[WOW] Rozdział 23 - "Wszystko od nowa"

Dedykacje:

Dla Panny Aleksnadry z okazji urodzin! :) Sto Latek Kochana!
oraz dla Kingi M. - Spokojnie! - To będzie wspaniały dzień! :)
A na koniec dla Nicolett - Ciesze się, że wciąż tu zaglądasz - Dzięki za każdy komentarz! :)


◈◈◈

Czuła delikatne pieczenie skóry, w miejscu, w którym przed chwilą ją ugryzł, ale mało ją to obchodziło. Zrobiła to. Naprawdę. Dała się zaliczyć największemu Casanovie w szkole. Nagle zachciało jej się śmiać. Tak dokładniej, to pozwoliła się przelecieć swojemu największemu wrogowi. Co więcej, to właśnie on na zawsze zapisze się w jej pamięci, jako pierwszy mężczyzna, który doprowadził ją do orgazmu. Teraz już dokładnie wiedziała, o co tyle zamieszania z tym seksem i Merlin jej świadkiem, w pełni to rozumiała. To co przeżyła przed chwilą, to była czysta magia. Najwspanialsza, jakiej w życiu doświadczyła.
Wciąż obejmowała mocno jego szyję, próbując znaleźć gdzieś swój zgubiony rozsądek. Jej nos był zatopiony w jego włosach, a na swoim uchu czuła, jego oddech, który też powoli się stabilizował.
Draco wciąż trzymał ją w mocnych objęciach, ale wiedziała, że to nie potrwa długo. Dlatego pierwsza go puściła. Malfoy natychmiast odsunął się od niej i pochylił się, by móc wciągnąć swoje spodnie. Hermiona nawet nie była świadoma, że wcale nie zdjął ich do końca. To naprawdę wyglądało na dziki seks bez zobowiązań, a nie na romantyczne zbliżenie. Dobrze. Tak było lepiej.
Zeskoczyła z katedry i podniosła swoje majtki, szybko idąc w stronę porzuconej różdżki i sukni. Malfoy w tym samym czasie zabrał z ziemi swoją wymiętą koszulę.
Hermiona już miała zapytać, co do jasnej cholery zrobił z jej kolejnym stanikiem, ale powstrzymała się od tego. Naprawdę nie chciała odzywać się jako pierwsza. Bo cóż mu miała powiedzieć? Że było świetnie? Przecież sam wiedział, że było. A może, że chciałaby to kiedyś jeszcze powtórzyć? Nie. Wcześniej połknie swój język, niż mu się do tego przyzna!
Założyła na siebie sukienkę i zapięła ją za pomocą różdżki. Dopiero teraz przypomniała sobie, że zostawiła w Komnacie Tajemnic swoją torebkę. Miała nadzieję, że ktoś z jej znajomych ją dla niej zabierze. Nie była w stanie tam wrócić…
Za pomocą zaklęcia, otworzyła zamek w drzwiach i złapała za klamkę chcąc już wyjść…
- Granger – powiedział to cicho, ale Hermiona i tak się zatrzymała i spojrzała w jego stronę.
Właśnie zakładał na siebie górną część szaty i tylko jego rozmierzwione włosy pozostawały dowodem na to, co tu przed chwilą zaszło
- Tak? – zapytała, pewna, że wie co on zaraz znów jej powie.
- Masz odpowiedni eliksir? – zapytał.
Hermiona w pierwszej chwili nie zrozumiała, ale zraz potem zaśmiała się cicho.
- Ja nie jestem idiotką, Malfoy – przypomniała mu ironicznie.
- W takim razie, śpij dobrze… – on również się uśmiechnął i związał swoje włosy za pomocą zaklęcia.
- Wzajemnie! – odpowiedziała, otwierając drzwi i wychodząc z klasy.
Nie powiedział jej, że to się nie wydarzyło… Czyli, że jednak się stało?
Uśmiechnęła się lekko pod nosem i przyśpieszyła kroku. Jej umysł i ciało wciąż były naładowane endorfinami, ale wiedziała, że to nie potrwa wiecznie. Zderzenie z rzeczywistością, mogło okazać się naprawdę bolesne.

