[WOW] Rozdział 34 - "Strona po stronie"

Dedykacja:
Dla StelliWhite, Natali6059 oraz Quilli - za Wasz refleks :)
oraz dla Very Verto - bo wiem, że czekałaś :)

◈◈◈

Na powyborczy wieczór - dla rozczarowanych i dla szczęśliwych :)

◈◈◈

Pochrapywanie kolegów dobiegało jego uszu, pomimo tego, że każdy z nich miał zaciągnięte kotary dookoła łóżka. I tak dobrze, że Zabini wciąż przebywał w św. Mungu, bo on akurat chrapał najgłośniej. Draco zaciągnął się papierosem i wypuścił kłąb siwego dymu. Przypomniało mu się, jak zobaczył ją wtedy w pociągu w drodze do szkoły. Patrzyła w dal i tak seksownie odpalała papierosa… Tak bardzo mocno wmawiał sobie wtedy, że jej nienawidzi. Że jej widok wcale nie wprawia go w to dziwne napięcie, gorąco i wewnętrzne rozdygotanie. Tak cudownie się oszukiwał…
Sztachnął się po raz ostatni i zgasił papierosa w popielniczce. Za pomocą zaklęcia pozbył się dymu. Sięgnął po szklankę i wysączył z dna ostatnie łyki ognistej. Przeciągnął się, poprawił poduszkę i wsunął się pod kołdrę. Było już przecież po trzeciej. Musiał się trochę przespać, jeśli jutro w czasie wizyty u matki nie chciał ciągle ziewać.
Wredne słowa Parkinson raz po raz pobrzmiewały w jego głowie. Pansy zawsze potrafiła być taką perfidną suką, jeśli coś jej nie odpowiadało… Mógł się domyślić, że te jej ciągłe wodzenie za nim wzrokiem, w końcu zaowocuje tym, że odkryję prawdę.
A co jeśli zechce to komuś wygadać? Draco przewrócił się w pościeli, próbując opanować atak złość. Liczył na to, że i tak nikt jej nie uwierzy! On i Granger razem, w oczach wielu, to byłoby zjawisko równie rzadkie, jak sama śmierciotula! Nikt, by się tego nie spodziewał. Miał jednak nadzieję, że Pansy mimo wszystko, będzie trzymała język za zębami. Nie chciał być zmuszony do zrobienia jej krzywdy.
I tak przez wzgląd na ich dawną historię, oszczędził Parkinson za to, że namówiła Tracey na ten numer z podmienionymi perfumami. A powinna, tak samo jak Greengrass, spędzić dwa dni w zimnym lochu, na profesjonalnym praniu mózgu, który sprawiło, że Tracey wcześniej teraz sama się potnie, niż podniesie jeszcze raz rękę lub różdżkę na Granger. Myślał, że Pansy wzięła w tym udział, tylko ze względu na dawne animozje pomiędzy nią, a gryfonką. Dziś do niego dotarło, że zrobiła to żeby zniechęcić go do Granger. Zapewne uważa, że gdyby zbrzydła, to wszelkie uczucia do niej natychmiast, by mu przeszły. Czy tak by było? Wątpił…
Zamknął oczy i uderzył pięścią w poduszkę, próbując sprawić, by stała się wygodniejsza.
Nie mógł zapomnieć o słowach Pansy, dotyczących tego, gdzie Hermiona miała się znaleźć dzisiejszej nocy. Samo myślenie o tym było tak cholernie bolesne…
- Nie rób tego, Hermiono… - wyszeptał ledwie poruszając ustami.
To było jego małe życzenie. Cicha modlitwa. Chciałby wierzyć, że skuteczna.

