[WOW] Rozdział 32 - "Droga do akceptacji"

Dedykacja:
Dla Pauliny - autorki pierwszego komentarza (dziewczyny jeśli możecie, podpisujcie się jakimiś pseudonimami dla rozróżnienia).
Dla Lili Wen - dziękuje za długie komentarze
Dla Kłosi i dla Vera Verto - było blisko :)


◈◈◈

W ramach przeprosin, że nie odpisałam na wasze komentarze - rozdział tak szybko :)

To jeden z moich ulubionych... :)


◈◈◈

- Proszę, proszę… Cóż za spotkanie…
Hermiona popatrzyła na niego niepewnie. Od ich spięcia w czasie lekcji transmutacji, Terence Higgs nie odzywał się do niej zbyt wiele. Nie był wredny, ani opryskliwy, ale skończył też już z przesadnym nadskakiwaniem jej.
- Dzień dobry, panie profesorze – przywitała się, nie chcąc okazać, że jego widok nieco ją zaniepokoił.
- Nie jesteśmy w szkole, więc swobodnie możemy mówić sobie po imieniu! – Higgs, puścił do niej oczko i uśmiechnął się szelmowsko.
Hermiona zmusiła się do delikatnego uniesienia kącików ust. Absolutnie nie miała zamiaru spoufalać się z nim na tyle, by zwracać się do niego po imieniu! Wyraźnie pamiętała, jak Draco ją przed nim ostrzegał.
- Co pana sprowadza do Hogsmeade? – zagadnęła.
- W zasadzie to mieszkam tutaj – Higgs wskazał jej na domek na lewo od zakładu jubilerskiego.
Hermiona poczuła przypływ zainteresowania. Czy to nie dziwne, że mieszkał tuż obok tego jubilera, który akurat wykonał replikę spinki do mankietów Notta?
- Nie ma pan komnat w szkole? – zapytała, by podtrzymać rozmowę.
- Ależ mam! Ale czasem dobrze jest się wyrwać z tych starych murów do prawdziwego świata! – Higgs zaśmiał się, choć zabrzmiało to nieco sztucznie.
- Rozumiem…
- A co ty tu robisz? – Terence wskazał na sklep jubilerski.
Hermiona zawahała się chwile. To oczywiste, że nie mogła powiedzieć mu prawdy!
- Przyszłam kupić prezent świąteczny dla mamy – skłamała, mając nadzieję, że zabrzmiało to wiarygodnie.
- Wolałaś to załatwić dzisiaj, zamiast w czasie sobotniego wyjścia ze znajomymi? – dociekał.
- Nie wybieram się w sobotę do wioski, od kiedy mój podopieczny ciągle przebywa w szpitalu. Nie ma sensu gnieździć się w tym tłumie – tłumaczyła, ciekawa jego reakcji na wzmiankę o Zabinim.
- A tak! Biedny chłopak! Ta choroba coś mu nie odpuszcza… – Higgs uśmiechnął się delikatnie, a Hermiona poczuła nieprzyjemny dreszcz.
Czyżby Terence coś o tym wiedział?
- To prawda, ale mam nadzieję, że wkrótce mu się poprawi – Hermiona znów zmusiła się do uśmiechu.
- A może pozwolisz się zaprosić na herbatę? – Terence wskazał na swój dom. – Nie ma sensu stać tu i rozmawiać na tym mrozie…
- Dziękuję bardzo! – odpowiedziała szybko – Ale naprawdę mi się dziś śpieszy!
- Wielka szkoda! To może innym razem? – Higgs pochylił się lekko i posłał jej dość dwuznaczny uśmieszek.
- Oczywiście, innym razem chętnie… - Hermiona uśmiechnęła się z przymusem. – Do widzenia! – pożegnała się i szybko odeszła.
Nie miała wątpliwości, że on coś planował. Musiała na niego naprawdę uważać! Nabierała też coraz większej pewności, że mógł być jakoś zamieszany w sprawę Ginny.
Postanowiła jak najszybciej wrócić do szkoły. Lepiej będzie skorzystać z sowiarni. Nie powinna zostawać sama w wiosce, gdy Higgs tam był, zwłaszcza, że powoli zapadłam już zmrok.

