Miniaturka - "Oswojenie" - cz. I

Dedykacja:
Dla Ani C. i Very (Natalii) - za to, że dzięki Wam się uśmiecham :)

❣❣❣
Mały przerywnik od WOW :)

Cz. I/III❣❣❣

Stukot jej obcasów był zbyt głośny. Żałowała teraz, że nie założyła dziś innych butów, jednak po chwili przypomniała sobie, że to była ostatnia dobra para, jaką znalazła w swojej starej szafie. Westchnęła ciężko i przyśpieszyła kroku, chcąc jak najszybciej znaleźć się w domu. W końcu ulicy zauważyła przejeżdżający wóz opancerzony. Jej serce mocniej zabiło, a nogi same zerwały się do biegu. Już niedaleko, jeszcze tylko dwie ulice i wreszcie dotrze do celu.
Z ulgą w sercu i jej cichym westchnieniem na ustach, pchnęła metalową, dość zdewastowaną bramkę. Piękny niegdyś dom, który jej babcia i dziadek tak kochali, teraz wyglądał jak ponura, zaniedbana ruina. Wiedziała jednak, że tak powinno być. Przynajmniej nie rzucał się w oczy.
Zastukała czterokrotnie, a później zaszurała paznokciem. Kolejne dwa stuknięcia i jedno uderzenie metalowej kołatki, przytwierdzonej do drzwi.
Firanka w jednym z okien lekko się poruszyła. Już wiedzieli, kto puka. Nim jednak jej otworzyli, niezbędne było jeszcze pytanie sprawdzające.

- Co dostałaś od Ginny na urodziny trzy lata temu? – padło pytanie.
- Jedwabną apaszkę – odpowiedziała natychmiast.
Drzwi otwierały się długo, ale gdy to się wreszcie stało, Hermiona uśmiechnęła się lekko do stojącej w progu wychudzonej i mocno postarzałej Molly Weasley. Woja naprawdę nie oszczędziła tej kobiety i jej rodziny. Mimo to, Molly odpowiedziała jej uśmiechem.
- Witaj kochanie! Już się trochę martwiliśmy… - przyznała, wpuszczając ją do środka i od razu ryglując drzwi na dwanaście różnych zamków.
- Była duża kolejka. Niestety, udało mi się zdobyć tylko trzy bochenki… - przyznała ze smutkiem Hermiona, zsuwając z głowy kaptury i wyjmując za połów swojej czarnej peleryny, papierową, pomiętą torbę.
- To nic! To i tak więcej, niż się spodziewałam… – Molly znów uśmiechnęła się do niej ciepło i odebrała pakunek.

                Hermiona również odpowiedziała nikłym uśmiechem i rozejrzała się po pogrążonej w półmroku kuchni. Czasem zastanawiała się, jak pani Weasley dawała radę gotować przy tak ograniczonej ilości światła? Wiedziała jednak, że najpewniej nie miała wyjścia. Zapasy ich świec, kurczyły się w zastraszającym tempie, a nie mogli przecież rzucić zaklęcia lumos. Jakakolwiek próba użycia magii, jak nic sprowadziłaby na nich zagładę.
Hermiona weszła powoli po schodach, mając nadzieję, że nikogo nie spotka. Dwadzieścioro dwie osoby, stłoczone w dawnym domu jej dziadków od strony matki. Ograniczona przestrzeń sprawiała, że dosłownie nigdzie nie można było znaleźć chwili na samotność. Niemniej Hermiona cieszyła się, że aż tylu z nich zdołało uciec z mrocznej strony.
Trzy lata temu, gdy Harry zginął, a Voldemort zwyciężył, wszyscy przeciwni mu czarodzieje, musieli zbiec do świata mugoli, by tam próbować zdobyć jakieś schronienie. Niestety teraz koszmar zaczynał się od nowa. Na terenie całych Wysp Brytyjskich oficjalnie w oczach całego świata, rozgrywała się wojna domowa. Hermiona nie miała jednak żadnych wątpliwości, że była to sprawka Volemorta i jego zastępów, którzy w ten sposób chcieli przejąć władzę nad światem.
Z dnia na dzień ich schronienie było coraz mniej bezpiecznie i powoli godziła się już z tym, że nic nie może zrobić. Najpewniej wkrótce dokona żywota z rąk śmierciożerców, tak jak przed nią stało się to z: Harrym, Ronem, Luną, Billem, Lupinem, Tonks, Fredem i Georgem, a także Kingsleyem, panem Weasleyem i wieloma jej kolegami ze szkolnych ław.
Była ostatnią osobą z ich trójki, która wiedziała cokolwiek o horkruksach. W czasie ich wyprawy zdołali zniszczyli, aż trzy z nich. Voldemort sam unicestwił czwarty, osobiście zabijając Harry’ego.  Zostały tylko dwa. Wąż i sam Czarny Pan. Hermiona wiedziała jednak, że przenigdy nie zdoła dostać się do nich na tyle blisko, by móc dokończyć dzieła. Wielokrotnie już próbowała wymyślić jakiś plan, ale wszystko było na nic… No i przecież nie mogła porzucić tych, którzy znaleźli schronieni w jej starym domu. To byli prawie sami czarodzieje, nie mający pojęcia o świecie mugoli. Byli nieszczęśliwi i zagubieni, a ponadto zostali pozbawieni możliwości używania czarów.
Z początku, gdy mieli jeszcze elektryczność i stały dostęp do żywności ze sklepów, wszystko było prostsze, ale odkąd pół roku temu wybuchła owa wojna domowa, wszyscy powoli staczali się w otchłań rozpaczy i beznadziei. Hermiona nie mogła znieść widoku ich pustych, pozbawionych wyrazu twarzy, ale nie miała wyboru. Nic nie mogła zrobić… Nic wymyślić…


