[WOW] Rozdział 31 - "Zyski i straty"

Dedykacja: Dla Olciaxo - gratuluję szybkości dodania komentarza :)
dla: Dutki008 - gratuluję zwycięstwa w konkursie! :)
oraz dla Moniq - dziękuję za Twoje zaangażowanie w pisanie komentarzy :)


◈◈◈

Udanego weekendu, dla Wszystkich! :)

◈◈◈

Odłożyła na chwilę lupę i napiła się wody. Od czterech godzin nieustannie porównywała zdjęcia spinek z tą, którą znaleziono pod łóżkiem Ginny. Wiedziała, że tym razem ma rację.
Spinki były proste, ale niewątpliwie eleganckie. Sporych rozmiarów, kwadratowy szmaragd, był otoczony przez złoty splot poskręcanego łańcuszka. Długotrwała analiza, pomogła jej dojść do pewnych wniosków. Wzór na jednej ze spinek ze zdjęcia i tej, którą trzymała teraz w dłoni, układał się w identyczny sposób – od lewej do prawej. Natomiast splot, na drugiej błyskotce na zdjęciu, był ewidentnie odwrócony. Na fotografii obie spinki były bardzo do siebie podobne, ale nie stanowiły kompletu. Za to ta spinka, którą ona miała, jak najbardziej mogła tworzyć komplet z tą z pudełka Notta. Jak do tego doszło? Czyżby Theo po zgubieniu jednej ze spinek, po prostu dokupił drugą? A jubiler, który ją robił, nie dopilnował  tak nieznaczącego szczegółu? To było tak bardzo intrygujące!
Poprzysięgła sobie, że rozwikła tę zagadkę i to rozwikła ją już wkrótce!

◈◈◈

Odrodzony romans Malfoya i Parkinson zszedł ze szkolnego afisza, wraz z nadejściem grudnia, gdy cała szkoła, zaczęła przygotowywać się do zbliżających się świąt. Hermionie udało się w tym czasie ustalić, że Nott, Zabini i Ress byli osobami, które nadzorowały szlabany Ginny w zeszłym roku. Co ciekawe, ani razu nie pilnował jej Malfoy. To pozwalało jej coraz mocniej wierzyć w to, że spokojny i poukładany Theo Nott, maczał palce w tym, co spotkało jej najlepszą przyjaciółkę. Miała zamiar, jak najszybciej odkryć prawdę na ten temat, jednak problemem były zbliżające się egzaminy semestralne. Jej dawna natura nie potrafiła odpuścić i Hermiona znów zaczęła się uczyć, by zdać je jak najlepiej.
Spotkania grupy resocjalizacyjnej, odbywały się teraz tylko raz w tygodniu, w środy. Hermiona, by nie musieć się specjalnie wysilać, dawała im do rozwiązywania jakieś mugolskie psychotesty. Co prawda, Malfoy i Parkinson nie obnosili się jakoś specjalnie z tym, że są razem, ale i tak nadal unikała ich widoku. Tak było jej po prostu łatwiej.
Zdecydowała się też, na wyjazd na święta do Rona i Harry’ego. Rodzice raczej nie oczekiwali jej obecności w domu, a ona nie chciała ich zmuszać, by przez te kilka dni żyli w strachu przed tym, czy znów ich czymś nie zaczaruje. Zrobiła to wtedy dla ich dobra, lecz dla nich było to coś nie do przyjęcia. Nie potrafili jej wybaczyć, że użyła na nich swoich magicznych zdolności. Trudno. Ron i Harry też byli jej rodziną. Cieszyła się na to, że wspólnie spędzą miło czas.


