~Epilog~(Sny Wybranych)

 
⛮⛮⛮

Pogoda zdawała się rozumieć ich gorycz.

Był pochmurny, wietrzny i deszczowy dzień.
Krople deszczu uderzały o materiał czarnego parasola. Były duże i ciężkie, prawie tak jak łzy toczące się po jej policzkach.

Otarła je elegancką chusteczką. To też był jeden z jej prezentów… Zawsze dbała o to, by dawać jej rzeczy godne prawdziwej damy. Godne nowej pani Malfoy.

 Ręką męża oplatała jej talię, a parasol który trzymał raz na jakiś czas uginał się pod wpływem wiatru. Spojrzała na jego twarz. Był chłodny i poważny. Po szesnastu latach razem, wiedziała, że to oznaczało, że w głębi siebie on też teraz cierpiał.
Nie umiała ukoić jego bólu, bo i jej był wciąż za świeży. Wiedziała jednak, że to przetrwają. To był ich sposób na wszelkie problemy  - przetrwanie, razem, zawsze ramię w ramię.

Blaise Zabini trzymał parasol nad głową siedzącego na krześle Lucjusza.
Jej teść miał podobną minę do swojego syna. Cierpienie ukryte w powadze i dystansie. Byli do siebie bardzo podobni.

Stojąca obok nich Lavender trzymała drugi parasol, tak by uchronić przed deszczem i siebie i swojego ośmioletniego syna, Blaise’a Juniora.

Wieko białej trumny było skąpane kroplami deszczu, a białe narcyzy chwiały się w porywach wiatru.

Ginny, Harry stali po drugiej stronie. Ich piętnastoletnia córka Lily również trzymała parasol nad sobą i swoim o pięć lat młodszym bratem – Jamesem.

Pomimo paskudnej pogody, wielu ludzi przyszło pożegnać dziś panią Malfoy. Narcyza była lubiana i szanowana.

- Mamo?

Hermiona spojrzała na stojącą z jej lewej strony córkę.

- Tak Nastazjo? – spytała.

- Czy babcia jest w niebie? – zamrugała swoimi ślicznymi, niebisko-szarymi oczami, pełnymi łez.

- Na pewno! – Hermiona zmusiła się do uśmiechu, pomimo wzruszenia, które złapało ją za gardło.

- Szkoda, że nie zobaczy, jak gram jako kapitan… - Scorpius, westchnął ciężko.

- Widziała wiele twoich meczów skarbie, była bardzo z ciebie dumna – Hermiona uścisnęła przedramię syna, który też trzymał parasol nad głową swoją i siostry.

- Dzięki tobie doczekała się tego wszystkiego. Przedłużyłaś jej życie o szesnaście lat. Moja cudotwórczyni… - Draco objął ją mocniej i lekko cmokną w policzek.

- Szkoda, że nie zdołałam o więcej… - szepnęła z bólem.

- Przestań… - Draco przyłożył swój policzek do jej skroni. – Sprawiłaś, że mogła zobaczyć, jak dorastają nasze dzieci. Jak uczą się chodzić, mówić, czarować, jak pierwszy raz idą do szkoły… To było dla niej bezcenne.

Hermiona uśmiechnęła się lekko.
Miał rację. Narcyza wiele razy mówiła jej o tym, jak wiele zyskała dzięki jej opiece zdrowotnej. I dzięki temu, że uszczęśliwiła jej syna.
Że uszczęśliwiała go, każdego, jednego dnia.

Przed śmiercią, Cyzia poprosiła do siebie wnuki, po czym świadomie ucałowała je i pożegnała. Pożegnała się też z Draconem, a potem długo rozmawiała z Lucjuszem, który wyszedł z jej komnaty zdruzgotany.
Na koniec poprosiła Hermionę, by przy niej usiadła, złapała ją za dłoń i została z nią do końca… Do ostatniego uderzenia jej serca.
Przez lata stały się sobie bardzo bliskie i dlatego, Hermiona czuła się dziś tak, jakby przyszło jej pochować własną matkę.


⛮⛮⛮


            Ceremonia się zakończyła, a Narcyza spoczęła w pięknym grobowcu z białego marmuru.
Hermiona i Draco podeszli do Lucjusza.

- Tato… Jesteś pewien, że chcesz zaprosić wszystkich do Malfoy Manor? Możemy u nas… - wyszeptała Hermiona, kładąc mu dłoń na ramieniu.

- Nie. Cyzia chciałaby by przyszli do jej domu – Lucjusz poklepał dłoń synowej.  

- Cory – weź dziadka pod ramię – poprosił Draco, a ich czternastoletni syn od razu spełnił tę prośbę.
Był taki podobny do ojca, że Hermiona wprost nie mogła się temu nadziwić.
Dobrze, że Nastazja odziedziczyła choć włosy po niej, bo jej dzieci i tak były na wskroś Malfoyami.

- Chodź dziadku, opowiem ci jak się sprawuje moja nowa miotła, którą dostałem od ciebie i babci – powiedział z delikatnym uśmiechem.

- Nie mogę się doczekać, Scorpiusie – Lucjusz uśmiechnął się z czułością do wnuka.

- Przekażecie wszystkim zaproszenie na stypę? – Hermiona zwróciła się do stojących obok niej Zabinich.

- Wszyscy już wiedzą – uspokoiła ją Lavender. – Jeszcze raz moje szczere kondolencje, Hermiono – powiedziała ściskając ją.

- Dziękuję. Teleportuje się pierwsza razem z Nastazją. Do zobaczenia na miejscu – powiedziała.

- Idź skarbie, podziękuję jeszcze mistrzowi ceremonii i zaraz będę – zapewnił Draco, oddając jej parasol.