◈◈◈

                                                                                                                                                        

Wysłała list do ministra magii i właśnie wracała do swoich komnat, gdy na półpiętrze pojawiła się przed nią srebrna ropucha. Od razu rozpoznała, że to patronus Nevilla.
- Hermiono, przyjdź proszę jak najszybciej do naszego pokoju wspólnego. Mamy pewien problem!
Westchnęła ciężko i odesłała za pomocą zaklęcia swój płaszcz i torebkę do dormitorium. Naprawdę miała nadzieję, że tym razem nie stało się nic poważnego. Nie chciała znów tracić czasu na jakieś zbędne bzdury…
W pokoju gryfonów w piątkowy wieczór było gwarnie i tłoczno. Jednak od razu spostrzegła, Nevilla, Parvati i Seamusa stojących nad siedzący w fotelu Deanem. Dopiero, gdy podeszła bliżej, zorientowała się, że Thomas ma odchyloną głowę i trzyma zakrwawioną chusteczkę tuż przy swoim nosie.
- Co się stało? – zapytała zdziwiona.
Neville skrzywił się lekko.
- Draco Malfoy go uderzył.
- Co? – zapytała, nie dowierzając.
- Szliśmy z treningu i normalnie rozmawialiśmy, a on nagle wyminął mnie, złapał za przód szaty i przywalił mi pięścią w nos, a potem odszedł jak gdyby nigdy nic! – wycharczał Dean.
Hermiona wyjęła swoją różdżkę i podeszła do kolegi. Jednym zaklęciem uleczyła jego nos, a drugim wyczyściła jego twarz z krwi.
- Dzięki Hermiono, jesteś najlepsza! – sapnął z ulgą Thomas.
- I naprawdę niczym go nie sprowokowałeś? Po prostu ot tak cię zaatakował? – upewniała się Parvati.
- Słowo daję, że nie! Nawet nie wiedziałem, że za nami idzie!
Hermiona zamknęła oczy i potarła swój kark, by trochę rozluźnić napięte mięśnie. Co miała teraz zrobić? Czy Malfoy się jakoś specjalnie uparł na ciągłe dokładnie jej problemów?
- Nie pomyślałeś o haśle bezpieczeństwa, gdy cię dotknął? – zapytał Neville.
- Chyba nigdy nie widziałeś wściekłego Malfoya! Jest szybszy niż prędkość zaklęcia! - sarkną Seamus.
- Nawet nie zarejestrowałem, że to on mnie walnął! Dopiero jak Seam wrzasnął jego nazwisko, to się skapnąłem, że to on złamał mi nos! – skarżył się Dean.
- O czym gadaliście, jak to się stało? – spytała cicho Hermiona.
Chłopcy spojrzeli na siebie niepewnie, a Granger odniosła wrażenie, że Dean nawet się trochę zaczerwienił.
- O imprezie przedświątecznej i alkoholu… - powiedział wreszcie Seamus.
- Ściemniasz Finnigan! Zawsze tak marszczy brwi, gdy kłamiesz! – oskarżyła go wprost Parvati.
- Wcale nie…! - bronił się gryfon.
- Posłuchajcie! Jeśli mam ukarać Malfoya, to naprawdę muszę znać wszystkie szczegóły tego zajścia – tłumaczyła im Hermiona.
- Ale nie odeślesz go chyba do Azkabanu? – zapytał Neville – To byłoby niehumanitarne! Jego ojciec umarł tam ledwo kilka dni temu…
- Czyli co? Kolejny szlaban? Ile jeszcze mu będziemy odpuszczać?! – wkurzył się Dean.
- Ten facet to psychopata! W końcu zrobi coś naprawdę złego! – dodał Seamus.
- Lepiej od razu powiedzcie o czym gadaliście naprawdę. Wtedy będziemy mogli zdecydować co dalej, znając wszystkie fakty! – skarciła ich Parvati.
Hermiona spojrzała z ukosa na koleżankę. Czyżby chciała bronić Malfoya?
- No dobra… Gadaliśmy o dziewczynach… - wyjąkał Dean, nieco zawstydzony.
- A konkretnie? – zapytała Hermiona, czując nieprzyjemny dreszcz.
- W zasadzie to o wielu dziewczynach… - przyznał Seamus.
- O Parkinson też? – dopytała Patil.
- No też… - przyznał niechętnie Dean.
- Czyli wszystko jasne! Po prostu bronił honoru swojej laski! – Parvati roześmiała się cicho i z dezaprobatą pokręciła głową.
Dean i Seamus spojrzeli na siebie niepewnie.
Hermiona poczuła jakiś dziwny ciężar w okolicy serca. Chciała móc wierzyć, że to tylko niestrawność, ale… Po co się okłamywać?
- Dam mu kolejny tygodniowy szlaban u Filcha – zdecydowała.
- No dobrze… Ale powiedz mu, niech się lepiej do mnie więcej nie zbliża! - zaburczał nieco obrażony Dean.
- Jasne. A teraz przepraszam was bardzo, ale jestem zmęczona. Chcę się zdrzemnąć przed kolacją – Hermiona pomachała im i skierowała się do wyjścia.