❣❣❣

- Jak wyprawa po chleb? – zapytała Ginny, gdy weszła do sypialni, którą dzieliła z nią, Parvati, Cho, Eloisą oraz z Hanną, Susan i Romildą.
Jej dawny, maleńki pokój, który zajmowała w każde wakacje spędzane u babci, był teraz zastawiony łóżkami piętrowymi i jedną, starą, rozklekotaną szafą. Tak wyglądało teraz jej życie, dzięki potędze Śmierciożerców.
- Tak sobie. W piekarni była ogromna kolejka, ale jakimś cudem udało mi się wytargować trzy bochenki… - wyszeptała, czując jak coś ściska ją w gardle.
- To świetnie! Mama na pewno jakoś to podzieli – Ginny uśmiechnęła się do niej pocieszająco, a Hermiona odwróciła głowę, nie chcąc, by przyjaciółka zobaczyła jej łzy.
- Gdzie dziewczyny? – zapytała cicho, chcąc zmienić temat.
- Za domem. Chyba kopią coś w ogródku. Nadchodzi jesień i już wkrótce nie będziemy mogli liczyć na żadne zbiory, choćby te niewielkie… – westchnęła smutno Ruda.
- Jakoś sobie poradzimy – zapewniła ją Hermiona, choć sama coraz mniej w to wierzyła.
Ta wojna ich pochłonie. Zgładzi wszystkich. Albo zginą z rąk śmierciożerców, albo pewnego dnia, po prostu umrą z głodu.

❣❣❣

                Przeszła do niewielkiej łazienki, chcąc opłukać twarz zimną wodą. Cieszyła się, że mieli chociaż to – zimną wodę wciąż płynącą w kranie. Może dzięki temu przetrwają odrobinę dłużej.
Molly Weasley z pomocą matki Cho i Adromedy Tonks, starały się zawsze przygotować jakąś ciekawą kolację, choćby miał to być tylko gulasz z pokrzyw.
Hermiona była im za to wdzięczna. Gdy wszyscy mieszkańcy tego starego domku, gromadzili się wspólnie w salonie, siadając gdzie popadnie na krzesłach, kanapie, biurku czy podłodze, by móc razem spożyć ten skromny posiłek, cieszyła się, że ma chociaż to.
Ludzi dookoła siebie, którzy tak jak i ona, każdego dnia mierzą się z tym okropnym światem na zewnątrz, w nadziei, że być może nastąpi jakiś cud i ktoś jakoś wybawi ich od tego koszmaru…

❣❣❣

Siedziała na oparciu kanapy pomiędzy Ginny i Antonym Goldsteinem, pochłaniając chleb z niewielką ilością pasty jajecznej z ziołami, którą dziś zaserwowała kuchnia. Ginny gawędziła wesoło z Romildą, a Anthony właśnie miał zamiar zadać jej jakieś pytanie, gdy to się stało.

