[WOW] Rozdział 37 - "Gdy żmija walczy"

Dedykacja:
Dla Wszystkich z akcji "Ciekawość Venetii": 
Dla K., Czarnepaznokcie, M.i, Kłosi, natali6059 (nie waż się płakać! :P), Dutki008, Ani&Madziusi, Klaudi W., Kissing acid, Żanci, Aleny, Pauliny, Wroniki J., Yowaciaka i innych krypto-oczekujących :)
Dziewczyny - dzięki! Dzięki Wam humor mam teraz naprawdę przedni! :)
Dedykacja również dla: Nikoli - nr 1 pod poprzednim rozdziałem :)


◈◈◈

No jakbym mogła Wam odmówić? :)


◈◈◈

Kingsley spojrzał na nich uważnie i uśmiechnął się przekornie.
- Dzień dobry, panie Malfoy! – przywitał się.
- Panie ministrze… - Draco skinął lekko głową, uważnie obserwując Shacklebolta.
- Już wychodzisz? – zdziwiła się Hermiona.
- Tak, mam zaraz posiedzenie resortów – Kingsley wymownie spojrzał na zegarek, a później znów przeniósł swoje spojrzenie na Dracona.
- Dziękuję ci za pomoc, Malfoy, naszą rozmowę dokończymy później... – zwróciła się do niego Hermiona.
- Jasne! - Draco bez zbędnych komentarzy wszedł do szkoły, a Kingsley zrobił kilka kroków w bok.
Hermiona podeszła do przyjaciela i popatrzyła na niego wyczekująco.
- Widzę, że próbka śliny już zebrana… – zakpił.
Mimowolnie parsknęła śmiechem. Gdyby była trochę bardziej odważna i bezczelna, to powiedziałaby mu, że nie tylko śliny. Dopiero w tej chwili uświadomiła sobie, że stoi przed przyjacielem bez majtek…
- Ostatni raz ci to mówię! Wara od mojego życia! – pogroziła mu palcem.
- No już dobrze! Już milczę, jak zaklęty! – Minister magii uniósł dłonie w geście poddania.
Hermiona roześmiała się i z dezaprobatą pokręciła głową.
- Nie zostaniesz na śniadaniu? – zapytała.
- Zjadłem przed chwilą jakąś kanapkę, a teraz serio muszę uciekać. Chciałem ci tylko jeszcze powiedzieć, że aurorzy potwierdzili alibi Malfoya i wszystkich innych ślizgonów z siódmego roku. Wszyscy siedzieli wczoraj do późna w pokoju wspólnym.
Hermiona skinęła lekko głową. Wiedziała, że tak będzie.
- Udało się ustalić coś jeszcze? – zapytała.
- Tyle, że ta dziewczyna nie wróciła na noc do dormitorium i nie widział jej już nikt, po tym jak rozstała się z Woodem przy szkolnej bramie.
Znów poczuła napływ negatywnych emocji. Ta historia była naprawdę okropna!
- Będę miała oczy otwarte i będę cię informowała, jak tylko się czegoś dowiem. Spróbuj załatwić to DNA. Potrzebne są  specjalne pojemniki do pobrania próbek…
- Mój człowiek już się skontaktował z laboratorium w Londynie. Dostaniesz wszystko, co ci będzie niezbędne – zapewnił.
- Świetnie. Od razu mi lżej, kiedy wiem, że nie będę siedzieć bezczynnie – Hermiona westchnęła ciężko.
- Bezczynie przy Malfoyu? Nie sądzę… Mam tylko nadzieję, że cię przypadkiem nie zamęczy sama-wiesz-czym! - zażartował Kingsley.
- Ja naprawdę zaczynam tracić do ciebie cierpliwość! – Hermiona wzniosła oczy ku górze, błagając niebiosa o zesłanie jej opanowania.
Shacklebolt roześmiał się szczerze i złapał ją za rękę, by móc ją przygarnąć do siebie i przytulić przyjacielskim gestem.
-  W sumie to dobrze, że on będzie miał cię na oku. To silny facet. Będę spokojniejszy…  - wyszeptał jej do ucha, ściskając ją na pożegnanie.
- Nic mi nie będzie, obiecuję! - zapewniła go, starając się zabrzmieć pewnie.
- I tak odbieram ci prawo do nocnego wychodzenia z zamku! – Minister magii oderwał się od niej i poprawił swą szatę i nieodłączny beret na swojej głowie.
- Nie możesz! – wkurzyła się.
- Wiem, że oficjalnie nie mogę, ale i tak ci zabraniam łazić gdzieś po nocy! – zaśmiał się i pomachał do niej, najwyraźniej rozbawiony jej złością.
Hermiona prychnęła pod nosem, równie rozbawiona.
- Do zobaczenia, King! Będziemy w kontakcie!
- Do zobaczenia, Herm! I serio, zacznij na siebie bardziej uważać, bo jak nie, to inaczej pogadamy! – Kingsley mrugnął do niej porozumiewawczo i dziarskim krokiem ruszył w stronę bramy.