◈◈◈

Na dziesięć dni przed przerwą świąteczną, już od progu Wielkiej Sali, Hermiona spostrzegła niemałe zamieszanie. Wszyscy gorączkowo o czymś szeptali, wyrywając sobie nawzajem gazetę z rąk. To było dość dziwne.
- Hermiona! Słyszałaś już? – zapytała ją rozgorączkowana Parvati, gdy podeszła do stołu Gryffindoru.
- O czym? – zapytała bez entuzjazmu, zajmując swoje miejsce i sięgając po dzbanek z kawą.
- Sama zobacz… - Neville z dość poważnym wyrazem twarzy, wręczył jej poranne wydanie Proroka Codziennego.
„Prawa ręka Czarnego Pana nie żyje!” – głosił szumnie nagłówek.
Poczuła, jak zimny dreszcz przebiegł jej po plecach.

- Lucjusz Malfoy umarł wczoraj w Azkabanie! – wyszeptała konspiracyjnie Parvati.
Hermiona odruchowo spojrzała na stół Slytherinu.
Dracona tam jednak nie było. Jedynie Pansy, siedziała wyraźnie przybita i niemrawo grzebała widelcem w swojej jajecznicy.
- Ciekawe, jak Malfoy się trzyma? – zagadnął Dean, również patrząc na stół Slytherinu.
- Chyba nie był z ojcem specjalnie blisko? – dywagował Neville.
- Co ty gadasz! Przecież on wygląda prawie jak jego kopia! Na pewno jest teraz przybity! – kłócił się Seamus.
- Przynajmniej nieźle po nim odziedziczy, też bym tak chciał! – rozmarzył się Dean.
- Może lepiej zmieńmy temat, bo ten jest dość ponury! – przerwała im dość ostro Hermiona.
- Racja! Lepiej zjedźmy śniadanie, bo i tak zaraz mamy eliksiry – zgodziła się Parvati, smarując swój tost dżemem.
Granger odetchnęła lekko i również sięgnęła po tost. Musiała jednak przyznać, że sama bardzo chciałaby wiedzieć, jak Draco się teraz trzymał.

◈◈◈

                Hermiona właśnie wychodziła ze śniadania, gdy tuż przed Wielką Salą, spotkała profesor McGonagall.
- Słyszałaś już najnowsze nowiny, moja droga? – Minerwa wyglądała na szczerze zatroskaną.
- Tak, pani profesor. Czy mogę jakoś pomóc?
- Przed chwilą rozmawiałam z panem Malfoyem. Nie chce organizować oficjalnego pogrzebu, ani wyjechać ze szkoły, by móc osobiście pożegnać ojca. Zdecydował się również na pozostanie w szkole w czasie świąt.
- Rozumiem – Hermiona poczuła, jak coś ściska ją w dołku.
Było jej go tak cholernie żal…
- Chcę cię tylko prosić, byś miała na niego oko, dobrze? Ta sytuacja… Nigdy nie wiadomo, jak to na niego wpłynie. – Dyrektorka naprawdę się martwiła.
- Obiecuję, że dam pani znać, jeśli pojawią się jakieś problemy! – zapewniła ją Hermiona.
- Dziękuję  bardzo, panno Granger. W razie czego, wie pani, gdzie mnie znaleźć!
Hermiona popatrzyła za oddalając się panią dyrektor i westchnęła głęboko. Co ona miała zrobić? Jak mu pomóc? Czy w ogóle powinna o tym myśleć? Sama nie wiedziała.

◈◈◈

Tego dnia nie było go na żadnych zajęciach, ale nikogo to nie dziwiło. Najpewniej zaszył się w swoim dormitorium i nie chciał teraz z nikim gadać. Parkinson też wyglądała na przygnębioną. Być może Malfoy, jej też nie chciał widzieć, choć przecież jako jego dziewczyna, zapewne bardzo chciała być teraz przy nim.
Hermiona mimo wszystko czuła, że ona naprawdę również, by tego chciała. Chciała przekazać mu, tylko kilka słów.
To co się wydarzyło w tym roku pomiędzy nimi, nie było tylko nic nieznaczącą zabawą. Ona naprawdę współczuła mu szczerze i chętnie zaofiarowałaby swoje wsparcie, jeśli zechciałby je przyjąć…
Nie wiedziała jednak jak się do tego zabrać.


