjusz… 

- Lucjusz był dobrym narzędziem, by przepowiednia mogła się wypełnić. Dalej już nie będzie potrzebny - powiedział spokojne Sun Zi. 

- Naprawdę nie wiem, co powiedzieć… - przyznała. 

- Leo Cai jest przyszłością. Przyszłością nas wszystkich. Będzie dzielnym mężczyzną i odważnym wojownikiem. Wspaniałym przywódcą i liderem. Dobrym synem, bratem, a kiedyś mężem i ojcem… 

- Bratem? – wyszeptała, wciąż próbując przetrawić te wszystkie rewelacje. 

- Za pięć lat powijesz Draconowi córkę. Lyrę Carinę Narcyzę Jean Malfoy – Sun Zi uśmiechnął się do niej. 

- Naprawdę? – niedowierzała. 

- Ona też będzie potężną czarownicą, ale swoją magie przekuje w dobro. Będzie pomagać innym, przekazując im swoją wiedzę i swoje serce. 

- To wszystko brzmi tak bajecznie… - wyszeptała. 

- I takie właśnie będzie, musisz tylko na to pozwolić – Sun Zi, uśmiechnął się do niej ciepło, po czym puścił jej dłoń. 

- Ja… dziękuję – powiedziała, wciąż zszokowana tym co przed chwilą usłyszała. 

- Idź bez lęku w sercu, Hermiono, najmądrzejsza czarownico tych czasów. Przepowiednia dopełni się sama. A teraz poproś do mnie swojego wybranka. Teraz to on musisz usłyszeć, co ma zrobić. 

Wyszła z komnaty, czując jak głucho wali jej serce. Czy to wszystko mogła być prawda? A może to tylko majaki jakiegoś starego szaleńca? Nie miała pojęcia… 

- Wszystko w porządku? – spytał Draco na jej widok. 

- Tak. Teraz prosi ciebie – przekazała. 

Draco skinął krótką głową, po czym szybko wszedł do komnaty. 

- Leo Caishen Dracon Peter Malfoy… - powtórzyła w swoich myślach. 
Cóż, jeśli faktycznie urodzi syna, to w sumie nie miała nic przeciwko temu, by tak go nazwać… 


💢💢💢

Heh... Szybciej, bo cóż...

Bałam się, że mi odpadniecie po takiej ilości #alko 😄🍸🍹🍺

I jak? 

Oby ok!

Do zobaczenia po weekendzie! 😜


Wasza V.