◈◈◈

                Draco wziął prysznic, ciągle cicho pogwizdując z zadowolenia. To mu się nie śniło. To była prawda! Hermiona sama mu powiedziała, że od teraz należy do niego. To był chyba jeden z najlepszych dni w jego życiu!
Założył na siebie jensowe szorty i koszulkę bokserkę, a włosy zostawił rozpuszczone, tak by same wyschły. Postanowił napisać kilka listów. Miał nadzieję, że jego czarny puchacz Sayre, wróci wkrótce z polowania, by mógł je roznieść. Musiał się upewnić, że nic jej nie zagrażało. Powinien jak najszybciej zwiększyć środki bezpieczeństwa na tyle, na ile to było możliwe w tych okolicznościach...
Zabini, zgodnie z jego planem wcale nie zdrowiał. Dobrze! Tak właśnie miało być. Teraz jeszcze tylko ten śmierdzący krętacz Higgs… No i najgorszy z nich… Sam nie wiedział, co z nim zrobić.
Potrzebował zyskać pewność, że nikomu z tych złoczyńców,  nic nie wpadnie teraz do głowy.
No i została jeszcze sprawa Susan. Wciąż nie mógł być pewien, kto jej to zrobił...
Wiedział tylko, że musi się tego dowiedzieć i to jak najszybciej!

