[WOW] Rozdział 21 - "Niech żyje bal"

Dedykacja: Dla genezis i Lili - dziewczyny byłyście bezbłędne! :) 
oraz dla dziewczyn z fb - super się gadało :)

◈◈◈

Rozdział znów monotematyczny, ale tak go skonstruowałam, że jest najdłuższym ze wszystkich :)

◈◈◈

Suknia była czarna, dlatego, że lubiła ten kolor. Długa do kostek, z lekko poszerzanym dołem i rozcięciem do połowy lewego uda, przepięknie się układała. Cieniutkie ramiączka były ozdobione małymi kryształkami, podobnie jak brzeg wcale nie małego dekoltu. Dobrała do tego długie, gustowne kolczyki z cyrkoniami i srebrną, niewielką torebkę w kształcie serca. Czuła się w tej kreacji bardzo kobieco i dorośle. Początkowo chciała wyprostować włosy i zostawić je rozpuszczone, ale przyglądając się swojej szyi, uznała, że lepiej postawić na wytworny kok. Dopiero wczoraj wieczorem wyszła ze skrzydła szpitalnego i dziś, stojąc przed lustrem doszła do wniosku, że maść świetlista to prawdziwie cudowny lek. Na jej skórze nie pozostał nawet ślad po tym koszmarnym eliksirze, który ktoś wlał do flakonu jej ulubionych perfum. Sprytny plan… zapewne ślizgoński. To dlatego postanowiła upiąć włosy. Na dowód tego, że nic jej się nie stało, a jej skóra po kuracji tym remedium wyglądała jeszcze lepiej niż przed zamachem. Ktokolwiek jej to zrobił, widząc ją dziś w takim wydaniu zapewne się rozczaruje. Mała prowokacja – zupełnie w jej nowym stylu.
A poza tym, niech Malfoy zobaczy na co wydał tyle forsy. Nie miała żadnych wątpliwości, że to on, choć nie widzieli się od jego wizyty w Skrzydle Szpitalnym.
Chociaż… Ktoś przysłał jej anonimowy liścik, radząc w nim, by rzuciła na swoje kwatery dodatkowe zaklęcia i umożliwiła wstęp do nich tylko jednemu skrzatowi, najlepiej takiemu, któremu w pełni ufała.
Nie wiedziała dlaczego, ale posłuchała. Choć nie chciała wierzyć, że jakikolwiek skrzat domowy mógłby maczać palce w próbie zrobienia jej niewyobrażalnej krzywdy, to i tak poprosiła Mrużkę, by ona jedyna zajmowała się jej dormitorium. Skrzatka aż pękała z dumny, słysząc jej prośbę.

                Uśmiechnęła się do swojego odbicia w lustrze. Tydzień bez lekcji zaowocował tym, że miała naprawdę dużo czasu na różne przemyślenia. Wciąż jednak nie miała pewności co do jego intencji. Czego on od niej chciał? Czy naprawdę chodziło tu tylko o zwykłe pokazanie jej, że może ją zdobyć, jeśli tylko zechce?  Nie… Wyraźnie czuła, że za tym może kryć się coś więcej. I miała zamiar się tego dowiedzieć. Jeszcze dziś.