◈◈◈

                Po zajęciach i obiedzie, wróciła do swojego dormitorium. Planowała od razu zająć się odrabianiem praca domowych. Jednak, gdy usiadła przy biurku, nagle jej wzrok przykuła mapa Huncwotów. A gdyby tylko sprawdziła? Tak tylko z ciekawości…
Rzuciła zaklęcie i otworzyła mapę. Chwilę zajęło jej odszukanie jego nazwiska, ale to dlatego, że nie spodziewała się, że znajdzie go w bibliotece.
Hermiona znała to miejsce. Biurko, dobrze ukryte za jednym z regałów z niepopularną literaturą z mugoloznastwa. Na pewno nie łatwo byłoby go tam zlokalizować bez mapy. Był sam. Czy naprawdę mogła?
Uznała, że tak.


◈◈◈

Siedział lekko pochylony i w skupieniu skrobał piórem po pergaminie. Miał na sobie białą, szkolną koszulę i czarne spodnie, a jego zielony krawat był lekko poluzowany. Włosy miał związane, najpewniej nie chcąc by mu przeszkadzały. Był blady, ale to żadna nowość… Mimo wszystko ciemne cienie pod oczami i dziwna aura napięcia, jakie unosiły się dookoła niego, powiedziały jej, że nie wszystko jest w porządku.
Nie zauważył jej, więc powoli podeszła bliżej.
- Cześć… – szepnęła, uświadamiając sobie, że odzywa się do niego bez świadków, pierwszy raz od prawie miesiąca.
Draco uniósł głowę i popatrzył na nią lekko zaskoczony. Gdy tylko zorientował się, kto przed nim stoi, jego wzrok pociemniał.
- Chcesz czegoś? – zapytał, nieco schrypniętym głosem.
- Ja… - Hermiona podeszła bliżej i oparła się biodrem o blat biurka.
Draco, prawie od razu odchylił się na krześle, jakby to, że znalazła się bliżej niego, nagle go odrzuciło.
- Możesz się streszczać? – warknął nieuprzejmie.
Hermiona odetchnęła głęboko.
- Chciałam ci tylko powiedzieć, że przykro mi z powodu twojej straty…
Malfoy powoli wstał, nie spuszczając z niej wzroku.
- Nie musisz kłamać, Granger! Nikt tego od ciebie nie oczekuje! – powiedział sucho, zaczynając zbierać z biurka swoje rzeczy.
- To nie było kłamstwo! – zaprzeczyła z mocą.
- Oczywiście, że było. Kto jak kto, ale ty na pewno nie żałujesz tego, że mój stary nie żyje! – Draco skończył pakować swoją torbę i szybkim ruchem, zarzucił ją sobie na ramię.
Hermiona już otwierała usta, by stanowczo zaprzeczyć, gdy uświadomiła sobie, że przecież on miał rację. Wcale nie żałowała śmierci Lucjusza Malfoya.
- Nie mówiłam, że żal mi jego, tylko, że współczuje tobie tego, że coś utraciłeś  - spróbowała wyjaśnić.
Draco spiął się cały i zacisnął gniewnie szczęki.
- Nie lituj się nade mną, do cholery jasnej! Nie potrzebuję tego od nikogo, a już zwłaszcza nie od ciebie! – wysyczał, wymijając ją i odchodząc.
- To nie była litość. Tylko zwykłe słowa współczucia… - wyszeptała, nawet się za nim nie odwracając.
On nie chciał jej wsparcia, pomocy, czy nawet zwykłej rozmowy. Musiała to zaakceptować.