- Siema Smoku! – David Ress właśnie wrócił do dormitorium ze śniadania.
- Cześć – burknął Draco, skupiając się na pisaniu.
- O stary! Ten kuguar koniecznie musi sobie skrócić paznokcie! – zaśmiał się Dave.
- Co? – Draco w pierwszej chwili nie zrozumiał.
- Masz podrapane całe ramię! Aż umieram z ciekawości, co to za ostra laska cię dopadła?
- To od miotły. Spadła na mnie, jak sprzątałem na szlabanie – skłamał na poczekaniu.
- To musiała mieć niezłe usta, bo masz też zajebistą malinkę na szyi! – dociął mu ewidentnie rozbawiony David.
- Zajmij się sobą, dobra? – Draco uśmiechnął się krzywo pod nosem, licząc na to, że Ress nie będzie dłużej drążył tematu.
- Jasne! Nic nie widziałem! – mimo swoich słów David, wciąż uśmiechał się kpiąco.
Nagle rozległo się pukanie do ich drzwi.
- Proszę! – wrzasnął Ress, nim Malfoy zdążył go powstrzymać.
- Hej… Jesteś już… - Pansy weszła do pokoju i spojrzała prosto na Dracona.
- No jestem, a co? – burknął nieuprzejmie.
- Właśnie usłyszałam o Bones… - Parkinson zrobiła smutną minę.
- Jak zapewne cała szkoła i co w związku z tym? – Draco nie silił się na uprzejmość.
- No wiesz… - Parkinson popatrzyła na niego niepewnie.
- Dobra, idę trochę polatać, bo widzę, że ta rozmowa będzie raczej nudna – wtrącił Ress, sięgając pod łóżko po swoją miotłę.
- Nie musisz. My nie mamy o czym gadać! – oznajmił krótko Draco.
- Nie no, porozmawiajcie sobie! Może, to akurat Pansy się przyznasz, co to za dzikuska tak cię urządziła? Pamiętaj tylko, że jakbyś już się nią znudził, to daj mi znać. Chętnie poznam bliżej… - komentował Dave.
- Idź już sobie Ress! – warknął Draco.
Pansy zacisnęła szczęki i patrzyła, jak David wychodzi z dormitorium.
- Dzikuska? – zapytała cicho, gdy drzwi się zamknęły.
- Nie wiem co on za bzdury wygaduje. Chcesz jeszcze czegoś? Mam kilka listów do wysłania.
- Podobno to stało się Bones wczoraj wieczorem… Ty jej tego nie zrobiłeś, prawda?
Draco zmarszczył brwi i popatrzył na nią podejrzliwie.
- Naprawdę myślisz, że mógłbym kogoś tak skrzywdzić? – Draco popatrzył na nią z niedowierzaniem.
- Nie! Ale przecież byliście kiedyś tak blisko… - Pansy wzdrygnęła się lekko.
- Odnoszę wrażenie, że masz zamiar pleść podobne bzdury, jak Ress! Zakończmy to lepiej od razu…
- Wiem, że jakiś czas temu sypiałeś z Bones! Nie jestem pewna co się stało, ale wiem też, że przestałeś. Jednak teraz widzę… - Pansy, niespodziewanie napłynęły łzy do oczu.
Draco popatrzył na nią, jak na nienormalną.
- Ja i Bones? Czy ta twoja chora zazdrość, do reszty zjadła ci mózg i cały zdrowy rozsądek? – wywarczał.
- Przecież nawet stąd widzę, że znów masz zadrapania! A wiem na pewno, że nie robisz tego ani ze mną, ani z Astorią, ani nie z Tracey! Znów posuwasz jakąś dziwkę?!– wykrzyczała.
- Wynoś się Parkinson! Nie mam dalszej ochoty w ogóle cię oglądać! – Draco zmierzył ją wrogim spojrzeniem i odwrócił się plecami, by móc znów zasiąść przy swoim biurku i dokończyć list.