◈◈◈

Na korytarzu prowadzącego do salonu Gryfonów było gwarno i tłoczno. Kilku uczniów z innych domów, czekało tu na swoich partnerów, których zaprosili na bal. Wszyscy zbierali się w małych grupach, by móc wspólnie przejść do Komnaty Tajemnic. Dla większości już samo to, było niezwykle ekscytującym przeżyciem, jako, że nigdy wcześniej tam nie byli.
Hermiona zaraz po wyjściu ze swojego dormitorium, dojrzała swoich kolegów. Parvati i Luna były wystrojone w śliczne sukienki, a Neville, Dean i Seamus mieli na sobie eleganckie, czarne szaty wyjściowe. Wyglądali naprawdę świetnie. Hermiona uśmiechnęła się i podeszła do nich.
- Wyglądasz wspaniale! – zawołała Parvati, podchodząc i przytulając ją na powitanie.
- Dziękuję, ty też wyglądasz cudownie! Świetna sukienka! – pochwaliła Hermiona, przyglądając się bordowej kreacji koleżanki, która idealnie współgrała z jej śniadą karnacją.
- No proszę panowie! Wszyscy będą nam dziś zazdrościć! – zaśmiał się Seamus, ofiarując swoje ramię Parvati.
- Zapewne tak będzie! – Neville, uśmiechnął się do Luny, która miała na sobie prostą, zieloną sukienkę z satyny. Wyglądała naprawdę ładnie i naturalnie.
- Nie mogło być inaczej, prawda? – Dean podszedł do Hermiony i szarmancko ujął jej dłoń, by móc ją ucałować.
Hermiona zaśmiała się lekko, po czym ujęła go pod ramię. Cieszyła się, że chłopcy zachowali się, jak dżentelmeni i zaprosili je oficjalne na odbywający się bal. Była wdzięczna zwłaszcza Nevillowi. On zaprosił ją jako pierwszy, ale Dean słabo znał Lunę, więc wspólnie ustalili, że ona pójdzie z Thomasem, a Longbottom zaprosi tę słodką, zakręconą Krukonkę. Wszyscy mieli naprawdę dobre humory, więc była szansa na wspaniałą zabawę.
- Umówiliście się z Susan? – Hermiona zagadnęła Parvati, gdy szli  razem w stronę korytarza prowadzący do łazienki, w której znajdowało się zejście do komnaty.
Neville i reszta grupy resocjalizacji, stworzyli w  kamiennych tunelach schody, tak by uczestnicy balu nie zniszczyli swoich pięknych strojów.
- Powiedziała, że znajdzie nas na miejscu – wyjaśniła Patil, uśmiechając się do znajomych z innych domów.
- Jak się czujesz, Hermiono? – zapytał Dean, najwidoczniej chcąc się spełnić w roli dobrego partnera.
- Świetnie! Dziękuję, że pytasz – odpowiedziała z uśmiechem.
W oddali przy wejściu do łazienki,  przez chwilę mignęła jej twarz Zabiniego. Wiedziała, że patrzył w jej kierunku. Niestety nie zauważyła jego towarzyszki.
Wdziała natomiast, że tuż za nim szedł David Ress z Tracey Davis, ubraną w wyjątkowo krótką i krzykliwą kieckę, oraz Theo Nott, któremu towarzyszyła Pansy Parkinson w gustownej granatowej sukni.
Hermiona trochę się dziwiła, że nie było z nimi Malfoya, a już zwłaszcza, że to nie on szedł na bal z Davis. Czyżby jednak pogodził się z Astorią?

◈◈◈

Gdy weszli do Komnaty Tajemnic, Hermionie na chwilę zaparło oddech. Dekoracje były naprawdę fantastyczne. Żywe nietoperze, gęste pajęczyny, wspaniałe lodowe rzeźby zombie…
Na umiejscowionej na szczycie pomnika Slytherina scenie, Fatalne Jędze, właśnie stroiły swoje instrumenty. Zapowiadało się na Noc Duchów, którą Hogwart miał zapamiętać na wiele lat...
- Parvi! Wszystko wygląda cudownie! – zwróciła się do koleżanki.
- Naprawdę ci się podoba? Bardzo się bałam, że bez ciebie nie zrobimy tego tak, jak trzeba! – Patil była szczerze podekscytowana.
- Nie wyobrażam sobie, żebym mogła zrobić to lepiej! – zapewniła ją Hermiona z ciepłym uśmiechem.
- Który stolik jest nasz? – zapytał Seamus.
- Wybrałyśmy ten na uboczu. Tam będzie najciszej słychać muzykę i będziemy mogli swobodnie rozmawiać – wyjaśniła Parvati.
Hermiona jeszcze raz rozejrzała się dookoła. Wszędzie panowała naprawdę fantastyczna atmosfera. Cieszyła się, że pomysł z balem wypalił.  I cieszyła się, że po ostatnich wydarzeniach, jej również udało się tam dotrzeć w jednym kawałku.