◈◈◈

Stał po prysznicem, pozwalając, by woda przyjemnie parzyła jego skórę. Z pomiędzy palców lewej dłoni, zaciśniętej w pięść, powoli spływała krew. To dlatego, że uderzył nią kilka razy w zielone kafelki. Tak bardzo chciał się tego pozbyć. Zniszczyć to uczucie. Przekonać się, że wcale go nie ma…
Jak jednak mógł tak sądzić, skoro wypełniało go całego? Miał ochotę wyśmiać samego siebie, za to, że kiedyś sądził, iż seks z nią pozwoli mu pozbyć się tej chorej fascynacji. Rzeczywistość była jednak o wiele, wiele gorsza. Wraz ze spełnieniem fantazji, nadeszła świadomość. Już wiedział, że to nie minie. Wiedział, że mu nie przejdzie ot tak. To było coś więcej, coś niesamowitego i naprawdę bał się nadać temu nazwę. Niechciał, by to się stało, ale teraz było już za późno.
Jednego był jednak pewien. Musiał mieć ją znowu. Nie mógł się oszukiwać. Jeśli tylko kiedyś da mu znak, on będzie gotowy. Pogodzi się z rolą dostarczyciela jej rozrywki, tak długo, jak długo mu na to pozwoli… Nie mógł liczyć na więcej. Będzie musiał wziąć chociaż ten ochłap jej zainteresowania, jeśli jeszcze kiedyś zechce mu go rzucić…

◈◈◈

To było okropne uczucie. Jednocześnie chciało jej się niesamowicie śmiać, a zaraz potem rozpłakać się gorzko. Był tym tak rozdarta, że nie robiła ani jednego, ani drugiego. Od godziny siedziała pod ścianą prysznica, oparta o bordowe kafelki, pozwalając, by gorąca woda spływała po jej ciele. Gdzie ona właściwie była? Nie. Nie chodziło o to, że pod prysznicem we własnej łazience, bo to przecież wiedziała. Chciała tylko zrozumieć, w którym miejscu swojego życia obecnie się znajdowała i co czekało na nią dalej. Przecież ona zawsze była tą ostrożną, wyważoną, rozsądną… Co ją pchnęło, by dać się tak podejść temu przeklętemu Malfoyowi?
To było brudne. Było złe! A ona mimo to, nie potrafiła się tego wstydzić. Powinna właśnie umierać z zażenowania. Powinna chcieć spakować się i jak najszybciej stąd uciec, tak, by nigdy więcej go już nie spotkać. Jednak nie chciała. Jeśli miałaby być zupełnie szczera z samą sobą, to najchętniej by… Nie mogła tego przyznać. Nie powinna. Ale wiedziała.

W końcu emocje zwyciężyły i roześmiała się. Tak. Ten śmiech był gorzki, ale jednocześnie mocno oczyszczający. Nie miała wątpliwości, że wojna jednak jakoś naruszyła jej psychikę, a wszystko co stało się od jej zakończenia tylko potęgowało ten stan splątania i nutkę szaleństwa. Jednak nie była wariatką. Była młodą kobietą, którą uwiódł młody, niesamowicie przystojny i świetny w tych sprawach mężczyzna. A w zasadzie… Przecież niczego od niej nie żądał. Ostrzegał ją, że powinna wyjść. Mogła łatwo przerwać to, co się między nimi zaczynało dziać w dowolnym momencie. Wiedziała, że pozwoliłby jej na to bez cienia protestu... Niczego od niej nie oczekiwał, ani do niczego jej nie zmusił.
Uratował jej życie, zapłacił fortunę za jej leczenie i nie prosił o nic w zamian. Zachował się w porządku.
Prawda była brutalna, ale oczywista. To ona tego chciała. To ona poszła za nim. To ona wyszeptała zaklęcie zamykające drzwi. To ona poniekąd uwiodła jego… Sama to wszystko sprowokowała!
Gdy to sobie uświadomiła, zaśmiała się jeszcze głośniej. Nie miała pojęcia, co on sobie myślał, gdy to robili, ale ona poza ogromnym chaosem w głowie, czuła że to było naprawdę doskonałe. I właśnie zaczynała powoli godzić się z tym, że chętnie zrobi to ponownie, jeśli tylko nadarzy jej się taka okazja.