Miał nadzieje, że Pansy natychmiast wyjdzie, ale zamiast tego, ona ruszyła w jego stronę niczym rozjuszony garboróg. Obcesowo odgarnęła mu włosy z ramienia i złapała go za bark, uważnie przyglądając się zadrapaniom.
- Są świeże! – oceniła, aż sapiąc z niedowierzania - Serio?! Pieprzysz się z jakąś szmatą nawet w niedzielny poranek?!
Draco wyrwał swoje ramię z jej uścisku i gwałtownie wstał.
- Jeszcze słowo, a zapomnę o tym, że nie biję kobiet! – ostrzegł ją ostro.
- Jesteś taki żałosny! – załkała Pansy.
- Parkinson! Dobrze ci radzę! – Draco czuł narastającą w nim wściekłość.
- Kim tym razem próbujesz sobie ją zastąpić, co? Kim?! Vane? A może Patil? Bo chyba nie tą walnięta Lovegood?
- Masz sekundę,  żeby wyjść, zanim sam cię stąd wyrzucę! – poinformował sucho.
- Nie! Właśnie teraz mnie wysłuchasz! Kimkolwiek jest ta zdzira, która zabawia się z tobą i twoim kutasem, to się ma natychmiast skończyć, rozumiesz?! – krzyczała.
Draco zacisnął pięści, z całych sił tłumacząc sobie, że nie może jej poszarpać ani uderzyć. Miał zamiar właśnie sięgnąć po swoją różdżkę i wyrzucić ją za pomocą zaklęcia, gdy to Pansy wyjął swoją jako pierwsza i bez pardonu rzuciła na niego zaklęcie paraliżujące. Za pomocą lewitacji posadziła go na krześle, po czym przytknęła mu magiczny patyk do podbródka.
- A teraz mnie grzecznie wysłuchasz! – oznajmiła, pozwalając swoim łzą swobodnie spływać po twarzy.
- Uspokój się… – poprosił, jako, że go nie uciszyła.
- Zapomnisz o Granger! Zapomnisz o niej, albo sama wymarzę ją z twojej pamięci… - szeptała z pasją.
- Nie rób niczego, czego możesz potem żałować! – Draco poczuł narastającą panikę.
- Wrócisz do mnie, albo o wszystkim jej powiem! Jak myślisz, co ona by zrobiła, gdyby się dowiedziała, co do niej czujesz? – Pansy przyglądała mu się z uwagą, pomimo wciąż płynących łez.
- Nie wiem o czym mówisz i co ona ma do tego…
- Nie rób ze mnie idiotki! Dobrze wiesz! – wrzasnęła, znów wbijając boleśnie swoją różdżkę w jego brodę.
Draco rozważał swoje opcje. Nie miał ich zbyt wiele. Musiał grać na czas, licząc, że Nott albo Ress zdążą wrócić i go uwolnić.
- Czego ty chcesz, Pansy? Wyjaśnij mi to na spokojnie – przemówił do niej łagodnie.
- Jak to czego? Ciebie! Ciebie całego. Na zawsze… - Parkinson pochyliła się nad nim i delikatnie pogładziła jego policzek.
- Przecież dobrze wiesz, że tak będzie. Z kim innym w przyszłości mógłbym założyć odpowiednią rodzinę czystej krwi, jeśli nie z tobą? – zmyślał na poczekaniu.
Pansy roześmiała się na głos, a Draco mimo paraliżu mógłby przysiądź, że poczuł najprawdziwsze ciarki. Ona zwariowała! Kompletnie jej odbiło!
- Co mi po twoim nazwisku i pieniądzach, jeśli każdej nocy wciąż będziesz marzył o tej przebrzydłej szlamie? Tylko jeśli o niej zapomnisz, będziemy mogli być jeszcze szczęśliwi!– szeptała namiętnie.
- Pansy, dobrze wiesz, że tylko ty jesteś odpowiednią dla mnie kobietą.
Parkinson znów się roześmiała. Ku przerażeniu Draco usiadła na nim okrakiem i zarzuciła mu ręce na szyję. Zaśmiała się znowu i spojrzała mu w oczy.