◈◈◈

Ron się ślinił, gdy się całował. To ciekawe, że nigdy wcześniej tego nie zauważyła. Wciskał ją w ten blat nieco za mocno, a jego dłonie były zimne i szorstkie. Hermiona mimo wszystko, go nie odepchnęła. Stała i pozwalała się całować, chcąc sprawdzić w której chwili poczuje znów ten nawrót ciepła i cudowne uczucie pożądania. Od przeszło miesiąca, nie uprawiała seksu. Jej ciało zapewne tego potrzebowało. Coś w niej kiełkowało, gdzieś daleko i ledwo wyczuwalnie, ale liczyła, że ta żarliwość wreszcie wzrośnie. Ron w czasie całowania pomrukiwał niczym zadowolony kot, a jej zachciało się nagle śmiać. Stojąc tak blisko siebie, w samych piżamach, wyczuwała wyraźnie, jaki był podniecony. W zasadzie bez przeszkód, mogła uznać, ze był już gotowy do akcji. A przed nią była jeszcze daleka droga… Ale czuła, że nie powinna się poddawać. Na co miała czekać? Na to, aż Malfoy znów kiedyś zechce dać jej orgazm? A co jeśli to się nigdy nie stanie? Czy powinna sama się wtedy na niego rzucić i zaciągnąć go gdzieś siłą, mając nadzieję, że jej nie odepchnie i nie wyśmieje? Nie…! Sam chciał to zakończyć. Przecież mógł być właśnie teraz w łóżku z Parkinson!
Ron przeniósł usta na jej szyję, a Hermiona uniosła dłoń i wplotła ją w jego włosy. Znów zachciało jej się śmiać. Był za krótkie i za szorstkie! Uwielbiała długie włosy Dracona… To, jak pieścił jej skórę, gdy na nią opadały, to jak cudownie i męsko zawsze pachniały…
- Och Herm… - wydyszał Ron.
Skrzywiła się lekko, pozwalając mu rozwiązać swój szlafrok i sunąc dłońmi po swojej talii. Jego dotyk był pełen pośpiechu, tak jakby chciał jej dotkać wszędzie naraz.
Wiedziała, że sama nie inicjuje za wielu pieszczot i zachowuje się trochę jak martwa kłoda, ale jakoś nie mogła się na tym skupić. To co Ron jej robił nie było przecież złe. Po prostu było inne. I na razie nie wystarczało… Ale przecież mogło! Za chwilę. Chciała się skoncentrować i poczuć wreszcie żądzę. Wiedziała, że to się w końcu stanie. Musi się tylko trochę postarać i przestać tyle analizować. Zdecydowała się po raz pierwszy z zaangażowaniem, oddała pocałunek Rona, przekonana, że może właśnie wtedy pożądanie nadejdzie.

- Nie rób tego, Hermiono…

Ten głos dosłownie ją sparaliżował. Odepchnęła gwałtownie Rona od siebie i z paniką rozejrzała się dookoła. Naprawdę przez sekundę miała wrażenie, że Malfoy stoi tuż obok i szepcze jej do ucha.
- Coś się stało? – spytał nieco skonsternowany Weasley.
- Ja przepraszam cię bardzo, ale nie mogę! – Hermiona zebrała poły swojego szlafroka i zawiązała go ciasno.
Wciąż czuła, jak włosy stoją jej na karku. To było chyba coś więcej niż tylko wyobraźnia. Naprawdę miała wrażenie, że wyraźnie usłyszała jego błagalną prośbę.
Wiedziała, że to śmieszne, ale nic nie mogła na to poradzić.
Nagle poczuła do samej siebie coś na kształt pogardy i obrzydzenia. Co właśnie próbowała sobie udowodnić? Że jeszcze wcale nie zakochała się bez pamięci w Malfoyu? Nic z tego…
Ron wyglądał na szczerze rozczarowanego, ale nie zbliżył się do niej ponownie.
- Miona… Tak sobie pomyślałem, że może będzie mogli spróbować jeszcze raz? Przecież było nam razem tak cudownie… - wyszeptał cicho.
Hermiona poczuła, jak do jej oczu napłynęły łzy.
- Bardzo mi przykro Ron, naprawdę… Ale to się nie uda. Ja nie czuję już tego, co kiedyś. Pamiętaj jednak, że moje uczucia do ciebie były wtedy szczere. Teraz niestety to już nie to samo. Kocham cię, ale tak, jak Harry’ego. Jakbyś był moim bratem… - Hermiona podeszła i uścisnęła jego ramię.
- Ale może gdybyś jednak spróbowała…?
Przecząco pokręciła głową.
- Przepraszam Ron, ale nie mogę tego zrobić.
- Ale dlaczego… - jęknął błagalnie.
- I tak nic, by z tego nie wyszło. Proszę cię też byś nie nalegał i nie traktował mnie inaczej, niż jak tylko twoją przyjaciółkę, dobrze?
Rudzielec smutno pokiwał głową.
- Najwyraźniej musi mi to wystarczyć… - wyszeptał z nikłym uśmiechem.
- Zawsze możesz na mnie liczyć. Obiecuję, że zrobię wszystko, by nasza przyjaźń to przetrwała – zapewniła go z mocą.
- Dzięki Miona… Chyba pora iść spać… Dobranoc. – Ron odwrócił się i odszedł, wyraźnie przygaszony, a ona znów poczuła łzy pod powiekami.
Naprawdę nie chciała go odepchnąć, ale nie miała innego wyjścia. To by nie mogło się udać. Tak będzie lepiej dla nich obojga.
Westchnęła ciężko i ruszyła z powrotem w stronę swojego pokoju. Miała nadzieję, że jutrzejszy obiad u Weasleyów nie będzie dla niej i Rona krępujący. Bardzo, by tego nie chciała.


