~Rozdział 29~(Sny Wybranych)

Dedykacja: Dla tych, którzy czekali na to latami 💕


🔅🔅🔅



Zamknęła torbę i jeszcze raz rozejrzała się po swojej sypialni. Chyba wszystko było w porządku. Wszystkie rzeczy, które umieściła na liście, na pewno były spakowane, przecież zadbała o to, by sprawdzić.
Przeszła się jeszcze raz po swoim mieszkaniu.
Ciężko było to wszystko żegnać. Cholernie ciężko…
Nie miała jednak innego wyboru.
Myśl, że on… Jeszcze dziś… Zostanie przyrzeczony innej, był dla niej gorzka i bolesna.
Wiedziała jednak, że nic już na to nie poradzi.
To był krótki epizod…
Mocny, intensywny i piękny.
Ale krótki… To powinna sobie powtarzać. W to wierzyć. Tego chcieć… Bo o krótki sprawach łatwiej zapomnieć, niż o najbardziej intensywnej relacji w życiu. O nagłej, niespodziewanej i niechcianej, ale pięknej i pełnej pasji miłości…

Westchnęła cicho i stanęła na środku salonu. To właśnie był ten moment. Wszystko się kończyło. Ruszała dalej przed siebie… Bez niego. Naprawdę powinna go tu zostawić – wszystko – wspomnienia, doznania, uczucia, tęsknotę – wszystko.
Bała się jednak, że nie podoła i że ten żal, rozpacz, ból i wszystkie niewłaściwe uczucia pojadą z nią do nowego miejsca i skażą je, tak jak skaziły jej życie tutaj.

Potrząsnęła głową – nie, nie mogła tak myśleć. Musiała wierzyć, mocno wierzyć w to, że wszystko się ułoży.

Pukanie do drzwi.

Uśmiechnęła się lekko.

Cieszyła się, że Zabini dotrzymał słowa. Jej świstoklik do Madrytu właśnie przybył…
Poszła otworzyć.


🔅🔅🔅


Zamrugała ze zdziwieniem, a szczęka dosłownie jej opadła…

- Co wy tu robicie? – zawołała, patrząc na uśmiechnięte twarze przyjaciół.

- Myślałaś, że ot tak sobie znikniesz? Mowy nie ma! – Ginny wyszczerzyła się do niej i pierwsza władowała jej się do mieszkania.

- Serio? Chcecie patrzeć, jak znikam z świstoklikiem? – zapytała zdziwiona Hermiona.

- Tak właśnie! Pomachamy ci na do widzenia! – zaśmiała się Lav.

- Harry, ty też? – Hermiona uśmiechnęła się i objęła przyjaciela.

- Za nic, bym tego nie przegapił! Patrz… Jest też i Ron – Harry wskazał za stojącego za nim rudzielca.

- Nie jedź! – burknął pod nosem Ron.

- Wiesz, że muszę – Hermiona uśmiechnęła się lekko i objęła rudzielca.

- I jak? Gotowa? – zapytał Zabini, wchodząc do jej mieszkania i uśmiechając się pod nosem.

- Och! Cześć… Nie sądziłam, że ty sam… - Hermiona niepewnie spojrzała na Blaisea.

Przypuszczała, że przyślę kogoś z świstoklikiem, a nie, że sam jej go dostarczy…

- Chcę cię odpowiednio pożegnać – Zabini, wciąż się lekko uśmiechał.

- Ile mamy czasu? – spytała, patrząc na pudełko w jego rękach.

- Jeszcze dziesięć minut – oświadczył spokojnie.

- Dobrze… - Hermiona uśmiechnęła się delikatnie, zadowolona, że będzie miała czas jeszcze raz pożegnać się z przyjaciółmi.

Przeszła do salonu, gdzie zebrali się wszyscy.

- Pożegnalny szampan! – zawołała Lav.
Harry i Ron machnęli różdżkami, a w ich dłoniach pojawiły się dwie butelki.

- Och! Dziękuję… Nie musieliście… - Hermiona starała się zamaskować swoje wzruszenie.

Lavender przywołała z jej kuchni kieliszki, a jej przyjaciele odkorkowali butelki.

- Będziemy bardzo tęsknić… - zapewniła ją Ginny, uśmiechając się pod nosem.

- Ja za wami też! – zapewniła, czując jak łzy napływają jej do oczu.

- Baw się tam dobrze – wyszeptała Lavender, wręczając jej kieliszek z szampanem, który przed chwilą napełnił Harry.

- Postaram się – odpowiedziała z lekkim uśmiechem.

- Wróć do nas szybko – poprosił Harry i też się uśmiechnął.

- Będę was odwiedzać – zapewniła, ocierając pierwszą łzę.

Wychyliła szampana jednym łykiem.
Cieszyła się, że przyjaciele przyszli ją pożegnać, ale to mimo wszystko było trudniejsze…

- Herm… Jeśli to jest to, czego chcesz, to pogodzę się z tym – burknął Ron, podchodząc do niej.