- Znam cię dobrze. Wiem kiedy kłamiesz! Zapomnisz o tej szlamie czy nie?
- Oczywiście, że tak! – odpowiedział nieomal natychmiast.
- Powiesz mi z kimś się teraz pieprzysz? – spytała cicho.
- Z nikim… To nie tak… - Draco szybko starał się wymyślić wiarygodną wymówkę.
Pansy przyjrzała mu się uważnie, po czym ku jego zdziwieniu, zamachnęła się i całkiem mocno go spoliczkowała.
- I znowu kłamiesz! Mam tego dość! Nie wybaczę ci tej zdrady, draniu! Tego poniżenia! Tego upokorzenia! Tego, że mnie odepchnąłeś, ale pozwoliłeś sobie jednak na seks z inną! Za karę odbiorę ci tylko to, co ci jeszcze zostało.
Draco patrzył na nią w kompletnym szoku. Nie spodziewał się, że odważy się go uderzyć.
- Och nie! Nie pieniądze! Zabiorę ci coś cenniejszego. Twój honor i twoją reputację!
Pansy wstała z jego kolan i uśmiechnęła się pod nosem.
- Pansy, proszę cię… - Draco czuł się okropnie bezsilny.
- Posiedź tu sobie, a ja znajdę tę małą zdzirę, Granger i opowiem jej wszystko! O tym co do niej czujesz i jak wyobrażasz sobie, że ją rżniesz, w czasie gdy posuwasz inne! Może jeśli będę miała szczęście to ta dziwka, którą zaliczyłeś dzisiaj, też to usłyszy i dowie się kim dla ciebie w tamtej chwili była! A może cała szkoła się o tym dowie? Czemu nie? Niech wszyscy się przekonają, że pan arystokrata z jednej z najbardziej szanowanych rodzin czystej krwi, skrycie marzy o przerżnięciu najpodlejszej szlamy jaką widział magiczny świat! – Pansy roześmiała się iście demonicznie. – Mam nadzieję, że jak Granger, o tym usłyszy, to splunie na ciebie z pogardą i przypomni ci, kim dla niej jesteś! Gadałam z nią o tobie, wiesz? Ona cię nienawidzi! Ze wszystkich sił! Powiedziała mi to! – wydzierała się Pansy.
Draco starał się myśleć racjonalnie. Musiał szybko podjąć , bo jeśli Pansy naprawdę wygada to na forum szkoły, to wszystko bardzo się skomplikuje…
- Nie rób tego! Dam ci co zechcesz… - obiecał.
- Doprawdy?
- Tak! Wszystko! – zapewnił gorliwie.
Pansy wyglądała, jakby przez chwilę się nad czymś zastanawiała. W końcu jednak przecząco pokręciła głową.
- Nie! Pomysł z zemstą bardziej mi się podoba!  Zostań tu kochanie, a ja wszystko załatwię!
Podeszła do niego i bezpardonowo cmoknęła go w czoło, niczym dobra ciotka, po czym w radosnych podskokach wybiegła z jego dormitorium.
- Kurwa! – zaklął siarczyście Draco, ze wszystkich sił walczą z niewidzialnymi węzłami.
Na szczęście los się do niego uśmiechnął, bo po minucie do dormitorium wszedł Nott.
- Hej, wiesz  co się stało Pansy? Właśnie śpiewała coś o skandalu na całą szkołę…
- Uwolnij mnie, szybko! – wrzasnął zdesperowany Draco.
Nott patrzył na niego przez chwilę, najwyraźniej niewiele rozumiejąc, ale w końcu zreflektował się, sięgnął po swoją różdżkę i rzucił na niego zaklęcie uwalniające.
Malfoy na nic nie czekał, tylko złapał za swoją różdżkę i co sił w nogach, boso i z nadal z mokrymi włosami, pognał za Parkinson.


