[WOW] Rozdział 38 - "Rozmowy niekontrolowane"

Dedykacja: Dla czekaczek - Strasznie mnie dziś podnosicie na duchu dziewczyny!
oraz dla Natalki, Pauliny, Very i Anki C. - Wiecie za co! :)

◈◈◈

Ukradziono mi dziś ukochane autko... :(
I mam troszeńkę doła.
Proszę o komentarze na pociechę! :) (śmieszne historie - mile widziane!)
I jeszcze... To nie rozdział, to tylko dialog :D

◈◈◈

- Przywołaj też koszulę! – nakazała mu Hermiona, jednocześnie lewitując Pansy na niewidzialnych noszach.
Draco uśmiechnął się nieco cierpko, ale nie spierał się o to. Tylko tego brakowało, żeby szkolna pielęgniarka, zaczęła go wypytywać, gdzie spotkał dzikiego Matagota, który tak przeorał mu plecy!
- Ta wariatka rzuciła na mnie zaklęcie paraliżujące! I jeszcze mnie spoliczkowała! – poskarżył się , idąc tuż obok Hermiony i unoszącej się w powietrzu, wciąż nieprzytomnej Parkinson.
- Zrobiła to, bo dowiedziała się czegoś? – zapytała cicho Hermiona.
- Chyba na razie ma tylko podejrzenia… - Draco nie wiedział, jak jej wyjaśnić, co tak dokładnie wiedziała o nich Pansy.
- Zerwałeś z nią? – Hermiona przystanęła i popatrzyła na niego uważnie.
- Wcale nie byliśmy razem! – odparł prawie natychmiast.
- A ten pocałunek po meczu? – Uśmiechnęła się do niego złośliwie i ruszyła dalej.
- Liczyłem, że zobaczysz… - Draco uśmiechnął się do niej łobuzersko.
Zaśmiała się cicho pod nosem. Zobaczyła i na swój sposób to nawet przeżyła, ale nie zamierzała mu wcale o tym mówić.
- W każdym razie najlepiej będzie ją stąd odesłać. Nie wiem tylko czy lepiej do domu, czy może jednak do szpitala psychiatrycznego? - zastanawiała się Hermiona.
- Wszystko jedno, byle stąd zniknęła! – pomstował Malfoy.
- Od czego się zaczęła ta wasza kłótnia? – przyjrzała mu się uważnie.
- Od głupiego komentarza Ressa.
- A dokładniej?
- Od komentarza o dzikusce, która podrapała mi plecy – Draco uśmiechnął się do niej przekornie, a Hermiona wybuchła gromkim śmiechem.
Znów zapomniała, że ma krócej ścinać swoje paznokcie!
Doszli razem do skrzydła szpitalnego. A Hermiona za pomocą zaklęcia ułożyła Pansy na łóżku.
- Może lepiej jak stąd pójdziesz, bo gdy pielęgniarka ją obudzi… - Draco z niepokojem popatrzył na gabinet pani Pomfrey.
- Tak myślę, że lepiej jednak będzie, jeśli ty stąd wyjdziesz. Sama pogadam z Parkinson i wyjaśnię jej, że pora żeby wyjechała…
- Skoro tak wolisz. – Nie wyglądał na przekonanego, ale powoli ruszył w stronę wyjścia.
- Malfoy…
- Tak?
- Za nieuzasadnione użycie siły wobec koleżanki, masz tygodniowy szlaban – Hermiona uśmiechnęła się wrednie.
- Co?! – zwołał, wyraźnie zdzwiony.
- A dokładniej, masz tygodniowy szlaban u mnie!
Teraz Draco również parsknął śmiechem. Szczerze mówiąc, na coś takiego mógł od razu się zgodzić!
- Jak sobie pani życzy, pani koordynator – mruknął dwuznacznie.
- Jutro po obiedzie, czekaj na mnie pod wielką salą. A teraz zmykaj, nim Parkinson oprzytomnieje! – ponagliła go.
- Do zobaczenia – pożegnał się krótko i wyszedł ze skrzydła szpitalnego.
- Lepiej zapnij te koszule, nim jakaś kolejna dzikusa się na ciebie rzuci – wymruczała, nieco rozdrażniona tym, jak mocno na nią działał.