◈◈◈

Niedzielę  w większości spędziła w salonie razem z pozostałymi Gryfonami. Nie wiedziała czy to zwyczajny przypadek, czy też Malfoy specjalnie jej unikał, ale nie spotkała go na żadnym z trzech posiłków tego dnia. Nie przejęła się tym jednak. Uznała, że jeśli Draco, swoim zwyczajem znów przestanie z nią rozmawiać, to oznacza, że jednak żałuje tego spontanicznego sam-na-sam, jakie im się przydarzyło. Trudno. Nie mogła mu przecież tego zabronić. Ona nie miała zamiaru go ignorować. Nie tym razem.

◈◈◈

Po poniedziałkowych zajęciach właśnie zmierzała w stronę Wielkiej Sali, chcąc zjeść obiad. Dziś na kolejnym spotkaniu grupy resocjalizacyjnej miał wystąpić były pracownik Departamentu Tajemnicy. Skazańców zapewne znów czekały trzy godziny nudy. Powoli zaczynała ich już nawet trochę żałować.
Właśnie miała zamiar wejść do jadalni, gdy poczuła, że ktoś nagle znalazł się zaraz za nią.
Odwróciła się na pięcie i na chwilę wstrzymała oddech.

Dziś wyglądał tak samo świetnie, jak zwykle. Miał na sobie szarą koszulę i ciemnozielone spodnie, a włosy swobodnie opadały mu na ramiona.  Gdyby jeszcze tylko dodał ten swój cyniczny uśmieszek, to śmiało mógł by od razu startować w wyborach MisterMagic.
Jednak tym razem Draco się nie uśmiechał. Przeciwnie, wyglądał na bardzo poważnego.

- Czemu mnie straszysz?! – wytknęła mu, chcąc jakoś ukryć to, że ją zaskoczył.
- Możemy porozmawiać? Mam do ciebie sprawę – przyznał cicho.
Hermiona, przytaknęła lekko zdziwiona jego bezpośredniością.
Przeszli razem kilka metrów dalej i skręcili w jeden z mało uczęszczanych korytarzy, by nikt nie widział, że ze sobą gadają.
- No to zamieniam się w słuch! – Założyła ręce na piersi i popatrzyła na niego uważnie.
- Chcę żebyś mnie zwolniła z dzisiejszych zajęć…
- Nie ma takiej opcji! – stwierdziła krótko, wymijając go i chcąc odejść.
Jeśli on sobie pomyślał, że po tym co zrobili w sobotę, nagle spadną na niego jakieś przywilej, to naprawdę grubo się pomylił!
- Granger… - wymówił jej nazwisko tak delikatnie, że aż ją to zatrzymało w miejscu. Odwróciła się powoli w jego stronę.
- A niby dlaczego miałabym to zrobić? – zapytała, jednocześnie zastanawiając się jakiej wymówki użyje i czy nawiąże do tego ich zbliżenia.
- Bo cię o to proszę… - wyszeptał.
Roześmiała się lekko.
- Pewnie powinnam teraz paść z wrażenia, że zdobyłeś się na to, by mnie o coś poprosić?
Draco zamknął oczy i westchnął ciężko, jakby szukając cierpliwości.
- To naprawdę ważna sprawa…
- Te zajęcia, to też ważna sprawa. Nie sądzę, by mogło być coś ważniejszego…
- Przed chwilą dostałem sowę!  – przerwał jej dość szorstko.
- No i? – zdziwiła się takim obrotem sprawy.
- Chodzi tylko o dzisiejsze zajęcia… – widać było, że naprawdę bardzo mu na tym zależało.
- Posłuchaj! Jeśli nie chcesz powiedzieć o co chodzi, to niestety ci nie pomogę!
- Przysłali ją z świętego Munga. Goyle jest w agonii… - Wymówił to ledwo słyszalnie.

