[WOW] Rozdział 29 - "Pokręcone zagubienie"

Dedykacja:
Dla Majki - zwyciężczyni w kategorii najszybciej dodany komentarz pod poprzednim rozdziałem :)
Dla Sarah12 - nie tylko refleks jest w cenie :)
oraz szczególna dedykacja dla Magdy S. - mojej osobistej konsultantki do spraw nowego dramione - Serdecznie Ci dziękuję za Twój poświęcony czas! :)

◈◈◈


Na ten deszczowy dzień... :)


◈◈◈

Herbaciarnia u pani Puddifoot, była ulubionym miejscem spotkań zakochanych par. Jednak dziś było tam wyjątkowo pusto i spokojnie. To zapewne przez szalejącą za oknami śnieżycę.
Hermiona weszła do środka i otrzepała kaptur z płatków śniegu. Zdjęła rękawiczki, płaszcz oraz gruby szalik i z zainteresowaniem rozejrzała się po wnętrzu.
Nie pamiętała go zbyt dobrze ze szkoły, ale wiedziała, że był wysokim blondynem o pociągłej twarzy. On widać zapamiętał ją lepiej, bo uniósł rękę i pomachał do niej.
Zmusiła się do uśmiechu i podeszła do jego stolika. 

- Witaj. Dziękuję, że przyszłaś – mężczyzna wyciągnął do niej swoją dłoń.
- Cześć… - Hermiona niepewnie uściskała jego rękę, po czym odwiesiła swoją torebkę na wyściełane aksamitem krzesło i usiadła.
- Napijesz się herbaty? – zapytał, przywołując kelnerkę.
- Tak. Pogoda jest dziś naprawdę paskudna – wzdrygnęła się lekko, patrząc na sypiący za oknem śnieg.
Blondyn szybko złożył zamówienie.
- Pewnie cię zastanawia, dlaczego poprosiłem o to spotkanie… - zaczął trochę kulawo.
- Zasadniczo, zastanawia mnie dlaczego dopiero teraz – wyjaśniła Hermiona.
- Pewnie słyszałaś o tym, że na jakiś czas odciąłem się od rodziny? - burknął pod nosem.
- Owszem.
- Długo się wahałem co zrobić z tym listem, który mi przysłałaś.
Hermiona ze zrozumieniem pokiwała głową. Wiedziała, że to zapewne mógł być dla niego spory szok.
- Wiem, że sytuacja jest trudna… Jednak uznałam, że powinieneś o niej wiedzieć.
- Sam nie wiedziałem co mam z tym począć. Jednak w końcu się zebrałem się w sobie i pojechałem do Jessicy, by z nią porozmawiać.
- Jak ona się trzyma? – zapytała Hermiona.
- Tak sobie… - Folison Multon wyglądał na zatroskanego.
- Na pewno się cieszy, że znów przy niej jesteś…
- Gdybym był wtedy, gdy mnie potrzebowała, to ta straszna sytuacja, by jej nie spotkała! – Widać było, że przepełniała go gorycz.
- Posłuchaj… Ja też nawaliłam. Naprawdę nie ma dnia, bym tego nie żałowała – wyznała szczerze.