◈◈◈

Pansy długo się budziła. Pani Pomfrey, zaaferowana poranna sytuacją z Susan, non stop rozmawiała przez kominek z Magomedykami z św. Munga, dlatego podała tylko ślizgonce jakiś eliksir i kazała Hermionie jej pilnować.
Wreszcie Parkinson otworzyła swoje oczy i popatrzyła prosto na siedzącą obok jej łóżka Granger. Przyglądała jej się przez chwilę, po czym uśmiechnęła się dość gorzko.
- Więc to jednak byłaś ty… - wychrypiała cicho.
- Tak – przyznała wprost Hermiona, wstając i napełniając szklankę wodą.
- Nigdy bym nie przypuszczała! Byłabyś moim ostatnim typem, wśród wszystkich dziewczyn w tej szkole! - Pansy przyjęła szklankę i napiła się odrobinę, po czym z cichym jękiem opadła na poduszki.
- Wiem co masz na myśli… – odpowiedziała Hermiona, siadając z powrotem na krześle.
- Od kiedy wiesz?
- Od pewnego czasu.
- Sam ci o tym powiedział? – W oczach Parkinson zalśniły łzy.
- Pokazał – Hermiona uśmiechnęła się lekko.
Pansy jęknęła i ukryła twarz w dłoniach.
- Jak mogłam zapomnieć o tym, że on zawsze dostaje to, czego chce?
- Najwidoczniej tak właśnie jest – przyznała cicho Hermiona.
- A byłam taka ciebie pewna! Ciebie i twojej nieprzejednanej nienawiści do niego! - Pansy z dezaprobatą pokręciła głową.
- Proszę cię… Nawet skała by się mu nie oparła.
- Chyba masz rację – W oczach Pansy błysnęły łzy.
- Przykro mi, naprawdę. Nie planowałam tego, ale tak wyszło. Musisz to zrozumieć.
- Zrozumieć? Nie, Granger! Nic nie muszę rozumieć!  Jedno jednak wiem na pewno! I tak się wam nie ułoży! To się nie może udać! – Pansy mówiła coraz głośniej, najwyraźniej sfrustrowana.
Hermiona z niepokojem popatrzyła na drzwi gabinetu pielęgniarki. Nie potrzebowała żadnych innych świadków tej rozmowy.
- Wiem, że to cię boli, ale nie jestem w stanie tego zmienić. Dlatego uważam, że będzie lepiej jeśli jutro z samego rana, wyjedziesz ze szkoły.
- Pewnie! To oczywiste! Musisz się mnie pozbyć. Ja też przecież próbowałam pozbyć się ciebie. To ten sam schemat i zupełnie to rozumiem. Żywię tylko głęboką nadzieję, że Draco też pójdzie swoim schematem i postąpi z tobą tak samo, jak zrobił to ze mną! – wyrzucała z siebie z goryczą.
- Nawet jeśli… To nie będzie twoja sprawa – przypomniała jej Hermiona, nie mogąc pohamować narastającej złości.
- On zawsze będzie moją sprawą! To był mój pierwszy facet… - Łzy popłynęły po twarzy Pansy, a Hermiona poczuła, jak jej złość zmienia się w żal.
- Współczuję ci, ale…
- Nie ciesz się tym zwycięstwem, Granger! Nie potrwa ono długo. Zgaduje, że świetnie wam się pieprzy, bo Smok to prawdziwy bożek seksu, ale poza tym nie łączy was nic, a dzieli wszystko… - Parkinson popatrzyła jej prosto w oczy i mimo łez uśmiechnęła się ironicznie, a Hermiona poczuła nieprzyjemny dreszcz.
- Nie czuje się wygraną, bo nie startowałam z tobą do żadnych zawodów. A to co łączy mnie i jego, to w żadnym razie nie jest i nigdy nie będzie twój problem!
- Ty niczego o nim nie wiesz! Nie wiesz co lubi jeść, co lubi pić! Nie masz pojęcia o jego planach, czy marzeniach! Co ty wiesz o jego relacjach z rodzicami? Albo o takich sprawach, jak to dlaczego nie lubi dotyku, albo dlaczego zdecydował się zapuszczać włosy? Wiesz coś na ten temat? Nic! Nie masz pojęcia! W ogóle go nie znasz! – Pansy mówiła coraz głośniej.