◈◈◈

Widok załamania Molly Weasley, ranił jej serce. Kobieta na powitanie, tuliła ją długo do siebie, szepcząc gorzko:
„- Hermiono! Córeczko, córeczko moja…!”.
Hermiona ledwo zapanowała nad łzami. Wszyscy bracia Ginny z bólem patrzyli na rozpacz matki, nie potrafiąc znaleźć dla niej ukojenia. Hermiona, również starała się wymyślić jakieś słowa pociechy, ale wiedziała, że nie da rady. Nic nie chciało przejść jej przez gardło.
Cała rodzina jadła z umiarkowanym apetytem, choć wszystko było, jak zwykle doskonałe. Nie rozmawiali też ze sobą zbyt wiele, pozwalając, by Fleur prowadziła długie monologi, przeplatane francuskimi słówkami, na temat swojego samopoczucia w ciąży. Bill, choć szczęśliwy w małżeństwie i cieszący się faktem, że wkrótce zostanie ojcem, robił się bardzo ponury, za każdym razem, gdy patrzył na swoich rodziców. Pan Weasley nie odzywał się prawie wcale, głównie zajęty jedzeniem. Widać było, że i dla niego pierwsze święta w niepełnym gronie rodziny są naprawdę przygnębiające. Hermiona bardzo chciała jakoś się wyrwać z tej wszechogarniającej traumy i żalu. Postanowiła pójść posiedzieć w dawnym pokoju Ginny. Wiedziała, że nikt tam nie wchodził od kiedy ona tam była, by go dokładnie przeszukać.


◈◈◈

                Westchnęła cicho i ułożyła się na pokrytym warstwą kurzu posłaniu przyjaciółki. Nie przeszkadzało jej to. Zapach Ginny choć ledwo wyczuwalny, nadal gościł w tym ponurym, skromnym wnętrzu. Hermiona pamiętała, jak wielokrotnie rozmawiały o tym, jak w przyszłości urządzą swoje wspólne mieszkanie… Po szkole chciały zamieszkać razem w centrum Londynu i wieść radosne życie młodych, rozrywkowych czarownic. Teraz to wszystko zamieniło się w ruinę. Ginny nie żyła, a ona ku swojej coraz większej rozpaczy, powoli odkrywała, że z dnia na dzień, bardziej zakochuje się w ślizgonie.
Roześmiała się cicho.
- Boże! Co to za bzdura? – jęknęła, zakrywając oczy dłonią. – Pokochać ślizgona? Czy może być…
Nie dokończyła.
Usłyszała to wyraźnie. Coś kliknęło pod łóżkiem Ginny. Przestraszona, szybko wstała i natychmiast pod nie zajrzała. Zauważyła, że deska w podłodze dziwnie odstaje. Sięgnęła dłonią i wyczuła, że pod klepką coś się znajduje. Zaintrygowana sięgnęła głębiej i wyjęła oprawiony w czarną skórę notes. Jęknęła na głos, wprost nie wierząc w to co widzi.
Dobrze wiedziała co to jest… Pamiętnik Ginny! Ale jak to się stało, że teraz go znalazła? Przecież kilka miesięcy temu, bardzo dokładnie przeszukała ten pokój!
Pochyliła się i zamknęła klapkę w podłodze.
- Pokochać ślizgona – powtórzyła.
Prawie natychmiast znów coś kliknęło, a deska ponownie zaczęła odstawać.
To musiała być magiczna skrytka, aktywowana hasłem.
- Naprawdę tak brzmiało to hasło? – Hermiona zawahała się chwilę, po czym wybuchła gorzkim śmiechem.
Śmiała się do momentu, aż po jej twarzy zaczęły płynąć łzy. Zaszlochała i z całej siły zacisnęła ręce na pamiętniku Ginny, mocno tuląc go do piersi.
Czuła się, jakby jakaś niewidzialna siła właśnie szatkowała na kawałki jej serce. Ginny nie żyła.
Nie było jej przy niej. Już nie wróci, by móc z nią pogadać. Nie usłyszy nigdy więcej jej radosnego śmiechu. Nie zobaczy, jak rzuca mistrzowskie upiorogacki. Nie będzie druhną na jej ślubie. Nie będzie ciocią dla jej dzieci. Ginny nie wróci! Nie zjawi się tu nagle i nie doradzi jej, co ma zrobić z tymi wszystkimi niewłaściwymi uczuciami do Malfoya. Ginny już nie ma! Nie ma!

