>Rozejm< ETAP 36

 Dedykacja: Dla Gryglene - która rysuje ostatnio jak natchniona - same cudowności! 😊 💖
oraz dla mojego kochanego teamu #aktywneczytelniczkitegobloga - dziewczyny Wy wiecie, o kim mowa! 💓💝💋💚💛


💢💢💢

💢💢💢

                Gdy nadeszła pora na toasty, Hermiona nieco się spięła. Nie wiedziała, co tak właściwie ma powiedzieć, choć przecież dość rzadko brakowało jej słów. Dobrze, że musiała mówić tylko o Harrym i Parvati. Naprawdę nie chciałaby musieć fundować Ronowi gadania o tym, jak bardzo życzy mu teraz szczęścia…
               Pierwszy mówił Neville. Wygłosił długą i kwiecistą mowę, za którą nagrodzono go brawami. Hermiona miała zamiar mówić o wiele krócej.
Wstała, uniosła kieliszek z białym winem i zmusiła się do uśmiechu.

- Parvati… Harry… Stojąc tu dziś przed wami, po kolei przypominam sobie wszystkie te chwilę, gdy widziałam, jak zaczynał i rozwijał się wasz piękny związek. Pamiętam emocje Harryego po waszej pierwszej udanej randce i to, jak Parvati z przejęciem czuwała przy jego łóżku, gdy wrócił ranny z jednej z misji… Wiedziałam wtedy, że to co jest pomiędzy wami to coś prawdziwego, trwałego i naprawdę pięknego! Oby trwało zawsze i obyście zawsze umieli to pielęgnować i doceniać! Dużo szczęścia kochani! Wasze zdrowie! – powiedziała wznosząc kieliszek.

- Dzięki Herm! – Parvati posłała w jej stronę soczystego całusa.
Hermiona odwzajemniła się w tym samym gestem z szczerym uśmiechem, po czym napiła się wina i  usiadła na swoim krześle z westchnieniem ulgi.

- Dyplomatycznie nie nazwałaś tego miłością… - wyszeptał jej do ucha Draco.

- Nie jestem hipokrytką… - odmruknęła.

- O nie, nie jesteś lwico… Jesteś arystokratką. Zawsze wiesz co powiedzieć, tak by wyszło dobrze, choć naprawdę sytuacja jest fatalna… Wpasowałaś się w rodzinkę Malfoyów – zaśmiał się, całując ją w policzek.

Hermiona parsknęła pod nosem. Absolutnie nie miała zamiaru się z nim zgadzać w tej opinii, ale nie chciała też wszczynać sprzeczki o coś tak błahego. Nie było sensu…


💢💢💢


                Właśnie tańczyła z Seamusem Finniganem, patrząc jak tuż obok nich Draco okręca w tańcu Lunę, gdy dobiegły ją odgłosy awantury.
Obejrzała się przez ramię… Parvati stała w jednym z rogów namiotu. Miała zaciśnięte ze wściekłości pięści, a w jej oczach błyszczały łzy.
Stojący obok Harry, trzymał ją za ramię, a naprzeciwko niej stała Ginny wraz z Fleur i Billem.
Dopiero po chwili Hermiona zorientowała się, że Ruda trzyma w dłoniach pusty kieliszek po winie… Za to przód sukni Parvati był teraz dziwnie różowy…

- Przepraszam cię na chwilę, Seam – powiedziała, zostawiając go na parkiecie i szybko podeszła do tego zbiegowiska.

- Ty popieprzona kretynko! Coś ty sobie myślała? Aż tak rozpaczasz, że to w tej szacie Hermiona poślubiła Malfoya, że postanowiłaś ją zniszczyć? – warczała wciąż bliska łez Parvati.

- Parv… Uspokój się… - prosił cicho Harry.

- To było niechcący… - kłamała nieudolnie Ginny.

- Spokojnie. Nic takiego się nie stało! – oświadczyła pewnie Hermiona, podchodząc do nich i wyciągając różdżkę.

W dwóch machnięciach wywabiła plamę z sukni Parvatii i napełniła na nowo kieliszek Ginny winem.

- Jesteś cudowna, Hermiono… Dziękuję! - Parvati podeszła i uściskała ją, po czym odwróciła się i odeszła szybko, a Harry rzucił Hermionie krótkie spojrzenie i ruszył zaraz za żoną.  

