[WOW] Rozdział 35 - "Źle i jeszcze gorzej"

Dedykacja:
Aleny, malinki, Kasss3 oraz Alexis - za to, że są tak zaangażowane i tak sympatyczne! :)



◈◈◈

To wszystko przez Pandę!
Ona mnie zmusiła, by rozdział był tak szybko, bo zrobiła słodkie pandzie ocza!

Wszyscy teraz winią Pandę! :P

◈◈◈

Hermiona wybuchła głośnym śmiechem. Naprawdę, ten facet znał masę świetnych dowcipów i sypał dziś nimi z rękawa, bez opamiętania. Wszyscy przy ich stoliku byli strasznie rozbawieni.
- Dość! Dość Oliverze! Przestań proszę! – zaśmiewała się Parvati.
Oliver Wood zaproponował, by wszyscy zwracali się do niego po imieniu, skoro byli poza szkoła i nikt z nich nie żałował sobie tego wieczoru alkoholu.
- Serio, ja chyba nie zniosę więcej! – Susan otarła łzy, krztusząc się ze śmiechu.
- A znacie ten dowcip o Voldemorcie i różowej Lunaballi? – zapytał Wood, uśmiechając się przekornie.
- Ja się poddaję! – zawołała Parvati, znów śmiejąc się w głos.
- Ja też mam dość! Chyba pora wracać… - Susan podniosła się z krzesła, nieco chwiejnie.
- Już? Ja jeszcze chętnie zostanę! – zadeklarował Neville.
- Ja też! – dodał Dean.
- Herm, a ty? – zapytała Parvati.
Hermiona spojrzała na zegarek i zastanowiła się chwilę.
- Mogę jeszcze trochę zostać… – zdecydowała.
- Ja też już pójdę. Jutro z rana niestety mam zebranie opiekunów. – Wood skrzywił się nieco pod nosem.
- Jaka szkoda! – zawołała Patil.
- Ja też jeszcze chwilę z wami posiedzę, bo dawno nie było mi tak wesoło! – zadeklarowała się Luna.
Hermiona pochyliła się nieco w kierunku Wooda.
- Mógłbyś odprowadzić Susan do szkoły? – zapytała, patrząc niepewnie w stronę koleżanki, która chyba pozwoliła sobie na jedno grzane wino za dużo…
- Jasne! Żaden problem! – Oliver uśmiechnął się szczerze i również wstał.
- O nie! – jęknęła głośno Bones.
- Coś się stało? – zdziwił się Dean.
- Mój płaszcz jest na samym dnie tego stosu! Nawet zaklęcie przywołujące nie działa! – Susan wskazała im wieszak, na którym znajdowało się chyba z pięćdziesiąt okryć wierzchnich, jedno na drugim.
- To nic! Możesz wziąć mój, a ja potem jakoś się dokopię do twojego i jutro się odmienimy – zaproponowała Hermiona z uśmiechem, wskazując na swój czerwony płaszcz, który wisiał na oparciu jej krzesła.
- Serio? Dzięki Mionka! Jesteś kochana! Znasz mój płaszcz? Niebieski w żółtą kratę. – Susan uśmiechnęła się do niej i sięgnęła po okrycie, które podała jej gryfonka.
- Jasne, nic się nie przejmuj, na pewno go znajdę! – zapewniła ją Hermiona.
- Dziękuję wam za świetny wieczór! – Oliver uśmiechnął się do nich na odchodne.
- Było super! Musimy to koniecznie powtórzyć! – Parvati pomachała energicznie Woodowi i Bones na pożegnanie.
- To co, jeszcze jedną kolejkę? – zapytał wszystkich Neville.
- Tak! – odkrzyknęli chórem, prawie natychmiast znów wybuchając śmiechem.
To było naprawdę bardzo udane spotkanie.


