>Rozejm< ETAP 37

 Dedykacja: Dla tych, co by nie wytrzymały! 😆



💢💢💢

                Wylądowali na tarasie apartamentu, a Hermiona oderwała się od niego i otarła nagle napływające do oczu łzy. Sama nie wiedziała, dlaczego nie załatwiła nieco bardziej dyplomatycznie tej sprawy z Ginny…
Wiedziała, że ruda jest pijana i zapewne niezbyt świadoma, ale mimo to…
Nerwy ją po porostu poniosły. Szczerze mówiąc nie znała samej siebie od tej strony.

- Przepraszam, jeśli zepsułam ci zabawę… - powiedziała, gdy Draco wprowadził ją do salonu.

- Zepsułaś zabawę? Patrzenie, jak okładasz po twarzy tę rudą prostaczkę, w obronie mojej niewinności, było dla mnie czystą rozrywką! – zaśmiał się, zdejmując z siebie marynarkę.

- To wino twojej ciotki, musiało być zaczarowane. Nie czuje się wcale pijana, ale mam w sobie tyle złości i w ogóle wszystkich innych emocji… - westchnęła, pocierając skroń.

- A więc chodź… Rozluźnimy cię trochę… - zamruczał, obejmując ją i całując w kark.

- Kąpiel w wannie? – spytała, uśmiechając się lekko.

- Jeśli zechcesz… - odwrócił ją twarzą do siebie i pocałował czule.

- Chcę! – zawołała z entuzjazmem.

Draco roześmiał się pod nosem i szybkim ruchem wziął ją na ręce, od razu zanosząc do łazienki.


💢💢💢


                Gdy leżeli już razem w wodzie – ona oparta o jego tors z głową na jego barku - spełnieni i zrelaksowani, Hermiona przypomniała sobie o czymś jeszcze.

- Twój ojciec mnie zapytał, czy mam już jakiś pomysł na twoje urodziny…

- O Salazarze… Tylko nie to! - burknął pod nosem, odchylając głowę w tył.

- Nie lubisz ich obchodzić? – zdziwiła się.

- Nienawidzę! Ojciec w ten jeden dzień w roku stara się być dla mnie miły… Dobrze, że od czterech lat to Pansy wszystko organizowała, bo stary wymyślał cyrki typu dzień na koniach albo wizyta w mugolskim aquaparku…

Hermiona roześmiała się na całe gardło.

- Serio? Urządzał ci kinderbale? – zaśmiewała się.

- Nie wiem kto mu to radził, ale tak… Cholernie żenujące! Już wolę naszą codzienną niechęć od tych chorych pozorów… - narzekał.

- A czego chcesz w tym roku? – spytała, mimowolnie mrucząc cicho, gdyż jego dłoń cały czas delikatnie ugniatała jej pierś.

- Świętego spokoju! – powiedział twardo.

- Raczej nic z tego…

- To niech Pansy zorganizuje jakieś gustowne przyjęcie w sali balowej Mirum Pars. Zaproście też tych wszystkich nowych szefów departamentów z ministerstwa. Dobry alkohol i koniecznie muzyka tego kolesia, co był rok temu. Dobrze sobie radził – doprecyzował.

- A co chciałbyś dostać w prezencie? – spytała, odwracając się w jego ramionach i patrząc mu w oczy.

Draco szybkim ruchem wciągnął ją na swoje biodra, a woda prawie przelała się przez brzeg wanny.

- Mam wszystko, czego mi potrzeba… - szepnął przy jej ustach.

Hermiona pierwsza go pocałowała, rozkoszując się tym, jak bardzo w tej chwili był jej. Nie było nikogo poza nimi…

- Musisz wymyślić jakiś prezent, bo inaczej dostaniesz kolejny zegarek! – ostrzegła go.

- Jest coś, czego od ciebie chcę… - powiedział cicho, ponownie ją całując.

Hermiona przerwała pocałunek i oderwała się od niego.

- Co to takiego? – spytała, znów patrząc mu w oczy.

- Obietnica… - powiedział dziwnie cichym głosem.

- Chcesz, żebym złożyła ci obietnice? – zdziwiła się.

- Tak – odpowiedział.

- Niezbyt kosztowny prezent – zauważyła z przekąsem.