◈◈◈

Usiadła na krześle, które uprzejmie wysunął dla niej Dean. Chłopcy byli dziś naprawdę wyjątkowo szarmanccy. Odruchowo spojrzała w górę na scenę. Z tego miejsca ta wysokość była zatrważające. Jak dobrze, że Malfoy ją złapał… Uratował ją dwa razy… Ona naprawdę musiała się dowiedzieć, o co mu chodziło!
- Ktoś jeszcze z nami siedzi? – zagadnął Seamus, wskazując na dwa puste krzesła.
- Susan i jej partner – poinformowała ich wesoło Luna.
- A z kim ona przyjdzie? – zapytał Neville.
- Nie wiem, nie mówiła…- odpowiedziała Parvati.
- No nie! To chyba jakiś żart… - jęknął Dean.
Hermiona powiodła wzrokiem za spojrzeniem Thomasa i sama ledwo powstrzymała opadnięcie własnej szczęki. Rozpromieniona Susan, szła właśnie w ich stronę. A trzymała pod rękę nie kogo innego, tylko samego Draco Malfoya.

◈◈◈

Kątem oka spojrzała na puste krzesło obok niej. Siedzieli na przemian. Dziewczyna, chłopak… Skoro na sam jego widok, zrobił jej się gorąco, to mogło się okazać, że ten wieczór, będzie prawdziwą torturą.
Zmusiła  się jednak, by uśmiechnąć się do zbliżającej się do nich pary. Puchonka wyglądała naprawdę ładnie w łososiowej, zwiewnej sukience. Wyglądu Malfoya w szacie wyjściowej i czarnym, błyszczącym krawacie, Hermiona nie chciała nawet rejestrować. Powinni go zamknąć w Azkabanie, już za sam wygląd. Mógł stanowić za duże niebezpieczeństwo, dla młodych, niedoświadczonych czarownic. I te jego cholerne włosy… i ten cholerny czarny rzemyk, jakim znów były związane… Odruchowo  sięgnęła po szklankę i napiła się wody. To gorąco było doprawdy nieznośne.
Wiele osób zgromadzonych w sali, odwracało głowy za tą dość osobliwą parą. Hermiona mogła się założyć, że wiele dziewczyny właśnie bardzo mocno znienawidziło Susan Bones, za to, że to właśnie ona przyszła z nim na bal!

- Cześć! Fajnie, że już jesteście! – przywitała się Susan, niezrażona ich zaskoczonymi minami.
- Cześć… - pierwszy oprzytomniał Neville.
Hermiona uniosła głowę i spojrzała na Malfoya, jednak on nie patrzył na nią, zajęty pomaganiem swojej partnerce w zajęciu miejsca.
- Zapowiada się świetne przyjęcie! – Bones nie zwracała uwagi na to, że jej koledzy najwyraźniej nie byli zachwyceni towarzystwem, jakie im zafundowała.
Draco zajął swoje miejsce, a Hermiona niemal automatycznie odwróciła głowę w drugą stronę. Jego zapach i bliskość uderzyły w nią z taką siłą, że sama się tego nie spodziewała. Miała tylko nadzieję, że zaraz się nie zaczerwieni.
- Dobry wieczór wszystkim… - przywitał się Malfoy, uśmiechając się nieco cynicznie pod nosem.
- Cześć Draco! – Lovegood uśmiechnęła się do niego pogodnie.
Luna zawsze była taka szczera i niewinna w każdej relacji. Hermiona poniekąd jej tego zazdrościła. Ona nie potrafiłaby być taka bezkrytyczna wobec każdego.
- Witaj Granger, ładne perfumy… – Blondyn zwrócił się do nije, wciąż uśmiechając się w ten sam sposób.
Wiedziała, że to przytyk do sytuacji, która ją spotkała, ale nie pozwoliła się sprowokować.
Odwróciła głowę i spojrzała mu prosto w oczy.
- To nie perfumy tylko maść. Prawda, że fantastyczny zapach? Kosztował tylko trochę ponad dziesięć tysięcy galeonów… - delikatnym gestem przejechała palcami po swojej szyi, wciąż nie odrywając od niego wzroku. Miała nadzieję, że zrozumiał jej sugestię.
Już otwierał usta, by coś jej odpowiedzieć, ale właśnie w tym momencie, profesor McGonagall wyszła na scenę, by przywitać wszystkich i oficjalnie rozpocząć bal.

Hermiona starała się go ignorować i jeść tak, by przypadkiem nie szturchnąć go łokciem albo nie zetknąć się pod stołem swoim kolanem z jego. I bez tego wciąż było jej okropnie ciepło. Susan i Malfoy wesoło gawędzili o zbliżającym się sezonie rozgrywek Qudditcha, a ona z lekkim zdziwieniem zauważyła, że cała reszta grupy też poniekąd zaakceptowała go przy ich stole i nikomu już tam nie przeszkadzał.  Nikomu, poza nią.