- Dobrze, że wkroczyłaś, bo robiło się już nieco gorąco – Bill uśmiechnął się do niej łagodnie, po czym też odszedł wraz z Fleur.

- Jeśli chcesz, to przyślę ci moje ślubne szpilki. Będziesz ją sobie mogła spalić w akcie desperacji!  - warknęła złowrogo w stronę Ginny.

Ruda spojrzała na swój znów pełny kieliszek wina.

- Nie radzę ci! Jeszcze jeden numer, a mnie popamiętasz! – ostrzegła Hermiona, wiedząc, że Ginny właśnie waha się czy nie chlusnąć nim jej w twarz. – Nie wiem co za szaleństwo cię ogarnęło, ale udaj się jak najszybciej na nowy oddział Munga po poradę, bo inaczej wkrótce skończysz w kaftanie bezpieczeństwa! – ostrzegła ją cierpko Hermiona.

- Z nas dwóch, to ty jesteś szalona, sądząc, że uda ci się zostać z Malfoyem! - syknęła z jadem.

- Nie twój pieprzony interes! Trzymaj się z daleka, bo mam cię już serdecznie dość, ty skończona wariatko! – wygarnęła jej Hermiona, po czym rzuciła jej ostatnie spojrzenie i odeszła w stronę swojego miejsca.


💢💢💢

                Neville też dobrze tańczył. Wiedziała, ze uczył się tego kiedyś razem z Hanną, ale na ostatnim weselu, na którym razem tańczyli, nie był w tym jeszcze taki wprawny. A może to przez Pansy? Może ona rozluźniła go na tyle, by nie bał się popełniać błędów i pomylić kroku?
Spojrzała z uśmiechem na przyjaciółkę, tańczącą akurat z Draconem. Obydwoje o czymś rozmawiali, raz po raz, wybuchając szczerym śmiechem.
Pytanie Parvati, nagle wydało jej się śmieszne. Cieszyła się, że jej mąż miał kogoś takiego… Ona była dla niego, prawie jak siostra. A w zasadzie dla nich obojga…

Po kilku szybkich tańcach usiedli z Nevillem przy stole i napili się swoich alkoholi. Hermiona była zadowolona, że pomimo wypicia prawie połowy butelki wina, jeszcze nawet trochę nie zaszumiało jej w głowie.

- Pójdę zatańczyć z babcią, pewnie na to czeka… – westchnął z niechęcią Nev.

- Idź koniecznie! – ponagliła go, z uśmiechem.

Znów sięgnęła po lampkę wina od ciotki Andromedy i z przyjemnością znów zamoczyła usta. Naprawdę było pyszne…

- Hermiono… - usłyszała za sobą i odwróciła się przez ramię.

Ron patrzył na nią z nieco niepewnym uśmiechem.

- Tak? – spytała cicho.

- Zatańczysz ze mną? – wyciągnął do niej dłoń.

Hermiona wstała i spojrzała mu w oczy.

- Nie wiem, czy to dobry pomysł… - wyszeptała ze smutkiem.

- Padma mi pozwoliła – odpowiedział, wskazując w stronę swojej żony.

Hermiona spojrzał na nią, a ona pomachała do niej i uśmiechnęła się lekko.
Najwidoczniej uznała, że skoro ma już obrączkę i nazwisko Rona, to Hermiona nie jest już dla niej żadnym zagrożeniem.

- Dobrze… - odpowiedziała, podając mu swoją dłoń i cicho modląc się, by Draco nie zrobił żadnej afery o to…

Ron poprowadził ją na parkiet, obrócił i złapał w talii. Prowadził ją powoli i nie w takt, ale starała się nie okazywać swojego dyskomfortu.

- Zawsze liczyłem na to, że to z tobą będę tańczył w dniu mojego ślubu… - powiedział cicho.

- I jak widzisz, udało się – odpowiedziała, siląc się na uśmiech.

- Jak to się stało, Mio. Jak i kiedy? – zapytał z bólem.

- Nie wiem… Staram się, nie rozmyślać o tym za dużo – przyznała.

- Zawsze też sądziłem, że w tym dniu będziemy bardzo szczęśliwi…

- Ron… Bądź szczęśliwy! Padma jest świetna. Wszystko się ułoży… - zapewniła.

- Myślisz, że kiedyś ją pokocham? Tak jak pokochałem kiedyś ciebie?

- Jestem pewna, że już wkrótce! – powiedziała z mocą.