- Zamknij się Parkinson! – warknęła, znów spoglądając na drzwi od gabinetu pani Pomfrey.
- Prawdy nie oszukasz, Granger!
- Nie chodzi o to, że masz rację, ale o to, że mówisz za głośno! Wiem o nim wystarczająco dużo, by pozwolić mu wejść w swoje życie i by samej wejść do jego – Hermiona zdobyła się na kpiący uśmieszek, choć podskórnie czuła, że słowa Parkinson ją naprawdę poruszyły.
Ta głupia pinda, poniekąd miała rację!
- Salazarze! – Pansy złapała się za głowę i z impetem opadła na poduszki. – Tylko mi nie mów, że też się w nim zakochałaś?! Ty? Ta praktyczna i rozsądna? To żenujące! – zaśmiała się , ale widać było, że w głębi duszy naprawdę cierpi.
Hermiona wstała.
- Ta rozmowa trwa już za długo i donikąd nie prowadzi. Dziś zostaniesz na noc w skrzydle szpitalnym, a jutro z samego rana spakujesz się i wyjedziesz.
- Spoko! Pasuje mi to! Odpocznę trochę i przygotuje się na to, żeby go pocieszyć, jak już złamiesz mu serce, albo jak sam się tobą znudzi!
- Nie muszę ci chyba mówić, że masz trzymać dziób na kłódkę w tej sprawie? – zapytała oschle Hermiona.
- Dziś trochę mi odbiło, jak pomyślałam, że znów sypia z inną. Skoro to jednak byłaś ty, to jestem już spokojna. Wiem na pewno, że wam nie wypali, a on szybko odkryje, że to nie ma sensu.
- Doprawdy? – Hermiona pochyliła się lekko nad nią. – A z początkiem roku szkolnego mówiłaś mi, że tylko ta dziewczyna z jego myśli, jeszcze trzyma go przy zdrowych zmysłach…
Pansy z zaskoczeniem otworzyła usta, po czym zamknęła je i skrzywiła się z niesmakiem.
- Nie mogłam wtedy przypuszczać, że to ty!
- Tym lepiej, bo byłaś wtedy szczera. Obie wiemy, że takie silne uczucie, to dobra podstawa! – Hermiona posłała jej złośliwy uśmieszek.
- Sama nie wierzysz w to, że wam się uda być razem, Granger!
- Na chwilę obecną, wiem tylko tyle, że ty stąd znikasz, a my zostajemy… Razem!
- Chwilowo!
- Zobaczymy – Hermiona posłała jej kolejny cyniczny uśmieszek i już chciała wyjść za parawan.
- Zdzira… - mruknęła cicho Pansy.
Odwróciła się i spojrzała na nią z niechęcią.
- Nie radzę ci ze mną zadzierać, Parkinson, jeśli nie chcesz się przekonać, dlaczego nazywają mnie najlepszą czarownicą od czasów Roweny Ravenclaw!
- Nie musisz mi grozić. Zniknę, zgodnie z twoim życzeniem. Na jakiś czas...
- To jest też jego życzenie.
Pansy spojrzała na nią nie kryjąc zaskoczenia, ale po chwili skrzywiła się pod nosem i westchnęła cicho.
- Dobrze. Niech tak będzie. Zobaczymy, jak to wszystko się skończy!
- Powinnaś się modlić, by to już był właściwy koniec! Pamiętaj, że wciąż mogę cię wtrącić do Azkabanu, za ten numer z moimi perfumami! - przypomniała jej oschle Hermiona.
Pansy zaśmiała się wrednie.
- Nie masz na to dowodów!
- Bo nie muszę ich mieć. Moje słowo, przeciwko twojemu. No i jeszcze Davis… Tak przerażona, że nigdy się nie postawi, przeciwko mnie.
- Masz moje zapewnienie, Granger, że nie będę wam wchodzić w drogę, a ty naciesz się nim, póki możesz!
- O to się nie martw. Dobrze wiem, co mogę! – Hermiona posłała jej triumfujący uśmieszek i wyszła wreszcie za parawan.
Musiała szczerze przyznać, że konfrontacja z Parkinson mimo wszystko wyprowadziła ją z równowagi. Nie miała jednak zamiaru poddać się podszeptom wątpliwości. Jednego była całkiem pewna. Chciała być z Draconem. To na razie powinno wystarczyć. A co będzie dalej? Czas pokaże.