- Jessica mówiła, że zrobiłaś dla niej wszystko co mogłaś.
- I tak sądzę, że to za mało – Hermiona smuto pokręciła głową.
- Poprosiłem cię o spotkanie, bo chciałbym się dowiedzieć, co to była za zemsta, o której wspomniałaś w liście.
Hermiona opowiedziała mu w skrócie o tym, jak dolała eliksiru eunucha do herbaty Erniego i o tym, że dwa tygodnie temu Puchon wyleciał z hukiem z posady w ministerstwie. Z tego co się dowiedziała, wrócił do rodzinnego domu i usilnie słał teraz listy do profesor McGonagall, z prośbą, by pozwoliła mu jednak wrócić i skończyć szkołę.
- To było dość okrutne, ale muszę przyznać, że ten skurwiel na to zasłużył! – Folison zacisnął mściwie pięści.
- Mam jeszcze nagranie, jak przyznaje się do tego, co zrobił twojej siostrze. Jeśli uda ci się przekonać Jessicę, to możemy złożyć zawiadomienie do biura aurorów…
Multon zdecydowanie pokręcił głową.
- Ona tego nie chce. Próbuje się pozbierać i o tym zapomnieć, ale ja… Ja nie mogę tego tak zostawić!
Hermiona popatrzyła na determinację w jego oczach. Mcmillan nawet nie miał pojęcia, że to nie był jeszcze koniec jego udręki.
- Nie wiem, jak mogłabym ci jeszcze pomóc… - przyznała, popijając swoją herbatę.
- Chcę tylko, żebyś na mnie nie doniosła – Folison, spojrzał jej prosto w oczy.
- Doniosła? – zdziwiła się szczerze.
- Tak. Bo mam zamiar zrobić mu krzywdę. Straszną krzywdę.
Hermiona otworzyła lekko usta ze zdziwienia. Po co jej to mówił? Przecież chyba nie potrzebował na to jej pozwolenia!
- Możesz mi to jakoś sprecyzować? Bo przyznam, że…
- Nie zamierzam go zabić, choć ten śmieć nie zasługuje na to, by móc dalej żyć. Nie! Zamierzam go tylko pobić. Dotkliwie! Tak, by ta szumowina zapamiętała, raz na zawsze, że nie wolno krzywdzić innych ludzi!
Hermiona odetchnęła lekko.
- Sądziłeś, że jeśli to zrobisz, to powiem komuś, że to mogłeś być ty? – skrzywiła się kwaśno pod nosem.
- Nie mogę pójść teraz do więzienia. Siostra i ciocia potrzebują mojej pomocy! – Multon wyglądał na naprawdę sfrustrowanego.
- Uważam, że Ernie zasłuży na wszystko, co zechcesz mu zrobić. Nie obawiaj się. Nigdy w życiu nie stanęłabym w obronie tej świni! O ile naprawdę nie zamierzasz go zabić, to nie interesuje mnie co się z nim stanie! – zapewniła go bez grama zawahania.
- Dziękuję. To mi wystarczy! – Folison uśmiechnął się do niej szczerze.