                Coś huknęło głośno, a po chwili drzwi i okna wyleciały z futryn. Wszystkie świecie, jakie oświetlały ten ponury dom natychmiast zgasły.
Na chwilę zapanowała złowroga cisza.
Hermiona wsłuchiwała się w rytm swojego serca. Raz. Dwa. Trzy  - ile jeszcze razy dane mu będzie uderzyć, nim zobaczy przed oczami oślepiający błysk zielonego zaklęcia? Oby to było naprawdę ono! Doskonale wiedziała, ze Śmierciożercy lubią się czasem trochę zabawić ze swoimi ofiarami...

Ze strony przedpokoju nadleciał błysk białego światła, a zaraz potem rozległ się kolejny huk. Jak na komendę wszyscy krzyknęli, zrywając się ze swoich miejsc i rozbiegając się w panice.
Ktoś popchnął Hermionę tak, że zsunęła się z oparcia kanapy i upadła na kolana. Wiedziała, że to przed niczym jej nie uchroni, ale mimo to okryła głowę ramionami i czekała na koniec, czując jak oddech więźnie jej w gardle.

- Szukajcie jej! Musi tu być! – ktoś krzyknął.
- Znajdźcie ją! Zabije nas, jeśli znów nawalimy! – krzyczał kolejny z nich.
Nie miała pojęcia ilu ich jest, ale była  pewna, że przynajmniej kilku. Słyszała ich ciężkie kroki i nerwowe przekleństwa. Przypuszczała, że szukają właśnie jej.
Powoli podniosła się z ziemi, patrząc na końcówki pięciu zapalonych różdżek. Nie widziała twarzy śmierciożerców, jako, że wszyscy mieli na sobie maski.

- Jeśli szukacie mnie, to jestem tutaj – wyszeptała, mając cichą nadzieję, że jeśli się ujawni, to być może ktoś z reszty mieszkańców zdoła jakimś cudem uciec.
- Jak się nazywasz?! – zapytał głośno jeden z mężczyzn.
- Hermiona Granger – odpowiedziała spokojnie, coraz bardziej pogodzona ze swoim losem.
- To ona! Brać ją! – krzyknął inny Śmierciożerca, a dwóch z nich natychmiast doskoczyło do niej i boleśnie wykręciło jej ręce za plecy.
- Czekaj! Sprawdź jej nadgarstek, jak kazał!
Jedne z mężczyzn złapał ją za dłoń i podciągnął rękaw jej swetra, przysuwając różdżkę w poszukiwaniu blizny.
- To ona! Ma ten napis: „szlama”!
- Świetnie! Wreszcie ją mamy! Generał się na pewno ucieszy! – zawołał z entuzjazmem najwyższy z Śmierciożerców.
- Co z resztą hołoty? – spytał cicho inny.
- Wyłapcie ich i postępujcie wedle rozkazów. A ten dom ma jeszcze dziś pójść z dymem.

Hermiona poczuła wypływające na policzki łzy. To przez nią tu przyszli. To ją chcieli dorwać. To z jej winy wszystkich teraz zabiją…
- No już! Otwieraj usta, panienko! – warknął przywódca grupy zwyrodnialców.

Hermiona popatrzyła na niego zdziwiona. Miała coś wypić? Czyżby chcieli ją otruć?
Nie protestowała tylko rozchyliła delikatnie wargi. Sługus Czarnego Pana przytknął do nich fiolkę i wlał zawartość do jej ust. Hermiona zastanowiła się chwilę skąd zna ten smak. Nagle spłynęło na nią oświecenie i zdążyła jeszcze rzucić mężczyźnie zaskoczone spojrzenie. Dlaczego u diabła Śmierciożercy podali jej eliksir słodkiego snu?


