[WOW] Rozdział 36 - "Strzeż jak oka w głowie"

Dedykacja:
Dla poziomki9021 i Nikoli - za szybkie skomentowanie poprzedniego rozdziału
oraz dla Pandy - ale i tak uważam, że to nadal wszystko Twoja wina! :P



◈◈◈

Uprzedzam - dramatycznie, słodko i gorąco :)


◈◈◈

Powietrze było suche i mroźne. Zapowiadało się na nowe opady śniegu. Hermiona wyszła na błonia i rzuciła na siebie zaklęcie ogrzewające. Nie miała przecież rajstop i gdyby tego nie zrobiła, najpewniej szybko zamarzłaby na kość. W oddali zauważyła trzech mężczyzn stojących na skraju lasu, niedaleko domku Hagirda.
Półolbrzym w tym roku szkolnym, przeniósł się do Francji, by pomóc madame Maxime, a nowy nauczyciel Opieki nad Magicznymi Stworzeniami, wolał mieszkać w zamku, wiec chatka stała teraz pusta.
Hermiona podeszła tam powoli, starając się nieco opanować emocje. Wciąż nie mogła pogodzić się z tym, co spotkało Susan. Wiedziała jednak, że teraz nie pozostaje jej nic innego, jak tylko dorwać tego potwora, który tak bardzo skrzywdził jej przyjaciółkę!
Z bliska zauważyła na śniegu kilka niewielkich plamy krwi. Jeden z aurorów właśnie kończył je fotografować, a drugi rzucał jakieś zaklęcia, a mikroślady wędrowały do przeźroczystych pudełek i fiolek. 