◈◈◈

Ledwo jednak wyszła na korytarz, usłyszała, że ktoś za nią idzie.
- Hermiono, poczekaj! - poprosił Seamus.
- Tak? – zapytała, starając się nie okazać swojego zniecierpliwienia.
Podszedł bliżej, patrząc na nią niepewnie.
- Chcę cię tylko prosić, byś na niego uważała…
- Na Deana? – zdziwiła się.
- Na Malfoya. Dean… On czasem zachowuje się trochę, jak kretyn… Gdy to się stało, on mówił akurat…
- O czym?
Seamus westchnął ciężko.
- Wygłupiał się tylko, więc nie miej mu tego za złe…
- Mówił coś o mnie?
- Powiedział w żartach, że skoro zawsze tak elokwentnie mówisz, to pewnie robisz też nieźle lo… - Finnigan zaczerwienił się ogniście.
Hermiona skrzywiła się z niesmakiem. Nie miała wątpliwości, że chłopcy w jej wieku, mieli w głowach niewiele poza seksem, ale i tak nie było jej miło słyszeć, że ktoś z jej najbliższy kolegów, obgadywał ją w taki sposób.
- Myślę, że Malfoy właśnie za to go uderzył - stwierdził Seamus, patrząc na nią niepewnie.
Hermiona szybko potrząsnęła głową i uśmiechnęła się z przymusem.
- Zapewne słyszał, że gadaliście też o Parkinson. Zresztą po jego ostatnich przeżyciach, może chodzić wściekły i nabuzowany i po prostu coś mu nagle odbiło i dlatego zaatakował Deana – zmyślała na poczekaniu.
- W każdym razie, uważaj na niego, dobrze? – poprosił.
- Nie musisz się martwić! A na przyszłość, zostawcie sobie takie rozmowy na wieczory przy whisky w waszym dormitorium, ok?
- Nie gniewaj się… To były tylko takie głupie żarty… - Seamus wyglądał na pełnego skruchy.
- Jasne. Nie ma sprawy i dziękuję, że mi to powiedziałeś.

