[WOW] Rozdział 20 - "Hojny darczyńca"

Dedykacja: Dla _Cathleen_ - dziękuję za każdy komentarz! :)
oraz dla Vanilli Grey - dziękuję za każdą wiadomość! :)


◈◈◈

Rozdział znów trochę monotematyczny, ale mam nadzieję, że mimo wszystko ciekawy :)

◈◈◈

Siedzieli w ławkach, wciąż czekając na Granger i Longbottoma.
Z opiekunów w auli były tylko Bones i Lovegood, ale nikt z Gryffindoru jeszcze się nie pojawił. To było trochę dziwne... 

- To już prawie piętnaście minut! Nam wlepiłaby za to szlaban! – narzekał Ress.
- Nie przestrzega własnych zasad! – dodał cierpko Blaise.
- Może powinnyśmy pójść, to sprawdzić? – zapytała szeptem Susan.
Luna jednak nie zdążyła nic jej odpowiedzieć, bo do auli właśnie wpadł niczym torpeda, wyraźnie wściekły i czerwony na twarzy Neville
- Świnie! Które z was to zrobiło?! – wydarł się, aż plując.

W auli zapanowała ciężka cisza. Wszyscy patrzyli na gryfona w niemym szoku.
Neville wyjął swoją różdżkę i pogroził ją nim.
- Jak się dowiem, kto z was skrzywdził Hermionę, to przysięgam, że osobiście tego kogoś odeskortuję do Azkabanu! – krzyczał.

Draco cieszył się, że nie założył dziś żadnego swetra, tylko zwykłą, czarną koszule. Nagle zrobiło mu się tak nienaturalnie gorąco, że to było aż bolesne.
Co on powiedział? Coś nie tak z Granger?

- Ale co się stało? – odważyła się zapytać Pansy.
- Już wy dobrze wiecie co, wstrętni dewianci! – Neville wyglądał na bliskiego obłędu.
- Nic jej nie zrobiliśmy! Wszyscy siedzimy tu od prawie dwudziestu minut! – zdenerwował się Nott.
- Zamknij się! Przysięgam wam, że się dowiem, kto to zrobił! I ta osoba gorzko pożałuje! – Longbottom mówiąc te słowa, patrzył prosto na niego.

Draco starał się wytrzymać jego spojrzenie, ze wszystkich sił szukając resztek swojego opanowania. To naprawdę nie było proste i czuł, że jeszcze chwila, a być może wybuchnie. Musiał natychmiast wiedzieć co się z nią stało! Strach i niepewność buzowały w każdej, jednej komórce jego ciała i wiedział, że zbyt długo już nie wytrzyma, jeśli Longbottom szybko go stąd nie wypuści. Na szczęście Neville ryknął:

- Wynoście się! Wszyscy! I pamiętajcie, że ja na pewno szybko odkryję prawdę! 

Draco podniósł się z miejsca i nim reszta, zdążyła nawet o tym pomyśleć, on już był za drzwiami.


◈◈◈

Dopiero w połowie drogi do Skrzydła Szpitalnego, uświadomił sobie, że nie może ot tak tam wpaść i oznajmić pielęgniarce, że chce wiedzieć co z Granger. Od razu wywołałoby tym niemałą aferę. Postanowił, że musi szybko coś wymyślić, by mieć uzasadniony powód do wizyty w tym miejscu. Szczęście się do niego uśmiechnęło, gdyż właśnie za rogu wyszło kilkoro ślizgonów z piątego roku, a wśród nich Myron Flint, młodszy brat Marcusa Flinta. Myron od tego sezonu był pałkarzem w ich domowej drużynie Qudditcha. Draco szybko wyminął całą grupę i zbiegł po schodach na niższe piętro. Stanął za rogiem i cierpliwie czekał.
Niczego nieświadomy Myron, zajęty wesołą pogawędką ze swoimi kolegami, zupełnie nie spodziewał się tego, co go za chwilę miało spotkać. Gdy był w połowie schodów, nieznana siła, nagle podcięła mu nogi i sprawiła, że z całym impetem poleciał do przodu. Z głośnym jękiem upadł na półpiętro, a trzask łamanej kości rozniósł się echem po szkolnym korytarzu.
Draco natychmiast wyszedł za ściany i szybkim korkiem podszedł do poszkodowanego.