- Hej… - odezwała się, stając tuż obok Dracona.
Malfoy spojrzał na nią kątem oka. Stał nieruchomo, z założonymi na piersi rękoma i patrzyła na to, co robią aurorzy.
- Cześć – odpowiedział cicho.
- Nie masz na sobie czaru cieplnego… - bardziej stwierdziła niż zapytała.
- Nie jest mi zimno – odpowiedział krótko.
- Rozchorujesz się - mruknęła.
- Nie dbam o to! – Draco westchnął ciężko i nerwowo potarł swój podbródek.
- Chyba nigdy sobie nie wybaczę, że nie poszłam wczoraj razem z nią… – wyszeptała, czując jak łamie jej się głos.
- Nie mów tak! – syknął, patrząc na nią ze stalą w spojrzeniu.
Hermiona pochwyciła jego wzrok, nie bardzo rozumiejąc.
- Skończyliśmy – oznajmił jeden z aurorów.
- Dziękuję. Powinni panowie wrócić do zamku. W wielkiej sali za chwile rozpocznie się śniadanie. Dyrektor McGonagall i minister Shacklebolt, kazali mi przekazać zaproszenie na nie – Hermiona starała się mówić na tyle szybko, by głos nie zdradzał wciąż targających nią emocji.
- Śniadanie to świetny pomysł! – mężczyzna wcześniej nazwany przez aurora Nolana, Rennerem uśmiechnął się do niej uprzejmie.
- Ktoś powinien usunąć te plamy. Jakiś uczeń może się niepotrzebnie przestraszyć – odezwał się drugi z aurorów.
- Zaraz się tym zajmę – zapewniła ich Hermiona.
- W każdym razie… Po śladach, udało nam się ustalić, że wszystko najprawdopodobniej rozegrało się właśnie tutaj.
- Rozumiem…– Hermiona westchnęła ciężko, walcząc z nowymi łzami.
- To my już pójdziemy – Renner skinął na drugiego aurora i spojrzał pytająco na Dracona.
- Zostanę i pomogę jej z tymi śladami krwi - poinformował Malfoy.
- Jasne. Trzymajcie się. Obiecuję, że zrobimy wszystko, by dorwać tego skurwiela! – Renner popatrzył na Hermionę ze współczuciem.
- Wiem i dziękuję!
Aurorzy ruszyli powoli w stronę zamku.
Ciałem Hermiony wstrząsnął spazm, a dwie łzy wypłynęły na policzki. To było naprawdę straszne!
- Chodź tu… - Draco nie bacząc na to, że mężczyźni nie odeszli jeszcze wcale daleko, złapał ją za łokieć i przyciągnął do siebie, obejmując mocno.
Gryfonka wtuliła się w niego całą sobą i rozszlochała się na dobre. Wiedziała, że to nic nie da i nie powinna tracić czasu na płacz, tylko podjąć jakiś plan działania, ale samo wyobrażenie o tym, co musiała czuć Susan, gdy ktoś siłą ciągnął ją pomiędzy te ponure drzewa, a potem przewrócił i…
- Spokojnie. Wszystko będzie dobrze…- Draco objął ją mocniej, zatapiając nos w jej włosach.
- To niemożliwe! Ja… - Hermiona nie mogła się opanować.
- Nie zadręczaj się tym. To nic nie da – poprosił cicho, delikatnie ją głaszcząc.
Dziewczyna zaczęła się wreszcie uspokajać. Wiedziała, że jej płacz nic nie zmieni, ale i tak musiała to wszystko wyrzucić z siebie. To było zupełnie inne uczucie, niż po śmierci Ginny. Wtedy czuła tylko dominującą złość. Teraz poczucie winy paliło ją żywym ogniem.
Odsunęła się od niego delikatnie i otarła łzy jego chusteczką.
- Dziękuję. Już mi trochę lepiej – wyszeptała.
Draco jednak znów przyciągnął ją bliżej i objął mocniej. Westchnął ciężko, jak gdyby czuł na sobie ogromny ciężar.
- W ciemności i z daleka… Myślałem, że to ty tam leżysz… - wyszeptał z udręką, prosto do jej ucha. Hermiona dopiero teraz zrozumiała, jak bardzo był tym poruszony.
Ciepło opanowało jej serce i odetchnęła cicho w jego ramionach, szczęśliwa, że jest teraz tak blisko.
- Bo to miałam być ja - wyznała mu to, co dręczyło ją od pierwszej chwili, gdy zobaczyła podarty, zniszczony czerwony łach na krześle obok łóżka Susan.
Draco oderwał się od niej i popatrzył jej w oczy, kompletnie zszokowany.
- Co…?
Hermiona smutno pokiwała głową, czując jak kolejny szloch wzbiera w jej piersi.
- Susan miała na sobie mój płaszcz. Ten kto to zrobił, mógł pomyśleć…
Ku jej zdziwieniu, Draco puścił ją i zrobił krok w tył, patrząc na nią prawie, że z paniką.
Hermiona zaplotła ręce na piersi, czując jak jej rozpacz się potęguje, wraz z utratą jego bliskości. Nie potrafiła mu nawet spojrzeć w oczy.
Nagle złapał ją mocno za przedramię i pociągnął w stronę najbliższego drzewa. Obrócił ją i przyparł do niego własnym ciałem z taką siłą, że odniosła wrażenie, że nie złapie kolejnego oddechu.
- Powiedz mi, że się mylisz! To musiał być przypadek! – zażądał z desperacją, łapiąc ją za podbródek i zmuszając, by popatrzyła mu w oczy.
Powoli pokręciła głową.
- To możliwe, że ktoś mógł ją wziąć za mnie. Pewnie chciał wykorzystać okazję, że była sama…- wyszeptała gorzko.
Draco zamknął oczy i zacisnął mocno szczęki. Stali przez chwilę w kompletnej ciszy, przerywanej tylko zawodzeniem wiatru.
- Rozpakowałaś się już po powrocie ze świąt? – zapytała cicho, powoli otwierając oczy i znów na nią spoglądając.
Hermiona patrzyła na niego zdziwiona.
- Co?
- Zresztą to nie ma znaczenia! Kupisz sobie nowe rzeczy. Wszystko załatwimy. Muszę tylko szybko wysłać sowę… - szeptał rozemocjonowany.
- O czym ty mówisz? – zapytała, opierając swoje dłonie na jego ramionach, by nieco odsunąć go od siebie.
- Musisz wyjechać! Dziś! Zaraz! Teraz! Natychmiast! – każde słowo wymawiał coraz głośniej.
- Chyba żartujesz?! – pokręciła głową z niedowierzaniem.
- Hermiona…
Jej ciałem wstrząsnął delikatny dreszcz, gdy usłyszała, jak jej imię chyba po raz pierwszy opuszcza jego usta. Powiedział to z taką pasją, że zmiękły jej od tego nogi.
- Nigdzie nie wyjadę  – odpowiedziała pewnie.
- A właśnie, że tak! Moi ludzie odbiorą cię stąd jeszcze dziś. Będziesz miała prywatną ochronę. Możesz wybrać dokąd chcesz pojechać. Może gdzieś daleko? Tak! Najlepiej za granicę!  Może do jakiegoś ciepłego kraju…?– Draco wyglądał, jakby nagle złapała go gorączka.
- Hej! Uspokój się! – Hermiona złapała jego twarz w ręce i zmusiła, by znów spojrzał jej w oczy.
- Zrobisz to! – upierał się.
- Nie! Nie opuszczę teraz szkoły!
- Choć raz bądź rozsądna!
- To ty bądź rozsądny i przestań wygadywać bzdury!
- W takim razie sam cię do tego zmuszę! – zapewnił bez wahania.
- Możesz spróbować, jeśli chcesz żebym ci ostro dokopała! – ostrzegła nie na żarty, odpychając go od siebie.
Draco warknął z frustracji i znów wcisnął ją mocniej w drzewo.
- Nie znam drugiej tak upartej i lekkomyślnej czarownicy, jak ty! – wyszeptał tuż przy jej ustach.
- To dobrze… Przynajmniej się ze mną nie nudzisz! – odpowiedziała, ledwo się hamując przed pocałowaniem go.
- Zrobię co zechcesz, tylko posłuchaj mnie i wyjedź… - Draco delikatnie pogładził jej policzek.
- Nie sądzisz chyba, że dam ci się przekonać? – Hermiona wtuliła się lekko w jego dłoń.
- Proszę cię…
Nie odpowiedziała, tylko złapała za przód jego bluzy, przyciągnęła go do siebie i wreszcie pocałowała z całej siły, czując jak cała jej frustracja i tęsknota, wypełniają każdy fragment jej ciała. Nie była do końca pewna dlaczego, ale wiedziała, że teraz chce tylko tego, by on już zawsze był tak blisko.
Draco przerwał pocałunek i westchnął ciężko, opierając swoje czoło o jej.
- Powiem ci wszystko co wiem o śmierci Weasley. Pomogę ci odkryć wszystkie tropy i szybko to rozwiązać, ale zaraz potem się ukryjesz… - szeptał z pasją.
Hermiona uśmiechnęła się delikatnie pod nosem.
- Dobrze. Mogę ci obiecać, że jeśli rozwiążę te sprawę, to wtedy wyjadę.
- Jeśli znów coś ci się stanie… - głos mu się lekko załamał.
- Tutaj będziesz mógł mnie pilnować – zaproponowała z czułym uśmiechem.
- Chcę mieć pewność,  że nic ci nie zagraża! – upierał się.
- Nigdy nie będziesz mógł mieć takiej pewności…
- No to już zawsze będę musiał cię pilnować… – odpowiedział, pochylając się i delikatnie muskając jej wargi.
- Nie mam nic przeciwko! – wyznała tajemnice swojego życia, nim znów zamknęła mu usta gorącym pocałunkiem.