◈◈◈

Odwróciła się i podeszła do portretu Violet. Podała hasło i dopiero, jak weszła na klatkę schodową prowadzącą do jej komnat, a obraz zamknął się za nią, zaczęła się histerycznie śmiać. Jak miała zapomnieć o nim i o tym, co ich kiedyś łączyło, skoro on wciąż będzie robił takie rzeczy? To był najbardziej szalony, nieodpowiedzialny i wkurzający facet, jakiego znała. A jednocześnie był kimś, o kim marzyła każda dziewczyna… Opiekuńczy, namiętny, przystojny, czuły i oddany… Musiała się uspokoić i odetchnąć głęboko. Powinna natychmiast zdusić w sobie to uczucie zadowolenia. On zaatakował innego ucznia, a nie powinien tego zrobić. Mógł sprowadzić na siebie naprawdę duże kłopoty! I nie miało znaczenia, że poniekąd bronił jej honoru. Musiała go ukarać. I nie, nie mogła się na niego rzucić i wycałować go w ramach podziękowań. Tego jej kara nie będzie obejmować.

◈◈◈

Ostatecznie, to Neville przekazał Malfoyowi informację o jego kolejny szlabanie. Hermiona nie ufała sobie na tyle, by móc to zrobić. Zbyt często ostatnio Malfoy gościł w jej myślach i… wieczornych fantazjach, by mogła stanąć z nim twarzą w twarz, bez rumieńca i lekko drżących nóg. Musiała się opanować i znów uderzać w nuty obojętności. Niestety, to nie wiedzieć czemu robiło się coraz trudniejsze. Cieszyła się, że już jutro wreszcie wyjdzie i znajdzie się na cały tydzień od niego i w ogóle od całego tego szkolnego grajdołka.
Od kilku dni zastanawiała się też, czy powinna dać mu jakiś prezent… W końcu wymyśliła coś, co jej zdaniem było odpowiednie. Musiała uczciwie przyznać, że nie było łatwo to załatwić, ale w końcu jej się udało. I tak poszło jej z tym lepiej, niż z nakazem aurorskim na rejestry jubilera. Okazało się, że na to będzie musiała poczekać aż do nowego roku. Trudno!

Właśnie wracała z biblioteki, gdzie odniosła wszystkie książki, które nie będą jej potrzebne w czasie przerwy świątecznej. Spakowała już prawie pół kufra innych opasłych tomów, które miała zamiar przejrzeć w wolnym czasie. Szła swobodnie, lekko sobie nucąc pod nosem, gdy to się stało. Pojawił się tuż przed nią, dosłownie jakby wyrósł z podziemi. Wysoki, odziany w czarną, uczniowską szatę, niesamowicie przystojny i tak irytująco poważny!
- Hej… - powiedziała, szczerze zdziwiona tym, że stanął jej na drodze.
Draco nie odpowiedział, tylko głęboko popatrzył jej w oczy, a Hermiona prawie sarknęła ze złości na swoje ciało, które opanowało znów to nieznośne gorąco i na swoje serce, które nie wiedzieć czemu, nagle zaczęło bić coraz szybciej.
- Czy coś się stało? – wychrypiała, wciąż na niego patrząc i nie rozumiejąc…
Draco nadal nic nie powiedział, tylko delikatnie sięgnął po jej lewą dłoń.
Pozwoliła mu na to, ciekawa o co chodzi.
Szybkim ruchem podciągnął rękaw jej szaty, odsłaniając nadal brzydki i szkarłatny napis „Szlama”, który szpecił jej skórę.
Wstrzymała oddech, patrząc, jak bez zawahania wyjmuję różdżkę i przytyka ją do jej ręki.
Znów spojrzał jej w oczy, a ona poczuła, jak od jej końca rozchodzi się po jej skórze przejmujące ciepło. Spojrzała na swój nadgarstek, z niedowierzaniem rejestrując, jak napis znika. Próbowała setek zaklęć i najlepszych eliksirów o jakich słyszała, ale nic nie pomagało…
- Wesołych świąt, Granger… – wyszeptał, puszczając ją, odwracając się i szybko odchodząc.
Złapała się za przegub i przycisnęła rękę do piersi, niedowierzając, że naprawdę to zrobił. Draco właśnie zniknął za zakrętem korytarza, a ona stała tam nadal kompletnie zaskoczona i rozbita. Poczuła łzy napływające jej pod powieki. Serce nada mocno jej biło, a całe ciało wypełniało to wspaniałe ciepło.
- Nie rób sobie tego, Hermiono... – wyszeptała błagalnie.
Ale chyba było już za późno. Chyba naprawdę właśnie głupio, bezmyślnie i beznadziejnie się w nim zakochała.