❣❣❣

To bez wątpienia był śpiew ptaków. Śpiewały tak pięknie, że zachciało jej się zanucić coś razem z nim. Nie zrobiła tego jednak, nie chcąc ich przestraszyć. Niech jeszcze dla niej trochę pośpiewają. Obudziła się w zalanym słońcu pomieszczeniu, w miłej, miękkiej, pachnącej kwiatami pościeli i szybko zrozumiała, że najpewniej nadal śni. Jej wąskie, metalowe łóżko miało tylko niewielką poduszkę i stary, dziurawy koc. Ta cudowna, puchowa pościel, była tylko sennym marzeniem, a jej zapach wspomnieniem dawnym i nierealnym.
Zamknęła oczy, chcąc się tym jeszcze przez chwilę rozkoszować, gdy usłyszała trzask drzwi. No tak, zapewne któraś dziewczyn właśnie wróciła z łazienki. Musi spojrzeć na zegarek, jeśli nie chce przegapić swojej kolejki. Otworzyła oczy, rejestrując nad sobą nieskazitelnie biały sufit.
Usiadła gwałtownie i z paniką rozejrzała się dookoła.  
Komnata była ogromna i bardzo gustowna. Kremowe ściany, wielkie okna, dębowe meble, puszyste dywany i złocone ramy luster i obrazów. Łoże, w którym leżała było wielkie, a zapach kwiatowej pościeli zdominował teraz aromat świeżo zaparzonej kawy i jajek na bekonie. Cóż to był za piękny sen! Nie chciała się z niego nigdy obudzić!
Przy stojącym w przeciwległym kącie komnaty stole, drobna osóbka w białym fartuszku, rozkładała właśnie nakrycie i rozstawiała wielkie półmiski z jedzeniem.
Hermiona odchrząknęła, chcąc się przekonać, czy może w ogóle może to zrobić we śnie.
O dziwo jej się udało.
Dziewczyna odwróciła się do niej i uśmiechnęła się szeroko.
- Wstała już panienka! Wspaniale! Jestem Niva i od dzisiaj, będę panienki pokojówką! – dziewczyna ukłoniła się lekko, wiąż uśmiechając się do niej szeroko.
- Pokojówką? – powtórzyła Hermiona, czując jak znów dopada ją dławiące uczucie paniki.
Czyżby naprawdę umarła i trafiła do raju? Czy w raju serwują na śniadanie jajka na bekonie?
- Czy chce panienka najpierw coś zjeść, czy jednak się wykąpać? Na półmiski jest rzucone zaklęcie podgrzewające, jedzenie będzie przez cały czas ciepłe… - szczebiotała dziewczyna.
- Gdzie ja jestem? – zapytała, kompletnie zdezorientowana tą sytuacją.
- W rezydencji Protektora Przyszłości! – odpowiedziała spokojnie dziewczyna.
- Kogo? – dopytała Hermiona, nic nie rozumiejąc.
- Jednego z najważniejszych generałów Wielkiego Czarnego Pana, niechaj panuje nam na wieki wieków! – Pokojówka skłoniła głowę i położyła dłoń na piersi.
- Czyli to nie jest sen…? - wyjąkała, czując jak cierpnie jej skóra.

                Czyżby naprawdę wczoraj porwali ją Śmierciożercy i napoili eliksirem słodkiego snu?
Dlaczego jednak, zamiast gnić teraz w śmierdzącym lochu, lub kilka metrów pod zimną ziemią, ona leży w miękkiej pościeli, w… - spojrzała na siebie skonsternowana i o mało nie krzyknęła – Miała na sobie elegancką, bawełnianą koszulę nocną, wykańczaną koronką.
- Jak ja się tu znalazłam? – wyszeptała, czując kłujące łzy pod powiekami.
- Została panienka tu dostarczona z rozkazu mojego pana! – pokojówka nie wiedzieć czemu nadal się do niej szczerzyła.
- Ale kto to…?
- Mój Pan to najszlachetniejszy człowiek na świecie! Ma panienka ogromne szczęście, że właśnie ją wybrał, jako swoją nagrodę.
- Na… Na…Nagrodę? – wyjąkała, ledwo panując na wzbierającym w jej piersi szlochem.
- No tak! Wszyscy o tym teraz plotkują! Spotkałam wczoraj na Pokątnej, Milfred Stilen, pokojówkę Protektora Rozpaczy i mówiła mi, że jej pan mówił, że mój pan, wybrał sobie panienkę jako nagrodę za zasługi. Czarny Pan mu pozwolił wybrać co zechciał, a on wybrał sobie właśnie panienkę! Ale z panienki szczęściara! – gadała bez przerwy Niva.