◈◈◈

Jego ciało było zimne, dlatego tym mocniej do niego przylgnęła, chcąc oddać mu trochę swojego ciepła, a w zasadzie żaru, który znów zaczynał trawić ją od środka. Wiedziała, że to nieodpowiednie miejsce, ani chwila, ale musiała to zrobić…
Dlatego delikatnie wsunęła swoje dłonie pod jego bluzę, muskając palcami jego plecy. Draco trzymał ją tak blisko siebie, że wyraźnie mogła poczuć, że nie tylko jej pożądanie znów zaczyna przejmować kontrolę. Całowali się namiętnie, wręcz dziko, za pomocą ust i języków przekazując sobie to, jak strasznie za sobą tęsknili.
Draco oderwał się od niej i westchnął ciężko.
- Nie tutaj… - wyszeptał, znów opierając swoje czoło o jej.
- Nie… - zgodziła się, od razu wyjmując swoją różdżkę.
Od razu rzuciła na niego zaklęcie kameleona, a zaraz później to samo zrobiła z sobą. Po omacku odszukała jego dłoń i splotła ich palce razem.
- Chodź – wyszeptała, zmuszając go do przyśpieszenia kroku.
Jednym machnięciem różdżki usunęła plamy z krwi, a później ruszyła prawie biegiem w stronę chatki Hagrida.
W szkole zapewne wybuchła już afera dotycząca tego, co spotkało biedną Susan. Ktoś mógł przypadkiem na nich wpaść, gdyby szukali jakiegoś wolnego składziku. Chatka była bezpieczniejsza…