◈◈◈

Hermiona ledwo pamiętała, jak wróciła do zamku. Grzane wino naprawdę mocno jej weszło. Wzięła ekspresowy prysznic i położyła się spać kompletnie nago.
 Miała wrażenie, że jej sen trwał bardzo krótko, gdy została gwałtownie obudzona przez srebrnego kota.
- Panno Granger! – zagrzmiał głosem McGonagall – Proszę natychmiast przyjść do skrzydła szpitalnego!
Hermiona zaklęła cicho pod nosem, spojrzała na zegarek i potarła twarz. Była dopiero za kwadrans szósta rano! Co się mogło wydarzyć o tak nieludzkiej porze? Wyskoczyła z łóżka i w pośpiechu założyła bieliznę oraz pierwszą lepszą spódnicę i bluzkę. Nie kłopotała się odnalezienie rajstop, tylko wsunęła bose nogi w swoje kozaki. Złapała za różdżkę i przywołał ze swojej apteczki eliksir na kaca. Pani dyrektor nie powinna wiedzieć, w jakim stanie jej Prefekt Naczelna wróciła w nocy do zamku. 

Idąc szybko do skrzydła szpitalnego, Hermiona w pośpiechu wyczarowała spinkę, by jakoś ujarzmić swoje rozczochrane włosy. Rzuciła też na siebie zaklęcie odświeżenia oddechu, w obawie, że wciąż zionie zapachem czerwonego wina…


◈◈◈

Z impetem weszła do sali, przekonana, że najpewniej, to jakiś drobny problem z nagłą chorobą jakiegoś ucznia. Zatrzymała się jednak w pół kroku, widząc profesor McGonagall i panią Pomfrey w szlafrokach i… Malfoya stojącego tuż obok nich, ubranego w zielony dres.
Miał lekko rozmierzwione włosy i bardzo ponurą minę. Hermiona dopiero teraz, zorientowała się, że pani Pomfrey ocierała łzy, a dyrektorka wyglądała na dziwnie zbolałą…

- Co się stało? – zapytała podchodząc bliżej.
Malfoy  odwrócił się w jej stronę i ją spojrzał na nią w taki sposób, że Hermione na chwilę zaparło od tego oddech. Nim jednak zdążyła coś powiedzieć, odezwała się Minerwa.
- Panno Granger… To jest naprawdę straszne!
Poczuła, jak zimny dreszcz przeciął całej jej ciało. Podeszła bliżej, niezbyt pewna czego się spodziewać.
Jednak to co zobaczyła, sprawiło, że zawirowało jej w głowie, a nogi odmówiły posłuszeństwa.
Była pewna, że upadnie, ale nagle poczuła, jak łapie ją para silnych ramion.

- Popy, szybko! Krzesło! – krzyknęła McGonagall.
- Spokojnie… - usłyszała jego szept tuż przy swoim uchu.
Draco ostrożnie pomógł jej usiąść, a zaraz później pielęgniarka podetknęła jej pod nos eliksir otrzeźwiający.
Ciałem Hermiony znowu wstrząsnął dreszcz, a po sekundzie z jej gardła wyrwał się głośny jęk bólu.
- Niech pan ją lepiej trzyma, panie Malfoy – poprosiła McGonagall, a Draco bez protestu, położył jej dłonie na ramionach, pilnując, by nie osunęła się krzesła.

Gorące łzy wypłynęły na jej policzki.

- Ale jak…? Co…? – wyszlochała.
Pani Pomfrey i profesor McGonagall spojrzały na siebie niepewnie.
- Pan Malfoy znalazł ją dziś rano na skraju Zakazanego Lasu… - wyszeptała pielęgniarka.
- Co jej się stało? – wychrypiała Hermiona.
- Prawdopodobnie… - Minerwa zawahała się chwilę – Została pobita i… Zgwałcona.
Hermiona zaszlochała głośniej i ukryła twarz w dłoniach.
- Ona była z nami…! Wczoraj…! Z nami…! W pubie! – wyrzucała z siebie spazmatycznie.
- Zaraz powinni pojawić się aurorzy – przerwała jej McGonagall.
- To niemożliwe! Jak…? Jak?! Przecież Oliver miał ją odprowadzić do samej szkoły! – rozpaczała Hermiona.
- Oliver Wood? Natychmiast go tu wezwę! – pani dyrektor, wyjęła różdżkę i wyczarowała kolejnego patronusa.