- Dziękuję… - Hermiona objęła go i uściskała mocno.

Zaraz po nim zaczęli się ustawiać inny, gotowi do wyściskania w tym ostatnim, pożegnalnym geście.

- Strasznie mi miło, że tu jesteście – wyznała szczerze.

- Nie mogliśmy tego przegapić! – zapewniła ją Lavender.

Hermiona uśmiechnęła się do niej czule.

- Już czas… Została minuta – Zabini podszedł do niej i wręczył jej pudełko.

- Dzięki Blaise – posłała mu słaby uśmiech, po czym je otworzyła.

Zdziwiła się widząc breloczek… Breloczek w kształcie skutera wodnego!

Wyjęła go ostrożnie z pudełka i posłała Zabiniemu pytające spojrzenie.

- Uznałem, że będzie adekwatny… - Blaise posłał jej dwuznaczny uśmiech.

- Niby dlaczego? – spytała, nieco zdziwiona.

Blaise nie odpowiedział, tylko wciąż się uśmiechał.

- Dzięki, że przyszliście! – zawołała, widząc, że świstoklik zaczyna się jarzyć jasnym światłem.

- Baw się dobrze, Herm! – zawołała Lavender, szeroko uśmiechnięta.

- I pozdrów go od nas… - dodał Blaise na sekundę przed tym, gdy magia porwała Hermionę za sobą.


🔅🔅🔅


Gdy Hermiona zniknęła Ginny i Lavender zaklaskały w dłonie.

- Myślcie, że zabije nas za to? – zapytała z uśmiechem Lav.

- Ja myślę, że nie – Harry uśmiechnął się pod nosem.

- Podzielam twoje zdanie Potter – Zabini uśmiechnął się lekko.

- Nieważne! Ja stąd idę… - Ron ruszył do wyjścia.

- Sprzątnę kieliszki – zdecydowała Lavender, mocno unikając wzroku Zabiniego.

Zaklęciem przelewitowała je do kuchennego zlewu.

Właśnie okręciła kran, gdy poczuła dwie duże dłonie na swojej talii.
Blaise szybkim ruchem odwrócił ją do siebie i spojrzał jej w oczy.

- Nic? Naprawdę nie masz mi nic do powiedzenia? – spytał cierpko.

Lavander zamknęła oczy i odetchnęła ciężko.

- Chcę Zabb, bardzo… Obłędnie… Chcę cię jak nigdy nikogo w moim życiu. Chcę ciebie całego… Ale jestem tak bardzo poraniona, połamana i krucha… że wciąż… się boję…- szeptała.

Przyciągnął ją do siebie i przytulił mocno.

- Lav… Skarbie… Pozwól mi cię poskładać… Pozwól mi być tym, który uleczy twe rany i da ci szczęście, na jakie zasługujesz… – mruczał jej do ucha.

- Zakochałam się w tobie… - wyznała cicho.

- A ja w tobie, maleńka… Na zabój! – przyznał.

- Naprawdę? – Lavender uniosła głowę i spojrzała mu w oczy.

- Tak. Przysięgam, że nigdy cię nie skrzywdzę… Zaufaj mi… - poprosił.

Lav przytuliła go mocno.

- Ufam ci!

- To oznacza, że już wszystko będzie dobrze – Blaise uśmiechnął się tuż przy jej ustach, nim pocałował ją z pasją, żarliwością i oddaniem.



🔅🔅🔅

Wyszła z mieszkania przyjaciółki z delikatnym uśmiechem. Wiedziała, że Hermiona odnajdzie swoje szczęście. Życzyła jej tego, z całego serca…

- Gin?

Jego głos zatrzymał ją w miejscu. Zamknęła oczy i wzięła krótki oddech. Czy naprawdę musiał znów to robić?

- Tak? – spytała odwracając się do niego.

- Musimy pogadać – oznajmił, poprawiając swoje okulary.

- Daj spokój, Harry – westchnęła cicho.

- Hermiona nie pojedzie do Hiszpanii… Dlatego muszę wiedzieć, co dalej postanowisz…

- Naprawdę? Musisz? – spytała cierpko.

Harry podszedł i stanął tuż przed nią, patrząc jej w oczy.
Spojrzała na jego przystojną twarz i znów zacisnęła mocno powieki.

Od dawna czuła, że nie da rady tego zrobić. Jej matka wychowała siedmioro dzieci... Jak miała jej spojrzeć w twarz, po tym, jak dla wygody, zabije własne? 
Nie mogła... Nie była w stanie.

- Urodzę to dziecko... Jeśli chcesz, mogę nikomu nie mówić, że jest twoje. Wie tylko Hermiona...

- Nie wygaduj głupot! Wiesz, że tu jestem… Dla niego… Dla ciebie… - Harry odważnym gestem położył dłoń na jej brzuchu.

- Będziesz przy nas? – szepnęła.