◈◈◈

Pobudka w dniu świąt nie była niczym przyjemnym. Gdy uświadomił sobie, że pierwszy raz od kiedy trafił do szkoły, nie licząc balu w czwartej klasie, został tam na święta, poczuł się jakby gdzieś na zawsze utracił część swojego dawnego życia. Nie tęsknił za swoim wielkim i ponurym domem, ale mimo wszystko miał wtedy miejsce na świecie, w którym ktoś na niego czekał. Teraz już tego nie było… Przeciągnął się i usłyszał szelest paczek, umieszczonych w nogach łóżka. Uniósł się na łokciach i zdziwił się widząc ile ich było. Skoro w tym roku mógł wykluczyć drogie prezenty od rodziców, to spodziewał się tylko zaledwie kilku drobiazgów od kolegów ze Slytherinu.
Usiadł wygodnie i sięgnął po pierwszą paczkę. Tak, jak się spodziewał, były to prezenty takie jak: nowe pióro od Ressa, notes od Notta, ciepły szalik i elegancka whisky od Pansy oraz duży zestaw dobrych cygar od Tracey. Astoria przysłała mu butelkę jakiegoś niebieskiego alkoholu, a Romilda Vane, jakieś podejrzane pralinki, których wolał nie dotykać. Od dalszej rodziny Malfoyów dostał tylko kartki z życzeniami. Wiedział, że mimo tego co spotkało jego ojca, niektórzy krewni chcieli nadal utrzymywać z nim kontakt, licząc na jego pomoc finansową jeśli będzie im kiedyś potrzebna.
Na dnie stosu prezentów, Draco znalazł jeszcze jedną, niewielką paczkę. Serce zabiło mu mocniej, gdy rozpoznał jej pismo. Wielokrotnie widział, jak Granger pisała coś na tablicy w czasie zajęć z resocjalizacji i był pewien, że ta paczka była właśnie od niej.
Zaintrygowany otworzył ją szybko. Zamrugał raz i drugi, zupełnie zaskoczony tym co zobaczył. A była to stara, pęknięta i pusta fiolka po eliksirze. Po co dała mu ten śmieć? Czy to miał być jakiś symbol? Może chciała mu powiedzieć w ten sposób, że uważa go za bezwartościowego i pustego?
Na dnie skrzyneczki leżała złożona kartka. Draco, odłożył fiolkę i wyjął ją szybko, by móc przeczytać.

„To jest międzynarodowy świstoklik. Aktywuj się w drugi dzień świąt, punktualnie o godzinie dziesiątej i przeniesie cię prosto do klinki w Szwajcarii.
Wróci do Hogwartu tego samego dnia, o godzinie dwudziestej.
Ministerstwo wyraziło na to zgodę, a pani dyrektor została o wszystkim poinformowana.
Wesołych Świąt!

H.”

                Patrzył na ten list i nie wierzył w to, że trzyma go w rękach. Czy naprawdę załatwiła mu możliwość odwiedzenia jego matki, wbrew wyrokowi Wizengamotu i za zgodą McGonagall? Czy zdała sobie trud zorganizowania tak skomplikowanego zadania, by zrobić mu świąteczny prezent, o którym nawet nie śmiał marzyć? Czuł, że gdyby był trochę bardziej miękki, to właśnie by się rozpłakał. Nie miał wątpliwości ile zachodu ją to wszystko kosztowało… I na pewno nie zrobiła tego, pod wpływem jego czaru leczącego jej bliznę. Załatwienie tego wszystko wymagało wielu dni przygotowań. Czyli, że dałaby mu ten prezent, nawet jeśli on nie dałby jej nic…?
Poczuł przejmujące ciepło w okolicy serca i coś mocno ścisnęło jego gardło.
Teraz już wiedział. Mylił się, sądząc, że był dla niej tylko nic nieznaczącą przygodą.
I odkrycie tego, było dla niego lepsze, od wszystkich prezentów jakie w życiu dostał, razem wziętych.