- Co się stało Flint? – zapytał, usiłując wykazać się choć odrobiną cierpliwości. Każda utracona sekunda, wzbudzała w nim coraz większą irytację.
- Ja nie wiem, to się stało tak nagle… Moja ręka… - W oczach chłopaka błysnęły łzy.
- Musisz to natychmiast pokazać szkolnej pielęgniarce! Chodź, odprowadzę cię do niej – Draco uśmiechnął się pocieszająco do młodszego kolegi i pomógł mu wstać.
- A co my mamy robić? – zapytali koledzy Flinta, wyraźnie przestraszeni.
- Weźcie jego torbę i książki i odnieście je do dormitorium! – nakazał, a reszta posłuchała go bez cienia protestu.
- Boli… - Blady chłopak mocno trzymał się za nadgarstek, który już powoli zaczynał puchnąć.
- No to musimy się pośpieszyć Flint, ty niezdaro! Pani Pomfrey, zaraz cię naprawi – Draco przyjaźnie poklepał Myrona po plecach, starając się ukryć swój uśmiech satysfakcji. Jego plan na szczęście się powiódł.

◈◈◈

Przed skrzydłem szpitalnym stała cała grupa. Longbottom, Patil, Thomas, Finnigan, Bones i Lovegood. Wszyscy oni wyglądali na naprawdę przejętych. Draco uśmiechnął się kpiąco na ich widok, choć jego wnętrzności dosłownie skręcały się ze strachu. Ich obecność tutaj, zapewne oznaczała, że sytuacja była poważna…

- Czego tu, Malfoy?! – sarknął na jego widok Neville.
- Mój pałkarz chyba złamał rękę, idziemy do pielęgniarki – Draco ledwo zdobył się na kpiący uśmieszek.
- Na pewno przyszedłeś tu węszyć! – zarzucił mu Seamus.
- Serio myślisz, że obchodzi mnie co dolega Granger? Nie kpij, Finnigan!  – Miał nadzieję, że jego ton brzmiał tak pogardliwie, jak zawsze.
- Idź, Draco. Nie ma potrzeby wdawać się w niepotrzebne sprzeczki – Susan uśmiechnęła się do niego słabo.
Wiedział, że ona od razu uwierzyła, że nie przyszedł tu w złym celu. Była bardzo dobrą i ufną osobą. Od początku dobrze się z nią dogadywał.
- Dzięki, Bones. Nie chcę, żeby Flint musiał dłużej cierpieć – Draco położył rękę na ramieniu wyraźnie krzywiącego się z bólu kolegi, po czym popychając go lekko przed sobą, by móc wreszcie wejść do sali.

◈◈◈

Dookoła jej łóżka był zaciągnięty parawan. To trochę utrudniało jego sytuację, ale wiedział, że i tak, nie wyjdzie stamtąd, dopóki nie dowie się, co dokładnie jej się stało.
Szkolna pielęgniarka wyszła zza parawanu z wyraźnie zatroskaną miną. Draco spiął się nieco, ale zmusił się do uprzejmego uśmiechu.

- Dzień dobry pani Pomfrey! – przywitał się.
Poppy chyba dopiero teraz uświadomiła sobie, że ktoś jeszcze jest w sali.
- Coś się stało, panie Malfoy? – zapytała lekko zdezorientowana.
- Mój pałkarz chyba złamał rękę, a za dwa tygodnie mamy mecz… - wyjaśnił oględnie, wskazując na Flinta.
- Och! Tak, oczywiście. Zaraz się tym zajmę. Chodź Myron, to potrwa tylko chwilę… – przywołała go do siebie gestem i poprowadziła w stronę swojego gabinetu.

Draco wiedział, że to jego jedyna szansa. Powoli, tak, by nie narobić hałasu podszedł do parawanu i rozsunął go ostrożnie. To co zobaczył na chwilę odebrało mu oddech. Nim zdążył go odzyskać, jej czekoladowe, pełne bólu oczy zwróciły się w jego stronę. Granger nie spała.


◈◈◈

Cała jej szyja, podbródek i dolna część twarzy były okryte białą gazą, a wokół łóżka unosił się mocny zapach jakiejś ziołowej mieszanki. Widać było, że mimo tego, że zapewne podano jej jakieś środki przeciwbólowe, Hermiona nadal cierpiała. Łzy szkliły się w jej oczach, była blada, a jej usta były sine. Wyglądała naprawdę źle.
- Gratuluję, Malfoy. To ci się naprawdę udało… - wychrypiała, ledwo słyszalnie.
- Co… - chciała zapytać, ale był w takim szoku, że nie potrafił sformułować tego pytania.
- Zaklaskałabym z uznaniem, ale jak sam widzisz, to niemożliwe – uniosła dłoń, która była  obandażowana, aż do przedramienia. Odruchowo spojrzał na drugą, która wyglądała dokładnie tak samo.
- To nie ja… - powiedział, nim zdążył to przemyśleć.
Hermiona uśmiechnęła się lekko, ale zaraz potem skrzywiła, jakby ten uśmiech sprawił jej ból.
- Muszę przyznać, że jestem pełna podziwu. To było genialne… - zakaszlała cicho, jeszcze mocniej się krzywiąc.
- Gdybym to był ja, to już byś nie żyła... – powiedział, doskonale wiedząc, że i tak jej nie przekona. Naprawdę wierzyła, że byłby zdolny do wyrządzenia jej takiej krzywdy. A on nie powinien przecież zaprzeczać.
- W takim razie, pozostaje mi żałować, że mnie jednak nie zabiłeś – Hermiona odwróciła głowę i zamknęła oczy.
Draco wiedział, że nie usłyszy już od niej ani słowa więcej.