- Skoro tobie się udało pokochać śmierciożerce, to kto wie… - mruknął z wyraźnym wyrzutem.

Hermiona westchnęła i zacisnęła usta, marząc, by ta piosenka się wreszcie skończyła.

- Nie zaprzeczyłaś…

- Liczyłeś na to, że to zrobię? – zdziwiła się.

- Ja… Czyli, że to prawda. Naprawdę go kochasz? – spytał rozgoryczony.

Hermiona zawahała się chwilę.
Nie łatwo było jej się do tego przyznać, nawet przed samą sobą, a co dopiero powiedzieć to komuś na głos. Wiedziała jednak, że Ron potrzebuje mieć jasność, by nigdy więcej nie robić sobie żadnych nadziei w związku z jej osobą. Musiała się zdobyć przed nim na szczerość.

- Tak. Naprawdę – odpowiedziała pewnym tonem.

Ron zacisnął powieki, a dłoń, którą ściskał jej trzymał, boleśnie ścisnęła jej palce.

- Czemu się jeszcze łudziłem…?

- Ron…

- Jest dla ciebie dobry? Nawet gdy jesteście sami? Nie tylko na pokaz? – dociekał.

- Bardzo! – odpowiedziała krótko.

- To dobrze. Jednak jeśli cię skrzywdzi…

- Nie martw się o mnie Ron. Jestem szczęśliwa. I życzę ci, żebyś też taki był! Naprawdę szczerzę, ci tego życzę…– szeptała, czując jak łzy napływają jej do oczu.

Piosenka się skończyła. Ron stał jeszcze przez chwilę, a w jego oczach też błyszczały łzy. Powoli uniósł jej dłoń i złożył na niej krótki pocałunek.

- Bądź zawsze szczęśliwa, Mio – powiedział, puszczając jej rękę i ocierając oczy.

- Ty też! Bądź bardzo, bardzo szczęśliwy Mon-Ron – uśmiechnęła się do niego serdecznie.

Zaśmiał się lekko, po czym ukłonił jej się i szybko zniknął w tłumie gości.


💢💢💢


            Hermiona wzięła głęboki oddech i odwróciła się, chcąc odejść do swojego stolika, ale o dziwo na jej drodze stanął Lucjusz.

- Można cię prosić do tańca, droga synowo? – zapytał z kurtuazją.

- Jak najbardziej! – odpowiedziała, siląc się na uśmiech.

Lucjusz poprowadził ją na parkiet i szybko zaczął prowadzić w tańcu z wprawą prawdziwego arystokraty. Miła odmiana, po niezgrabnych podrygach Rona…

- Jak się bawisz? – spytał Lucjusz, chyba chcąc jakoś rozpocząć rozmowę.

- To nie przyjęcie w Mirum Pars, ale nie jest tak źle – odpowiedziała ze zdawkowym uśmiechem.

- Widzę, że szybko przywykłaś do naszego świata – Lucjusz uśmiechnął się nieco cynicznie.

- Bo to łatwe, skoro jest taki fascynujący.

- To prawda. Mój syn dobrze się sprawdza w roli twojego przewodnika, po tych wszystkich nowościach? – spytał.

- Pewnie się domyślasz, że tak – uśmiechnęła się sztucznie.

- Nie sądziłem, że tak to wyjdzie. Liczyłem się nawet z tym, że wojna między wami rozsadzi Mirum Pars w posadach… Dobrze, że Draco dorósł do tego, by doceniać prawdziwe piękno, a ty do tego, by wiedzieć, że sprzeczki i bunt, to nic dobrego… - Lucjusz mówił lekkim, zabawnym tonem, ale Hermiona wiedziała, że mówił to szczerze.

- Twój syn nie dał mi żadnych powodów, bym się przed nim buntowała. Przeciwnie. Od samego początku okazywał mi tylko i wyłącznie szacunek.

- Cieszy mnie to. Doszły mnie słuchy, że odwiedzacie się często w trakcie pracy… - Lucjusz uśmiechnął się dwuznacznie, a Hermiona była pewna, że zaraz zapłonie rumieńcem.

- To nic dziwnego, skoro nasze departamenty muszą ze sobą tak często współpracować – odpowiedziała, siląc się na nonszalancki ton.

- Mam nadzieję, że wasza współpraca będzie, jak najbardziej… owocna – zaśmiał się Malfoy senior.

- Miło mi, że się o nas troszczysz! – zaśmiała się teatralnie.