Hermiona nie mogła przestać płakać. Widok zmasakrowanej twarzy przyjaciółki, włosów zlepionych krwią, porozrywanego ubrania i posiniaczonych ud… To był najprawdziwszy koszmar!
Poczuła, że kto wkłada jej w dłoń chusteczkę. Instynktownie poczuła, że to Draco. Wciąż stał tuż obok i trzymał swoje wielkie dłonie na jej barkach. Chciałaby móc teraz wstać i mocno się do niego przytulić, by wypłakać cały swój smutek, strach, żal i ból.
- Dzień dobry pani dyrektor, dostałem wiadomość… - Neville właśnie wkroczył do sali.
Miał rozmierzwione włosy i źle zapiętą koszulę.
Hermiona zrozumiała, że McGonagall najpewniej jego również wezwała, jako drugiego Prefekta Naczelnego.

- Na Godryka! Hermiono, co się stało? – zapytał, wyraźnie zdezorientowany.
- To Susan! – jęknęła słabo - Ona… Ona… - Nie potrafiła powiedzieć nic więcej, na nowo zalewając się łzami.
Neville przeszedł szybko obok niej i spojrzał za parawan. Na widok stanu w jakim znajdowała się Bones, jęknął głośno i zakrył sobie usta dłonią. On również był zdruzgotany.
- Ty też byłeś z nimi wczoraj w pubie? – zapytała McGonagall.
- Tak. Susan wyszła wcześniej, bo trochę za dużo wypiła. Profesor Wood też już wracał, więc wyszli razem – wyjaśniał szybko Neville.
- To jakim cudem, ona znalazła się rano na błoniach, gdzie natknął się na nią pan Malfoy? – zastanawiała się Poppy.
- Jak zjawią się aurorzy, to zaraz to wyjaśnimy – McGonagall wyglądała na szczerze załamaną.
- Co za potwór mógł jej to zrobić? – wyjęczała Hermiona, ocierając łzy chusteczką Dracona.
- Na pewno się tego dowiemy, obiecuję panno Granger – spróbowała ją uspokoić pani dyrektor.
Drzwi do skrzydła szpitalnego otworzyły się i do sali wszedł Oliver Wood, ubrany w czarny szlafrok.
- Dzień dobry pani dyrektor, czy coś się…
- Jak mogłeś! Miałeś jej pilnować! – Hermiona niezgrabnie zerwała się z krzesła.
Draco odruchowo przytrzymał ją w talii i przyciągnął bliżej siebie, pilnując by nie upadła.
- Trzymam cię… – wyszeptał, gdy w poszukiwaniu równowagi oparła się całym ciałem o jego tors.
- Mogę wiedzieć o co chodzi? – Oliver wyglądał na nieźle skonsternowanego.
- Czy byłeś wczoraj w pubie z uczniami? – Minerwa przybrała surowy wyraz twarzy.
Wood uśmiechnął się pod nosem i podrapał się po głowie.
- No tak… Nie rozumiem o co to zamieszanie?
- Miał pan odprowadzić Susan Bones! – przypomniał mu z goryczą Neville.
- Ach to! No taki był plan, ale przy wyjściu z wioski spotkałem Galivna Gudgeona. Zaproponował mi jednego w Świńskim Łbie, byśmy mogli pogadać o Qudditchu i w sumie…
- Zostawił pan Susan samą? – warknął Longbottom.
- Nie chciała iść z nami.  Zresztą to było już tuż przy szkolnej bramie! – bronił się Oliver.
- Ktoś ją pobił i prawdopodobnie… Wykorzystał – wytłumaczyła McGonagall.
- Co? – Profesor Obrony w tym momencie strasznie zbladł.
- Sam zobacz… - Pani Pomfrey z bólem wskazała mu leżącą na łóżku dziewczynę.

Wood podszedł bliżej i podobnym gestem, jak wcześniej Neville, przytknął sobie dłoń do ust.
Hermiona dopiero teraz, zorientowała się, że stoi praktycznie przytulona  do Mafoya, który wciąż trzyma ją w swoich ramionach. Nie sądziła, by ktoś w tych okolicznościach zwracał na nich uwagę, dlatego nie miała zamiaru się od niego odsuwać. Jego bliskość była dla niej lepsza od eliksiru uspokajającego.