- Najcenniejszy… - szepnął znów, po czym po raz kolejny bardzo namiętnie ją pocałował.

- No to słucham… Co mam ci obiecać? – spytała, mocno oplatając jego szyję.

- Obiecaj, że będziesz mi ufać. Zawsze.

Oderwała się od niego i popatrzyła mu w oczy.

- Przecież wiesz, że tak jest…

- Obiecaj mi to… - poprosił chrapliwie.

- Obiecuję, że zawsze będę ci ufać – powiedziała pewnie.

- A ja obiecuję, że nigdy nie zrobię niczego, by cię skrzywdzić… Przysięgam, że chcę tylko byś była bezpieczna… - powiedział, przyciągając ją mocno do siebie.

- Wiem o tym… - wyszeptała mu do ucha.

- Proszę cię… Nigdy o tym nie zapominaj, dobrze?

- Dobrze! – zapewniła, nim znów pozwoliła mu się pocałować, a potem po raz kolejny oddała mu się namiętnie i sama wzięła go w zamian, bez nawet odrobiny zawahania.



💢💢💢



                Hermiona ziewnęła szeroko. Była tak niewyobrażalnie śpiąca, że oczy same jej się zamykały, pomimo tego, że ledwo minęło południe.
Sięgnęła po swoją filiżankę kawy i skrzywiła się z niesmakiem. Ta lura była ohydna! Co się stało Claudii, że nagle oduczyła się parzenia dobrej kawy?
Nie miała pojęcia.
Ziewnęła znowu… Nie, nie było żadnych szans by dała radę.
Może to przez to, że zbliżał się jej ciężkie dni była taka rozdrażniona i wiecznie niewyspana? No chyba…
Wstała i zabrała swoją teczkę.
Nie powinna tak szybko wychodzić, ale jeśli za chwilę nie znajdzie się w łóżku, to chyba zaśnie na stojąco…

- Claudio, Sebastianie wychodzę już do domu, bo nie najlepiej się dziś czuję. W razie czegoś pilnego, przyślij mi proszę sowę – zwróciła się do asystentki.

- Odprowadzę panią! – Pucey natychmiast wstał.

- Nie trzeba. Idę jeszcze do Dracona.

- W takim razie poczekam na jego polecenia! – zdecydował Sebastian.

-  Koniecznie wypocznij, Hermiono! Jesteś strasznie blada… - zauważyła.

- Dobrze, dzięki. Do zobaczenia jutro – Hermiona posłała jej słaby uśmiech, po czym wyszła, a jej ochroniarz podreptał zaraz za nią.

Zapukała i weszła do biura Dracona.
Beatrice od razu podeszła, by otworzyć jej drzwi.

- Hej… - rzuciła na wejście.

- Kochanie? – Draco spojrzał na nią niepewnie i wstał.

- Przyszłam ci powiedzieć, że idę do domu. Padam z nóg… - oznajmiła, ledwo tłumiąc ziewnięcie.

- Źle się czujesz? – zmartwił się, podchodząc do niej.

- Jestem po prostu kompletnie wykończona… - westchnęła, pocierając skroń.

- Chodź, odprowadzę cię – powiedział, łapiąc ją wpół i prowadząc do drzwi.

- Nie trzeba! Sebastian to zrobi – mruknęła.

- Nic z tego. Masz już dziś wolne Pucey! – warknął na niego, gdy wyszli z jego biura.

- Mógł mnie odprowadzić do samego kominka.

- Ja mam zamiar odprowadzić cię do samego łóżka - zaśmiał się, widząc, jak Hermiona walczy z kolejnym ziewnięciem.

- Nie rób sobie kłopotu – powiedziała, opierając się o niego, gdy czekali na windę.

- Nie spałaś dziś w nocy? – spytał z troską, patrząc na jej ciężkie powieki.

- Spałam jak zabita. Przecież wiesz, że wstałam dziś po tobie, a to zdarza się naprawdę bardzo rzadko – zaśmiała się cicho.

- Może ktoś, dolewa ci eliksiru nasennego do kawy? – zażartował.

- Nie mam pojęcia… - westchnęła, pocierając zaspane oczy.

- Wyśpij się i zobaczymy  jak poczujesz się wieczorem – zdecydował Draco, wprowadzając ją do windy.