◈◈◈

(Scena 18+)

                Tak, jak przypuszczała, Hagrid nie zabezpieczył swojego domu żadnym zaklęciem. Dlatego bez problemu otworzyła drzwi i wciągnęła Dracona do środka, szybko je zamykając i ryglując.
Wiedziała, że to co robi jest złe, ale nie potrafiła się powstrzymać. Musiała go mieć i to jak najszybciej. On jeden mógł sprawić, by ten ból, który teraz rozrywał jej serce, na chwilę ustąpił miejsca innemu uczuciu – znacznie przyjemniejszemu.
- Hermiona… - Draco wyglądał na lekko oszołomionego, gdy zdjęła z nich zaklęcie niewidzialności.
Wszystko w chatce gajowego było pozakrywane białymi prześcieradłami – Hagrid najwidoczniej jeszcze nie wiedział, jak rzucać zaklęcia przeciwkurzowe.
Hermionie, to jednak nie przeszkadzało. Zdjęła prześcieradło z wysokiego stołu i wskoczyła na niego, jednocześnie przyciągając Dracona tak, by stanął jak najbliżej niej.

- Jesteś nieobliczalna! – stwierdził, nim z desperacją znów wpił się w jej szyję.
- Jestem… - jęknęła, podciągając jego bluzę w górę i zmuszając go, by ją zdjął.
Zaraz potem zerwała z jego włosów czarny rzemyk i wplotła w nie swoje palce, mrucząc z zachwytu. Z przyjemnością wbijała paznokcie w jego plecy, pozwalając się ponosić pożądaniu.
Draco sunął swoimi zimnymi palcami po jej udach, z cichym jękiem rejestrując, że nie miała na sobie rajstop.
Złapała go za ramiona i przyciągnęła jeszcze bliżej, tak by stanął pomiędzy jej nogami. Od razu objęła jego biodra swoimi udami, sprawiając, że jej spódnica uniosła się wyżej.
Poczuła go tuż przy swoimi gorącym wnętrzu i prawie zaszlochała z udręki.
- Potrzebuję cię… Teraz! - wyznała, wbijając paznokcie w jego ramię.
- Cholera! – warknął, przesuwając swoje dłonie wyżej i łapiąc za boki jej skąpych fig.
Nie bawił się w ich ściąganie, tylko niezbyt delikatnym gestem rozerwał materiał, wywołując tym jej głośny pisk.
Hermiona podziękowała w duchu, że miał na sobie dres. Nie było zbędnych pasków, zamków ani guzików, które mogły utrudniać jej dostęp.
Zręcznym ruchem, zsunęła jego spodnie i złapała go za penisa, wszystkimi zmysłami rejestrując, jak cudownie znów było go mieć w ręku.