                Hermiona niczego z tego nie zrozumiała. Przez prawie trzy lata była praktycznie odcięta od magicznego świata, a strzępki informacji jakie czasem docierały do niej i innych ukrywających się w jej starym domu, nie zawierały żadnych szczegółów. Domyśliła się, że Czarny Pan metodycznie i sprawnie rozbudował swoją armię z pomocą podległych mu Śmierciożerców, ale nie sądziła, że jakikolwiek z nich będzie mianował się Generałem czy też Protektorem, a tym bardziej, że ona mogłaby zaprzątnąć uwagę któregokolwiek w celu innym niż jej zgładzenie.
Nagle dotarł do niej sens tego wszystkiego.
Czyżby miała zostać nałożnicą Śmierciożercy? Erotyczną zabawką, jakiegoś zwyrodnialca? To już chyba wolała śmierć!
Poczuła, jak łzy znów wzbierają w jej oczach. To nie był piękny sen. To był prawdziwy koszmar!

- I jak? Najpierw śniadanie czy kąpiel? – zapytała uprzejmie Niva.
- Kąpiel. Zdecydowanie – mruknęła Hermiona, starając się opanować i nie rozpłakać.
- Jakie olejki sobie panienka życzy?
- Olejki? – powtórzyła głucho.
- No tak! Olejki zapachowe. Pan zadbał o to, by miała tu panienka naprawdę ogromny wybór! Doprawdy, są tu chyba wszystkie zapachy świata! – plotła Niva, podchodząc do drzwi na lewo i otwierając je na oścież.

                Zobaczyła kolejne ogromne pomieszczenie, na środku którego stała wielka, marmurowa wanna. Wstała niepewnie z łóżka i ostrożnie przeszła do łazienki. Niva nie kłamała. Jedna ze ścian prawie w całości składała się z wielkiego regału, na którym stały różnokolorowe flakony i amfory.

- Może być konwalia – stwierdziła cicho Hermiona, nie mogąc pojąc ogromu tego, czego właśnie doświadczała.
Kto? Na Boga! Kto, uwięził ją w tym luksusowym wnętrzu i pragnął nazywać swoją „nagrodą”? Nie miała pojęcia! To wszystko nadal było tak samo nierealne, niczym przedziwny, strasznie pokręcony sen.
Pokojówka ekspresowo napełniła wannę, obficie wlewając do niej wybrany przez Hermionę olejek. Zapach był oszałamiający, ale wzbudzał w niej też dziwne poczucie tęsknoty, za dawnym, już nie osiągalnym życiem.

❣❣❣

Woda była idealnie ciepła, a wanna tak ogromna, że ledwo wystawiała podbródek ponad taflę pachnącej piany. Od lat nie czuła się tak dobrze. Niemniej napięcie i tak nie do końca opuściło jej ciało. Wiedziała, że wkrótce najprawdopodobniej, spotka ją coś naprawdę złego.
Zamknęła oczy i wzięła kilka głębszych oddechów.
Nagle to poczuła, ktoś tu był i się na nią gapił.
Wykrzyknęła cicho i zanurzyła się w wodzie, aż po sam nos.

 Zaśmiał się lekko, prawie nonszalancko.
Ubrany był w delikatny, satynowy, czarny szlafrok i spodnie z tego samego materiału. Opierał się barkiem o framugę drzwi i obserwował ją ze szczerym rozbawieniem. Jego szlafrok był rozwiązany, ukazując nagą, dobrze umięśnioną klatę, a włosy miał tak uroczo rozczochrane, że nie było żadnej wątpliwości, że dopiero co wstał z łóżka.
Szarobłękitne oczy, choć również rozbawione, przyglądały jej się uważnie.
Hermiona od razu zrozumiała z kim miała do czynienia i głuchy jęk strachu, lęku i niemocy wyrwał się z jej gardła. Wiedziała, że cokolwiek się teraz z nią stanie, sprawi, że szybko zapragnie śmierci. Nie mogło być inaczej.
Nie mogło, skoro wpadła prosto w łapy swojego największego wroga.
Jednego z najbliższych, najwierniejszych sług samego Voldemorta. Nie kogo innego, tylko akurat Draco Malfoya.


❣❣❣

Oto wspominana już pierwsza część miniaturki - tak dla oderwania na chwilę myśli od wszystkich wątków "W otoczeniu wroga" :)
Jest już w całości napisana, więc możecie być spokojni w kwestii dotarcia do finału :)
Duże buziaki!

V.

PS. Jestem na wyjeździe, więc mam nadzieje, że nie obrazicie się o ewentualny brak odpowiedzi na wasze komentarze! :)