                Skończyli pić herbatę, a były ślizgon nalegał na uregulowanie rachunku. Wyszli razem przed herbaciarnie. Śnieżyca na szczęście trochę odpuściła. Przystanęli jeszcze na chwile, by móc się pożegnać.
- Pozdrów ode mnie Jessicę i przekaż jej, że jeśliby czegoś potrzebowała, to niech nie waha się do mnie napisać.
Folison wyciągnął do niej dłoń, a ona ujęła ją z ciepłym uśmiechem. Nie spodziewała się jednak, że mężczyzna przyciągnie ją do siebie i przytuli.
- Dziękuję ci Granger, za to, że zwróciłaś mi siostrę – wyszeptał, wyraźnie wzruszony.
Hermiona poczuła się nieco skrępowana tym, że ją objął, ale uniosła dłonie i przyjacielsko poklepała go po plecach.
- Powodzenia w czymkolwiek, co planujesz – powiedziała cicho.
Folison ją wreszcie puścił i uśmiechnął się do niej. Hermiona też odwzajemniła ten uśmiech.
- Do zobaczenia! – Multon ukłonił jej się uprzejmie.
- Jasne. Do zobaczenia… - pożegnała się.

◈◈◈


                Odwróciła się mając zamiar pójść do pubu i dopiero teraz zauważyła, że kilka metrów od niej, pod Miodowym Królestwem stała cała grupka ślizgonów, przyglądająca się jej z zainteresowaniem.
No może jednak nie tylko z zainteresowaniem. Tracy Davis – niezmiennie, jak w ostatnich dniach, patrzyła na nią ze szczerym lękiem, a twarz Malfoya, wyglądała niczym nieprzenikniona maska.
- Świetnie! – burknęła sama do siebie i nie patrząc dłużej w ich stronę, poszła prosto do knajpy.
Ciekawe co Malfoy znów sobie o niej pomyślał? Zapewne nic przychylnego. Trudno. Może uda jej się jakoś mu wyjaśnić, czemu ściskała się z Folisonem Multonem na samym środku Hogsmeade.


◈◈◈

W Trzech Miotłach, było o wiele więcej ludzi niż w starej herbaciarni. Zapewne przez to, że tutaj sprzedawano alkohol. Hermiona zauważyła Lunę, Susan, Parvati, Deana, Semusa i Nevilla, siedzących razem przy jednym stoliku. Pomachała im, chcąc dać znać, że tylko kupi sobie coś do picia i zaraz do nich dołączy. Właśnie składała zamówienie, gdy ślizgoni weszli do pubu i poszli zająć jeden z wolnych stolików. Kątem oka zauważyła, że Malfoy prawie, że ostentacyjnie na nią nie patrzył. Po sposobie, w jaki zaciskał szczęki,  było widać, że chyba jest wkurzony. Hermiona uśmiechnęła się delikatnie, jeśli naprawdę wściekał się o taką bzdurę, to serio musiała być już obsesją.
Westchnęła, czekając na swoje grzane wino, gdy nagle ktoś zasłonił jej oczy i krzyknął.
- Zagadnij kto?!
Wzdrygnęła się lekko, ale nie musiała zgadywać, bo doskonale wiedziała. Te zimne i nieco szorstkie ręce były jej dobrze znane.
- Cześć Ron, co tu robisz? – starała się wykrzesać z siebie trochę entuzjazmu, odwracając się do rudzielca z wymuszonym uśmiechem.
- Jak zwykle, robię ci niespodziankę! – zaśmiał się, obejmując ją i mocno do siebie przytulając.
Hermiona ledwo zdusiła jęk, gdy Ron ją tak ściskał. To wcale nie było przyjemne.
Na szczęście dość szybko ją puścił i zaraz zaczął paplać o tym, że Harry nie mógł przyjechać, bo ma dyżur w akademii, a on specjalnie jej nie informował, żeby miała niespodziankę, bo gdy widzieli się tydzień temu, to ona zajęta poszukiwaniami Davis, poświęciła mu za mało czasu… I inne tego typu głupoty, które nie dość skutecznie rozpraszały jej uwagę.
Musiała naprawdę mocno się hamować, żeby nie spojrzeć w stronę stolika ślizgonów.

◈◈◈


                Odebrali swoje zamówienie i za namową Hermiony, dołączyli do innych Gryffonów. Ron chyba liczył, że usiądą gdzieś z boku sam na sam, ale ona nie miała na to kompletnie żadnej ochoty. Powoli dochodziła do wniosku, że musi przeprowadzić poważną rozmowę z przyjacielem i przypomnieć mu, ze zerwali ze sobą ponad cztery miesiące temu!
Napiła się grzanego wina i odetchnęła głęboko, dopiero w tej chwili pozwalając sobie, spojrzeć w jego stronę. Jednak okazało się, że stolik był pusty. Najwyraźniej Malfoy i jego świta, wyjątkowo szybko wyszli z pubu. Może to i lepiej. Draco mógłby nie wytrzymać i wreszcie jakoś sprowokować Rona. A to byłoby zupełnie niepotrzebne…


◈◈◈

Przedpołudnie spędzone w Trzech Miotłach, zmęczyło ją na tyle, że naprawdę niechętnie szła do Wrzeszczącej Chaty, by nadzorować kolejną część sprzątania. Powoli zastanawiała się nad sensem całej tej resocjalizacji. Chyba powinna jeszcze raz przemyśleć ten plan i zaprzęgnąć skazańców do innej roboty. Zmuszanie kogoś do wychodzenia ze szkoły w taki mróz, było zdecydowanie mało humanitarne. 