◈◈◈

                Draco posykiwał cicho, czując jej wspaniały dotyk. Bał się, że jeśli za chwilę nie przestanie, to wytryśnie prosto w jej dłoń. Był tak napalony i spragniony jej ciała, że to prawie odbierało mu zmysł. Czy naprawdę pozwolił jej zaciągnąć się do tej starej, obskurnej chaty i wziąć go w posiadanie, tak, że prawie wył z rozkoszy?
Chcąc choć na chwilę rozproszyć myśli, o tym jak mu dobrze, sam sięgnął palcami do jej gołej kobiecości. Dotknął jej łechtaczki i ledwo utrzymał się na nogach, czując jak bardzo gorąca była. Ona tego naprawdę chciała. Naprawdę go potrzebowała. Masował ją przez chwilę, z przyjemnością wsłuchując się, jak pojękuje z podniecenia.
Jego mała, wyuzdana czarownica…!
Drugą dłonią sięgnął do jej bluzki i zręcznie odpiął kilka guzików. Zauważył, że ma na szyi naszyjnik od niego i zamruczał z aprobatą. Rubinowa róża cudownie prezentowała się na jej mlecznobiałej skórze. Rozpiął mocniej bluzkę, by móc dotknąć jej piersi, ubranej w delikatny, koronkowy stanik.
- Błagam cię… Zrób to! Weź mnie…! - zajęczała głośniej, gdy jego palce jednocześnie wzmocniły nacisk na jej sutek i łechtaczkę.
Nie mógł dłużej jej dręczyć, dlatego złapał ją mocno za biodra, w duchu dziękując, że stół gajowego był na tyle wysoki, że stwarzał im możliwość do idealnej pozycji.
Nie musiał w to wkładać żadnego wysiłku. Wszedł w nią jednym, płynnym pchnięciem, a Hermiona krzyknęła, objęła go mocniej i wbiła swoje zęby w jego szyję.
Wiedział, że to będzie strasznie krótki seks, ale nic nie mógł na to poradzić. Oboje byli tego tak desperacko spragnieni, że nie miał wątpliwości, że miał na to wpływ ich dłuższy post.
Musiał zacisnąć zęby, by nie dojść przed nią, gdy uświadomił sobie, że nie zrobiła tego z Weasleyem. Czuł wyraźnie, że była tylko jego. Czekała na niego. Chciała czuć tylko jego w sobie. Jej wnętrze tak idealnie do niego pasowało, że to było wręcz obłędne. Czuł, jak zaciska się na nim, coraz mocniej i mocniej.
Poruszał się w niej szybko, jednocześnie namiętnie ściskając jej pośladki.
- Tak mi dobrze! O tak! Draco! Tak! – jęczała wprost do jego ucha, a on zastanawiał się jakim cudem jeszcze nie wybuchł.
Wiedział jednak, że to zaraz się stanie.
Uniósł głowę, a Hermiona zrobiła to samo.
- Popatrz na mnie! – rozkazał, a ona posłuchała bez cienia protestu.
Patrzyli sobie w oczy, mówiąc to, czego nie wypowiadały ich usta. Kochali się.
To był brudny, gwałtowny seks, w okropnej starej ruderze. Ale to nic. Mimo, że się pieprzyli, to właśnie się kochali i obydwoje mieli tego świadomość.
- Draco… - jęknęła, a później zamknęła oczy i wygięła się w jego ramionach, a jej wnętrze zaczęło dziko pulsować.
- Jesteś moja! – syknął, czując jak jego ciało przeszywa cudowny dreszcz, a nasienie gęstym strumieniem rozlewa się we wnętrzu jego kobiety.
- Jestem… - odszepnęła, wtulając się w niego i ciesząc się ostatnimi skurczami orgazmu.
Draco uniósł głowę i znów popatrzył jej w oczy.
Wiedział, że nie kłamała. Od tej chwili była jego. Już tylko jego.

(Koniec sceny 18+)