◈◈◈



                Po tym, jak pożegnała się z Kingsleyem, Hermiona szybko wróciła do swojego dormitorium, by móc się wykąpać i przebrać. Potem postanowiła zejść do wielkiej sali w poszukiwaniu jakiejś mocnej kawy. Była jej teraz bardzo potrzebna.
Zastała tam kolegów ze swojego domu,  wyraźnie załamanych, po tym co usłyszeli o Susan.
Pani dyrektor, taktownie przekazała całej szkole tylko fakt o tym,  że ktoś pobił puchonkę. Jednak Neville znał całą prawdę i opowiedział o niej Parvati, Lunie, Deanowi i Seamusowi.
Hermiona usiadła obok Patil i przyjacielskim gestem, pogłaskała ją po ramieniu, widząc jak dziewczyna z rozpaczą wypłakuje się w klatkę piersiową Deana. Luna trzymała za rękę Nevilla i smutno wpatrywała się w blat stołu. Wszyscy milczeli.
Hermiona rozejrzała się po wielkiej sali. Przy stole Puchonów, wciąż siedziało wielu uczniów. Większość miała bardzo ponure miny. Stół krukonów również był wciąż w połowie pełen, choć śniadanie powoli dobiegało końca. Widać najnowsza, szkolna plotka zatrzymała ich wszystkich na dłużej. Jedynie u ślizgonów zostało ledwo kilku uczniów z młodszych roczników.
- Wiadomo coś więcej? – zapytał cicho Neville.
- Że to nikt od ślizgonów. Wszyscy siedzieli wczoraj razem w pokoju wspólnym… - wyszeptała cicho Hermiona.
- A ja byłem pewien, że to jednak  Malfoy… - burknął Seamus.
- Niby dlaczego? – zapytał Dean.
- No bo to była jego opiekunka! Na pewno się o to wściekał… - tłumaczył Finnigan.
- Bzdura! Oni się przyjaźnili! – wyszlochała Parvati.
- Serio? – Neville niepewnie spojrzał na Hermionę.
- Tak. Susan sama mi to powiedziała – odpowiedziała mu Granger.
- Malfoy nie musiałby używać siły. On może mieć każdą…– burknął kwaśno Seamus.
Hermiona odetchnęła głębiej, starając się zapanować nad nerwami. Naprawdę nie powinna teraz wybuchnąć tyradą w obronie Dracona.
- A może to jednak był Oliver? – wyszeptał Dean, niepewnie spoglądając w stronę stołu nauczycielskiego.
Hermiona również popatrzyła w tamtą stronę. Wood, akurat właśnie odchodził od stołu, wyraźnie przygarbiony, jakby przygniatał go ciężar zmartwień.
- Coś ty! On też może mieć każdą! – stwierdził Seamus.
- Nie ją. Nie Susan. Ona, by z nim nie poszła… – wyszeptała Luna.
Hermiona spojrzała na krukonkę i uświadomiła sobie, że ona także wiedziała o odmiennej orientacji Bones.
- Aurorzy sprawdzą wszystkie tropy, a my, na wszelki wypadek, na razie nikogo nie oskarżajmy, dobrze? – poprosiła Hermiona.
- Żałuję, że mnie z wami wczoraj nie było! Głupia Davis akurat znów musiała odrabiała kolejny szlaban! – Finnigan westchnął ciężko.
- Najpewniej i tak zostałbyś z nami w pubie, bo nikt się specjalnie nie kwapił do wyjścia – odparł ponuro Dean.
- Ja bym z nią poszła, gdyby Wood się nie zadeklarował! – jęknęła Parvati, zalewając się kolejną falą łez.
- Spokojnie – Hermiona nadal gładziła ją po ramieniu, uspokajającym gestem.