◈◈◈

                Echo plotek, dotyczących tego co spotkało Susan Bones, nie mijało przez całą niedzielę. Hermiona starała się zająć odrabianiem prac domowych, ale jej myśli uciekały w nieznanych kierunkach. W końcu uznała, że to nie ma sensu i odłożyła książki i pergaminy.
Przeszła do salonu i wyjęła z barku butelkę i jeden kieliszek. Właśnie miała nalać sobie wina, gdy wpadła na pewien pomysł.
Wyczarowała swojego patronusa i pouczyła go, jaką wiadomość ma przekazać.
Nie musiała długo czekać. Po dziesięciu minutach od strony klatki schodowej rozbrzmiał głos:
- Ktoś przyszedł do Prefekt Naczelnej!
Uśmiechnęła się lekko i wstała, by wyjąć drugi kieliszek.
- Wpuść ją Violetto, dziękuję! – krzyknęła.
Po chwili do salonu weszła Parvati.
Hermiona od razu poznała, że najpewniej przepłakała wiele godzin.
- Cześć. Dzięki za zaproszenie – przywitała się z delikatnym uśmiechem.
- Cieszę się, że przyszłaś! Napijesz się wina? – zapytała Hermiona uśmiechając się ciepło.
- Chętnie! Też jedno przyniosłam… - Parvati postawiła butelkę na stoliku i z westchnieniem opadła na kanapę.
- Jak się czujesz? – spytała Hermiona.
- Wolałabym nie mówić już dziś za dużo o Susan, bo to dla mnie zbyt bolesne – przyznała.
- A jak chłopcy się trzymają? – zapytała Granger, napełniając ich kieliszki.
- Źle. Neville wciąż się obwinia, Seamus siedzi i gapi się w punkt, a Dean ukrył się pod kołdrą i najpewniej płonie ze wstydu.
Hermiona uśmiechnęła się nieco cynicznie.
- Nie sądziłam, że on i Pansy…
- Daj spokój! Przebrzydły, napalony drań! – Parvati niespodziewanie wybuchła gorzkim szlochem.
Hermiona spojrzała na nią skonsternowana.
- Och! Nie wiedziałam… - Usiadła tuż obok, objęła ją ramieniem i uściskała pocieszająco.
- Sama nie wiem czemu… To się zaczęło jakoś na balu. Nie wiem co mnie wtedy uderzyło, ale gdy tańczyliśmy razem, to wtedy… - Parvati westchnęła spazmatycznie.
- Bardzo mi przykro… Parkinson trochę dziś odbiło. Może skłamała?
- Nie kłamała! Sam mi się przyznał! Robiła to z nim za anulowanie jej szlabanów!
- Naprawdę? To okropne! – Hermiona od razu przypomniała sobie sprawę Jessicy.
- To ona sama zaproponowała mu taki układ! Pusta dziwka! Wszyscy wiedzą, że lubi… Ten sport. A skoro Malfoy, wcale jej naprawdę z powrotem nie chciał, to dlatego brała co popadło! – Patil skrzywiła się z obrzydzeniem.
- A skąd wiesz, że Malfoy wcale naprawdę jej nie chciał? – zapytała zaintrygowana Hermiona.
Patil uśmiechnęła się smutno.
- Od Susan. Ona naprawdę się z nim przyjaźniła…
- Dean wiedział, że coś do niego czujesz?
- Chyba nie… - zaszlochała Parvati.
- To naprawdę kiepskie i słabe, że miał romans z Parkinson, ale nie możesz go obwiniać. Może gdyby wiedział, to by się powstrzymał?
- Błagam cię, przestań! Jak mogłabym być z facetem, który rucha wszystko, co mu wpadnie przed krocze? – zdenerwowała się Parvati, wstając z kanapy.
- Naprawdę mi przykro… - powtórzyła Hermiona.
- Już wtedy przed świętami, czułam, że coś jest z nim nie tak, skoro Malfoy mu przyłożył!
Hermiona uśmiechnęła się lekko.
- To nie było za Parkinson – powiedziała, nim zdążyła się powstrzymać.
- Wiem. Malfoyowi, nigdy na niej nie zależało. To mądry gość, a nie taki palant jak Dean! – Parvati sarknęła, wyraźnie rozgoryczona.