◈◈◈

Po chwili do skrzydła szpitalnego przybili aurorzy. Nolan i dwóch innych mężczyzn, których Hermiona nie znała. Kazali wszystkim wyjść, pozwalając zostać tylko pani Pomfrey i dyrektor McGonagall. Reszta miała poczekać przed salą.
Hermiona była naprawdę zrozpaczona, a nowe łzy wciąż moczyły jej policzki. Widząc w jakim jest stanie, Draco wciąż trzymając ją blisko siebie i prowadził ją tak, by przypadkiem nie wpadła na ścianę i nie rozkwasiła sobie nosa.

Stanęli na korytarzu, a Neville podszedł do Hermiony i objął ją ramieniem. Malfoy widząc ten gest, natychmiast się od niej odsunął.
- Już dobrze… Nie płacz! - poprosił przyjaciel, opierając jej głowę o swoje ramie i głaszcząc ją po włosach.

Hermiona rozszlochała się na nowo. Wiedziała, że jej łzy nic nie pomogą, ale i tak była zdruzgotana. Biedna Susan! Spotkało ją coś naprawdę strasznego!
- A ty co masz z tym wspólnego, że też tu jesteś? – Wood spojrzał na Dracona ze szczerą niechęcią.
- Znalazłem ją na błoniach i przyniosłem do skrzydła szpitalnego – odwarknął Draco.
- Ciekawe co robiłeś rano na błoniach?! – zaatakował Oliver.
- A co mogłem robić rano na błoniach w dresie, Wood? – odpyskował Draco – Chyba logiczne, że poszedłem pobiegać! Dobrze wiesz, że robię to od wielu lat, bo jak jeszcze chodziłeś tu do szkoły, to nieraz się mijaliśmy!
Oliver nic nie odpowiedział tylko zacisnął usta w wąską kreskę.
Hermiona uspokoiła się nieco i kątem oka spojrzała na blondyna. Biegał co rano po błoniach? Nie miała o tym pojęcia…

◈◈◈

Auror Nolan wyszedł ze skrzydła szpitalnego i od razu do nich potrzedł, wyjmując pióro i czarny, niewielki notes.

- Kto z was, widział ją jako ostatni? – zapytał cierpko.
- Ja! Wczoraj, około dziesiątej. Rozstaliśmy się jakieś pięćdziesiąt metrów od szkolnej bramy – odpowiedział szybko Wood.
- A kto ją znalazł?
- Ja. Leżała na skraju zakazanego lasu, niedaleko chatki gajowego – wyjaśnił Draco.
- Co robiłeś tak wcześniej na błoniach? – dociekał Nolan.
- Trenowałem – odburknął Malfoy.
- Ktoś o tym wiedział?
- Dostałem pozwolenie na poranne treningi od mojej opiekunki do spraw resocjalizacji oraz od opiekuna Slytherinu – wyjaśnił Draco.
- To ta zgwałcona dziewczyna, była twoją opiekunką, czy tak? – Nola spojrzał na Malfoya podejrzliwie.
- Tak.
- Mieliście jakieś konflikty?
- Serio, pan myśli, że zrobiłem jej coś takiego, a potem sam ją przyniosłem do szkolnej pielęgniarki? – wkurzył się Draco.
- Zaraz będą tu medycy z Munga, byśmy mogli dokładnie określić kiedy jej się to stało. Gdzie byłeś wczoraj wieczorem? – Nolan, widać nie miał zamiaru odpuścić Malfoyowi.
- Do północy siedziałem w pokoju wspólnym Slytherinu. A później od razu poszedłem spać – odwarknął Malfoy.
- Czy ktoś to potwierdzi?
- Czy ja wiem? Może z jakieś dwadzieścia osób! No minimum tak z osiemnaście! – ironizował.