- Pamiętaj, że gdybym mógł jakoś pomóc, albo coś dla ciebie zrobić, to nie wahaj się prosić… Jesteśmy rodziną! - Lucjusz spojrzał jej w oczy.

Hermiona zawahała się, ale tylko przez chwilę.

- W zasadzie, to od dawna noszę się z tym, by przyjść do ciebie z pewną prośbą…

- Dla ciebie wszystko, droga synowo! – odpowiedział od razu.

- Chodzi mi o Marcusa Flinta… Kilkukrotnie już mnie obraził i potraktował w sposób uwłaczający mojej godności… - wyjaśniła szybko.

- Och! Naprawdę się odważył? – zdziwił się Lucjusz.

- Niestety tak.

- A co na to Draco? – dociekał.

- Nie mówiłam mu o tym, nie chcąc, by wdawał się w konflikty z tym człowiekiem… - skłamała.

- Rozumiem. Twoja troska o niego, jest doprawdy wzruszająca – Lucjusz znów rzucił jej cyniczny uśmieszek.

- Nie chcę dla Flinta żadnej kary, bo domyślam się, że lata jego niechęci do mnie, odcisnęły swoje piętno… Chciałabym jedynie, by zniknął z naszego życia. Podobno niedługo masz zamiar wyznaczyć ambasadora do wyjazdu na placówkę do Rosji…

- Zgadza się. Cóż… Jak powiedziałem, dla ciebie wszystko. Jeśli to co zaplanowałem się uda, to w przyszłym miesiącu odeślę Markusa z kraju, dla twojej wygody i komfortu – Lucjusz uśmiechnął się do niej jakoś dwuznacznie.

- Naprawdę? Byłoby wspaniale! – zapewniła ze szczerym uśmiechem.

- Jeśli plany się zrealizują i nic nie stanie im na przeszkodzie, to wtedy Markus wyjedzie – doprecyzował.

- Mogę jakoś pomóc w realizacji tych planów? – zapytała szybko.

- Jestem pewien, że już to robisz! – roześmiał się.

Hermiona nie bardzo zrozumiała, ale nie miała zamiaru dociekać. Najważniejsze, że Flint miał zniknąć…

- Chciałem cię jeszcze zapytać o twoje pomysły na przyjęcie urodzinowe Dracona. Życzysz sobie czegoś specjalnego? – spytał.

- Och! Jeszcze o tym nie pomyślałam, ale porozmawiam z Pansy i razem na pewno coś zdecydujemy…

- Panna Parkinson, co roku organizuje to przyjęcie, jak na razie ani razu nie zawiodła, więc zdanie się na nią, nie będzie błędem – zapewnił ją Lucjusz.

- Zapewne masz rację! – odpowiedziała szybko.

Piosenka się właśnie skończyła.
Lucjusz podobnym gestem, jak wcześniej Ron, uniósł jej dłoń i ucałował ją.

- Dziękuję ci moja droga. Baw się dobrze przez resztę wieczoru…

- Dziękuję! Ty również! – powiedziała od razu.

Lucjusz odwrócił się i odszedł, a Hermiona wzięła głębszy oddech. Miała nadzieję, że wcale jej nie oszukał i naprawdę miał zamiar odesłać Flinta, gdzieś daleko na wschód…


💢💢💢


                   Właśnie chciała wrócić na swoje miejsce, gdy poczuła dwie duże dłonie na swojej talii.

- A ty dokąd seks bombo? – szepnął w jej włosy.

Zaśmiała się i odwróciła w jego ramionach.

- Cóż za desperacja obtańcowywać starych ramoli i ryże łasice, gdy do dyspozycji masz mnie – mruknął, przyciągając ją mocno do siebie.

- Oto mój skromny mąż… - zażartowała.

- A oto moja, jak zwykle rozchwytywana żonka… - cmoknął ją lekko w usta.

- Nie jesteś zły o ten taniec z Ronem? – spytała cicho, gdy oparł podbródek o jej skroń.

- Nie. Patil trzymała go cały czas na różdżce. Gdyby zbliżył się do ciebie za bardzo, na pewno szybko by go odkleiła – zażartował.

- To było dość smutne doświadczenie… - przyznała.

- Widziałem. Co mu powiedziałaś, że prawie się rozpłakał?

- Że życzę mu szczęścia – odparła, nie mając zamiaru mówić mu prawdy.