- Wyjdziemy zapalić? – zaproponowała Hermiona, wskazując swój taras.
- Chętnie.
Usiadły w wyczarowanych fotelach, a Hermiona rzuciła czary ogrzewające i przywołała papierosy i zapalniczkę.
- Ładny naszyjnik – Parvati zwróciła uwagę na rubinową różę.
- Dziękuję, to świąteczny prezent – odpowiedziała krótko.
- Od Rona? – zapytała Patil, przypalając papierosa różdżką.
- Nie. Od… - Hermiona zawahała się przez chwilę.
Nagle poczuła jednak, że musi z kimś o tym pogadać. Harry ani Kingsley, nie byliby w stanie zrozumieć jej rozterek…
- Na pewno od kogoś wyjątkowego, co? – zgadywała Parvati. – Może od Wiktora Kruma?
- To od mojego faceta – przyznała, chyba bardziej sama przed sobą.
- No czyli od Rona? – Parvati przyglądała jej się z zainteresowaniem.
- Ja i Ron zerwaliśmy ze sobą już w czerwcu.
- Tak coś właśnie podejrzewałam… Nie chciałam jednak pytać, żeby cię nie urazić, w razie gdybym się pomyliła.
- Sama mogłam ci powiedzieć, to przecież nie była żadna tajemnica.
- Zawsze stałaś z boku, gdy ja i Lavender plotkowałyśmy o chłopakach – Parvati uśmiechnęła się lekko do swoich wspomnień.
- Nie chciałam wtedy słuchać o innych chłopakach, jak Ron. A od szóstej klasy wiesz, że ja i Lav…
- Taaak, to było wtedy naprawdę zabawne. Znaczy wtedy było okropne, ale teraz jest zabawne. Do dziś wspominam, jak rywalizowałyście o Rona – zaśmiała się.
- Tak, też mnie to teraz nawet śmieszy – przyznała Hermiona, gasząc niedopałek papierosa w popielniczce.
- Powiesz mi, z kim teraz jesteś, czy to jednak tajemnica? – zapytała Parvati, patrząc na nią uważnie.
- To jest tajemnica. Ale wiem, że nikomu nie wygadasz… – Hermiona uśmiechnęła się do niej ciepło.
- Przysięgam, że nie! Strasznie bym chciała… - Parvati zawahała się chwilę.
- Tak?
- Ty miałaś Ginny Weasley, a ja Lavender. Teraz kiedy ich już nie ma… - W oczach Patil błysnęły łzy.
- Mnie też ich bardzo brakuje – wyszeptała Hermiona, łapiąc Parvati za dłoń i ściskając ją.
- Padma już nie wyzdrowieje… A ja… Nie mam nikogo, kto mógłby mnie wysłuchać. Zrozumieć.
Susan i Luna są świetne, ale… Susan też cierpi po stracie Hanny, a Luna… Nie zrozum mnie źle, ale ona nie nadaje się do takich zwierzeń.
- Przecież od początku roku, mówiłam ci, że zawsze możesz do mnie przyjść! – przypomniała jej Hermiona.
- Tak, ale ty zawsze byłaś taka zajęta. Nie chciałam ci przeszkadzać – Parvati westchnęła ciężko.
Hermiona nagle poczuła się naprawdę paskudnie. Zostawiła ją samą sobie, w ogóle nie zaprzątając sobie głowy tym co Parvati przeżywała.
- Przepraszam… - To jedyne co przyszło jej teraz do głowy.
- Niedawno uświadomiłam sobie, że jedyną osobą, z którą gadam o moich problemach jest Nott – Parvati z dezaprobatą pokręciła głową.
- Naprawdę?
- Tak. A on opowiada mi o swoich. Malfoy, też nie ma dla niego czasu, Zabini jest chory, a Ress to taki wesoły idiota, który wszystko traktuje totalnie na luzie.
- To bardzo ciekawe… - Hermiona musiała szczerze przyznać, że była zaintrygowana.
Czyżby Parvati mogła jej dostarczyć jakiś ciekawych informacji?
- Wiem, że Theo nie chciał tego rozgłaszać, bo to podobno mogłoby zaważyć na jego ugodzie z ministerstwem magii, ale po wojnie dostał od jakiegoś śmierciożercy silną klątwą. Do dziś ponosi przykre skutki…