◈◈◈

- Wspaniała uczta! – zachwalał Dean.
Hermiona postanowiła włączyć się jakoś w rozmowę i przestać ciągle myśleć o siedzącym obok niej blondynie.
- Wszystko jest naprawdę niesamowite! Odwaliliście kawał dobrej roboty! – uśmiechnęła się z wdzięcznością do Parvati.
- Chcieliśmy żebyś była z nas dumna! – Patil uśmiechnęła się szeroko.
- Bardzo wam dziękuję!  Żeby okazać wam moją wdzięczność, udało mi się wynegocjować małą niespodziankę… – Hermiona wskazała im gestem jedną ze ścian, pod którą właśnie pojawiła się fontanna wina.
- Chyba żartujesz?! – Seamus, aż klasną w dłonie.
- Profesor McGonagall się zgodziła. Jest tak zaczarowana, że tylko pełnoletni uczniowie i grono pedagogiczne mogą z niej skorzystać – wyjaśniła pokrótce.
- Jesteś fantastyczna, Hermiono! – zawołali chórem, a zaraz potem Neville, Dean i Seamus zerwali się ze swoich miejsc i śmiejąc się, ruszyli w stronę fontanny.
Nim Hermiona zdążyła z powrotem usiąść prosto, poczuła delikatny dotyk chłodnych palców na swojej łopatce.
Jej ciało przeszył nagły dreszcz. Co to miało być?
- Ramiączko ci się przekrzywiło – wyjaśnił Malfoy, gdy się do niego odwróciła z zamiarem zapytania, co on do cholery jasnej wyprawia?
- Dzięki, nie trzeba było! – warknęła, kątem oka patrząc na swoje koleżanki. Na szczęście Susan, była kompletnie pochłonięta zmiataniem deseru z talerza, a Luna i Parvati, akurat głośno dyskutowały o dekoracjach z pajęczyn.
- Jesteś pewna, że to dobry pomysł? – zapytał, wskazując w stronę kolejki po wino.
Hermiona spojrzała mu w oczy i nonszalancko wzruszyła ramionami.
- A niby dlaczego nie? Jesteśmy dorośli.
- I bez alkoholu wciąż zdarzają ci się jakieś dziwne wypadki – uśmiechnął się lekko i położy swoje ramie na oparciu jej krzesła.
- Gdybyś się nie uparł, żeby mnie zabić, to nic by się nie stało! – zarzuciła mu z goryczą.
Ku jej zaskoczeniu, Draco pochylił się nieco, zbliżając się do niej.
- Gdybym się nie uparł, żeby cię ratować, to już byś nie żyła…
- Więc przestań! Nikt cię o nic nie prosił! – wytknęła mu, gwałtownie wstając ze swojego miejsca. Naprawdę nie chciała zaczerwienić się tuż przy nim. Naprawdę potrzebowała chwili oddechu, dlatego odeszła, nie oglądając się za siebie.