- Kilka godzin snu na pewno postawi mnie na nogi – odmruknęła, znów się o niego opierając.

Ledwo pamiętała drogę do ich komnat, a gdy tylko jej głowa dotknęła poduszki, ona już spała.


💢💢💢


Właśnie wyszła z pod prysznica, gdy Draco zjawił się w sypialni.

- I jak tam, śpiochu? – spytał z uśmiechem.

- Lepiej. Teraz jestem za to wściekle głodna! – zaśmiała się.
Wysuszyła włosy zaklęciem i wciągnęła przez głowę lekki, czerwony sweter. Było jej dziwnie chłodno, pomimo tego, że przed chwilą wzięła naprawdę gorący prysznic.

- To nie czekaj z kolacją, tylko już jedz. Wkrótce dołączę – odpowiedział, rozwiązując krawat i wchodząc do łazienki.

- Odmówiłabym i poczekała na ciebie, ale jestem tak głodna, że nawet twoja szyja wygląda dla mnie apetycznie, niczym dla wampira – zażartowała.

- Smacznego, kochanie. Zaraz będę.

Nim Draco, dołączył do niej przy kolacji, pochłonęła dwie porcje i właśnie rozmyślała nad poczęstowaniem się trzecią. Pieczeń była dziś  naprawdę wyborna…

- Poprosiłem uzdrowiciela Jevonsa, by dziś do ciebie zajrzał – powiedział, gdy po kolacji popijali jeszcze herbatę.

- Nic mi nie jest! Po prostu jeden słabszy dzień dla organizmu… - tłumaczyła.

- Niech cię zbada. Może zapisze ci jakiś eliksir witaminowy?

Hermiona chciała mu coś odpowiedzieć, ale właśnie w tym momencie, rozległo się pukanie.

- Dobry wieczór – przywitał się Draco, gdy staruszek wszedł do ich komnat.

- Dobry. Coś panience dolega? – spytał, idąc w jej stronę.

- Jestem tylko trochę przemęczona. Nie trzeba mnie badać… - zaczęła.

- Jak już tu jestem, to zbadam – oznajmił i wyjął różdżkę.

Hermiona nie upierała się, tylko usiadła w fotelu i parzyła jak starzec znów macha jej różdżką nad głową.

Ledwo skończył, jego twarz rozjaśnił lekki uśmiech.

- Gratuluję drogi panie – spojrzał na Dracona. – Początek czwartego tygodnia.

Hermiona poczuła, jak krew zaszumiała jej w uszach. Co on powiedział? Początek czego? O Godryku! Nie… Nie!

Zerwała się na równe nogi i rzuciła biegiem w kierunku łazienki.
Ledwo zdążyła.
Zwróciła całą kolację i jeszcze przez kilka minut wisiała nad muszlą, a coś głucho dudniło w jej umyśle.

Gratuluję. Początek czwartego tygodnia…

Złość. Zmęczenie. Niechęć do kawy i alkoholu… No tak. Jasne.

Łzy spłynęły jej po policzkach.
Jak mogła do tego dopuścić? Przecież pilnowała się i codziennie rano rzucała na siebie zaklęcie. Nie zapomniała! Na pewno nie…

- Hermiona? – rozległo się pukanie. – Skarbie, wszystko w porządku? – zapytał z wyraźnym niepokojem.

Oparła się o wykafelkowaną ścianę.

Jak ma mu spojrzeć w oczy i powiedzieć, że tak spieprzyła sprawę, że jest teraz w ciąży?
Nie wyobrażała sobie tego…

- Zaraz wyjdę – powiedziała w stronę drzwi, po czym wstała i opłukała twarz zimną wodą.

Umyła zęby, cały czas próbując sobie przypomnieć, czy mogła choć raz zapomnieć…?

Nagle do niej dotarło.
Wcale nie musiała zapomnieć!
Ten moment wtedy w kuchni w apartamencie. Dotyk czegoś ciepłego na jej udzie…
O nie! Jeśli to prawda, to chyba…

Szybkim ruchem wyjęła różdżkę za dekoltu swetra i ruszyła do wyjścia.

Draco siedział na łóżku. Na jej widok jednak poderwał się na równe nogi.

- Hermiona… - zaczął.

Wycelowała w niego różdżką.