Nagle usłyszała coś, jak dźwięk upadających książek, a zaraz później poczuła mocny nacisk na swoim ramieniu. Została gwałtownie odwrócona i prawie zmiażdżona w uścisku stalowych ramion.
Przytulił ją do siebie z taką siła, że przez chwilę nie umiała złapać tchu.
Nie wahała się, tylko od razu też objęła go mocno, wtulając swoją twarz w jego cudownie pachnącą szyję.
Czuła, że tego mu było trzeba. Tylko tego. Żadnych słów. Tylko tej chwili bliskości. Mocnego uścisku i świadomości, że nie jest sam.
Mogła mu to dać. Chciała mu to dać!
Stali tak przez chwilę, spleceni tak ciasno, że nikt nie wcisnąłby pomiędzy nich nawet szpilki. Wreszcie Draco westchnął głęboko i oderwał się od niej. Uniosła głowę i spojrzała na niego. Miał mocno zaciśnięte oczy, a cała jego twarz wykrzywiona była grymasem bólu.
Chciała coś powiedzieć, jakoś go pocieszyć… Ale czuła, że nie znajdzie odpowiednich słów. Dlatego znów objęła go mocno, marząc całą sobą, by móc odebrać choć cząstkę jego bólu i pokazać mu, że jest tutaj dla niego.

Nagle jednak wszystko się skończyło. Draco  gwałtownie odsunął się od niej. Nawet nie spojrzał jej w twarz, tylko wyminął ją, podniósł torbę z ziemi i odszedł szybkim krokiem.
Hermiona westchnęła cicho, nieco rozczarowana. Miała tylko nadzieję, że nie pogorszyła sytuacji. Naprawdę nie chciała dokładać mu zmartwień. Po prostu nie mogła się powstrzymać, by go dziś nie zobaczyć. Jednak nie żałowała. Poczuła, że wcale nie była mu obojętna. To mimo wszystko troszeczkę poprawiło jej nastrój.

◈◈◈

                Ułożył się wygodnie na swoim łóżku i zasunął zasłony. Koledzy z dormitorium, taktownie starali się schodzić mu z drogi, wiedząc, że w chwilach takich, jak ta, Draco preferował samotność. Ogólnie ostatnio uchodził za samotnika. Dużo czasu spędzał na nauce w bibliotece, albo w swoim łóżku, za zasłoniętymi kotarami. Plotki o nim i o Pansy, jakie krążyły po całej szkole, nie miała żadnego odbicia w prawdzie. Poza tym jednym pocałunkiem, po meczu Qudditcha, nie połączyło ich do teraz nic więcej. Draco nie dementował jednak tych pogłosek, jakoby wrócili do siebie. Tak było lepiej. Przynajmniej wiele dziewczyn przestało mu się narzucać, w obawie przed konfrontacją z Parkinson. A Hermiona zapewne również nie spodziewała się już żadnego zainteresowania z jego strony. Tak było lepiej – powtarzał to sobie każdego dnia i za każdym razem, gdy ona była blisko.
Czasem łapały go myśli o tym, by jednak pójść krok dalej i ponownie zaprosić Pansy do swojego życia i do swojego łóżka. Znał ją dobrze. To z nią przeżył w szóstej klasie swój pierwszy raz. Wiedział, że by mu nie odmówiła…
Jednak nie potrafił się na to zdobyć. Zresztą był prawie pewien, że to by się nie udało.
Teraz, gdy miał okazję na własne oczy przekonać się, jak cudownie było mu z Hermioną, podejrzewał, że kolejne fantazje mogły mu już nie wystarczyć. Rzeczywistość była przecież o wiele, wiele lepsza.
Nie miał wątpliwości, że Parkinson go kochała. Nie chciał tego, ale też nie mógł nic na to poradzić. Dlatego też miał takie opory, przed wejściem z nią ponownie w bliższą relacje. Czuł, że dawnie jej jakiejkolwiek nadziei byłoby po prostu złe. Nie powinien tego robić. Nie powinien jej znów ranić, zwłaszcza, że sam wiedział jak to jest być zranionym przez miłość do nieodpowiedniej osoby.

