[WOW] Rozdział 30 - "Trudna sytuacja"

Dedykacja: Dla M.i - za zaangażowanie w komentowanie :)

Dla themarieannie - dziękuję za każdy Twój długi komentarz :)

oraz dedykacja zbiorcza dla: M.i, luolei i Blanki - Dziewczyny, bardzo mi się podobała Wasza analiza odczuć Draco! Dzięki! :)

◈◈◈

Dla odmiany - na ten gorący dzień :)


◈◈◈

Stał przed lustrem, mocno zaciskając swoje dłonie na umywalce.
- Tak będzie lepiej… – powiedział, patrząc sobie prosto w oczy.
- Tak będzie lepiej! – powtórzył głośniej.
- Tak do cholery jasnej będzie lepiej!!! – wrzasnął, łapiąc za jakieś szklane pudełeczko z logo MagicLook i rzucając nim przez całą długość łazienki. 

Słoiczek rozbił się o zielone kafelki na milion drobniuteńkich kawałeczków.
Był tak niewyobrażalnie wściekły! Na nią, na siebie i na wszystkich mężczyzn świata, którzy mogliby uznawać ją za atrakcyjną…
Pieprzony Folison Multon! Czego ten padalec od niej chciał? Gdy zobaczył ją w jego objęciach o mały włos nie złamał swojej różdżki – tak mocno zaciskał na niej palce, pragnąc wtedy jedynie rzucić avadę. Był chory z zazdrości i co więcej, doskonale zdawał sobie z tego sprawę.

A chwilę później, patrząc na to, jak kolejny raz ona spędza swój wolny czas w towarzystwie tego pieprzonego Weasleya, poczuł się tak kompletnie bezwartościowy…
Świadomość tego kim dla niej jest i kim na zawsze pozostanie, prawie ścięła go z nóg.
Przecież z nim nie łączyło ją nic, poza wspaniałym seksem. Nigdy nie będzie mógł po prostu do niej podejść przy wszystkich i zakryć jej oczu, prosząc by zgadła kim jest. Nigdy nie złapie jej za rękę, w czasie wspólnego spaceru. Nigdy nie obejmie jej w gronie znajomych, pokazując tym gestem, że ona należy do niego.
On mógł jedynie wciągać ją ukradkiem do starych klas czy rupieciarni, po to by obdarzyć ją kilkoma szybkimi, namiętnymi pieszczotami. Nic więcej. Na tylko tyle zasługiwał…
Był naprawdę głupi i naiwny, jeśli myślał, że to na dłuższą metę mu wystarczy. Nie mogło i nie wystarczyło. Dlatego lepiej było to skończyć już teraz, zanim ta głupia nadzieja, która gdzieś zaczęła w nim powoli kiełkować, nie pochłonęła go z całą mocą. Lepiej zdusić to wszystko w zarodku. Tak. To właśnie musiał zrobić!
Od tygodnia przekonywał się, że powinien to skończyć. To było zbyt pochłaniające, mroczne i bolesne. Nie mógł tak dłużej…
Wciągnął ją wtedy do pustej klasy, by powiedzieć jej te same kłamstwa, jakie zaserwował jej przed chwilą. Jednak, gdy Hermiona objęła go i pocałowała, nieświadoma jego zamiarów, on znów rzucił się w to całym sobą, całując ją i pieszcząc z zapamiętaniem. Wiedział, że to mógł być ostatni raz.
Cały czas robił w głowię listę tego, dlaczego to nie mogło dłużej trwać. Argument, którym tak namiętnie się karmił, o tym, że w gruncie rzeczy ona jest podła, nielojalna i puszczalska, bo zdradzała z nim Weasleya, był jak się okazało wyraźnie nietrafiony.
Zebrało mu się na gorzki śmiech. Oceniał ją tak nisko, tylko dlatego, że to pozwalało mu na myślenie o niej, jako o równej jemu.
On taki właśnie był – zły, niemoralny, egoistyczny i podły. Bardzo chciał sądzić, że ona jest taka sama i że dzięki temu, będzie lepiej do niego pasowała. Złudne nadzieje.
To nadal była ta idealna Granger. Ta jedna dziewczyna na świecie, która była poza jego zasięgiem. Zasługiwała na porządnego faceta, a nie byłego Śmierciożercę z wyrokiem na karku. Nie mógł już dłużej mącić jej w głowie. Nie miał jej przecież nic do zaoferowania, bo doskonale wiedział, że świetny seks, nie jest żadną trwałą podstawą do tworzenia czegokolwiek.
 I choć czarna rozpacz dosłownie chwytała go za gardło, gdy myślał o tym, że to już koniec, to mimo wszystko dobrze wiedział – tak będzie lepiej.
Nigdy nie powinien nawet próbować odwrócić tej sytuacji. Powiedział jej wiele obrzydliwych słów, tylko po to, by na powrót go znienawidziła i trzymała się od niego tak daleko, jako to tylko możliwe. Przecież miał rację – tak będzie lepiej!
 A ten ból kiedyś minie. Na pewno. Chyba tak… Kiedyś…