Zacisnął usta. Dobrze wiedział, że to nie żarty.

- A teraz powiesz mi, że wcale nie zdjąłeś ze mnie zaklęcia antykoncepcyjnego, by zrobić mi dziecko wbrew mojej woli! – wycedziła przez zaciśnięte zęby.

Nie musiał odpowiadać. Widziała to w jego oczach.

- O Boże! Ty przeklęty draniu! – krzyknęła.

- Pozwól mi wyjaśnić… - wyszeptał cicho.

Spojrzała na niego, samej nie wiedząc, co teraz czuje najbardziej.
Wściekłość, rozpacz, niedowierzanie czy ból złamanego serca…

- Nienawidzę cię! – krzyknęła.

- Lwico… - zrobił krok w jej stronę.

Wiedziała, że nie może go zranić zaklęciem, dlatego machnęła różdżką, a dywan pod jego stopami podwinął się, zwalając go z nóg.
Machnęła nią po raz drugi, a oplótł go ciasno niczym kokon.

- Hermiona! – wrzasnął, kompletnie zaskoczony.

Zaklęciem przywołała buty i torebkę, szybko kierując się do wyjścia.

- Nie waż się mnie szukać! Nie chcę cię znać! – krzyknęła, czując pierwsze mimowolnie wypływające na jej policzki łzy.

Wybiegła z sypialni, pieczętując za sobą drzwi silnym zaklęciem i przystanęła tylko po to, by założyć wygodne, płaskie buty.

Musiała uciec!
Znaleźć się teraz, jak najdalej od tego całego bagna… Jak najdalej od niego!


💢💢💢


Wybiegła z komnat i je też zapieczętowała zaklęciem.
Co dalej? Zastanowiła się.
Mimowolnie spojrzała w stronę korytarza.
Pansy?

Zacisnęła zęby. Nie! Ta zdrajczyni na pewno też wiedziała!
Odwróciła się i ruszyła szybko w stronę holu. Nie miała planu, ale wiedziała jedno. Musi uciec, biec przed siebie tak daleko, jak tylko zdoła.

Nie mogła uwierzyć, że jej to zrobił… Dlaczego? Dlaczego chciał aż tak bardzo musiał zawieść ją i jej zaufanie? Co mu to dało?

Wbiegła do holu i rzuciła się w stronę kominka. Na szczęście nie był zablokowany!
Wrzuciła w płonie garść proszku Fiuu i już po chwili stała w atrium ministerstwa.
Dobrze!

- Przepraszam, pilna sprawa w Londynie, a to najkrótsza droga! – rzuciła do ochroniarza, który ją zauważył.

- Oczywiście pani Malfoy! – odpowiedział od razu uniżenie.

Znów zacisnęła zęby. Nie była panią Malfoy! Pani Malfoy, to ktoś komu wszyscy okazywali należyty szacunek, a w tym czasie jej własny mąż potraktował ją jak…
Merlinie! Nawet nie umiała tego opisać słowami!


💢💢💢


Wjechała budką na ciemną londyńską ulicę i nadal nie miała pojęcia co dalej…

Mogłaby pójść do Azylu Feniksa.
Wiedziała, że by ją przyjęli. Jednak… Nie chciała tego. Nie chciała pokazywać nikomu, jak totalnie wielką porażkę poniosła, zakochując się w śmierciożercy!
W mężczyźnie, który tak okrutnie ją oszukał!

Zerknęła do swojej torebki. Tak. Karta kredytowa nadal tam była.

Wiedziała, że dwie ulice dalej był bankomat. Nie była głupia. Jeśli chciała uciekać, to potrzebowała na to pieniędzy, a w portfelu miała tylko magiczne galeony.

Skorzystała z karty i wybrała z niej dwa tysiące funtów. Na początek musiało wystarczyć.
Nagle coś sobie uświadomiła.
Pierścień…

                Szła przez londyńskie ulice, wciąż pełne ludzi, bowiem nie było jeszcze nawet dziewiątej. Wiedziała, że całkiem niedaleko znajdował się Tower Bridge.
Tak.