                Przez cały zeszły miesiąc, codziennie mierzył się z poczuciem tego, jak bardzo Granger była wobec niego obojętna. Zimna i nieczuła. Ta świadomość, była nawet gorsza od tego, jak strasznie tęsknił za jej bliskością. Wiedział, że sam to zepsuł.  I choć nadal tłumaczył sobie, że dobrze się stało, to nie mógł nie żałować. To co z nią przeżył było niesamowite…
Jednak dzisiejsze wydarzenie zupełnie zbiło go z tropu. To, że do niego przyszła, by okazać swoje wsparcie. To, z jakim zaangażowaniem tuliła go do siebie.
Czy naprawdę był jej taki obojętny, skoro to zrobiła?
Potarł twarz dłońmi i westchnął ciężko. Może za dużo sobie po tym obiecywał, ale… Chciałby wierzyć, że nie. Że wcale nie był dla niej tylko nic nieznaczącym epizodem w jej życiu.
Kto by pomyślał, że śmierć ojca może przysporzyć mu czegoś pozytywnego, poza skarbcami pełnymi bogactw. To chyba właśnie dzięki temu, Hermiona trochę bardziej się przed nim otworzyła…
Wiedział, że jeszcze chwila i nie oderwałby się od niej, tylko zaczął ją namiętnie całować, a później wziął tam na miejscu, na biurku albo pod regałem z książkami. To dlatego uciekł. Był taki słaby… Sama jej bliskość, budziła w nim najprawdziwsze demony.
Zamknął oczy i znów westchnął. Wciąż nie rozwiązał najważniejszego problemu tego dnia. Jak miał powiedzieć swojej mamie o tym co się stało? I czy w ogóle powinien to zrobić? Przecież to na pewno wywoła pogorszenie jej stanu… Zresztą napisanie jej tego w liście, wydawało mu się teraz takie bezduszne. Nie chciał jednak, by dowiedziała się gdzieś  przypadkiem o tym, że została wdową.
Jak tylko jego ojciec trafił do Azkabanu, Draco wiedział, że nie pożyje tam specjalnie długo. Nie żeby mu to przeszkadzało. Stracił do niego cały szacunek i wszystkie ciepłe uczucia, już w chwili, gdy zmusił go do przyjęcia Mrocznego Znaku.
Lucjusz bez krzty skrupułów, zastraszył swoją żonę i syna, a później pozwolił na to, by najgorsze męty magicznego świata, zamieszkały w ich domu. Zupełnie bez emocji patrzył, jak Voldemort go torturował. Gdy po silnych klątwach, Draco był tak słaby i poraniony, że każdy dotyk wywoływał w nim koszmarne fale bólu, jego stary potrafił tylko stać nad nim i wyzywać go od mięczaków. To przez niego, jego mama była teraz w takim stanie. Wszystko co złe, działo się w jego życiu za sprawą Lucjusza. Jego śmierć nie była dla niego bolesna. Przeciwnie, przyniosła mu poniekąd ulgę. Martwił się tylko, jak matka to przyjmie… Wiedział, że zapewne będzie rozpaczać. Mimo wszystko, ona chyba kochała tego skończonego drania, jakim był jego ojciec. Chciałby móc jej sam powiedzieć o jego śmierci, ale wyrok Azkabanu zakazywał mu wyjeżdżania z kraju. To nic. Postanowił, że spróbuje napisać do jej terapeutów z prośbą o radę. Może któryś z nich będzie mógł mu jakoś pomóc…