                Odkręcił kran i ochlapał twarz lodowatą wodą. Musiał wziąć się w garść! Nikt nie mógł się dowiedzieć, co go tak koszmarnie dręczyło. Ta słabość musiała zniknąć. A ona nie powinna myśleć, że zakończenie ich relacji jakoś na niego wpłynęło. Nie! Musi znów stać się taki jak dawniej: zimny, chamski, bezczelny i wredny.
Westchnął ciężko, sięgając po różdżkę, by posprzątać bałagan po rozbitym słoiczku. Jeszcze teraz na dodatek będzie musiał wymyślić  dobrą wymówkę dla Notta, jak to się stało, że stłukł  jego ukochany żel do włosów…
To był naprawdę zajebiście popieprzony dzień!

◈◈◈

- Dolej mi wina, kochana! – zawołała Parvati, wskazując na swój pusty kieliszek, zawzięcie tasując karty.
Była sobota, a Hermiona dała się wreszcie namówić dziewczynom na obiecany wieczór wróżb u niej w dormitorium.
Minął tydzień od jej rozmowy z Malfoyem. Od tamtej chwili obydwoje darzyli się tylko i wyłącznie obojętnością. Na jej pytania Draco odpowiadał zdawkowo, a Hermiona nie prowokowała żadnych interakcji, przekazując wszelkie polecenia dla niego poprzez Susan. Tak było lepiej i czuła, że choć będzie to poniekąd trudne, to powinni utrzymać taki właśnie status ich relacji, aż do zakończenia szkoły.
Wiedziała, że kłamał, mówiąc jej te wszystkie okropne rzeczy na jej temat. Wcale tak o niej nie myślał i wcale nie chodziło o żaden głupi eksperyment. Nie mogła mu jednak zabronić odcinania się od siebie. To była jego decyzja. A ona musiała ją przyjąć i uszanować. Bez względu na to, jak bardzo jej to nie pasowało.
Teraz starała się o tym mało myśleć, całą swą energię przelewając na swoje śledztwo.
Dowiedziała się, że Ginny w zeszłym roku dostawała naprawdę wiele szlabanów za sprawa rodzeństwa Carrow. Podobno ślizgoni pomagali im w nadzorowaniu tych kar. Ciekawe, czy Nott też brał w tym udział? Czy mógł jakoś zwrócić wtedy uwagę na Ginny? A może specjalnie jakoś ją skrzywdził? Musiała drążyć dalej!