Hermiona położyła się na podłodze, pozwalając łzą płynąc szerokim strumieniem. Ból w piersi był koszmarny i sama nie wiedziała, jak długo ją dławił, ale po jakimś czasie powoli zaczął słabnąć. Od początku czekała na to, kiedy ta chwila prawdziwej, głębokiej rozpaczy za utraconą ukochaną przyjaciółką nadejdzie. Cieszyła się, że miała to już za sobą. Liczyła tylko na to, że nikt jej nie usłyszał. Nie chciała dokładać im kolejnych zmartwień.
Długo trwało, nim wreszcie otarła łzy i wyczarowała chusteczkę, by móc wydmuchać nos. Za pomocą zaklęcia sprawiła, że jej oczy wyglądały na niepopuchnięte od płaczu. Pomniejszyła notes, doskonale wiedząc, że nie jest teraz w stanie go przeczytać.
Musiała to zrobić, gdy będzie sama, z dala od wszystkich. Schowała go do kieszeni i wstała, wzdychając  ciężko.
Nie wiedziała co będzie dalej, ale wiedziała, że nie może się poddać. Musi działać i wreszcie wypełnić przysięgę, jaką złożyła swojej przyjaciółce.


◈◈◈

- Wtedy to Theon mnie pocałował…

Tak brzmiał ostatni zapis, na ostatniej stronie w pamiętniku Ginny. Data na górze świadczyła, że stało się to tuż przed Świętami w zeszłym roku. Później pamiętnik się kończył. Hermiona z nieukrywanym smutkiem myślała o tym, że najpewniej Ginny zaczęła pisać swoje przemyślenia w nowym notesie. Tego jednak nie znalazła.
Theon… Theo Nott. To było bardziej niż oczywiste!
Od czerwca poprzedniego roku, Ginny opisywała w pamiętniku, jak bardzo mocno rozczarował ją Harry, który odrzucił ją jako przeszkodę w drodze do pokonania Voldemorta. Wypłakiwała się w nim, że były chłopak, nie chciał jej pomocy i nie zabrał jej ze sobą na tak ważną dla siebie misję, choć zapewne zrobiłaby wszystko, by go wesprzeć…
Kolejne wpisy dotyczyły początku roku szkolnego i tego, jaki chaos zapanował w szkole pod rządami Snape’a i nowych nauczycieli. A później Gin opisywała swoje szlabany. Wspominała, że ślizgoni mieli ich na nich pilnować. Ruda nadała wszystkim uczniom slytherinu pseudonimy, które Hermiona starała się teraz rozszyfrować.
Mopisica, to zapewne była Pansy Parkinson. Hermiona jako pierwsza ją tak kiedyś nazwała i często mówiły tak o niej z Ginny, między sobą.
Ramora – Tracey Davis lub Dafne Greengrass, Szyszmora – też, któraś ze ślizgonek.
Marmite, magiczne stworzenie o wielu mackach… Tu Hermiona była skłonna uwierzyć, że mogło chodzić o Malfoya. Ginny wspomniała w jednym z swoich wpisów, że ktoś o tym pseudonimie wyzwał ją od: „małych, brudnych zdrajczyń krwi”, co idealnie do niego pasowało. Ponadto można było odnieść wrażenie, że wspominany Marmite, był przywódcą „Gangu zielonych gadów” – jak Ginny nazywała ślizgonów. Tak, to raczej na pewno był Malfoy.
Guhl i Chropianek – Goyle i Crabbe, tak się Hermionie przynajmniej wydawało.
Rozpisywała sobie po kolei wszystkie pseudonimy, uśmiechając się lekko. Cieszyła się, że jej przyjaciółka była na tyle zapobiegliwa, by szyfrować swój pamiętnik, w razie gdyby wpadł w niepowołane ręce. Musiała teraz tylko rozgryźć jej tok rozumowania.
Diabeł… Czyżby to był Zabini? Hermiona nie potrafiła tego stwierdzić na sto procent, ale Ginny wspomniała w pamiętniku, że przechodzą ją ciarki obrzydzenia, za każdym razem jak ten „pieprzony czarny diabeł” się na nią gapił.
Ropuszczak – Hermiona stawiała, że to pseudonim Davida Ressa. No i był jeszcze Nadęty Truteń – ktoś o kim Ginny pisała dużo i niezbyt przychylnie, a potem nagle ten ktoś zniknął z jej zapisek, a za to pojawił się wyżej wspomniany Theon. 