◈◈◈

Hermiona przeciągnęła się mocno i ziewnęła, niczym przysłowiowy smok. Zaśmiała się, gdy sobie uświadomiła, do czego się właśnie sama porównała. Odruchowo pogładziła palcami swój gładki nadgarstek. Nikt o tym nie wiedział, ale świadomość posiadania tej koszmarnej pamiątki po zaklęciu Bellatrix, wiele razy psuła jej humor. Teraz była wreszcie od tego wolna! Malfoy nie mógłby jej sprawić lepszego prezentu… Nie wiedziała skąd znał tak doskonałe zaklęcie leczące, ale cieszyła się z tego bardzo.
Jej uwagę przykuła górka prezentów znajdujących się w nogach jej łóżka. Uśmiechnęła się sama do siebie. Miło było wiedzieć, że ktoś o niej pamiętał.
Otworzyła pierwszą paczuszkę. Był to śliczny, jasnoniebieski muślinowy szal. Po dołączonej do niego karteczce z życzeniami, poznała, że to od Harry’ego. Uśmiechnęła się, otaczając swoje ramiona tkaniną. Przyjaciel dobrze znał jej gust. W niechlujnej, brązowej paczce znalazła bordowy, ciepły szalik. To było bardzo miłe, że Molly Weasley, znalazła czas na zrobienie go dla niej na drutach. Pewnie nadal bardzo mocno przeżywała śmierć swoich ukochanych dzieci, ale mimo wszystko zdobyła się na ten wysiłek. Była jej za to bardzo wdzięczna.
Kolejna była koperta, a w niej trzysta funtów i krótka kartka z życzeniami od jej rodziców. Nie wiedziała, jak przekazali jej ten prezent, ale mimo wszystko poczuła, że łzy popłynęły po jej policzkach. Wciąż przecież była ich córką. Nie zapomnieli o niej…
Odłożyła kartkę i pieniądze i sięgnęła po kolejną paczkę. Były to srebrne kolczyki. Duże, ciężkie, w kształcie motyli, były bardzo ładne, ale trochę nie w jej guście. Nie zdziwiła się specjalnie, widząc, że to prezent od Rona. Wiedziała, że na pewno włożył całe serce w jego wybór, ale znów udowodnił, że raczej słabo znał jej preferencje. Mimo wszystko założyła kolczyki, licząc, że tym gestem sprawi mu przyjemność.
Dostała również piękny, oprawiony skórą notes od Nevilla oraz nową talię kart do wróżb od Parvati. Luna przysłała jej publikację autorstwa jakiegoś lekko szalonego czarodzieja, traktującą o magicznych kryptydach, a Susan pluszową poduchę, w kształcie głowy kota. Dean i Seamus wykosztowali się na butelkę eleganckiego miodu pitnego, a Kingsley podarował jej bardzo ciekawą książkę o transmutacji międzygatunkowej. Dostała też prezenty od Georga, Charliego i pudełko markowych czekoladek, od Billa i Fleur. Uśmiechnęła się czule na myśl o wszystkich, którzy przysłali jej prezenty. Wśród podartych papierów i kartek z świątecznymi życzeniami, Hermiona spostrzegła jeszcze jedno, podłużne pudełko. Zaintrygowana otworzyła je i aż zachłysnęła się z zachwytu. To było naprawdę przepiękne…


◈◈◈

Pewnie już wiecie, czemu to mój ulubiony rozdział? :)
Kto by się nie zakochał po takich gestach ze strony faceta? :D

W razie  pytań: venetiia.noks@gmail.com

Przepraszam, że ostatnio nie odpisuję, ale mam dużo na głowie. Obiecuję to nadrobić wieczorem :)

Buziaki! 

Venik.