◈◈◈

Przeszła przez salę, raz po raz witając się ze znajomymi. Słyszała, że zespół już powoli szykował się do zagrania pierwszej piosenki, dlatego postanowiła szybko załatwić jeszcze jedną sprawę dzisiejszego wieczoru. Niczym niezrażona podeszła do stołu siódmego roku Slytherinu. Dopiero teraz zauważyła, że dziewczyną towarzyszącą Blaisowi, była właśnie Astoria Greengrass. Niezłe połączenie!
- Dobry wieczór! – przywitała się z sardonicznym uśmieszkiem.
Oczywiście nikt jej nie odpowiedział.
- Dobrze, że już zjadłam, bo jak nic straciłabym apetyt – ironizowała Tracey.
- Może by ci nie zaszkodziło? I tak ledwie mieścisz się w tę sukienkę… - Hermiona uśmiechnęła się do niej wrednie, gestem wskazując na mocno wyeksponowany biust ślizgonki, który prawie wylewał się z dekoltu sukni.
- Możemy wiedzieć, czego od nas chcesz? – zapytał Nott.
- Od was niczego. To do ciebie tu przyszłam, słonko ty moje… Stęskniłam się! – Hermiona poklepała Zabiniego po plecach, niczym dobrego kumpla.
- Czego? – burknął, wyraźnie zniechęcony.
- Zapraszam. Musimy zamienić słówko – oznajmiła, nieznoszącym sprzeciwu tonem.
Zabini prychnął zdegustowany pod nosem, ale posłusznie podniósł się ze swojego miejsca.
Hermiona odwróciła się i odeszła w stronę boku posągu Salazara, w pobliże schodów, które prowadziły na szczyt.
- O czym chcesz gadać? – burknął Blaise, zakładając ręce na piersi i patrząc na nią z wrogością.
Hermiona znów się uśmiechnęła i sięgnęła do swojej torebki.
- O tym…
Wyjęła z niej jego srebrną piersiówkę, tę samą, którą skonfiskowała mu w pierwszym tygodniu szkoły. Blaise na jej widok wyraźnie się spiął.
- To moja stara piersiówka. Co w związku z tym? – sarknął.
- Oddaje ci ją! Proszę bardzo!
Trzymała piersiówkę w ręce, czekając aż Zabini po nią sięgnie. Ślizgon jednak wyraźnie się zawahał.
- Po co mi pusta piersiówka? – zapytał.
- Nie jest pusta – Hermiona potrząsnęła nią, tak by usłyszał chlupot alkoholu.
- W co ty pogrywasz, Granger? – zdenerwował się, robiąc krok w jej stronę.
- W nic. Dziś jest bal. Wszystkim pełnoletnim uczniom, pozwolono pić alkohol, nie chcę byś był z tego wyłączony – wyjaśniła, wciąż się uśmiechając.
- Przecież wiesz, że nie mogę! – Zabini krzywił się, coraz bardziej wściekły.
- Ależ możesz. Spróbuj! – zachęciła, wpychając mu wreszcie piersiówkę do ręki.
Blaise spojrzał na nią kompletnie zdezorientowany, ale po krótkiej chwili odkorkował metalową butelkę i zbliżył do swojego nosa.
- To rum…- stwierdził krótko.
- Podobno twój ulubiony – Hermiona założyła ręce na piersi i przyjrzała mu się z zainteresowaniem.
Zabini walczył jeszcze chwilę sam ze sobą, ale wreszcie pociągnął porządny łyk.
Wyraz prawdziwej przyjemności rozlał się po jego twarzy. Hermiona wiedziała, że nic w życiu nie smakowało mu tak, jak to.
- Czy tam była trucizna? – zapytał, nagle odzyskując świadomość i najwyraźniej wpadając w małą panikę.
Roześmiała się cicho.
- Nie. To tylko rum.
- Zdjęłaś ze mnie zaklęcie? – niedowierzał.
- Nie. Tylko je udoskonaliłam – wyjaśniła.
- Ale jak?
- Zwyczajnie. Możesz pić alkohol, ale tylko taki, który ja dla ciebie zaczaruję…
- Ty… ale… - Zabini, otworzył szeroko oczy ze zdziwienia.
- Potraktuj to jako mały prezent, od twojej opiekunki – zaśmiała się, planując odejść.
- Zaczekaj! Dlaczego to zrobiłaś?
- Bo wolałabym, żebyś skończył z tym świństwem, które teraz bierzesz, żeby jakoś przetrwać bez procentów – przyznała, mimo wszystko, nie ukrywając swej pogardy.
Zabini zacisnął zęby, jednocześnie zły i zaskoczony.
- A co będzie, jak alkohol mi się skończy? – zapytał.
- Zawsze możesz poprosić mnie o następną porcję… - Hermiona z wrednym uśmieszkiem poklepała go po ramieniu.
Od razu zrozumiał aluzję.
- Czego chcesz w zamian? – wyszeptał.
- Dowiesz się tego, jeśli kiedyś zdecydujesz się do mnie przyjść.
Nie pozwoliła mu odpowiedzieć nic więcej, tylko odwróciła się i odeszła. 

◈◈◈

Zespół rozpoczął swój koncert i wszyscy tłumnie wylegli na parkiet. Hermiona z niedowierzaniem patrzyła na to, jak Susan zaśmiewa się w czasie tańca z Malfoyem. Mogła się spodziewać, że nawet ona podda się jego urokowi. Szczerze mówiąc, nigdy nie przypuszczała, że Draco może się posunąć do próby uwiedzenia Bones. Susan nie należała przecież do specjalnie popularnych dziewczyn… Bała się, że on znów coś kombinował i miała cichą nadzieję, że uda jej się jakoś przekonać koleżankę, by na niego uważała.
Zatańczyła dla zasady z Deanem i Nevillem, pilnując, by nie wracać do stolika kiedy siedział tam Malfoy. Obserwowała go jednak na tyle uważnie, by zauważyć, że bez specjalnych ograniczeń popijał wino. Dobrze. Pogada z nim, jak trochę się wstawi…
Sama również postanowiła skorzystać z dobrodziejstwa winnej fontanny, stwierdzając, że akurat przez krótką chwilę, nikt się do niej nie dobijał.