Hermiona potarła oczy i ziewnęła. Był sobotni wieczór, a ona wróciła do szkoły dziś rano i nawet nie poszła się przywitać ze swoimi przyjaciółmi z Gryffindoru. Obiad też odpuściła, chcąc jak najszybciej dokładnie przeanalizować każde jedno słowo zawarte w dzienniku. Spojrzała na zegarek. Za pół godziny zaczynała się kolacja. Sama nie wiedziała czy się na nią wybrać, czy jednak poprosić Mrużkę o coś do pokoju i nadal skupić się na czytaniu zwierzeń przyjaciółki.

Strona po stronie odkrywała, jak najpierw Nadęty truteń, a później Theon – swoim zachowaniem przekonywał Ginny do siebie. Drobne gesty… Odpuszczanie jej na szlabanach, opowiadanie dowcipów, przemycenie dla niej z Hogsmeade kilku produktów, których pilnie potrzebowała, pożyczenie jej swoje sowy, by mogła napisać do rodziców bez obawy, że ktoś przeczyta jej list…
Cała seria małych uprzejmości i swobodnie spędzanego razem czasu. Była tam opisana słodka troska Theona, gdy Ginny wylądowała w szpitalu po upadku na treningu Qudditcha, albo to jak wziął na siebie winę, żeby to ona nie dostała szlabanu. W pewnym momencie Theon zaczął się zwierzać Ginny ze swoich problemów. Opowiadał jej, że rodzina go nie rozumie i wywiera na nim zbyt dużą presję. Mówił o tym, jak nieszczęśliwy jest, gdy zmuszają go, by robił coś wbrew sobie. Ginny w swoich zapiskach wyraźnie współczuła temu chłopakowi. Hermionę uderzyło zwłaszcza zwierzenie Theona na temat tego, że jego przyjaciel też jest tak samo nieszczęśliwy, bo rodzina zmusza go do czegoś, czego tamten nie chce i obaj są z tego powodu niesamowicie pogubieni i przerażeni…
Znalazł się tam również zapis o strasznej karze Voldemorta - odarcie żywcem ze skóry, za niewykonania jakiegoś zadania. Nie było zbyt wielu szczegółów, ale gdy Hermiona przeczytała, że Theon opowiedział, że to akurat przydarzyło się właśnie chłopakowi o pseudonimie Marmite, na chwilę zaparło jej oddech.
Musiała odłożyć dziennik i napić się wody. Nie chciała sobie nawet wyobrażać, co Draco przeżywał w czasie wojny. Ale jeśli to naprawdę był on… Nic dziwnego, że nie lubił dotyku. Po czymś takim zapewne okropnie cierpiał całymi miesiącami.
Dopiero teraz zorientowała się, że po jej policzku spłynęła łza. Otarła ją szorstkim gestem. Zdecydowanie robiła się za miękka. Przecież obiecała sobie, że musi być twarda! Powinna raczej teraz się wściekać, a nie płakać. I to wściekać się właśnie na Malfoya! Na pewno wiedział o tym, że coś łączyło Theo i Ginny! Jak śmiał jej wmawiać, że żaden ślizgon nie zadałby się z jej przyjaciółką?!
 A sam Nott? Ten skończony śmieć zachowywał się teraz zupełnie normalnie! Nic go nie ruszało! Hermiona wprost nie mogła uwierzyć, że omamił jakoś Ginny i doprowadził do tych wszystkich nieszczęść, jakie ją spotkały. Nie! Nie pozwoli na to, by uszło mu to na sucho! Już wkrótce Nott pożałuje, a jeśli Malfoy stanie w jego obronie, to i jego usunie ze swojej drogi! Nic jej nie powstrzyma!