- Zawsze! – zapewnił z mocą.

- Więc zróbmy to… - otworzyła oczy i zrobiła krok do przodu, wpadając w jego ramiona.

- Tak… Zróbmy to i bądźmy szczęśliwi… - powiedział i pochylił się, łącząc ich usta w namiętnym pocałunku.


🔅🔅🔅


               Hermiona otrząsnęła się z dezorientacji, jaką niosła za sobą podróż świstoklikiem.
Rozejrzała się dookoła, niezbyt pewnie.
Chyba coś się spieprzyło, bo… znajdowała się właśnie na plaży. Jej lekkie sandały, zatapiały się w białym, niczym mąka piasku.

- Co ten Zabini…? - sarknęła pod nosem, kompletnie zdezorientowana.

Przecież Madryt nie leżał nad morzem! Skąd więc wzięły się tutaj te palmy, morze i skały…?

Spojrzała jeszcze raz… Skała… To ta skała! Ta sama, na której spędziła z Malfoyem noc, po ataku dzikiego Nundu…
Czy to możliwe? Czy naprawdę znów była na Hawajach?

Zaczęła wpadać w lekką panikę. Co to u diabła, miało znaczyć?

- Nie denerwuj się. Wszystko jest w porządku - usłyszała cichy szept, tuż za swoimi plecami.

Automatycznie zdrętwiała.

Czy to możliwe? Czy to naprawdę był on?

Odwróciła się powoli.
Stał bardzo blisko. W białej koszuli z niebieskimi kwiatami i jeansowych szortach. Cały on. Męski, przystojny, zrelaksowany…

- Co tu się dzieje? – spytała cicho, wgapiając się w jego cudowne oczy.

- Niespodzianka… - mruknął, łapiąc ją w ramiona i przyciągając do siebie.

- Ale jak…? – wciąż nie dowierzała, że to nie sen.

- Nie sądziłaś chyba, że będę w stanie pozwolić ci odejść…? - oznajmił, wpijając się w jej wargi w czułym pocałunku, od którego zawirowało jej w głowie.

- Draco… To niemożliwe… - sapnęła odrywając się od niego.

Nie miała kompletnie żadnego pojęcia co to wszystko mogło oznaczać…

- Cichutko, kochanie… Nic nie mów. Nie teraz… - poprosił, sunąć dłońmi po jej ciele.

Pozwoliła mu się ponownie pocałować, drżąc lekko w jego ramionach.
To było jak sen. Piękny, lekki, cudowny sen…

Wziął ją za rękę i poprowadził w stronę białego namiotu, stojącego w cieniu palm.

- A nundu? - spytała, nadal zdezorientowana. 

- Zadbaliśmy o to, by się nie pojawiło - wymruczał, wprowadzając ją do środka. 

W namiocie znajdowały się tylko dwa meble. Szafka na której stał kubełek z ananasowym winem Maui Splash i wielkie łóżku, podobne do tego, które jej podarował. 

- Naprawdę, Zabini przysłał mnie na drugi koniec świata, po to bym poszła z tobą do łóżka? - spytała niepewnie. 

Draco odwrócił ją twarzą do siebie i przyciągnął blisko. 

- Nie on... To wszystko tu zorganizowała nam... moja matka - wyznał, pochylając się i całując ją miękko w usta. 

- Serio? Ale jak... - Hermiona była w prawdziwym szoku. 

- Po prostu. Zrozumiała, że jej ostatnim życzeniem powinno być to, bym był szczęśliwy. A szczęśliwy mogę być tylko z tobą, kochanie... - znów ją pocałował, tym razem głębiej, żarliwej, z całkowitym oddaniem. 

- Draco... - jęknęła, gdy wsunął dłoń pod jej bluzkę. 

- Musisz to wiedzieć Hermiono... Kocham cię... Kocham! I nigdy nie pozwolę ci odejść. Już nigdy... - szeptał, rozbierając ją powoli i namiętnie pieszcząc jej ciało. 

- Naprawdę? - wyszeptała.

- Tak... Kocham cię, jak wariat! Od bardzo dawna... - przyznał.

- Ja... Ja ciebie też... Tak... Bardzo! - odpowiadała, cała rozedrgana, jednocześnie rozpinając jego koszulę i zastanawiając się tylko nad tym, czy to nie kolejny cudowny, ale nierealny sen. 

Obydwoje obawiali się, że tylko śnią... Ale to nie było złe. Mieli prawo mieć marzenia, swój świat i swoje sny.
Zostali wybrani dla siebie. Śnili więc snami wybranych. 

Rysunek autorstwa Gryglene.

🔅🔅🔅

Ostatni rozdział - zostanie nam tylko Epilog 😎

Mam nadzieję, że było warto czekać tyle lat na tę historię. Nie jestem do końca zadowolona, ale ciesze się, że dobrnęłam😋
Widzimy się jutro, przy ostatecznym pożegnaniu ze "Snami" 😉

Wasza 

V.