Weszła do starej ruiny, ciesząc się, że w kominku wesoło płoną ogień. W chacie było przeraźliwie zimno, więc specjalnie tydzień wcześniej, zajęli się systemem kominowym i teraz mogli wreszcie cieszyć się ciepłem płomieni.
Wszyscy stali w zdewastowanym salonie na dole, czekając na to, aż przyjdzie i wyda im dyspozycje do pracy. Hermiona obiecała sobie, że dziś nie przetrzyma ich specjalnie za długo.
W progu pokoju czekała na nią wyraźnie zdenerwowana Susan.

- Hej, coś się stało? – zagadnęła ją Hermiona.
- Sama nie wiem. Draco gdzieś zniknął. Ślizgoni mówią, że odłączył się od nich po wyjściu z pubu i nie wiedzą, gdzie teraz jest… - Bones wyglądała na zaniepokojoną.
- Może tylko się trochę spóźni? – stwierdziła Hermiona, ignorując dziwny dreszcz niepokoju.
- Wątpię. Pansy mówiła, że kupił litr ognistej… A przecież dobrze wie, że to zakazane! - Susan ze smutkiem pokręciła głową.
- Kretyn! – warknęła pod nosem Hermiona, nim zdążyła się powstrzymać.
- Co teraz zrobimy? – zapytała cicho Bones.
- Zostań z Nevillem i pomóż mu w rozdzieleniu zadań. Niech się dziś zajmą cieknącym dachem. A ja znajdę Malfoya i wlepię mu taki szlaban, że się nie pozbiera! – poprzysięgła mściwie.
- Spoko! Tylko nie kłóć się z nim za bardzo. To nie poprawi sytuacji… - Susan westchnęła ciężko.
- Nie martw się! Wszystko będzie dobrze – Hermiona sama nie była pewna tego, że miała rację.
Malfoy zachowywał się irracjonalnie. Nie mogła mu na to pozwolić. Cokolwiek roiło się teraz w jego głowie, musiało zostać wyjaśnione raz na zawsze. Nie mogła dłużej odpuszczać tego tematu. Pora na poważną rozmowę.


◈◈◈

Wchodząc do szkoły, szybko za pomocą zaklęcia, przywołała mapę Huncwotów. Miała szczerą nadzieję, że Draco był gdzieś w pobliżu. Wątpiła, by miał zamiar upić się samotnie gdzieś w wiosce. Wypowiedziała zaklęci i rozłożyła mapę. Ucieszyła się, uświadamiając sobie, że miała rację. Był w swoim dormitorium.

Niczym strzała pokonała drogę do lochów, a jej złość o dziwo wciąż rosła. Czy nie dość miała problemów, by musieć znosić jeszcze jego dziecinne fochy? Dupek!
W salonie Slytherinu było kompletnie pusto, dlatego Hermiona przez nikogo nie niepokojona, już po chwili stała przed drzwiami jego pokoju.
Załomotała w nie ostro, przekonana, że najpewniej i tak jej nie otworzy.
Nie pomyliła się. Nawet nie dał znać, że jest w środku.
Pociągnęła za klamkę, ale okazało się, że pokój jest zamknięty od środka. Załomotała raz jeszcze, ale znowu żadnej reakcji. Warknęła pod nosem, coraz bardziej poirytowana. W końcu wyjęła swoją różdżkę. Zwykłe zaklęcia nie zadziałały, dlatego męczyła się dłuższą chwilę, nim udało jej się znaleźć odpowiedni czar otwierający.