Nolan spojrzał na niego niezbyt przychylnie, ale widać było, że nie miał więcej pytań.
- A wy, o której wróciliście do zamku? – auror zwrócił się z pytaniem do Hermiony i Nevilla.
Hermiona odsunęła się wreszcie od przyjaciela i obydwoje niepewnie spojrzeli na siebie.
- Myślę, że było już dość dawno po północy… – odpowiedział wymijająco Longbottom.
- Ktoś jeszcze z wami był?
- Parvati Patil, Luna Lovegood i Dean Thomas – wymieniła szybko Hermiona.
Nolan zanotował ich nazwiska w swoim notesie.
- Musimy zobaczyć, gdzie ją dokładnie znalazłeś – auror odwrócił się w stronę Malfoya.
- Mogę wam to pokazać – odparł natychmiast Draco.
- Renner pójdzie tam z tobą – zdecydował Nolan i podszedł do drzwi, by zawołać drugiego aurora.
- Musimy pogadać! – Malfoy, nie zważając na obecność Wooda i Nevilla, zwrócił się bezpośrednio do Hermiony.
- Później cię znajdę... – obiecała, patrząc mu prosto w oczy.
Draco skinął tylko krótko głową i od razu odszedł wraz z podążającym za nim aurorem.
- Zaraz przybędzie minister magii. Zdaje się, że on również będzie chciał was przesłuchać – wtrącił Nolan.
- To dobrze – odpowiedziała cicho Hermiona.
Uspokoiła się już trochę, choć jej serce nadal boleśnie się zaciskało. Nie wiedziała co ma dalej zrobić, wiedziała jednak, że to znowu była jej wina. Nie ochroniła Susan, jak należało. Znów spieprzyła sprawę!