Hermiona przytknęła sobie dłoń do ust. Musiała przyznać, że tego się nie spodziewała. Jak mogła pomyśleć, że właśnie próbuje wykorzystać, to co miedzy nimi zaszło? Kiedy stała się taką cyniczną jędzą?

- On nie ma nikogo…- Widać było, że mówienie jej o tym, jest dla niego trudne.
- Och! Naprawdę? To straszne! Nie powinien być sam!
- Mam nadzieję, że McGonagall mi pozwoli… - Draco znów westchnął, wyraźnie rozdrażniony.
- Chciałbyś do niego pojechać?
W odpowiedzi tylko krótko skinął głową.
- Poczekaj chwilę! Powiem Nevillowi, żeby przejął dowodzenie na dzisiejszym zebraniu i zaraz to jakoś zorganizuję – Hermiona odruchowo położyła dłoń na jego ramieniu, chcąc okazać mu wsparcie.
Draco wzdrygnął się lekko, ale tym razem jej nie odtrącił.
- Dzięki… - burknął pod nosem.
- Za chwilę spotkamy się pod gabinetem pani dyrektor! – obiecała i  odeszła szybko,  ledwo dusząc w sobie chęć na to by wrócić i mocno go przytulić.

◈◈◈

Pierwszy raz widziała Malfoya w takim wydaniu. Smutnego, nieco zagubionego i najwyraźniej pełnego złych przeczuć. Wiedziała, że musi mu pomóc. Nie powinna stawać się miękka ani uległa, ale to była naprawdę ważna sprawa. Poniekąd go rozumiała. Gdyby to Harry albo Ron, mieli umierać gdzieś daleko, zupełnie samotni, to ona również poprosiłaby o pomoc nawet największego wroga, by móc być wtedy przy nich.

◈◈◈

- To nie jest dobry pomysł! – stwierdziła surowo McGonagall, łypiąc z niechęcią na Malfoya.
- Ależ Minerwo! To przecież tylko kilka godzin! Draco wróci do szkoły, jak najszybciej się da! – zapewniał ją Horacy.
- Nie sądzę, by ministerstwo to pochwaliło! – narzekała pani profesor.
- Jestem pewna, że nie będzie z tym żadnych problemów! – wtrąciła natychmiast Hermiona.

Draco stał tuż obok niej i nie odzywał się ani słowem, ale Hermiona wiedziała, że każda minuta straconego czasu jest dla niego coraz większym powodem do niepokoju.
- Jest pani przekonana, panno Granger, że chce mu pani na to pozwolić? – Minerwa znów zmierzyła podejrzliwie Malfoya.
- Mogę mu osobiście towarzyszyć, jeśli panią dyrektor to uspokoi… - zaproponowała.
Draco rzucił jej krótkie spojrzenie, ale ponownie nic nie powiedział.
- To wykluczone! – wykrzyknęła McGonagall, jakby wizja tego, że jej ulubiona uczennica miałaby znaleźć się sam na sam z Malfoyem, byłam czymś naprawdę strasznym.

Hermiona zdusiła w sobie chęć uśmiechu. Gdyby pani profesor wiedziała, co wyprawiała z tym oto Draconem Malfoyem, ledwo przedwczoraj w starej klasie, to zapewne natychmiast zeszłaby na zawał.
- Draco może pojechać tam Błędnym Rycerzem. Uwinie się w oka mgnieniu! – przekonywał Slughorne.
- Wciąż nie jestem pewna… – Była opiekunka Gryffindoru, nerwowo krążyła po swoim gabinecie.

Hermiona wyczuła, że Draco jest coraz bardziej spięty i jeśli za chwilę czegoś nie zrobi, to chłopak wybuchnie i wtedy już na pewno pogrzebie swoje szansę na ten wyjazd.
- Ręczę za niego, pani profesor! Jestem przekonana, że nic złego się nie stanie! - Hermiona popatrzyła McGonagall prosto w oczy, chcąc jej pokazać, że jest pewna tego co mówi.
Czuła, że Draco znów się spiął, gdy to powiedziała. Najpewniej zdziwiło go to, że okazała mu aż tak duże zaufanie.
- No dobrze! Na waszą odpowiedzialność! – Minerwa wskazała całą trójkę palcem.
- Dziękuję, pani dyrektor… – Malfoy odezwał się po raz pierwszy.
McGonagall znów łypnęła na niego złowrogo, ale w końcu na jej usta wypłynął drobny uśmieszek. Sprawa była załatwiona.