Właśnie napełniała swój kieliszek, gdy poczuła, że ktoś stanął tuż za nią. Odwróciła się i na chwilę straciła oddech, widząc ten szereg szeroko wyszczerzonych, śnieżnobiałych zębów.
- Dobry wieczór, panno Granger – przywitał się Terence Higgs.
Hermiona uśmiechnęła się uprzejmie.
- Dobry wieczór, panie profesorze.
- Jak się pani czuje? Ten wypadek był naprawdę wstrząsający dla całej szkoły…
- Dziękuję, bardzo dobrze – odpowiedział szybko, nie chcąc wdawać się z nim w zbędne dyskusje.
- Proszę mi pozwolić zauważyć, że jest pani dziś najśliczniejszą dziewczyną na całej sali! – Higgs, pochylił się lekko nad nią i posłał jej naprawdę dwuznaczny uśmieszek.
- To bardzo miłe, dziękuję – skłamała, dzielnie patrząc mu w oczy. Czuła, że ma on jakiś cel w takim jej komplementowaniu.
- Szkoda, że kiepsko tańczę, bo chętnie poprosiłbym panią na parkiet! – brnął dalej.
- Nie szkodzi. Niespecjalnie lubię tańczyć… – odpowiedziała, popijając łyk wina ze swojego kieliszka.
- A jest coś, co pani bardzo lubi? Może transumtacja? Moglibyśmy czasem o tym podyskutować, tak prywatnie… Uważam, że ma pani talent do tej dziedziny! – Terence, najwidoczniej nie chciał odpuścić.
- Szczerze mówiąc, kompletnie nie mam na to czasu, ale dziękuję bardzo za propozycję – zdobyła się na niewielki uśmiech.
- Wielka szkoda…
- Też tak sądzę, ale teraz  proszę mi wybaczyć, ale zdaje się, że mój partner mnie szuka. – Wyminęła go szybko i odeszła.
Nie miała pojęcia co za cel miał Higgs, ale po tej rozmowie zrozumiała jedno. To on był wtedy w lochach, knując z Zabinim. Lista jej podejrzanych o skrzywdzenie Ginny, właśnie wydłużyła się o jedną osobę…


◈◈◈

Była już blisko swojego stolika, gdy tuż przed nią stanęła Pansy.
- Coś się stało? – zapytała ją zdziwiona.
- Zwróć uwagę na nadgarstki Notta – szepnęła ślizgonka, po czym natychmiast miała zamiar odejść.
- Poczekaj! – Hermiona złapała ją za łokieć.
Pansy spojrzała na nią zaskoczona.
- Nie uważacie, że Malfoy was zdradził, siadając dziś przy naszym stoliku? – zapytała.
- A wy nie boicie się, że usiadł z wami, tylko po to żeby móc was szpiegować? – zripostowała.
- Myślisz, że to prawda? – Hermiona nieco się zdziwiła.
- U nas wszyscy są o tym przekonani. Wszyscy poza mną – wyjawiła Pansy ze smutnym uśmiechem, po czym odwróciła się na pięcie i odeszła.
Hermiona trochę żałowała, że ślizgonka nie wyjawiła jej jaką ona miała na to teorię…

◈◈◈

Rozejrzała się po sali w poszukiwaniu Notta. Zauważyła, że właśnie tańczył z Astorią Greengrass. Miała szczęście, bo obok niej właśnie pojawił się Seamus.
- Wszędzie cię szukam, Hermiono! Zatańczysz ze mną? – zapytał, a było wyraźnie widać, że wino dodało mu nieco odwagi.
- Z przyjemnością! – zapewniła go, szybko za pomocą zaklęcia, odsyłając swoją torebkę i wino do stolika.
Sama pociągnęła Finnigana na parkiet, specjalnie ustawiając się blisko Theo i Greengrass.