- Dobrze! Wiemy już, że Luna najpewniej wyjdzie za jakiegoś wielkiego podróżnika, z którym zwiedzi cały świat – zaśmiała się Susan, rozlewając wino do kieliszków.
- To byłoby całkiem fajne! – Luna uśmiechała się szeroko.
- To teraz twoja kolej Su! Zaraz dowiemy się, jaki będzie twój wymarzony facet! - zdecydowała Parvati.
- Och nie! Powróż teraz lepiej Hermionie! – Susan zaczerwieniła się lekko, ale tylko Granger wiedziała dlaczego tak się stało.
- Już ci mówiłam, że nie istnieje coś takiego, jak idealny facet dla mnie! – Hermiona uśmiechnęła się przekornie do koleżanki.
- Na pewno taki jest! Czekaj, zaraz to sprawdzę, tylko napiję się jeszcze tego doskonałego wina! – Parvati zachichotała i sięgnęła po kieliszek.
- To prawda, że jest pyszne! Gdzie je kupiłaś, Hermiono? – zapytała Susan.
- To był prezent – wyjaśniła, również sięgając po lampkę.
- Widziałam je w Starej Winiarni w Hogsmeade. Zdaje się, że jedna butelka kosztowała ponad  pięćdziesiąt galeonów… – wtrąciła Luna.
- A jakżeby inaczej! – burknęła, uśmiechając się nieco kwaśno Hermiona.
- O Godryku! Aż tyle? – Parvati zrobiła wielkie oczy.
- To może nie powinnyśmy go otwierać? – Susan niepewnie spojrzała na swoją lampkę.
- Nie wygadujcie głupot! Wino jest po to, by je wypić! – Hermiona zaśmiała się i na potwierdzenie swoich słów, zrobiła kolejny łyk.
Nie chciała pamiętać za co je dostała. W ogóle nie chciała dziś o nim pamiętać.
- Przełóż karty – o tak! – pouczała ją Patil, pokazując co ma robić.
- Dobrze? – Hermiona podchodziła do wróżbiarstwa bez entuzjazmu, ale cieszyła się, że jej koleżanki odnajdywały w tym rozrywkę.
 Widać wszystkie  potrzebowały jakiegoś normalnego spotkania, bez rozpamiętywania okropieństw wojny.
- To ciekawe! Mężczyzna twojego życia będzie kimś popularnym… – Parvati, powoli odkrywała karty.
- Może to Wiktor Krum? – dociekała Susan.
- Wątpię. Nigdy między nami specjalnie nie zaiskrzyło – wyjaśniła Hermiona.
- Dalej! Będzie to ktoś, kto jest też bardzo odważny...
- A może to będzie Harry? – analizowała Luna.
- O nie! To by było już prawie kazirodztwo! – zaśmiała się Granger.
- Kurczę! Patrzcie na to! – Parvati odwróciła ostatnią kartę, na której widniał wielki, zielony smok.
Hermiona momentalnie poczuła, jak spinają jej się wszystkie mięśnie. To było niedorzeczne!
- Co oznacza ta karta? – spytała Luna.
- Że jest to ktoś naprawdę potężny, ale też bardzo zaborczy, opiekuńczy i bezgranicznie kochający! To najlepsza karta w talii! Ten facet będzie wielbił ziemię, po której będziesz stąpała! – Parvati wyglądała na bardzo podekscytowaną.
- Zielony smok! – zaśmiała się Luna – Czy tylko mnie się to skojarzyło z Draco Malfoyem?
- Na pewno tylko tobie! – warknęła Hermiona, mając nadzieję, że koleżanki nie zauważą jej zdenerwowania.
- To mógłby być on, gdybyś wróżyła teraz takiej Parkinson, a nie naszej Hermionie! – zaśmiała się szczerze Susan.
- Serio? Przecież oni zerwali ze sobą dawno temu! – Parvati wyglądała na zainteresowaną świeżą plotką.
- No nie wiem, bo Parkinsonówna cały tydzień, dobrowolnie przychodziła z nim na wieczorne szlabany. Łypała na mnie złowrogo, jak tylko się do niego odzywałam! – tłumaczyła im wyraźnie rozbawiona Bones.
- Bo myśli, że na niego lecisz… – powiedziała Hermiona, nim zdołała przemyśleć swoje słowa.
Wszystkie trzy dziewczyny popatrzyły na nią zdziwione.
- Serio? Skąd wiesz? – Susan roześmiała się jeszcze głośniej.
- Powiedzmy, że mam swoje źródła – uśmiechnęła się, wreszcie czując jak napięcie związane z wróżbą trochę mija.
Zielony smok, jako jej przeznaczenie? Też coś! Kompletna bzdura!
- Muszę no podpytać Notta, czy coś się znów między nimi święci! – paplała Patil.
- Macie chyba całkiem normalne relacje, prawda? – zapytała ją Luna.
- W sumie, to chyba tak – Parvati uśmiechnęła się lekko. – A właśnie, Hermiono! Miałam cię zapytać, czy nie masz przypadkiem kontaktu z bratem Rona? Tym, który zajmuje się smokami.
- Z Charliem? Jasne. Czegoś od niego potrzebujesz?
- Właściwie nie ja, tylko Theo. Ma naprawdę okropne bóle głowy, a dostęp do smoczych łusek jest u nas ostatnio dość mizerny. Obiecałam mu, że przy okazji cię o to zapytam.
- Nott miewa migreny? A od czego? – zapytała, czując lekką ekscytację.
- Nie wiem, ale ma to od końca wojny. Mówi, że naprawdę strasznie go to męczy – Parvati wzruszyła ramionami i napiła się wina.
- Jasne, mogę spróbować to załatwić – zapewniła ją Hermiona, w głowie szybko analizując tę informację.
Takie bóle głowy wcale nie musiały się pojawić przypadkiem…
- A jak tam Zabini? – spytała Susan.
- Źle. Coś za powoli nam zdrowieje. Pani Pomfrey martwi się, że wkrótce trzeba będzie go jednak przenieść go do św. Munga – opowiadała im Hermiona.
- Nie jest ci żal, że jako jedyna nie masz teraz podopiecznego? – zapytała Luna.
- Naprawdę nie! – odpowiedziała zupełnie szczerze.
- Skoro już wiemy, że Hermionę czeka przyszłość obok jakiegoś potężnego i szalejącego za nią czarodzieja, to moja kolej! Oby tylko nie był to jakiś głupek! – prosiła Parvati, ponownie tasując karty.
Hermiona uśmiechnęła się lekko pod nosem. Potężny i szalejący za nią czarodziej… Nie sądziła, by mogła mieć w życiu aż tyle szczęścia.