◈◈◈

- Uważaj na siebie, mój drogi i pozdrów ode mnie pana Goyla! – poprosił Slughorne płaczliwym tonem.
- Dziękuję. – Jego podziękowania o dziwo zabrzmiały szczerze, choć Hermiona podejrzewała, że Draco wciąż nie przepadał za nowym opiekunem swojego domu.
- Daj mi znać, jak już wrócisz. Dobrze? – poprosił Horacy.
- Oczywiście.
- W takim radzie powodzenia – Slugorne, ostatni raz zmierzył Draco i Hermionę wzrokiem i odszedł, najpewniej nieco zdziwiony, że ona wciąż stała u boku ślizgona, a jeszcze wcześniej tym, że sama za niego tak ochoczo ręczyła przed dyrektorką.

◈◈◈


- Wiesz, jak wezwać Błędnego Rycerza? – zapytała, chcąc jakoś przerwać ciszę.
Draco uśmiechnął się lekko pod nosem.
- Jakbyś zapomniała, to ja też jestem czarodziejem.
Hermiona również się uśmiechnęła.
- Mam nadzieję, że Gregowi się poprawi...
- Ja też. – Przyznał z napięciem w głosie.
- Musisz wyjść za szkolną bramę, bo na teren szkoły autobus nie może wjechać. I powinieneś pójść po płaszcz, bo na zewnątrz jest zi… - Chciała mu tyle wyjaśnić, ale nie pozwolił jej na to.

Przyciągnął ją do siebie i zamknął jej usta namiętnym pocałunkiem. Była tym tak zdziwiona, że przez chwilę bała się, że nogi odmówią jej posłuszeństwa. On naprawdę wspaniale całował!
Nagle oderwał się od niej i zrobił krok w tył, rozglądając się po korytarzu. Całowanie się w takim miejscu nie było specjalnie rozsądne, bo był to jeden z najczęściej uczęszczanych korytarzy w szkole. Na szczęście chyba nikt ich nie widział.

- Dziękuję, Granger. Jestem teraz twoim dłużnikiem –  przyznał to, o dziwo zupełnie naturalnie.
Hermiona uśmiechnęła się do niego, wciąż lekko rozdygotana po namiętnym pocałunku.
- Możesz odliczyć część tego długu od dziesięciu tysięcy galeonów…
Patrzyła mu prosto w oczy, ciekawa czy zaprzeczy. Draco jednak tylko uśmiechnął się nieco cierpko.
- Możesz być spokojna. Na pewno wrócę.
- Wiem o tym. I nie licz na to, że ominą cię zajęcia w środę. Będziemy omawiać wasze prace o zwierzętach. I serio? Tresowane Nundu? Tylko ty mogłeś wymyślić coś podobnego!
- Nie mów, że to cię zdziwiło?
- Ani trochę!
Draco znów się uśmiechnął, po czym odwrócił się z zamiarem odejścia,
- Malfoy?
Zatrzymał się i spojrzał na nią przez ramię.
- Tak?
- Chyba masz coś mojego. Chciałabym to odzyskać… - Uśmiechnęła się nieco prowokująco, a on natychmiast odpowiedział podobnym uśmiechem.
- Jasne. Przyniosę to w środę i oddam ci przy całej grupie! – Widać było, że się z nią drażni.
Hermiona jednak nie pozwoliła mu wygrać tej potyczki.
- Nie ma problemu. Niech wszyscy się dowiedzą, że jesteś złodziejem! – zaszydziła.
Draco zaśmiał się pod nosem.
- Do zobaczenia, Granger.
- Nie narób sobie kłopotów, Malfoy!
Draco skinął jej na pożegnanie, po czym odszedł szybkim krokiem. Widać było, że naprawdę mu się śpieszyło.