- A stary, czego od ciebie chciał? – burknął.

- Pochwalić naszą współpracę – wyjaśniła z uśmiechem.

- Jasne… On i pochwała… Wcześniej przefarbuje się na czerwono, jak Tracey, niż mnie za coś pochwali! - sarkał z goryczą.

Hermiona chciała mu coś odpowiedzieć, gdy ktoś klepnął ją w ramię.

- Odbijany, Granger! – usłyszała wredny syk.

Odwróciła się w stronę wyraźnie wstawionej Ginny.

Ruda patrzyła na nią wyzywająco, jakby oczekując, że Hermiona zaraz zrobi jej jakąś scenę.
Merlin jej świadkiem, że zasłużyła na to… Ale po co? To i tak nie miałoby sensu… Do Ginny i tak najpewniej mało co w tym stanie docierało.

Odwróciła się szybko do Dracona, zarzucając mu ręce na szyję.

- Zatańcz z nią, proszę! Nie ma sensu wywoływać afery…

Draco spojrzał z niechęcią na rudą, ale wreszcie skinął lekko.

- Pamiętaj tylko, że teraz to ja będę was miała na różdżce! – zaśmiała się, po czym cmoknęła go szybko w usta i odwróciła się.

- Proszę bardzo, Ginewro! Mój mąż naprawdę świetnie tańczy… Ciesz się tym, tylko pamiętaj, by mi go potem odprowadzić, żebym nie zdążyła się za bardzo stęsknić! - Hermiona posłała jej najbardziej wredny uśmieszek, na jaki było ją stać, po czym nie odwracając się za siebie, wróciła do stołu.


💢💢💢


- Oszalałaś? Dlaczego jej na to pozwoliłaś? – zdziwiła się Pansy.

- Bo jest pijana i zaraz najpewniej wywoła jakąś kolejną scenę… - Hermiona potarła skroń.
Bała się, że rozboli ją głowa.

- Granger! – zaskrzeczał ktoś nad nią.

Hermiona prawie od razu poderwała się na równe nogi i odwróciła w stronę Augusty Longbottom.

- Tak? – spytała, starając się nie okazywać zdenerwowania.

- Znów zapomniałam! – pani Longbottom skrzywiła się pod nosem. – Malfoy! Powiesz mi, gdzie siedzi to śmierciożerskie dziewuszysko, które podobno ugania się za moim wnukiem?

Hermiona zamarła. Właśnie uświadomiła sobie, że pani Longbottom siedziała dziś w drugim końcu namiotu i najpewniej jeszcze nie zauważyła Pansy i Nevilla razem, a on chyba nie kwapił się z przedstawieniem Parkinson, swojej apodyktycznej babci…

- No? Czekam! – ponagliła ją Augusta.

Hermiona nerwowo przełknęła ślinę, starając się nie patrzeć na wyraźnie pobladłą Pansy, by jej przypadkiem nie zdradzić…

- Zapomniałaś, jak się mówi dziewczyno? – huknęła na nią.

Pansy powoli wstała.

- To ja – odpowiedziała dzielnie unosząc głowę i patrząc staruszce w oczy, choć Hermiona wiedziała ile ją to kosztowało.

- Ty? – Augusta zmierzyła Pansy oceniającym  wzrokiem od stóp, aż po czubek głowy, patrząc wymownie na jej łososiową, gustowną sukienkę i misternie upięty kok.

- Tak. Nazywam się Pansy Parkinson…

- Nie jesteś przypadkiem za ładna, jak dla mojego wnuka? – burknęła babcia Nevilla, jeszcze raz taksując Pansy spojrzeniem.

Parkinson otworzyła oczy szerzej i spojrzała na Hermionę pytająco.

- Ale… pani… wnuk, jest przecież bardzo przystojnym mężczyzną… - wyjąkała Pansy.

Augusta przyglądała jej się jeszcze przez chwilę, po czym o dziwo uśmiechnęła się szeroko.

- Też tak uważam! Chodź! Przedstawię cię naszej rodzinie! – powiedziała, po czym bezpardonowo złapała Pansy za przedramię i pociągnęła ją w stronę drugiego końca namiotu.

Hermiona wybuchła szczerym śmiechem, patrząc, jak wyraźnie spanikowana Pansy ledwo nadąża w wysokich szpilkach, za szybko prująca do przodu babką Nevilla.
Wiedziała, że to mogło oznaczać tylko jedno… Wszystko dobrze się skończy!