◈◈◈

Powietrze było mroźne i ciężkie, ale Hermiona i tak się cieszyła, że przynajmniej nie padał śnieg. Wizyta w magicznej wiosce, w piątkowe popołudnie, była lepsza niż pójście tam w sobotę, z całym tłumem uczniów. Chciała załatwić tę sprawę jak najszybciej. Za tydzień zaczynała się przerwa świąteczna, a ona dopiero teraz, boleśnie odczuła, jak wiele czasu zmarnowała na głupoty, zamiast na główny cel jej pobytu w szkole. Najwyższy czas, zintensyfikować swoje działania, jeśli przed końcem roku szkolnego, chciała odkryć co tak właściwie spotkało Ginny.
Pchnęła stare, przeszklone drzwi, a umieszczony nad nimi dzwoneczek zabrzęczał cicho. Wnętrze sklepu było dość ponure, ale za to w środku było ciepło od wesoło trzaskającego w kominku ognia. Podeszła do szklanej lady i zerknęła na umieszczone w niej błyskotki. Zawsze lubiła biżuterię, zresztą chyba, jak prawie każda dziewczyna.
- Witam! W czym mogę panience pomóc? – leciwy jegomość, obdarzony bujną, siwą brodą wyszedł właśnie z zaplecza i uśmiechnął się do niej uprzejmie.
- Dzień dobry. Chciałaby zapytać, czy wykonuje pan zamówienia na zlecenie?
- Oczywiście! Wszystko czego sobie panienka może zażyczyć! Moja rodzina od pięciu pokoleń tworzy najlepsze wyroby jubilerskie w magicznym świecie! – zachwalał.
Hermiona sięgnęła do torebki po mały, aksamitny woreczek i wyjęła z niego spinkę do mankietu.
- Chciałabym zapytać, czy ktoś przypadkiem nie zamówił u pana kopii takiej spinki…?
Starzec zmarszczył czoło i wyjął z pod lady wielkie okulary. Wziął spinkę do ręki i przyjrzał jej się uważnie.
- Tak… Pamiętam… - mruknął pod nosem.
Hermiona poczuła, jak z ekscytacji robi jej się gorąco. Bingo!
- Może mi pan powiedzieć, kiedy i dla kogo robił takie zamówienie? – zapytała, starając się nie okazywać emocji.
Starzec popatrzył na nią uważnie.
- Niestety nie. Nie mogę zdradzać danych swoich klientów. To nielegalne! Mogę jednak powiedzieć, że zamówienie miało miejsce jakoś z początkiem sierpnia  - Staruszek oddał jej spinkę, uśmiechając się uprzejmie.
Hermiona westchnęła cicho. Co teraz?
- To bardzo ważna sprawa! Ja naprawdę muszę wiedzieć, kto u pana zamówił tę błyskotkę…
- Przykro mi, ale nic z tego!
- Musi być jakiś sposób! – jęknęła, liczą, że być może starzec zgodzi się jej to powiedzieć za jakąś łapówkę.
- Jest. Musiałaby panienka mieć nakaz aurorski na wydanie moich rejestrów – Mężczyzna uśmiechnął się do niej nieco złośliwie.
- Naprawdę? To świetnie! Załatwię to! – Hermiona szczerze się ucieszyła.
Nie miała wątpliwości, że Kingsley jej pomoże. Super!
Jubiler popatrzył na nią z powątpiewaniem. Najpewniej pomyślał, że zwariowała.
- Dziękuję panu bardzo i do zobaczenia! – uśmiechnęła się do starca na pożegnanie, po czym szybko wyszła.
Postanowiła pójść na pocztę i natychmiast wysłać sowę do Shacklebolta.

◈◈◈

Właśnie chowała aksamitny woreczek do swojej torebki, gdy z budynku tuż obok jubilera, wyszła wysoka, ciemno odziana postać. Hermiona w pierwszej chwili się nie zorientowała, że ktoś ją obserwuje. Dopiero, gdy mężczyzna podszedł i stanął tuż przed nią, dotarło do niej kto to był.

◈◈◈

Hej, hej, hej! :)

Mam nadzieję, że nikt nie będzie narzekał na "przejściowatość" rozdziału - jest trochę taki, ale też coś się poniekąd dzieje :)
Mam nadzieję, że nie nudzi Was brak scen 18+ - obiecuję, że na pewno jeszcze kiedyś będą :)
W razie pytań: venetiia.noks@gmail.com

Pogodnego weekendu i dużo luzu dla Wszystkich! :)

Całusy!

Venetiia

PS. Nowe opowiadanie ma już 10 rozdziałów :) (będę Was informować o jego stanie na bieżąco)