Hermiona uśmiechnęła się sama do siebie. Cieszyła się, że była w stanie mu pomóc. I cieszyła się, że ze sobą rozmawiali. I choć wcale nie chciała tego czuć, to naprawdę cieszyła się, że on znów pokazał jej swoje inne oblicze. Draco Malfoy, oddany przyjaciel. To było poniekąd budujące…

◈◈◈

Wróciła do swoich komnat, ciesząc się, że nie musi dziś iść na zajęcia grupy resocjalizacji. Uznała, że poświęci swój wolny czas na dokładną analizę.
Zrzuciła swoje buty i wierzchnią szatę, wyczarowała sobie szklankę wody i przeszła do swojego niewielkiego gabinetu. Szmaragdowa spinka do mankietu leżała na samym środku biurka.
Za pomocą zaklęć, Hermiona przywołała wszystkie pergaminy, ze wszystkich ankiety i testów, jakie na zajęciach grupy wypełnił Theodore Nott.
Wciąż nie potrafiła w to uwierzyć. Theo i Ginny… Jak do tego doszło? I dlaczego on zachowuje się tak zupełnie normalnie, jakby nic takiego nie wydarzyło się w jego życiu?! Co za skończony drań!
Powstrzymała ochotę przed pójściem do Slytherinu, zmuszeniem go do przyjścia do jej komnat i napojeniem go veritaserum. Wiedziała jednak, że to ostateczność. Nie mogła go przestraszyć. Jeszcze nie teraz…
Sięgnęła po pierwszy pergamin. 

                Nott lubił whisky Ogdena. – Pansy jej o tym wspomniała, a poza tym sam to napisał w ankiecie. Dalej, jego ulubioną biżuterią była… platyna, ale między złotem, a srebrem, wolał jednak złoto. Spinka, którą miała, była wykańczana złotem. Tak samo, jak te, które miał na sobie na balu…
Zachodziło tylko jedno pytanie.  Skoro jedną z nich miała ona, to Nott albo musiał zamówić nowy komplet, albo dokupić tylko jedną do tej, która mu została. Intrygujące. Sprawdziła jeszcze w ankiecie jedną informację. Okazało się, że ulubionym  klejnotem Notta były brylanty. No cóż… któż ich nie lubił?

Inne ankiety nie dostarczyły jej żadnych ciekawych informacji, ale niezrażona, przeglądała każdy jeden fragment. Wreszcie sięgnęła po ostatni pergamin – zadanie o wybranym zwierzątku. Zaczęła czytać, a z każdą chwilą jej szczęka opadała coraz niżej. W co ten ślizgoński gad, zamierzał z nią pogrywać? Serio, był aż tak pewien siebie, że chciał ją w ten sposób sprowokować? Już ona mu pokaże! Oj, właśnie się doigrałeś Theodorze Nottcie!


◈◈◈
Cześć Kochani! :)

Ostrzegałam, że na kilka rozdziałów wejdziemy w fazę romansowo-słodką :) Oczywiście to jeszcze nie wszystko. Mam zamiar zrobić jeszcze kilka zawirowań, tak żebyście mi nie umarli tłumnie na cukrzyce :)

Rozdziały nadal piszą się dość dobrze :) Mam tyle pomysłów, że zaczynam się obawiać, czy zmieszczę się w tych zaplanowanych 40 rozdziałach :D 

Dziękuję za Wasze komentarze i kolejne rekordy odwiedzin - To dla mnie sama radość :)

Pod poprzednim rozdziałem, niechciałam się za bardzo nad tym rozpisywać, ale dziś oficjalnie ogłaszam! WYGRAŁ EPILOG W WERSJI HAPPY END :)

Zapewniam jednak, że wersja SAD również powstanie :) Będzie nieco krótsza, ale myślę, że też ciekawa :)

Przepraszam wszystkie osoby, którym nie odpisałam na maila. Miałam ostatnio problemy z zalogowaniem się na pocztę. Tym razem serio obiecuję Wszystkim odpisać :)

venetiia.noks@gmail.com

Pozdrawiam Was jak zawsze!

V.