◈◈◈


                Musiała naprawdę wytężać wzrok, bo w całej sali panował przyjemny półmrok, ale przy którymś obrocie wyraźnie to zobaczyła. Nott miał złote spinki do mankietów, wykańczane okazałymi szmaragdami. Z tej odległości nie mogła mieć pewności, ale na pierwszy rzut oka, wyglądały one identyczne, jak ta, którą znaleziono pod łóżkiem Ginny…
Hermiona aż zachłysnęła się ze zdziwienia. Nott? Naprawdę? Nie mogło wprost uwierzyć! Czy to mógł być on? Chyba tak! Wiedziała, że musi koniecznie pójść dalej tym tropem...!
Wróciła do stolika, lekko oszołomiona tym co odkryła. Dopiero zajmując swoje miejsce, spostrzegła, że Malfoy akurat nie tańczył, tylko siedział i zamyślony wpatrywał się w swój kieliszek wina.
Nie miała ochoty na kolejną kłótnię. W jej głowie aż roiło się teraz od myśli i pytań. Jakim cudem, mógł to być Theodore? Czy Ginny naprawdę mogłaby zwrócić na niego uwagę? Jak? Kiedy?

- Czego chciał od ciebie Higgs? – zapytał Draco, choć sprawiał wrażenie jakby wcale nie mówił do niej.
- Powiedzieć mi, że kiepsko tańczy – odpowiedział krótko i od niechcenia.
- Radzę ci…
- Wiec się zamknij i nic mi nie radź! – ucięła stanowczo.
- Granger… -  Powoli odwrócił się w jej stronę i znów popatrzył jej w oczy.
- Ciekawa jestem, od kiedy wiesz, że to on knuje z Zabinim, co?! – zaatakowała, nie kryjąc złości.
Malfoy skrzywił się pod nosem, po czym jednym łykiem dopił wino i natychmiast wstał, znów kierując się  w stronę fontanny.
Nie wiedziała czemu nie odpowiedział, ale była pewna, że miała rację. On wiedział. Być może od samego początku…

◈◈◈

- Cześć Herm… - Susan, cała zaczerwieniona po jakimś bardzo szybkim tańcu z Nevillem, z głośnych westchnięciem opadła na krzesło, wcześniej zajmowane przez Malfoya.
- Dobrze się bawisz? – zagaiła, by jakoś podtrzymać rozmowę.
- Fantastycznie! To najlepsza impreza na jakiej byłam! – roześmiała się Bones.
- Naprawdę jest wspaniale.
- Słuchaj, nie masz nic przeciwko temu, że przyszłam tu z Draconem? – zapytała, nagle poważniejąc.
- Czemu miałabym mieć? Jesteście dorośli… Póki to nie wpływa na twoją opiekę nad nim… -
Hermiona sama nie wiedziała, co jeszcze miałaby powiedzieć.
Tak naprawdę wcale nie była zadowolona z tego, że Susan tu z nim przyszła. Po prostu jej to nie pasowało i już.
- Nie musisz się martwić! Nie łączy nas nic, poza zwykłym koleżeństwem! – zapewniła ją gorąco puchonka.
Hermiona zaśmiała się cicho.
- To naprawdę nie moja sprawa Su…
- Wiesz czemu Draco poprosił o mnie, jako swoją opiekunkę? – zapytała cicho, sięgając po swój kieliszek z winem.
Hermiona trochę się zdziwiła, że ona o tym wiedziała. Czyżby Malfoy sam jej wyznał, że to właśnie o nią poprosił?
- Bo wlepiasz najmniej szlabanów…
Bones wybuchła szczerym śmiechem.
- Wcale nie dlatego!
- Nie? – zdziwiła się Hermiona.
- Wybrał mnie, bo jestem chyba jedyną dziewczyną w tej szkole, która na niego nie leci. I on o tym wie…
Hermiona przewróciła oczami.
- Na pewno nie jedyną! – sarknęła.
Susan znów się roześmiała i napiła swojego wina.
- Nie zaprzeczysz chyba, że jest wręcz nieprzyzwoicie przystojny? Wprost uwielbiam na niego patrzeć! Ma takie idealne i symetryczne rysy!
-  Skoro sama przyznajesz, że takie z niego bóstwo, to dlaczego…
Niespodziewanie puchonka pochyliła się w stronę Hermiony, jakby chcąc jej szepnąć coś do ucha.
Hermiona nieco się zdziwiła, ale również się do niej zbliżyła.
- Zapewne byłby moim numerem jeden, gdyby w ogóle podobali mi się mężczyźni… - wyznała.
Hermiona zamrugała zdzwiona. Naprawdę? To był mały szok!
- Och Susan! – Granger objęła ją i szczerze uściskała.
- Nikt o tym nie wie… Teraz tylko ty i Draco. Uznałam, że muszę ci to powiedzieć, żebyś nie nabrała niepotrzebnych podejrzeń wobec naszej relacji…– Susan uśmiechnęła się przez łzy i odsunęła od Hermiony.
- Z całego serca, życzę ci powodzenia! – Granger, uścisnęła jej dłoń i uśmiechnęła się do niej pokrzepiająco.
- Dzięki. I pamiętaj, że nie musisz się o nic martwić. Dobrze się z nim dogaduje. Draco, to tak naprawdę fajny facet…
Hermiona prychnęła z pogardą.
- Może gdyby był martwy!
Susan parsknęła krótkim śmiechem.
- Nie miał w życiu łatwo. Zresztą nie ma o czym gadać. Po prostu wiedz, że wszystko jest dobrze...
- Cieszę się.
- Hermiono! Zdecydowanie za mało ze mną tańczysz! – poskarżył się Dean, podchodząc do stolika i wyciągając do niej dłoń w geście oczekiwania.
Uśmiechnęła się lekko i postanowiła mu nie odmawiać. Impreza rozkręciła się w najlepsze.