💢💢💢


         Usiadła na swoim miejscu i znów sięgnęła po wino. Miała nadzieję, że najdalej za godzinę, będą mogli już wyjść. Czuła się naprawdę zmęczona…

- Hermiona, popatrz… - szepnęła do niej Luna, wskazując jej na parkiet.

Spojrzała w tamtą stronę i poczuła, jak w jej żyłach dosłownie wrze.

Draco trzymał Ginny za ramiona, odpychając ją od siebie i mówił coś do niej ostrym tonem, a ona próbowała zbliżyć się do niego, wciąż wyciągając swoje ręce w stronę jego twarzy i unosząc się na palcach, próbując sięgnąć jego ust.  

Hermiona zerwała się ze swojego miejsca i w kilku szybkich krokach znalazła się przy nich.

                Nie miała pojęcia co w nią wstąpiło, ale mocno zakleszczyła dłoń na ramieniu Ginny i gwałtownym ruchem odwróciła ją do siebie.
Nie zawahała się ani chwili, tylko wymierzyła jej tak silny policzek, jak tylko zdołała.  

- Jak śmiesz, ty głupia dziwko?! – krzyknęła Hermiona.

Nagle zrobiło się cicho. Wszyscy stanęli jak wryci, a orkiestra przestała grać.

Hermiona właśnie szykowała się do zadania następnego ciosu, gdy Draco złapał ją w pół i odciągnął nieco do tyłu.

- Spokojnie, lwico… - wyszeptał, trzymając ją mocno.

- Spokojnie?! Ta ruda wywłoka właśnie próbowała cię pocałować! – krzyknęła.

Ginny patrzyła na nią w szczerym szoku, wciąż trzymając się na wyraźnie zaczerwieniony policzek.

- Hermiono! Jak mogłaś! – zawołała z pretensjami pani Weasley, podbiegając do córki i biorąc ją w ramiona, niczym zlęknione dziecko, które ktoś właśnie zaatakował.

- Jak ja mogłam? – spytała zimno. – Pytanie brzmi, jak pani mogła, wychować córkę na taką latawicę, która dobiera się do cudzych mężów?!

Molly Weasley, aż się zachłysnęła z oburzenia.

- Uważaj Hermiona…! - wtrącił się ostrzegawczym tonem Bill, podchodząc do nich.

- Nie waż się grozić mojej żonie, Weasley! – warknął na niego Draco.

- Naprawdę zamierzasz jej bronić, po czymś takim? – spytała cierpko Hermiona, patrząc z nienawiścią na Ginny.

- Za dużo dziś wypiła… - mruknął Bill.

- Tak? Który z panów jest już wstawiony? Proponuję spróbować pocałować panią Fleur Weasley, skoro jej mąż oznajmia, że pijaństwo to dobra wymówka! – zawołała Hermiona

Zewsząd rozległ się szyderczy chichot, a Bill zaczerwienił się ogniście.

- Nigdy bym się nie spodziewała po tobie czegoś podobnego! – syknęła Molly, patrząc wrogo na Hermionę.

- To ja bym się nie spodziewała, że pani córka spróbuje zepsuć nam wesele! – zawołała Parvati, wkraczając na sam środek parkietu i stając pomiędzy Hermioną i Draconem, a Weasleyami.

- Ależ Parvati! To przecież Hermiona ją pierwsza uderzyła! – zawołała Molly.

- Ginny z premedytacją, zrobiła dziś już drugą scenę! Skoro nie umie się opanować i zachowywać, jak należy, to zabierzcie ją stąd, zanim sama się nią zajmę! – syczała Parvati.

- Nie możesz! To druhna twojej siostry! – wtrąciła się Angelina Jonson, partnerka Georga.

- A Hermiona to moja druhna! Ginny i tak ma szczęście, że trafiła na nią! Gdyby spróbowała pocałować mojego męża, właśnie byłaby w połowie drogi do św. Munga! – piekliła się nowa pani Potter.

- Padmo! Zareaguj jakoś! – nakazała wyczekująco Molly.

Padma, stojąca dotychczas z boku, wyszła na środek parkietu i stanęła obok siostry.

- Zabierzcie ją do domu i poradźcie jej, by mi się przez długi czas nie pokazywała na oczy za ten numer! – powiedziała ozięble, patrząc z niechęcią na swoją teściową i szwagierkę.