◈◈◈

- Myślę, że powinnaś przerwać swoje śledztwo! – Kingsley miał zacięty wyraz twarzy.
Rozmawiali w gabinecie McGonagall, prywatnie bez świadków.
- Dobrze wiesz, że tego nie zrobię! – Hermiona twardo popatrzyła mu w oczy.
Shacklebolt westchnął ciężko.
- Nie chcę nawet myśleć, o tym, co by się stało, gdybyś to była ty! - pokręcił smuto głową.
- Ale to nie byłam ja i nie ma co o tym teraz dyskutować! Nie przerwę śledztwa i nie wyjadę!
- A jesteś pewna, że to co się stało, nie miało z nim żadnego związku? – Kingsley przyjrzał jej się wyczekująco.
- Nie... Ale nie mam też żadnej pewności, że jakiś związek miało!
- Ale to możliwe, prawda? Jesteś już na jakimś dobrym tropie w sprawie śmierci Ginny?
- Pewnie się domyślasz, że tak. To przecież dlatego poprosiłam cię o ten nakaz aurorski.
- Załatwię ci to najdalej w przyszłym tygodniu! – zapewnił.
- Dzięki. Obiecuję, że jak tylko skończę tę śledztwo, to natychmiast się pakuję i wyjeżdżam!
- A Malfoya zabierzesz ze sobą? – minister magii uśmiechnął się do niej nieco złośliwie.
- Moje życie prywatne to nie twoja sprawa i na przyszłość nie plotkuj o nim z Harrym, dobrze? – zirytowała się.
- My się po prostu martwimy!
- Wiem i  dziękuję wam za to, ale pozwólcie mi działać po mojemu!
- Jesteś absolutnie pewna, że Malfoy, nie ma nic wspólnego, z tym co spotkało tę biedną dziewczynę? – Kingsley popatrzył na nią przenikliwie.
- Jestem! – odpowiedziała bez zawahania.
- Hermiono, nie wiem co się dzieję pomiędzy wami, ale pamiętaj proszę o tym, że to jednak jest były śmierciożerca!
Hermiona gniewnie zacisnęła szczęki.
- Którego ojciec zmusił do tego, gdy miał ledwo szesnaście lat! – wycedziła powoli.
- To prawda, że nie mamy dowodów na to, że on kogoś osobiście skrzywdził, ale mimo wszystko…
- Dość! Nie chce o tym słyszeć! Malfoy i Susan bardzo się lubią, zapewniam cię, że on nic by jej nie zrobił!
- Dobrze. Skoro sama za niego ręczysz, to pozostaje mi ci zaufać – Kingsley uśmiechnął się lekko, zrobił krok do przodu i przytulił ją do siebie.
- Ufaj mi! Obiecuję, że wkrótce dowiem się wszystkiego o sprawie Ginny, a potem wrócę do Londynu i przyjmę jakąś fajną pracę w ministerstwie, gdzie będziesz mógł mnie mieć na oku, aż do swojej emerytury – oderwała się od niego i uśmiechnęła się słabo.
- O niczym innym nie marzę! – Shacklebolt roześmiał się szczerze, wypuszczając ją ze swoich objęć.
- Wszystko będzie dobrze...
- A właśnie! Miałem cię jeszcze o to zapytać. Słyszałaś już o Macmillanie? – zagadnął.
- Nie…?
- Przedwczoraj wieczorem znaleźli go obok jakiejś speluny na Nocturnie.
- Serio? Coś mu się stało? – Hermiona poczuła lekkie napięcie.
A więc jednak Folison nie rzucał słów na wiatr…?
- Ma połamane obie ręce, obie nogi i na dodatek obcięte oba… - Twarz Kingsleya wykrzywił bolesny grymas.
- Nie żartuj! – Hermiona musiała przyznać, że była w prawdziwym szoku.
Ale w sumie… Dobrze tak tej podłej świni!
- Chyba zapił w sylwestra i wdał się z kimś w poważną bójkę. Tak przynajmniej mówią aurorzy – opowiadał minister.
- No cóż… Zapewne tak było.
- Słuchaj, tak sobie jeszcze pomyślałem… W sprawie panny Bones. Może pomogłaby nam ta mugolska metoda. Wiesz…? Ta co pobiera się próbki.
- Badanie DNA? – zapytała Hermiona.
- No tak to się chyba nazywa. Mam jeszcze trochę znajomości z przed wojny w biurze mugolskiego premiera…
- To genialny pomysł!
- Będzie tylko trzeba jakoś zdobyć próbki podejrzanych, prawda? – Kingsley wyglądał na zaintrygowanego.
- Tak! Nie martw się, mogę to załatwić. Musisz tylko znaleźć szybko jakiegoś uzdrowiciela, który będzie wiedział, jak zebrać materiały z ubrania i z ciała Susan – Hermiona, znów poczuła napływające do oczu łzy.
- Spróbuję to zorganizować. Czy to jest pewny sposób na poznanie sprawcy?
- Wiarygodność badania wynosi ponad 99 % - zapewniła.
- A u podejrzanych z czego pobiera się te próbki? – dopytywał.
- Najlepiej ze śliny. Wystarczy ślad na kubku czy niedopałku papierosa.
- Dobrze. Może akurat nam się uda… - Shackelbolt odetchnął lekko i ruszył w stronę drzwi.
- Świetnie, że o tym pomyślałeś! Nie ma co ukrywać, że mugolskie metody wykrywania sprawców zbrodni są dużo lepsze od naszych, choć my mamy przecież veritaserum – burknęła.
Kingsley zatrzymał się na chwilę.
- Hermiono, ale wiesz, że nie będziesz mogła pominąć przy tym badaniu Malfoya?
Uśmiechnęła się do niego kwaśno.
- Oczywiście, że to wiem!
- Tu akurat chyba nie mamy się co martwić o to, jak zdobędziesz próbkę jego śliny, co? – Kingsley zachichotał z własnego słabego dowcipu, a Hermiona szturchnęła go w ramie z oburzeniem.
- O niego i o resztę uczniów wcale się nie martwię! Większy problem mam z tym, jak pobiorę tę próbkę od nauczycieli – sarknęła.
- Też ich chcesz przebadać? – zdziwił się Shacklebolt.
- Nie tylko chcę. Ja muszę!
Hermiona dobrze wiedziała, że pierwszym nauczycielem, którego będzie chciała sprawdzić, będzie nie kto inny, jak Terence Higgs.

◈◈◈

Wiem... Tego się chyba nikt nie spodziewał, co? :)
Obiecuję, że w następnym rozdziale, będzie już wreszcie ta obiecana konfrontacja.
Fabuła się komplikuje, ale już niedługo będzie "prostowana" :)

Pytania: venetiia.noks@gmail.com.

Mam nadzieję, że nikomu nie przeszkadza wplecenie w to opowiadanie mugolskich badań DNA - jestem ogromną fanką programów kryminalnych, stąd ten pomysł :)

Buźki.
Venetiia

PS. A tak w ogóle, to i tak wszystko wina Pandy! :P