Nagle drzwi do wielkiej sali otworzyły się z impetem i do środka bardziej wpadła niż weszła, Pansy Parkinson.
Hermiona, od razu spostrzegła nieco szaleńczy wyraz jej twarzy.
- Aaa Granger! Mam cię! Świetnie! Jest i publiczność! Idealnie! – zawołała na całe gardło, śmiejąc się bez opamiętania.
Hermiona szybko wstała. Nie wiedziała co konkretnie odbiło Pansy, ale wyczuwała, że to nie jest żart.
- Parkinson, co ty odwalasz? – spytał ją Dean, wyraźnie zdeprymowany.
- Zamknij się kochasiu, bo zaraz wszystkim powiem, jak małego masz fiutka! – wygarnęła mu Pansy.
Parvati oderwała się od Deana, patrząc na niego w szoku, a Seamus i Neville mimowolnie parsknęli śmiechem.
- Dość tego Parkinson! – przerwała jej Hermiona.
- Czekaj, czekaj szlamo! To będziesz chciała ode mnie usłyszeć! Wszyscy powinniście to usłyszeć! To będzie skandal roku! Skandal dekady! – krzyczała Pansy, a Hermiona uświadomiła sobie, że dziewczyna jest w takim stanie, że nie panuje już ani nad sobą, ani nad swoimi emocjami.
- Ona chyba zwariowała… – wyszeptał konspiracyjnie Neville.
- Niczego nie chcę od ciebie słyszeć! Zapraszam cię na korytarz, tam pogadamy! – oznajmiła jej zdecydowanym tonem Hermiona.
- Nigdzie nie pójdę, póki wszyscy się nie dowiedzą! Chcę żebyście wszyscy wiedzieli, wszem i wobec, że mój były chłopak, a doskonale wam znany Dracon Lucjusz Malfoy co noc marzy o tym, by przelecieć…
- Drętwota! – padło z dwóch stron jednocześnie, a Pansy padła nieprzytomna na podłogę porażona siłą podwójnego zaklęcia.
Hermiona oddychała ciężko, dziękując sobie w duchu za to, że zdążyła. Dopiero teraz zarejestrowała, że Draco w ostatniej chwili wpadł do wielkiej sali i rzucił na Parkinson dokładnie takie samo zaklęcie, jak ona.
- Co to tu się dzieje? – wyszeptała skonsternowana Patil.
- Nic szczególnego. Po porostu Parkinson do reszty odbiło! Trzeba ją zabrać do szkolnej pielęgniarki – próbowała uspokoić wszystkich Hermiona.
- Malfoy, możesz nam to wytłumaczyć? – poprosił Neville uważnie patrząc na ślizgona, najpewniej jednocześnie rejestrując jego niecodzienny strój i bose stopy.
- Parkinson nawdychała się w swoim pokoju oparów eliksiru przechery. Chciała się nim tylko trochę odurzyć, ale chyba wzięła za dużą dawkę i zaczęła wymyślać potem różne bzdury. Musiałem ją unieszkodliwić, bo mogła sobie narobić prawdziwych kłopotów – wytłumaczył spokojnie blondyn.
- Od razu po oczach poznałam, że jej zachowanie to wpływ tego eliksiru. Mogła sobie naprawdę wyrządzić straszną krzywdę! – kłamała bez oporów Hermiona, jednocześnie rzucając zaklęcie i lewitując ciało nieprzytomnej ślizgonki w powietrzu.
- Co ta wojna porobiła z ludźmi… - Luna smutno pokręciła głową.
- Chodź Malfoy, pomożesz mi ją zabrać do skrzydła szpitalnego – zdecydowała Hermiona.
- Dobrze, tylko przywołam sobie jakieś buty… - burknął, wychodząc jako pierwszy z wielkiej sali.
- Czy tylko dla mnie, to wszystko było dość dziwne? – zapytał niepewnie Neville.
- Daj spokój! Dziś wszystko jest dziwne i pochrzanione – westchnęła ciężko Parvati.
- No to chodź, pójdziemy do pokoju wspólnego, a tam odpoczniesz sobie trochę… – Dean pogłaskał ją po ramieniu i uśmiechnął się zachęcająco.
Parvati spojrzała na niego spod byka.
- Przechera, nie przechera, ale tu zapewne Parkinson wiedziała o czym mówi, ty brudna świnio! Od dawna przypuszczałam, że jednak się z nią stukasz! Desperat z ciebie Dean! – sarknęła, odsuwając się od niego, jak najdalej mogła.
Powiedziała to wszystko na tyle głośno, że reszta uczniów zgromadzona w stołówce, również to słyszała i po sali przetoczyła się fala szyderczych chichotów. Dean jęknął cicho, czerwony niczym proporzec Gryffindoru, a Seamus i Neville taktownie zdusili swoje uśmiechy, nie chcąc jeszcze bardziej pogrążyć i tak wyraźnie załamanego kumpla.
To był naprawdę dobry dzień do plotek w całym Hogwarcie.


◈◈◈

Wiem, że przejściowy... Ale ma 5,5 strony, czyli taki mój przeciętny rozdział :)
Dalej trochę więcej pójdziemy w stronę zamykania jednych wątków, a poszerzania drugich :)

Doszły mnie słuchy, że opowiadanie robi się przewidywalne - Niestety tak będzie, bo mam tu na pokładzie naprawdę świetne analizatorki, z zadatkami na dobrych detektywów :)
Nie mam pojęcia na co musiałabym wpaść, żeby to nie było dla Was do wymyślenia! :D

Dziś z czystym sumieniem stwierdzam, że to moje ulubione postaci ze Wszystkich moich opowiadań, ale... W nowym opowiadaniu, też ich kocham, a że jest dopiero na początku, to kto wie :)

W razie pytań: venetiia.noks@gmail.com
Przypominam też, że pod pseudonimem Venetiia Noks, jestem dostępna na fb, gdzie można mi zadać masę pytania przez messengera :) 

Buźki i dzięki za motywację!

Venetiia. 

PS. Oczywiście tytuł, jest nawiązaniem do Sevmione "Kiedy lwica walczy" - to nie przypadek :)