Bill, Molly i reszta Weasleyów, wymienili pomiędzy sobą zaskoczone spojrzenia.

- Ron! – ryknęła na syna pani Weasley.

- One mają rację mamo. Ginny ma poważny problem. Musimy spróbować jakoś jej pomóc… – powiedział cicho, nie patrząc matce w oczy.

- Nigdy nie sądziłam, że staniecie po stronie naszych wrogów! - Molly popatrzyła z nienawiścią na Draco i Hermionę.

- Stajemy po stronię ludzi, którzy mają rację! A ty lepiej naucz Ginewrę, by trzymała łapy z dala od czyichś mężów! Artur, jak nic przewraca się w grobie, gdy widzi, co wyprawia jego jedyna córka! – oświadczył cierpko Arnold Patil, wychodząc na środek i dołączając do Padmy i Parvati. 

- Chodźmy stąd mamo… - Bill objął drżące ramiona Molly i zapłakaną, wciąż zszokowaną Ginny i zaczął prowadzić je w stronę pola antyteleportacyjnego, w asyście szeptów i szyderczych chichotów.


💢💢💢


Orkiestra dla rozładowania atmosfery, zaczęła na nowo grać, a goście wylegli na parkiet, jednak nadal bardziej zainteresowani plotkowaniem, niż czymkolwiek innym.

Hermiona położyła dłoń na czole.
Nie mogła wprost uwierzyć, że ta scena jej się nie przyśniła…

- Już dobrze… - wyszeptał jej Draco do ucha, odwracają ją do siebie i przytulając.

- Hermiona… - Parvati znalazła się przy niej i wyciągnęła swoje ramiona.

Draco odsunął się nieco, a Patil zaraz ją objęła.

- Przepraszam… - wyszeptała Hermiona, czując łzy na policzkach. – Trochę mnie poniosło, ale…

- Przestań! – powiedziała z mocą Parvati. – Miałaś absolutną rację! Ona ma szczęście, że nie sięgnęłaś po różdżkę!

- Nie chciałam ci zepsuć wesela… - powiedziała przepraszająco.

- Niczego nie zepsułaś. A wesele i tak nie było specjalnie udane… - Parvati uśmiechnęła się smutno.

- No co ty! Było świetnie! - zapewniła Hermiona.

- Jasne… Zwłaszcza, że mój mąż zatańczył ze mną, aż cale półtora razu… - westchnęła.

- Parv…

- To nic. Wróćmy do stolika i napijmy się jeszcze – zaproponowała.

- Nie gniewaj się, ale wolałabym jednak wrócić już do domu. Od tego wszystkiego, dostałam okropnej migreny… - powiedziała cicho.

- Wierzę ci! Zabierzesz ją? – zwróciła się do Draco.

- Oczywiście. Możesz pożegnać od nas wszystkich? – zapytał uprzejmie.

- Jasne! Dziękuję wam za wszystko! Odezwę się, jak wrócimy z waszej cudownej wyspy. Już jestem pewna, że będzie tam wspaniale! - Parvati, uśmiechnęła się do nich szczerze.

- Taką mamy nadzieję – powiedział Draco z delikatnym uśmiechem.

- Bawcie się dobrze i do zobaczenia – Hermiona również zdobyła się na uśmiech.

- Dobranoc kochani! Uważaj na nią, proszę – Parvati zwróciła się do Dracona.

- Zawsze! – mrugnął do niej, po czym objął Hermionę i poprowadził w stronę miejsca, z którego będą mogli się teleportować.

Na całe szczęście Weasleyów już tam nie było.

- Trzymaj się skarbie – wyszeptał jej do ucha, tuląc ją mocno.

Zamknęła oczy i uśmiechnęła się lekko. Nieważne co się stało. Ważne, że on był przy niej… Nic innego nie miało teraz większego znaczenia.


💢💢💢

Hej!

Była drama - no musiała być, co to za wesele bez dram? 😝
WOW - nieodnaleziony - szok i niedowierzanie - ale szukam nadal. 

Rozejm - moje pisanie go jest na ukończeniu 1,5 ostatniego rozdziału + epilog - trzymajcie kciuki za wenę! 😉 Wyjdzie prawdopodobnie 45 rozdziałów + epilog - a miała być miniaturka! 😅

Buziaki i do kolejnego razu.

Kinia na panieńskim, więc spoiler mogę wrzucić Wam sama :D 

- W kolejnym rozdziale drama goni dramę :D