◈◈◈

Wyszedł starając się jakoś poskładać myśli, ale w jego głowie panował teraz prawdziwy chaos. Kto odważył się jej zrobić coś takiego? Przecież ślizgoni konsultowali z nim wszelkie pomysły na zemstę na Granger… Chciał natychmiast zabić, zniszczyć, zmiażdżyć i zakopać głęboko tę kreaturę, która się tego dopuściła.

- Panie Malfoy, proszę tu podejść – głos pielęgniarki, wybił go z zamyślenia
Myron siedział na jednym z łóżek, z wyraźną ulgą na twarzy.
- Wszystko w porządku? – zapytał, choć tak naprawdę wcale go to nie obchodziło.
- Tak, pana kolega musi tylko wypić eliksir wiggenowy i za jakieś dziesięć minut, może go pan zabrać – Pomfrey, wręczyła Flintowi fiolkę z żółtym eliksirem.

                W tym momencie do skrzydła szpitalnego wpadła wyraźnie zdenerwowana McGonagall. Przeszła obok, rzucając mu ostre spojrzenie i Draco już wiedział, że ona też uważała, że to jego sprawka. Nawet nie zareagowała na powitanie Flitna, tylko od razu odciągnęła panią Pomfrey nieco dalej.

- Jak sytuacja? – zapytała cicho, zupełnie nieświadoma tego, że jedną z cech rodu Malfoyów, był naprawdę świetny słuch.
- Źle. Rany są naprawę paskudne. Nie będzie żadnej możliwości, by w przyszłości móc usunąć te blizny, albo chociaż zamaskować je za pomocą zaklęć… - szeptała Poppy, wyraźnie przejęta.
- Naprawdę nic nie można zrobić? – dopytywała Minerwa.

 Draco stał bokiem do pani dyrektor, ale był prawie pewien, że w jej oczach błyszczały łzy.
 - Już ci to mówiłam. Jedynie maść produkowana przez LaboxWizzard Inc. mogłaby tutaj pomóc. Niestety, nie jest dostępny w Wielkie Brytanii…
- I nie można jej nigdzie dostać taniej? - McGonagall z niedowierzaniem pokręciła głową.
- Z tego co wiem, to nie. Może jednak jej rodzice mogliby sobie na to pozwolić? Wiem, że panna Granger, zabroniła ich informować, ale może…
- Muszę uszanować jej decyzję, Poppy – Pani dyrektor wykrzywiła usta w grymasie niezadowolenia.
- Udało ci się skontaktować z Kingsleyem? – zapytała pielęgniarka.
- Jeszcze nie. Podobno jest gdzieś za granicą, ale wątpię, by ministerstwo zgodziło się wydać taki majątek na leczenie Hermiony…
- Eliksir Rozpuszczonej Skóry, to jedna z najgorszych substancji na świecie. Naprawdę tylko ktoś wyjątkowo podły mógł jej zrobić coś takiego… – Pomfrey otarła łzę.
- Może spróbuję poprosić radę szkoły… ale naprawdę nie wiem… - Minerwa wyglądała na podłamaną.
- Sadzisz, że byliby skłonni wydać dziesięć tysięcy galeonów na leczenie jakiejś uczennicy? Nie sądzę... A niestety czas nam ucieka. Za kilka dni ta maść nie pomoże tak, jakby mogła pomóc, gdyby dostała ją jutro… - Pomfrey miała równie przygnębioną minę, co była profesor transmutacji.
- Musimy coś zrobić, bo inaczej panna Granger, do końca życia będzie kompletnie zeszpecona i bardzo, bardzo nieszczęśliwa…

◈◈◈

Draco dopiero w tej chwili oprzytomniał. Co on tu w ogóle jeszcze robił?
- Wypiłeś to już?! – warknął na Flinta.
- Tak… - chłopak najwyraźniej przestraszył się jego tonu.
- Świetnie. Idziemy!