◈◈◈

W niedzielę odbywał się mecz. Ślizgoni kontra Krukoni. Hermiona poszła go obejrzeć, tylko i wyłącznie z nudów. Drużyna domu węża, osłabiona po kontuzji Zabiniego, i tak całkiem nieźle dawała sobie radę. Mimo mroźnego powietrza, widoczność była bardzo dobra, dlatego wyraźnie mogła obserwować, jak Malfoy bez większych problemów dowodzi swoimi zawodnikami.
Zastanawiała się czy udawało mu się o niej nie myśleć w ciągu tego tygodnia… Bo jej niestety nie udawało się nie myśleć o nim. To było frustrujące, ale nic nie mogła na to poradzić. Miała tylko nadzieję, że szybko jej to przejdzie.
Walka pomiędzy obiema drużynami była zacięta i trwała ponad dwie godziny. Na szczęście, dla wszystkich wymrożonych kibiców na trybunach, Malfoyowi udało się wreszcie złapać znicza. Mecz skończył się zwycięstwem Slytherinu.
Hermiona wychodziła właśnie z boiska, w towarzystwie Parvati, gdy dostrzegła całą drużynę ślizgonów, która głośno świętowała swoje zwycięstwo.
Draco w swojej zielonej szacie, stał z miotłą opartą o ramię. Musiała szczerze przyznać, że w stroju do Qudditcha, wyglądał naprawdę seksownie. Blondyn uniósł głowę, rozglądając się po trybunach, jakby czegoś szukał. Zatrzymał się jednak, gdy spostrzegł, że Hermiona patrzy w jego stronę. Mimo dzielącej ich sporej odległości, gryfonka miała wrażenie, że patrzą sobie prosto w oczy, a jej ciało znów powoli zaczyna opanowywać to przyjemne ciepło…
Właśnie ten moment wybrała sobie Pansy Parkinson, która dopiero co pojawiła się w zasięgu wzroku, by podbiec do Malfoya, rzucić mu się prosto w ramiona, a później złapać go za twarz i namiętnie pocałować na oczach całej szkoły.

Ślizgoni zawyli głośno, jakby dla podkreślenia tego wydarzenia, a kilka młodszych dziewczyn – takich, jak przechodząca właśnie obok Hermiony, Romilda Vane, zasyczało cicho z nienawiści.
Hermiona spokojnie patrzyła na to, jak Malfoy obejmuję Pansy i oddaje jej pocałunek.
Nie czuła nic. Zupełnie nic. Stała, jak zamurowana i patrzyła na to bez żadnych emocji. Niczym porcelanowa lalka. Nie chciało jej się płakać. Nie chciało jej się śmiać. Nie chciało jej się kompletnie nic. Była martwa w środku. Jak jakaś pusta skorupa…

- Hej Herm, idziesz? – Parvati złapała ją pod rękę i pociągnęła lekko.
- Jasne… – odpowiedziała cicho i ruszyła wraz z koleżanką.
Skoro właśnie tego chciał, to pozostawało jej życzyć mu szczęścia.
I nigdy więcej nie pozwolić, by coś odmroziło jej serce, które chyba dziś zamarzło na tych smaganych lodowatym wiatrem trybunach.