Patrzyła jak wielkie krople deszczu moczą jego czarny garnitur. Nikt z nich nawet nie myślał dziś o zaklęciach osłaniających…
Spojrzała jeszcze raz na pomnik z białego marmuru.

- Do zobaczenia, mamo – szepnęła, po czym złapała córkę za ramię i teleportowała się do domu teściów.


⛮⛮⛮


                Grono zaproszonych gości było bardzo liczne. Malfoyowie, wciąż pozostawali szanowaną rodziną wśród magicznej arystokracji. Szybko zapomniano im to, że ich synową została szlama… A zwłaszcza, jak Hermiona została mianowana nowym dyrektorem św. Munga i wielu arystokratów oddało jej pod opiekę swoje rodziny.
Zresztą, kto by się odważył obgadywać żonę wiceministra magii?
Draco był doskonałym politykiem, z szerokimi koneksjami – nikt nie chciał z nim zadzierać, a cały magiczny świat był doskonale świadom tego, że był bardzo oddany swojej żonie i ktokolwiek jej podpadł, miał od razu problemy i z nim.


⛮⛮⛮


                Hermiona co chwilę odbierała kondolencje od przyjaciół. Harry i Ginny mocno ją uściskali, a Ron i jego żona Clara, długo zapewniali ją o tym, że ma dać znać, gdyby czegoś potrzebowali.
Luna, wraz ze swoim mężem Rolfem przynieśli jej jakiś talizman, mający odpędzić smutki. Podziękowała im za to ze szczerym uśmiechem.
Cieszyła się, że tak wiele osób chce oddać hołd jej teściowej. Narcyza w pełni na to zasługiwała.

Odwróciła się akurat w momencie, by zobaczyć jak Lidia Airbrick, a właściwie Lidia Pucey, wiesza się na szyi Dracona, najpewniej chcąc złożyć mu swoje kwieciste kondolencje.
Idiotka!

Podeszła do nich z wymuszonym uśmiechem.

- Lidio, jak miło że przyszłaś! Dawno się nie widzieliśmy! – przywitała ją Hermiona, łapiąc Draco pod ramię.

- Tak wyszło – Lidia posłała jej cierpki uśmiech.

- W każdym razie, dziękujemy. Pozwolisz kochanie? Chciałbym zamienić z tobą dwa słowa na osobności – Draco złapał Hermionę za rękę i odprowadził w pod jeden z regałów z książkami.

- Co ta wywłoka tu robi? – burknęła, gdy owijał ramiona wokół jej talii.

- Uspokój się, bo aż iskrzysz, skarbie – zaśmiał się, całując ją delikatnie za uchem.

- Mówiłam ci już, że jestem pewna, że to ona zrzuciła mnie wtedy ze schodów! – skarżyła się.

- Ty za to ukradłaś jej narzeczonego. Ale to była afera… Ochrona wyprowadzała ją z naszego ślubu siłą… – przypomniał jej z czułym uśmiechem.

- Nic jej nie ukradłam! Sam chciałeś… - zaznaczyła, wtulając się w jego szyję.

- Już dobrze. Nie ma sensu wywoływać kłótni. Mama by tego nie chciała…

- Wiem. Zawsze powtarzała, że skandale na przyjęciach są nie do przyjęcia – Hermiona uśmiechnęła się do własnych wspomnień.

- Pokręćmy się jeszcze trochę wokół gości, a później odstawmy dzieci do Hogwartu i wróćmy do siebie… - zamruczał jej do ucha.

- A co z twoim tatą?

- Ciocia Andromeda obiecała na trochę z nim zostać. Też jest samotna, od kiedy Teddy wyjechał na studia.

- Świetny pomysł – Hermiona uśmiechnęła się, wyobrażając sobie jak Andy i Lucjusz będą się wykłócać dosłownie o wszystko.

- Blaise i Lav podeślą im kogoś do obsługi dworu, bo skrzaty są już wiekowe.

- Super, że ich firma zaopatrzeniowa ma takie możliwości – westchnęła Hermiona.

- Tak. Wciąż rozwijają zakres swoich usług.

- W takim razie, możemy spokojnie wrócić do naszego domu – odetchnęła z ulgą.

- Idę trochę pogadać z Nastazją, bo widzę, że się boczy, że poświęcam jej za mało czasu – Draco wywrócił oczami i cmoknął Hermionę w policzek.

- Sam ją tak rozpieściłeś. Córeczka tatusia! – zarzuciła mu.

- Dopiero od dwóch miesięcy jest w Hogwarcie, to jasne, że trochę tęskni – odpowiedział, wypuszczając ją z objęć i podchodząc do siedzącej na kanapie córki.

Hermiona uśmiechnęła się lekko.
Bardzo kochała swoją rodzinę.
Odwróciła się i spojrzała na wielki portret wiszący nad kominkiem. Jej teściowa była piękną kobietą…

- Opiekuj się nami mamo… – poprosiła cicho, przełykając łzy.

Wiedziała, że będzie. Czuła, że wszystko będzie dobrze.


The End


⛮⛮⛮

Odtworzyłam! 
Chyba prawie podobnie - tak mniej-więcej 😉
Mam nadzieję, że cieszycie się tak, jak ja, że to koniec tej historii - to moje najdłużej pisane dramione i oby tak zostało, bo inne chciałabym skończyć jak najszybciej 😏

Ciąg dalszy maratonowych publikacji... Kto wie kiedy? 😋

Wchodźcie - zaglądajcie - zapraszam, bo nie znacie dnia ani godziny 😆

I zapraszam do komentowania - Spoilerka Kinia na pewno coś Wam tam przemyci 😁

buzaki!

Wasza V.