- Ktoś chce się widzieć z Prefekt naczelną! – ogłosiła Violet.
Hermiona rozmasowała obolały kark i wstała. Nie miała pojęcia, kto mógł się u niej pojawić o tej porze, ale szczerze wolałaby, żeby to nie było nic ważnego.

◈◈◈

                Przed portretem zastała Parvati, ubraną w czarny płaszcz, biały beret i białe, wysokie kozaki.
- Jednak jesteś! Myślałam, że może zmieniłaś zdanie i wrócisz dopiero jutro! – Parvati rzuciła się, by ją uciskać.
- Przyjechałam dziś, by móc w niedzielę nadrobić kilka prac domowych. U chłopaków się nie da nic zrobić, bo albo ciągle latają po ogródku na miotłach, albo się o coś głośno przegadują – zaśmiała się Hermiona.
- Susan i Luna też już wróciły! Idziemy do Trzech Mioteł na grzane wino, by uczcić rozpoczęcie nowego semestru! Obiecałam im, że cię zgarnę – Parvati uśmiechnęła się do niej promiennie.
- Dzięki bardzo, ale…
- O nie! Żadne „ale”! Jest sobota, a my mamy babski wieczór! Przywołuj płaszcz i buty i ruszamy! – Parvati nie miała zamiaru pozostawić Hermionie wyboru.
- Ale z ciebie uparciuch! – roześmiała się i za pomocą różdżki przywołała swój chabrowy sweter, czerwony płaszcz i czarne kozaki, które pasowały do jej spódnicy.
- No raczej! Pośpiesz się! – Patil pomogła jej założyć płaszcz i sama wcisnęła jej na głowę czarną czapkę.
Hermiona roześmiała się szczerze. Cieszyła się, że dziewczyny chciały, by należała do ich paczki. To było naprawdę miłe.


◈◈◈

                Właśnie przechodziły przez główny hol, gdy od strony lochów wyłoniła się trójka ślizgonów. Nott, Ress i…
Hermiona spojrzała na niego, chwilę wcześniej zanim Draco podniósł głowę i ich spojrzenia się spotkały. Mogłaby przysiądź, że powietrze pomiędzy nimi praktycznie zaiskrzyło.
- Cholera jasna! - zaklęła w myślach, czując jak robi jej się nienaturalnie gorąco.

Tak bardzo chciałaby znaleźć w sobie teraz siłę, na wściekania się na niego, za tę sprawę z Nottem! Niestety jej ciało zupełnie wbrew jej woli, zalało się falą żaru, a serce gwałtownie przyśpieszyło swój rytm. To było okropne! Była pewna, że zaraz dosłownie zapłonie ognistym rumieńcem…