◈◈◈

Prawie całe dormitorium, spowijała chmura szarego dymu. Spostrzegła, że w popielniczce stojącej obok jego łóżka właśnie dogasał papieros. Nieco się zdziwiła. Nie wiedziała, że Malfoy również palił…
Leżał w nonszalanckiej pozie z jedną ręką za głową, bez koszuli, a jedynie w samym jasnych jeansach. W drugiej dłoni, opartej o swój brzuch, trzymał kryształową szklaneczkę wypełnioną bursztynowym płynem. Jego włosy były rozpuszczone. Miał zamknięte oczy i zachowywał się, jakby w ogóle nie zarejestrował jej obecności. 

- Malfoy! – warknęła na niego.
Nie zareagował.
- Do jasnej cholery! Malfoy, mówię do ciebie! – wrzasnęła, za pomocą zaklęcia rozpędzając chmurę tytoniowego dymu.
Draco nadal nie zareagował.
Hermiona poczuła, że za chwilę eksploduje ze wściekłości. Podeszła do jego łóżka i gwałtownym gestem wyrwała mu szklankę z dłoni.
Nagle otworzył oczy i podniósł się do pozycji siedzącej, a Hermiona dopiero teraz zauważyła, że miał w uszach słuchawki. Najpewniej bardzo głośno słuchał jakiejś muzyki i dlatego nie słyszał, że ktoś wtargnął do jego dormitorium.
Wyraz zaskoczenia na jego twarzy, szybko zastąpił grymas złości. Wyjął słuchawki i cisnął nimi na drugi koniec łóżka.
- A ty tu czego?! – wysyczał złowrogo.
- Nie udawaj głupka! Dobrze wiesz! – wściekała się.
- Jeśli przyszłaś tu, by się ze mną pieprzyć, to musisz poczekać, aż skończę drinka, skarbie…– zaszydził, ostentacyjnie odbierając szklankę z jej dłoni i popijając z niej, jednocześnie patrząc jej prosto w oczy.
 Hermiona, aż zachłysnęła się z oburzenia. Ostatkiem sił powstrzymała się przed uderzeniem go pięścią prosto w nos.
- Nie doprowadzaj mnie do skraju cierpliwości, naprawdę dobrze ci radzę! – ostrzegła, mocniej zaciskając palce na swojej różdżce.
Draco uśmiechnął się do niej cynicznie.
- Czyli jedyne, do czego wolno mi cię doprowadzać, to orgazm? Tylko do tego się twoim zdaniem nadaję, prawda?
- Nie przyszłam tu dyskutować o nas, tylko o tym co ty do cholery jasnej wyprawiasz!
- Nie ma żadnych nas, by można było o tym dyskutować! – odpowiedział szorstko, po czym ułożył się z powrotem wygodnie na łóżku, odkładając szklankę na nocną szafkę.
- Nic mnie nie obchodzi, dlaczego zachowujesz się teraz jak ostatni dupek! Masz dwie minuty żeby się ubrać i pójść ze mną do Wrzeszczącej Chaty! – powiedziała to tonem, nieznoszącym sprzeciwu.
Draco otworzył oczy i spojrzał na nią pogardliwie.
- Nie chcę mi się. Znudziło mi się już odgrywanie roli grzecznego chłopca. Wal się Granger! Ty i cały ten twój głupi program resocjalizacji! –  demonstracyjnie, znów sięgnął po słuchawki.
- To nie była prośba, tylko rozkaz! – Hermiona ze wściekłością, wyrwała mu z dłoni ten drogi, magiczny odtwarzać muzyki.
Draco zacisnął zęby, wyraźnie wkurzony.
- Za kogo ty się uważasz, byś mi mogła rozkazywać?! Serio myślisz, że skoro dostąpiłaś przywileju tego, że cię kilka razy zerżnąłem, to masz nade mną jakąś władzę? Twoje niedoczekanie, Granger!

Z niedowierzaniem pokręciła głową. Czy naprawdę jego zazdrość była tak wielka, że zamierzał celowo ją zranić i odstraszyć od siebie? Był, aż tak bardzo niepewny, zagubiony i pokręcony?