Stanęła przy metalowej barierce w pobliżu mostu. Westchnęła cicho i zdjęła pierścień rodowy Malfoyów z palca. Zawahała się tylko przez krótką chwilę, po czym cisnęła nim z całej siły w zimną otchłań Tamizy.
Dobrze wiedziała, że dzięki zaklęciu własności Malfoy go odzyska, jeśli tylko zechce…

Nic jej to jednak nie obchodziło.

Poczuła się nagle strasznie zmęczona i przytłoczona tym wszystkim.
Co miała dalej zrobić?

Wiedziała, że jest jedno miejsce, w którym znajdzie teraz schronienie.
Chciała się tam od razu teleportować, gdy coś sobie uświadomiła.
Teleportacja była niezalecana w ciąży…

I co z tego? Przecież nic ją to…

Zamknęła oczy, znów czując łzy. Mimowolnie położyła dłonie nie brzuch.
Czy to naprawdę realne? Czy naprawdę nosiła w sobie ich dziecko?

Otworzyła oczy i zauważyła stojącą po drugiej stronie ulicy czarną taksówkę.
Dobrze, niech będzie.


💢💢💢


                Dom wyglądał ponuro, ale tak właśnie miało być. Miał być ponury i nieinteresujący. Ciekawe, czy ktoś jeszcze pamiętał mieszkające w nim kiedyś małżeństwo dentystów z wesołą córką z burzą loków?

Dotknęła drzwi, a bariery, które sama rzuciła prawie jedenaście lat temu od razu ją rozpoznały.
Weszła do środka, nie próbując nawet świecić światła. Wiedziała, że nie zadziała, bo sama zadbała o to, by je odcięto…

Po omacku, nie chcąc zapalać różdżki, by Malfoyowie nie zlokalizowali ją na podstawie użycia czarów, przeszła do kuchni.

Zaklęcia antykurzowe działały bez zarzutu. Dom wyglądał, jakby jej rodzice wyszli stąd ledwo wczoraj…
Nie było dnia, by się nie zastanawiała, jak im się teraz żyje. Jednak już dawno postanowiła, że nie będzie ich szukać.
Dekada  życia w innym miejscu, zapewne sprawiła, że ułożyli sobie na nowo swój świat. Nie mogłaby im tego teraz zepsuć…
Kochała ich i chciała tylko, by byli szczęśliwi.

                Odnalazła świecę i zapałki i zapaliła ją, rozglądając się po ponurym pomieszczeniu.
Na razie musiało wystarczyć. Prześpi się trochę na kanapie, a rano zastanowi się co dalej.
Może uda jej się jeszcze raz skorzystać z karty i wziąć więcej pieniędzy, a później…

- A później co? – pytała samą siebie.

Opadła na kanapę i westchnęła cicho, mimowolnie znów dotykając brzucha.

Przecież nie mogłaby…?
Nie. Nigdy!

Zamknęła oczy, a łzy spływały swobodnie.

Tak bardzo go kochała… Dlaczego musiało się okazać, że jednak ją z premedytacją oszukał? Po co i dlaczego jej to zrobił? Przecież to małżeństwo było tylko jakimś wymysłem starego szaleńca…

Dziecko…

- Mamo – zaszlochała. – Tak bardzo bym chciała cię mieć teraz obok… - wyszeptała.

Ułożyła się na kanapie, płacząc cicho nad tym całym niezrozumieniem, jakie ją spotkało.
Dlaczego to wszystko? Po co? I co teraz? Co dalej?
Nie była nawet pewna, jak długo płakała nim zasnęła.

Obudziło ją znajome ciepło i zapach.
Sądziła, że to tylko część snu…
Był tu. Tulił ją. Szeptał coś, czego nie rozumiała. Wziął ją na ręce i gdzieś niósł…
Piękny sen.
Westchnęła cicho i zacisnęła mocniej powieki. Nagle jednak poczuła chłód na policzkach. Ocknęła się i szarpnęła gwałtownie.

- Spokojnie lwico… - wyszeptał jej do ucha, trzymając ją mocno.

- Hermiona… Już dobrze! Już dobrze kochanie! – usłyszała pełen emocji głos Pansy.

- Nie! Zostawcie mnie! – krzyknęła.

- Panss, zrób to – usłyszała głos Dracona.

Zaraz później powieki znów jej opadły i na nowo zasnęła.

Rysunek autorstwa Grygelen.