◈◈◈

- Zniszczyłeś mi majtki! – poskarżyła się z uśmiechem, jednocześnie poprawiając spódnicę.
Draco parsknął śmiechem, odsunął się i wsunął na siebie spodnie oraz podniósł z ziemi bluzę.
- Kupię ci hodowle pajęczarek, tych od najlepszych koronek w magicznym świecie, jeśli to sprawi, że zmienisz zdanie i jednak wyjedziesz – kusił, wciągając przez głowę swój sweter.
Hermiona zaśmiała się, zeskakując ze stolika i na nowo przykrywając go prześcieradłem.
- Ustaliliśmy, że nigdzie nie jadę, a w zamian ty możesz mnie teraz pilnować – podniosła z ziemi podarte majtki i czarny rzemyk i podeszła do niego, by mu to oddać.
Draco uśmiechnął się lekko, odbierając swoją własność. Schował jej majtki do kieszeni. To było jego małe trofeum. Za pomocą rzemyka, na nowo spiął swoje włosy. Zaraz potem złapał ją za nadgarstek i przyciągnął do siebie, tak że zderzyła się z jego torsem.
- Uwierz mi, że nie będziesz miała ode mnie chwili spokoju… - popatrzył jej w oczy z cynicznym uśmieszkiem.
Hermiona znów się roześmiała, opierając swoje dłonie na jego ramionach.
- To ty go nie będziesz miał! Skoro Susan i Zabini będą w szpitalu, to teraz ja zostanę oficjalne twoją nową opiekunką…
Złapał ją w talii, przyciągnął do siebie i znów pocałował.
- Nie mogę się doczekać… - wymruczał, odrywając się na chwilę.
- Będziesz tego żałował! Mam zamiar ostro cię resocjalizować! - obiecała, łapiąc mocno za przód jego bluzy i zmuszając go do głębszego pocałunku.
Całowali się znów przez chwile, namiętnie, czując jak pożądanie powoli do nich wraca. Byli naprawdę wyposzczeni i bardzo siebie spragnieni.
Hermiona wiedziała jednak, że nie mogą sobie pozwolić na kolejny raz. Ktoś w szkole mógł ich szukać.
Niechętnie oderwała się od niego i wyjęła różdżkę, by odryglować drzwi.
- Musimy pogadać, ale teraz nie mamy na to czasu. Wracaj do dormitorium, albo idź na śniadanie.
- Nie mam apetytu po czymś takim – sarknął.
- Ja też nie. Musimy się spotkać, by omówić kilka spraw.
- Dziś popołudniu mam trening. Za tydzień jest mecz – wyjaśnił, podchodząc do drzwi.
- W takim razie zobaczymy się jutro po lekcjach…– zdecydowała Hermiona i zajrzał przez okno, by sprawdzić czy ktoś przypadkiem nie kręci się na błoniach.
Nikogo nie zauważyła więc rzuciła na nich zaklęcia ciepła i zaklęcia kameleona.

◈◈◈

                Wyszli z chatki i w ciszy odeszli w stronę miejsca, gdzie znaleziono Susan. Hermiona rozejrzała się raz jeszcze i zdjęła z nich czar niewidzialności.
- Dobrze, teraz spokojnie możemy wracać. Jakby ktoś pytał, co tak długo, to mów, że nie mogliśmy usunąć tych śladów.
- Możemy iść obok siebie? – zdziwił się, widząc jak Hermiona rusza w stronę zamku.
- Jasne, że tak. Już zapomniałeś? Jestem od teraz twoją opiekunką. Musisz chodzić tuż przy mojej nodze! – zażartowała kokieteryjnie.
- Granger… Nie prowokuj! – ostrzegł ją z dzikim błyskiem w oku.
Hermiona zaśmiała się cicho i pokręciła głową.
- Nie powinnam się śmiać. Przecież Susan… - głos jej się załamał.
- Przestań! I nie płacz, kiedy wiesz, że nie będę mógł cię pocieszyć – poprosił cicho.
Hermiona poczuła, jak ścisnęło się jej serce. Godryku! Jaki on był cudowny!
Szli w milczeniu, nie odzywając się już do siebie, bowiem zbliżyli się już do wejścia do szkoły.
Nim jednak któreś z nich zdążyło złapać za klamkę, drzwi otworzyły się i stanął w nich wysoki mężczyzna.

◈◈◈

Czy takie pojednanie Wam pasuje? :)
Mam nadzieję, że tak!
Wreszcie wracamy do wątku romansowo - łóżkowego! :)

Proponuję Wam taką zabawę - niech na początek każdy skomentuje ten rozdział tylko jednym słowem! :)
Oczywiście potem możecie rozwinąć swoje wrażenia, ale bardzo bym chciała zobaczyć, jak go określicie! :)

Przypominam, że wszelkie pytania możecie słać na maila: venetiia.noks@gmail.com.
Z charakteru jestem plotkarą, więc mailowo można ze mnie wyciągnąć naprawdę sporo informacji :D

Dziękuję Pandzie, za jej ostatni wkład w moją motywację - po "pandzich ocza" dostałam takiej weny, że machnęłam kolejny rozdział. Zostało mi już naprawdę niewiele do końca - więc nadzieja coraz większa, że uda się zmieścić w terminie! :)

Dziękuję za Wasze komentarze i czas poświęcony na przeczytanie rozdziału i podzielenie się ze mną wrażeniami! :)

Całusy i pozdrowienia dla Wszystkich!

Wasza na zawsze!

Venetiia Noks.