Krótko pożegnali pielęgniarkę i dyrektorkę i wyszli ze Skrzydła Szpitalnego. Mayron ledwo za nim nadążał, ale Malfoya to nie obchodziło. W zasadzie, to w tamtej chwili w ogóle zapomniał o tym, że Flint za nim idzie. Nie miał przecież czasu do stracenia. Musiał działać. Natychmiast.

◈◈◈

Po kilku godzinach ból nieco osłabł, co wcale nie oznaczało, że jej nie dokuczał. Zaciskała oczy i starała się nie oddychać za mocno, bo to również wywoływało u niej dyskomfort. Miała nadzieję, że to kiedyś wreszcie minie.
Jaka przyszłość ją czekała po czymś takim?
- Żadna… - Chciałaby rzec, ale nie miała jeszcze na to odwagi.
Jeszcze nie potrafiła się pogodzić z tym, co ją spotkało. Poza bólem i faktem, że najprawdopodobniej wkrótce będzie brzydsza od szyszmory, bardzo bolała ją świadomość, że zawiodła samą siebie. Dała się podejść. Odsłoniła się i pozwoliła się skrzywdzić. Przeliczyła swoje możliwości, przypuszczając, że sama się obroni przed ślizgonami. Okazała się po prostu głupia… To chyba bolało bardziej, niż rany po eliksirze.
Nie chciała płakać, ale łzy same wymykały się spod jej powiek. Nie potrafiła sobie wyobrazić, jak jutro przywita nowy dzień. A co jeśli wbrew jej woli McGonagall, poinformuje Rona i Harry’ego o tym, co jej się stało? Tak bardzo nie chciała słyszeć tych wszystkich słów współczucia i widzieć przelanych nad nią łez. Już wystarczyło, że pielęgniarka, dyrektorka i prawie cały Gryffindor gorzko rozpaczali. Naprawdę wcale tego nie potrzebowała. Jeszcze nie wiedziała co będzie, ale nie potrafiła o tym myśleć. Jeszcze nie.

◈◈◈

Na krótko przed świtem udało jej się na trochę zasnąć. Obudziło ją głośne walenie do drzwi Skrzydła Szpitalnego i nerwowe nawoływanie z komnat pani Pomfrey, że zaraz otworzy.
Uniosła się lekko na łokciach, chcąc sprawdzić która godzina, ale ból od razu się nasilił. Skrzywiła się pod nosem i z powrotem opadła na poduszki. Nienawidziła być taka słaba!

- Kto się tam tak dobija? Przecież jest dopiero po piątej! – gderała pielęgniarka, idą do drzwi i w pośpiechu zawiązując swój szlafrok.
Hermiona przypuszczała, że to któryś z uczniów najprawdopodobniej źle się poczuł, ale o dziwo okazało się, że był to Filch…

- Ten mężczyzna twierdzi, że ma pilną przesyłkę do Skrzydła Szpitalnego i nie wolno kazać mu czekać – powiedział starzec, złowrogim tonem.
Przez nie do końca zasunięty parawan Hermiona widziała jego minę. Filch był jak zwykle zirytowany. Żadna nowość.

- Jaką przesyłka? Ja niczego nie zamawiałam! – zdenerwowała się Poppy.
- Mam przesyłkę z LaboxWizzard Inc., dla pani Hermiony Granger – odezwał się jakiś mężczyzna, mówiący z wyraźnie amerykańskim akcentem.
Hermiona wzięła głębszy oddech i zamknęła oczy. To był tylko sen. To wszystko najpewniej jej się tylko śniło. Zaraz się obudzi.

- Czy to jest…?- wyszeptała, nie kryjąc emocji pani Pomfrey.
- Maść świetlista. Najlepsze i jedyne antidotum na oparzenie eliksirem rozpuszczonej skóry. Proszę pokwitować odbiór.
Po chwili Hermiona usłyszała, odgłos skrobania piórem po pergaminie. To chyba był naprawdę bardzo realny sen.
- Może mi pan powiedzieć, kto to przysłał? – zapytała Poppy.
- To było anonimowe zamówienie, opłacone z góry i z hojnym naddatkiem za ekspresową dostawę, dlatego dotarłem tutaj tak szybko – wyjaśnił Amerykanin.
- Jak cudownie! 