- Jeśli to co się wydarzyło między nami, ma wpływać na to, jak podchodzisz do realizacji zadań w programie resocjalizacji, to chyba najrozsądniej będzie to skończyć…– powiedziała to spokojnym tonem, bardzo ciekawa jego reakcji.
- Chyba nie przypuszczałaś, że miałem zamiar to dalej ciągnąć? Nie żartuj! Przecież dostałem już to, czego chciałem. Udowodniłem sobie i tobie, że niczym nie różnisz się od innych dziewczyn, Granger. Jesteś tak samo puszczalska…
- W takim razie, cieszę się, że eksperyment ci się udał – odparła cicho, czując jak rozczarowanie dosłownie chwyta ją za gardło.
Draco spojrzał na nią z ukosa, krzywiąc się lekko.
- Ja też, choć muszę przyznać, że momentami było naprawdę ciężko udawać mi zainteresowanie tobą. Na szczęście, to już koniec! Możesz teraz przekazać ode mnie Weasleyowi, że uznałem cię jako przeciętnie znośną w kwestiach seksu.

Patrzyła na niego, wciąż nie wierząc, że z premedytacją planował ją skrzywdzić i upokorzyć swoimi słowami. Czy naprawdę, po tym wszystkim co się stało, on teraz chciał, by na nowo go znienawidziła?
Dobrze! Skoro był tego pewien… Nie zamierzała mu tego utrudniać! To oznaczało koniec.  Definitywnie.

- Jestem pewna, że twoja opinia ani trochę nie zainteresuje Rona. Wracają jednak do sedna problemu. Od jutra masz tygodniowy szlaban u Filcha. A jeśli jeszcze raz opuścisz jakieś spotkanie grupy resocjalizacyjne, to kolejne swoje eksperymenty będziesz prowadził zza krat Azkabanu! –  odwróciła się z zamiarem wyjścia.
Draco prychnął pod nosem, jakby jej słowa w ogóle go nie obchodziły.
- Swoją drogą, żal mi tego biedaka, Weasleya. Przy tobie wkrótce będzie miał poroże większe niż Leucrotta.
Hermiona z całej siły zmusiła się do kpiącego chichotu.
- Niby dlaczego miałby je mieć, skoro zerwaliśmy ze sobą już pod koniec czerwca? Przyznaję jednak, że to bardzo miłe, że martwiłeś się o jego honor! Nigdy bym się po tobie nie spodziewała takiej empatii! – uśmiechnęła się do niego złośliwie i wyszła, głośno trzaskając za sobą drzwiami.

◈◈◈

Wszystko skończyło się tak samo nagle, jak się zaczęło. Trudno. Nie miała zamiaru po nim płakać…
A przynajmniej nie teraz. Na to musiała poczekać, aż znajdzie się pod prysznicem.
Woda, łzy… Kto by to rozróżnił?


◈◈◈
Czeeeeść! :) 

Kto się spodziewał Folisona Multona? :D
Przecież dawno temu, obiecywałam, że to nie będzie koniec karania Erniego. Teraz już wiecie, zbliża się ciąg dalszy :)

Mam nadzieję, że nikt się na mnie nie wkurzył za te "dramatyczne" rozstanie... Teraz na kilka rozdziałów oczywiście nie będzie scen 18+, ale będą inne - mam nadzieję, też fajne :)
Zdradzę, że kolejny rozdział zacznie się z perspektywy naszego przystojnego pokręta :D

Do końca daleko, więc nie musicie się spinać :D Wszystko jeszcze będzie dobrze... 

W razie pytań: venetiia.noks@gmail.com

Pozdrawiam Was Serdecznie!

Venik

PS. Nowe opowiadanie ma już 6 rozdziałów :) Jeśli wena nie odpuści, to kto wie, może po WOW będzie co dla Was publikować! :)