◈◈◈

Cała szkoła, aż huczała od plotek o wielkim pogodzeniu się dawnych kochanków. Hermiona unikała rozmów na ten temat, co przychodziło jej z dużą łatwością, bowiem wszyscy uznawali, że ktoś tak mądry, jak ona, nie ma czasu na interesowanie się takimi głupotami, jak szkolne romanse. Dla niej było to dobre. Szczerze mówiąc, nie chciała niczego o nich wiedzieć. Starała się też, w ogóle na nich nie patrzeć, gdy siedzieli razem na lekcjach czy posiłkach, albo na cotygodniowym spotkaniu grupy resocjalizacji. Chciała być obojętna, nieczuła i kompletnie niezainteresowana. Bo jeśli tylko choć na chwilę dopuszczała do siebie myśli o nim i o niej razem… Coś zaczynało ją uwierać, kłuć i w końcu boleć. Wolała więc tę wewnętrzną pustkę. To było lepsze. Właściwsze. I tego się chciała trzymać.
Zresztą, musiała skupić się teraz na zupełnie innych problemach.

◈◈◈

W piątkowe popołudnie, siedziała w bibliotece, przepisując swój esej. Był jej potrzebny dopiero na poniedziałek, ale przez weekend chciała skupić się na odwiedzeniu sklepów ze sprzętem sportowym, by spróbować odkryć, czy w którymś z nich, będzie można kupić identyczną rękawice do Qudditcha, jak ta, którą znalazła w rzeczach Ginny. Czuła, że musi wreszcie ruszyć z miejsca ze swoim śledztwem, bo inaczej oszaleje.

- Cześć.
Zaskoczona uniosła głowę i spostrzegła stojącą przed sobą Pansy Parkinson.
Hermiona mimowolnie zacisnęła szczękę. Czego ta skończona idiotka od niej chciała? Nie miała dziś najmniejszej ochoty na jakieś głupie pogaduszki.
- Cześć – odpowiedziała sucho, wstając i powoli zaczynając zbierać swoje rzeczy.
- Przyniosłam ci coś. Uznałam, że najpewniej chciałabyś to zobaczyć z bliska… Chłopcy mają teraz trening, więc mamy chwile…
Ku wielkiemu zdziwieniu Hermiony, Parkinson położyła przed nią podłużne pudełeczko ze srebrnego aksamitu.
- Co to jest? – zapytała nie kryjąc zdziwienia.
- Spinki do mankietów Notta. Byłam pewna, że chciałabyś je dokładnie obejrzeć. – Pansy uśmiechnęła się do niej zachęcająco.
Hermiona spojrzała na nią nieźle skonsternowana.
Po co ślizgonka jej to przyniosła? Dlaczego uznała, że powinna jej pomóc w ten sposób? Co by z tego miała?
To było zastanawiające…
Ledwo powstrzymała uśmiech, gdy zrozumiała. To było przecież jasne! Pansy wiedziała. Zapewne jakoś odkryła, że to Hermiona była tą dziewczyną z obsesyjnych myśli Malfoya. No jasne…