💢💢💢


Obudziła się i gwałtownie usiadła. 
Rozejrzała się dookoła. 
To była sypialnia w ich apartamencie. 
Westchnęła i potarła twarz. 
Co za koszmar! Śniło jej się, że była w ciąży… W ciąży z Malfoyem, który podstępem zdjął z niej zaklęcie antykoncepcyjne. A potem uciekła do dawnego domu jej rodziców i… 

Spojrzała na swoją dłoń. 
Pierścienia rodowego Malfoyów na niej nie było. 
Oddech uwiązł jej w piersi. 
To nie był tylko sen? O Merlinie! 

💢💢💢


                Wyskoczyła spod kołdry, rejestrując, że jest tylko w samej bieliźnie. Podeszła do szafy i wyjęła z niej legginsy i koszulkę. 
Cokolwiek się działo, chciała wiedzieć o tym jak najszybciej. 
Weszła do kuchni, ale o dziwo Malfoya nigdzie nie było. Czyżby zostawił ją tu samą? 
Dopiero po chwili, spostrzegła, że stał na tarasie. 

Popija kawę i gapił się na panoramę miasta, najwyraźniej zamyślony. 

Rozsunęła mocniej drzwi i wyszła na zewnątrz. Draco od razu odwrócił się w jej stronę. 

- Wstałaś – oznajmił oczywiste. 

- Co tu robię? – spytała cierpko. 

- Mieszkasz – odparł, uśmiechając się lekko. 

- Nie sil się na żarty. Chcę wrócić do domu rodziców – oznajmiła cierpko. 

- Hermiona…

- Czego nie zrozumiałeś wczoraj? Nie chce mieć z tobą nic wspólnego! Oszukałeś mnie i wykorzystałeś. Chcę rozwodu i tego, byś trzymał się jak najdalej… - mówiła, heroicznie walcząc ze łzami. 

Draco podszedł do niej, po drodze odstawiając filiżankę na tarasowy stolik. 

- Skarbie… - wyszeptała stając przed nią. 

- Jak mogłeś? – zapytała, czując ciepłe łzy na policzkach. 

- Musiałem… - wyznał, a w jego głosie usłyszała autentyczny ból. 

- Jak zawsze. Malfoyowie zawszę muszą… Postawić na swoim! - zakpiła. 

- Pozwól mi wyjaśnić – poprosił. 

- Cokolwiek powiesz i tak nie zmienię zdania. Nie chcę mieć z tobą nic… 

- Proszę cię! – zawołał, łapiąc ją za ramiona. – Proszę… Pozwól mi wyjaśnić! – mówił na skraju desperacji. 

- Dobrze – zgodziła się cierpko, po czym wyrwała mu się, odwróciła i weszła do salonu, czekając, aż do niej dołączy. 

Usiadła na kanapie i spojrzała na niego przenikliwie. 

- Proszę bardzo. Mów! – ponagliła go. 

Draco powoli przeszedł do fotela i opadł na niego ciężko. 

- Opowiem ci wszystko, od początku… Tylko proszę, wysłuchaj mnie…
 
- Wysłucham, choć to i tak niczego nie zmieni – oznajmiła zimno. – Zaczynaj. 

Draco wziął głęboki oddech i potarł skroń. Widziała, że nie jest mu łatwo, ale wcale nie zamierzała mu w tym pomagać. Niech się trochę wysili. 
Niemniej… Nie ważne, jaką bajeczkę jej opowie, to i tak już mu nie zaufa.
Nigdy. 

💢💢💢

I jak? Wytrzymacie trzy dni? 😋

Nie ukrywam, że to ważny rozdział - od 1 chwili wymyślenia tej historii, miała ona motyw dziecka - które będzie tym najważniejszym elementem układanki. 

Wiele razy powtarzam, że Hermiona to za mądra osoba, by zajść w nieplanowaną ciążę - stąd ten pomysł ze zdjęciem zaklęcia 😜

Nie przepadam za motywem ciąży w dramione, ale tutaj się o to pokusiłam. Co z tego wyniknie? Zobaczycie same! 💗

Kocham to, jak to opowiadanie na Was działa - sprawiacie mi ogrom radości. 

Dzięki!

Venetiia. 

PS. Gryglene - dzięki za cudny rysunek - jak zwykle 😘💜