Hermiona wyraźnie usłyszała, że pielęgniarka przełykała łzy.
Na powrót otworzyła oczy i znów odetchnęła głęboko. Czyli to jedna nie sen? Naprawdę pani Pomfrey trzymała w dłoni paczkę z tą niewyobrażalnie drogą maścią, która mogła ją uratować przed trwałym oszpeceniem? To było chyba niemożliwe…

- Proszę zobaczyć, panno Granger! – Pomfrey była szczerze wzruszona.
- Ale jak… - chciała zapytać, zupełnie zdezorientowana. Przecież nie znała nikogo, kto dysponowałby taką fortuną, by móc jej zrobić taki prezent.
- Nie mam pojęcia, ale dostaliśmy to na tyle szybko, że nie powinien zostać żaden ślad! Lecę się przebrać i zaraz naniesiemy ten cudowny specyfik. Zobaczysz, że od razu poczujesz ulgę! A za kilka dni będziesz już zupełnie zdrowa! – zapewniła ją z szerokim uśmiechem.

Hermiona otworzyła usta, ale nie wiedziała co powinna odpowiedzieć. Przecież ani ją, ani nikogo z jej znajomych nie było stać na wydanie takiej góry forsy i to jeszcze z dodatkową opłatą za ekspresową dostawę… Chyba, że…
Uśmiechnęła się lekko pod nosem.

Czyżby zżerały go wyrzuty sumienia, po tym jak ją zobaczył w takim stanie? Nie, to chyba niemożliwe. Nawet jeśli naprawdę sam nie maczał w tym palców, to najpewniej, pierwszy odtańczył taniec radości, widząc jak ją załatwiono. Mimo to… Hermiona naprawdę nie znała żadnego innego człowieka, który byłoby w stanie pozwolić sobie na wydanie lekką ręką takiej fortuny. Nawet inni ślizgoni, choć też bardzo bogaci, nie dysponowali przecież swoimi rodzinnymi skarbcami na własność. Tylko on jeden…
Tylko Draco L. Malfoy, przejął w niepodzielne władanie, cały ogromny majątek swojego ojca, gdy ten trafił do więzienia. Dla niego i jego rodziny, dziesięć tysięcy galeonów nie stanowiło żadnego wydatku. Zachodziło tylko pytanie, dlaczego? Co go popchnęło do okazania jej tak wielkiej łaski i szlachetności? Nie wiedziała tego jeszcze, ale była pewna, że zrobi wszystko, by wkrótce się tego dowiedzieć.

◈◈◈

No hejka!

I znów nie ma dramatycznego zakończenia! Czy ja Was nie rozpieszczam? Ale to tylko dlatego, że ten rozdział jest pocięty z dwóch innych, które wydawały mi się za długie :D

Wiem, że był monotematyczny, ale i tak wydaje mi się, jakiś taki no... słodki i dramatyczny zarazem :) Ciekawa jestem, jak będą wyglądały wasze opinie na ten temat.

W kwestii opinii mam do Was jeszcze jedną, ważną sprawę. Jako, że rozdział 20 wypada idealnie w połowie opowiadania, (a ja z pisaniem jestem już duuuużo dalej), chciałabym poznać wasze zdanie w naprawdę ważnej dla mnie kwestii.

JAKIE ZAKOŃCZENIE WOLELIBYŚCIE ZOBACZYĆ W TYM OPOWIADANIU?

SZCZĘŚLIWE - "HAPPY END".
SMUTNE - "SAD END".

Jak już wspominałam - i tak napiszę jedno i drugie, ale tylko jedno pojawi się na blogu.
Muszę przyznać, że oba moje pomysły bardzo mi się podobają, dlatego postanowiłam w tej sprawie oddać się w wasze ręce! - NIECH ZDECYDUJE WIĘKSZOŚĆ! 
Bardzo proszę żebyście umieszczali swoje opinie w komentarzach pod tym - i może jeszcze pod kolejnym postem. Przy rozdziale 22 podam Wam ostateczne wyniki. 

Kiedyś na blogspocie można było założyć sondę, ale jakoś nie umiem teraz znaleźć tej opcji :)

Może również oddawać głosy poprzez maila: venetiia.noks@gmail.com oraz wattpada :)

Obiecuję, że grupa, której wersja zakończenia nie wygra, bez względu na wszystko może liczyć na koniec na pdf z tym, co woleli by przeczytać - Zapewniam, że nikt nie będzie pokrzywdzony! :)

Z góry dziękuję za Wasze zaangażowanie!

Pozdrawiam Serdecznie!

Venetiia

PS. Jeśli interesuje Was, dlaczego rozdział jest o wiele bardziej "pocięty" niż zwykle, to informuję, że to na prośbę dziewczyn wattpada, bo one lubią komentować po fragmentach :) - a ja zawsze kopiuję go tam bezpośrednio z bloga.