- Hej Theo! – zawołała wesoło Parvati, na widok swojego podopiecznego.
- Cześć! Jak wam minęły święta? – zagadnął je obie, ze szczerym uśmiechem.
Hermiona zacisnęła pięści. Jak on śmiał ją o to pytać, skoro mógł się przecież domyślić, że była w domu Ginny i widziała jej zrozpaczonych rodziców?! Gnojek! Miałam zamiar poważnie się nim zająć i to naprawdę już wkrótce…
- Świetnie! Ale fajnie też jest już wrócić – odpowiedziała swobodnie Parvati, która najwidoczniej była w bardzo dobrym nastroju.
- Gdzie idziecie o takiej porze? – Malfoy z niepokojem popatrzył na Hermionę.
- Dobrze się zabawić! – odpowiedziała hardo, podnosząc głowę i posyłając mu prowokujące spojrzenie.
Draco zacisnął szczękę, ale nie odezwał się więcej, tylko gwałtownie się odwrócił i szybko ruszył w stronę wejścia do Wielkiej Sali.
- No to miłego wieczoru! – życzył im z uśmiechem Theo.
- Idziemy? – Hermiona nie chciała dłużej patrzeć na fałszywą facjatę Notta.  
Ze wszystkich sił, starała się nie myśleć teraz o Malfoyu, ani o tym, jak jej ciało na niego zareagowało. Znów chciała być na niego wkurzona! Szkoda, że tak dobrze jej to wychodziło, gdy był daleko, ale gdy znów znalazł się tuż obok, cala ta wściekłość zamieniała się w najczystsze pragnienie. Chciałaby móc pójść teraz za nim, podejść i szorstkim gestem wyszarpać ten przeklęty czarny rzemyk z jego włosów i…
- Hermiona? Idziesz? – Parvati popatrzyła na nią nieco zdziwiona.
- A tak! Jasne! – reflektowała się panna Granger, wściekła tym razem na siebie za to zbędne zamyślenie, które najpewniej nie uszło uwadze Notta i Ressa. Dobrze, że chociaż Malfoy tego nie widział...

◈◈◈

W pubie było niesamowicie dużo ludzi, ale na szczęście Luna i Susan dały radę zająć dobry stolik.
- Kurde, ale tłok! – zaśmiała się Hermiona, zdejmując swój płaszcz i wieszając go na oparciu krzesła.
- Jak przyszłyśmy pół godziny temu, to było prawie pusto! Ale podobno to wszystko jacyś czarodzieje z międzynarodowej konferencji – poinformowała je Luna.
- Dean i Neville też do nas dołączyli. Miał być babski wieczór, ale chłopcy nie umieli już znaleźć wolnego miejsca – wyjaśniła Susan.
- Nie szkodzi! Pośmiejemy się razem – Parvati uśmiechnęła się i pomachała do kolegów stojących w kolejce do baru.
Dean odłączył się od Nevillla i podszedł do nich.
- Coś wam zamówić, dziewczyny? Nie ma sensu żebyście też stały w tym ogonie…
- Grzane wino – poprosiła Hermiona.
- Grzaniec dla wszystkich! – wtrąciła z uśmiechem Susan.
Dean odszedł, by móc dołączyć do Nevilla, a Hermiona postanowiła, że czas się rozluźnić. Na krótką chwilę chciała zapomnieć o swoim śledztwie, szkole, problemach i Malfoyu. Zwłaszcza o nim!
Dziś chciała się zrelaksować i pomyśleć o czymś przyjemnym.
- Hej wszystkim! – rozległo się nagłe powitanie.
Hermiona uniosła głowę i uśmiechnęła się do nowo przybyłego.
- Mogę się dosiąść? Mój kolega wrócił już do zamku, a ja nie ma widoków na dobry stolik! – zapytał.
- Jasne! – zgodziły się chórem wszystkie dziewczyny.
W takim towarzystwie zapowiadał się naprawdę świetny wieczór.



◈◈◈

Hej, hej :)

Wiem, że zapewne liczyliście na mocniejszą konfrontację - ale to jeszcze chwilunie potrwa :P :)

Zrobiłam małe obliczenia i szczerze mam nadzieję, że to opowiadanie zostanie zakończone do 01.09. Czy mi się uda? Oby! Trzymajcie kciuki!:)

Dziękuję za Wasze komentarze i liczne odwiedziny!

W razie pytań - venetiia.noks@gmail.com

Dostaję od Was dużo maili z różnymi pytaniami - pamiętajcie, że zawsze może je zadać - odpowiem na Wszystkie, obiecuję! :)
Jestem też dostępna jako Venetiia Noks na fb - jeśli ktoś woli bardziej prywatną rozmowę - zapewniam, że akceptuje Wszystkie zaproszenia do grona znajomych! :)

Duże buźki!

Venetiia :)