- Jaką klątwą? Nic nie ma o tym w jego papierach! – zdenerwowała się Hermiona.
- On sam nie wie. Ma od niej bóle głowy, nagłe napady melancholii, jakieś dziwne, niezrozumiałe wizje… Bardzo się stara zachować twarz, ale tak serio to jest kompletnie rozbity! - Parvati smutno pokręciła głową.
- Dlaczego mi o tym wcześniej nie powiedziałaś? – Hermiona starała się nie okazywać swojej złości.
- Długo się z tym maskował, ale w końcu za dużo razy zauważyłam te jego małe dziwactwa. Dopiero niedawno się otworzył i mi o tym opowiedział. Ma też jakieś dziwne luki w pamięci. Nie pamiętał na przykład tego, że w zeszłym roku pilnował mnie i Lav na szlabanach.
- Luki w pamięci…?- Hermiona zagryzła zęby.
Mogła przypuszczać, że tak się stało. Ktoś zmodyfikował Theodorowi pamięć, tak, by zapomniał… I to najpewniej zapomniał o Ginny. Kto był takim potworem? Musiała to odkryć!
- To fajny facet. Szkoda, że taki nieszczęśliwy – westchnęła Parvati.
- Jest nieszczęśliwy?
- Mówił mi, że czuje, że ta klątwa odebrała mu coś ważnego. Wciąż nie wie jednak, co to jest. Ja jednak sądzę, że oni wymazali mu z pamięci kogoś kogo kochał. Nie zwraca teraz uwagi na żadne dziewczyny. Jest wręcz niechętny wszelkim formą podrywu. Przyznał mi się, że miał prawdziwą traumę, po tym, jak naga Tracey Davis weszła mu kiedyś do łóżka – Parvati zaśmiała się cicho.
- To bardzo ciekawe, serio – przyznała Hermiona, która czuła się, jakby ktoś właśnie rozłożył przed nią puzzle.
Brakowało jeszcze kilku elementów, ale ogólny zarys widziała już bardzo dobrze.
- A wiesz, że Malfoy też podobno jest zabujany w jakiejś tajemniczej dziewczynie? – zapytała Parvati.
- Zabujany? - Hermiona ledwo powstrzymała się przed parsknięciem śmiechem.
- No tak! Nott mi się kiedyś, niechcący wygadał, jak zapytałam go o Malfoya i Parkinson. Roześmiał się wtedy i stwierdził, że ta zdzira jest bez szans, bo Malfoy od dawna jest totalnie pochłonięty, jakąś panną i to tak na poważnie!
Teraz Hermiona miała ochotę roześmiać się na głos. Totalnie pochłonięty? Cóż… To cudownie!
- A skąd Nott o tym wie? – zapytała, niby mimochodem.
- Malfoy wygadał mu się po pijaku, jak Theo był u niego w domu na wakacjach w lecie – zaśmiała się Parkinson.
- Kolejny, któremu chyba trzeba będzie zabronić pić… - mruknęła lekko rozbawiona Hermiona.
- Masz taką dziwną minę… Wiesz coś o tym? – zapytała Parvati.
- Może troszeczkę… - Hermiona, wyjęła różdżkę i przywołała wino i lampki.
- Serio? Powiedz mi! Przysięgam, że nikomu nie wygadam! – Parvati aż podskoczyła na krześle.
- To może być trudne. To będzie naprawdę gorąca plotka. Powiedziałabym, że wręcz skandaliczna… - wyznała Hermiona, uśmiechając się przekornie.
- Parkinson, też coś mówiła dziś o skandalu! - Przypomniała sobie Parvati.
- No cóż, miała poniekąd rację… – Hermiona napiła się wina.
- Czekaj! Ty masz tajemniczego chłopaka, a Malfoy według plotek zakochał się w kimś takim, że mogłoby to wywołać skandal, czyli, że… ?
- Tak – przyznała cicho Hermiona.
Parvati zerwała się na równe nogi.
- O Godryku! – wykrzyknęła, po czym zamknęła oczy i osunęła się na fotel.



◈◈◈

Tak krótko - może nudno :) Kolejny będzie ciekawszy! :)

Pozdrawiam Was - wiecie, gdzie mnie znaleźć, prawda? 

Buziaki!

V.