◈◈◈

Przetańczyli trzy szybkie piosenki i Hermiona uznała, że musi na chwilę usiąść i się napić, bo zaraz padnie ze zmęczenia. Akurat gdy podchodziła do stolika, Malfoy odwracał się by od niego odejść. O mały włos na siebie nie wpadli. Przez chwilę znów popatrzyli sobie w oczy, a Hermiona ponownie poczuła to dziwne gorąco w całym ciele. Draco odwrócił się i odszedł.
Wróciła na swoje miejsce i niezbyt elegancko wypiła prawie pół kieliszka wina naraz, by ugasić pragnienie.
- Draco już wychodzi. Niestety rozbolała go głowa… - Susan wyglądała na lekko zmartwioną.
- Jak to wychodzi? Gdzie? – zapytał zaskoczona Hermiona.
- No wraca już do siebie – Susan ze smutkiem popatrzyła za przepychając się do wyjścia ślizgonem.
Hermiona poczuła narastającą złość. O nie! Nie tak szybko! Miała jeszcze kilka pytań, do szanowanego pana hojnego darczyńcy!
- Przepraszam cię na chwilę, muszę skorzystać z toalety – skłamała, wstając.



◈◈◈

Wbiegła po schodach, pewna, że go dogoni pomimo wysokich szpilek. Niestety, po wyjściu z łazienki Jęczącej Marty, nie zauważyła go nigdzie na korytarzu. Zdenerwowała się trochę, ale uznała, że to nic. Przecież mogła pójść za nim, nawet do jego dormitorium. Nikt jej nie mógł tego zabronić!
Szła szybko, głośno postukując swoimi obcasami, a gdzieś pod nią głośno dudniła muzyka. Może dlatego nie usłyszała, że drzwi jednej ze starych klas, otworzyły się. Nim zdążyła jakkolwiek zareagować, została obcesowo wciągnięta do środka, a drzwi zatrzasnęły się za nią z głośnym hukiem.



◈◈◈


111:13 Happy:Sad - tak wyglądają obecnie wyniki :)

Raczej nie pozostawiacie mi zbyt dużego wyboru, ale żeby nie być gołosłowną - kto jeszcze NIE ZAGŁOSOWAŁ pod poprzednim rozdziałem - bardzo proszę, żeby jeszcze to zrobił - jeśli ma ochotę na udział w zabawie :)

Przypominam niezmiennie - venetiia.noks@gmail.com - zawsze chętnie odpowiem na wszelkie wasze pytania i wątpliwości (czasem maile trafiają do spamu, ale sprawdzam i tam :))

Dlaczego rozdział już dziś? Bo jutro święto i mnie nie ma, a w piątek mam wooooolne i mnie nie ma :D
Właśnie dlatego :* 

Chyba każdy wie, co będzie dalej? :D

Buziaki!

V.