- Powiesz mi, czemu mi pomagasz? – zapytała, jednocześnie szukając w swojej torbie czystych, białych kartek.
- Przecież miałyśmy umowę… – Pansy tylko wzruszyła ramionami.
- Mówiła ona o tym, że robisz to, o co ja cię poproszę, a nie, że sama wychodzisz z inicjatywą - Hermiona otworzyła pudełeczko i dokładnie przyjrzała się spinkom. Teraz już nie miała wątpliwości, że były one takie same, jak ta, która miała w swoim dormitorium.
- Pomyślałam, że tak będzie szybciej… - Pansy zaczerwieniła się lekko.
- To prawda i bardzo ci za to dziękuję! – Hermiona rzuciła zaklęcie fotokopiujące.
Zrobienie zdjęcia aparatem byłoby lepsze, ale nie miała teraz czasu, by jakiś załatwić.
- Nie ma za co! Cieszę się, że mogłam pomóc!
- Nie liczysz chyba jednak na to, że spotkania grupy resocjalizacyjnej się skończą, nawet jeśli ja wyjadę ze szkoły przed końcem roku, prawda? – zapytał niby mimochodem.
- Ale wyjedziesz, jeśli się dowiesz dokładnie tego, czego chcesz, tak? – upewniła się Pansy.
- Oczywiście, że tak! Niezwłocznie! Nie wiem tylko, dlaczego chcesz się mnie tak szybko pozbyć. Czyżbyś się mnie obawiała? – Hermiona uniosła głowę i twardo popatrzyła Parkinson w oczy.
- Nie… Pewnie, że nie… Sądzę jednak, że Longbottom, na pewno bardziej nam odpuści… - Pansy zaczęła nieco się jąkać.
- Jasne… - Hermiona udała, że się z nią zgadza i szybko skończyła robić dokładne zdjęcia spinek.
To na razie musiało jej wystarczyć. Miała nadzieję, że ten trop dokądś ją zaprowadzi, bo jak na razie, powoli zaczynała tracić nadzieję.
- Mogłabym ci jeszcze jakoś pomóc? – zapytała uprzejmie ślizgonka.
Hermiona miała ochotę parsknąć śmiechem. Biedna dziewczyna! Naprawdę sądziła, że jeśli pozbędzie się jej ze szkoły, to zniknie ona również z myśli Malfoya? Kretynka!
- Nie, dziękuję. W razie czego dam ci znać – Hermiona szybko spakowała swoją torbę i oddała Parkinson pudełeczko ze spinkami.
- Jasne, nie ma problemu! – Pansy uśmiechnęła się do niej przymilnie.
- W zasadzie, to chciałam cię jeszcze zapytać o jedną sprawę. Niezmiernie mnie ciekawi,  dlaczego zmieniłaś zdanie, co do związku z Malfoyem? – Hermiona nie mogła się powstrzymać od zadania jej tego pytania.
- Ja… Wiesz, mówiłam ci to już. On jest dla mnie wszystkim.
- I teraz ci nagle nie przeszkadza, że wciąż myśli o innej? – naciskała Hermiona.
Pansy wyraźnie się spięła.
- On nie ma żadnych szans, by móc poderwać tę dziewczynę, więc…
- Więc uważasz, że jeśli będziesz blisko, to może mu kiedyś przejdzie? – Hermiona nie potrafiła sobie podarować tej odrobiny sarkazmu.
- Tak, tak właśnie sądzę  – przyznała cicho ślizgonka.
- Czyli dowiedziałaś się kim ona jest?
- Ja… Chyba tak.
- I masz pewność, że ona nie zechce Malfoya?
- To jedyna z bardzo niewielu dziewczyn, która się nim w ogóle nie interesuje. I to się nie zmieni. Nigdy! – Pansy uniosła głowę i uśmiechnęła się lekko.
- Naprawdę, aż tak marnie wybrał? Mógł mieć prawie każdą, ale wybrał akurat taką, która go nie chce? – drążyła.
- Sama nie wiem, co nim kierowało! – Pansy skrzywiła się z niesmakiem.
- I zapewne nie powiesz mi, kim ona jest?
- Nie mogę…
- A może jednak? Może mogłabym ci pomóc, jakoś mu ją obrzydzić?
- Nie trzeba! Sama go do niej zniechęcę! – Parkinson zaczęła trochę panikować.
- Cóż… Pozostaje mi życzyć ci powodzenia z twoją wielką misją trzymania go od niej z daleka! – Hermiona uśmiechnęła się cynicznie pod nosem, po czym wyminęła wyraźnie skonsternowaną ślizgonkę i wyszła z biblioteki.

◈◈◈

UWAGA KONKURS! :D

Zagadka na spostrzegawczość - Kto z Was pierwszy zgadnie, jaka wskazówka dotycząca śmierci Ginny znalazła się w tym rozdziale, będzie mógł wybrać sobie nagrodę - Kolejny rozdział tego opowiadania, albo prolog nowego dramione - "Teraz nie mów żegnaj!".

Osoba, która zajmie drugie miejsce będzie mogła zadać jedno pytanie dotyczące dalszej fabuły WOW :)

Zachęcam do udziału w zabawie! :)

EDIT: Konkurs rozstrzygnięty. Na przyszłość muszę wymyślać trudniejsze! :)
Dziękuję za udział! 

W razie pytań - venetiia.noks@gmail.com

Pozdrawiam Serdecznie!

Venetiia :)