[WOW] Rozdział 19 - "Zmasowany atak"

Dedykacja: Dla Żanci - która tak słodko ucieszyła się, że pierwsza przeczytała poprzedni rozdział 💓
oraz dla Panny Aleksandry - tak na drobne przeprosiny za moje fochy :)


◈◈◈

Na wasze wyraźne życzenie - część rozdziału z innej perspektywy :)

◈◈◈

Zamknęła oczy, gotowa i pogodzona. Ostatnią myślą, jaka się pojawiła, było pytanie, kto to zrobił, kto…
Wiedziała, że to już. Upadnie. Zaboli.
I wtedy to poczuła. To nie był upadek. To było coś zupełnie innego. Mocny uścisk na wysokości jej łopatek i nacisk pod jej kolanami…
Zaparło jej oddech.
Niemal od razu rozpoznała ten zapach. Poczuła na uchu jego przyśpieszony oddech i usłyszała delikatny szept.
- Spokojnie… trzymam cię…
Odruchowo złapała go za szyję, próbując odblokować własne drogi oddechowe, po co dopiero przeżytym szoku.
- O Boże! – jęknęła, zupełnie po mugolsku, starając się trochę opanować i otworzyć oczy. Jakim cudem przeżyła?
- Wszystko ok? – szepnął znowu, a ona w odpowiedzi tylko krótko kiwnęła głową i kładąc drugą dłoń na swojej piersi, jakby chcąc się upewnić, że serce zaraz nie wyskoczy jej z klatki piersiowej.
Gdzieś w oddali usłyszała tupot stóp i wreszcie otworzyła oczy.

Draco wciąż trzymał ją na rękach. Ciężko oddychał i o dziwo był jeszcze bledszy niż zwykle.
- Hermiona! – krzyknął Neville, biegnąc w ich stronę.
Nagle rozległy się brawa. Hermiona odwróciła głowę i zobaczyła Notta, Ressa i Zabiniego, którzy również się do nich zbliżali, o dziwo klaszcząc z szerokimi uśmiechami.
Malfoy wreszcie odstawił ją na ziemię, odsuwając się od niej prawie natychmiast, na odpowiedni dystans.
- Brawo szukający Slytherinu! Znakomity refleks! – zawołał Ress, a Nott zagwizdał niczym oddany kibic na meczu.
Neville i Parvati akurat znaleźli się przy Hermionie, obejmując ją i pytając czy wszystko w porządku. Oboje również byli bladzi i wyraźnie przestraszeni.
- To było straszne! Co się stało? – dopytywała Parvati.
- Weszłam na górę i… - zawahała się, odruchowo patrząc w tamtą stronę. – Poślizgnęłam się i spadłam… - zakończyła trochę kulawo. Wiedziała jednak, że nie powinna im mówić, że to prawdopodobnie był zamach na nią. To nie była odpowiednia pora.
- Jak dobrze, że Malfoy tak szybko biega! – westchnęła Susan, uśmiechając się szeroko do swojego podopiecznego.
- Właśnie. Dziękuję za ratunek… - Hermiona spojrzała na niego, starając się nie okazywać zbędnych emocji, ale najchętniej rzuciłaby się mu teraz w ramiona i bardziej wylewnie podziękowała za to, że uchronił ją od śmierci.
- Nie ma za co, Granger – Draco uśmiechnął się cynicznie pod nosem. – Prawdę mówiąc, gdybym wiedział, że to ty, to bym się nie fatygował. Pomyliłem cię z Tracey, myślałem, że to ona spada.

Hermiona wiedziała, że kłamał. Jedyne co łączyło z wyglądu ją i Tracey, to fakt, że obie miały dziś na sobie czarne spodnie i jasne bluzki.
- Och! Rzuciłeś się, by mnie ratować, Smoku? To takie słodkie!  – Davis wyglądał na w niebo wziętą.
- Ciebie zawsze! – zapewnił ją flirciarskim tonem Draco.
Tracey natychmiast zapłoniła się uroczo i złapała go pod ramię, chichocząc idiotycznie.
- Na dziś kończymy sprzątanie, dziękuję wszystkim – oznajmiła Hermiona, starając się powstrzymać drżenie rąk i nóg. Naprawdę najadła się strachu.
Davis, wciąż pod rękę z Malfoyem, jako pierwsi ruszyli do wyjścia, a Blaise, Ress i Nott, szybko poszli w ich ślady. Reszta podopiecznych i opiekunów również nie ociągała się z powrotem na górę.

- Może powinniśmy, pójść z tobą do skrzydła szpitalnego? – zapytała z troską Parvati.
- Naprawdę nic mi nie jest! – zapewniła ich Hermiona.
- W takim razie, pora wracać  – Neville uprzejmie zaofiarował Hermionie swoje ramię.
- Dziękuję ci bardzo, ale muszę poszukać różdżki. Gdzieś mi wypadła...
- Nie trzeba. Tu jest – Hermiona dopiero teraz zauważyła, że Pansy Parkinson nie wyszła z Komnaty, wraz z innymi ślizgonami.
- Świetnie, dzięki! Idźcie przodem, zaraz was dogonię – poprosiła Nevilla i Parvati, wyraźnie czując, że Pansy chce jej coś jeszcze powiedzieć.
- Dobrze, to do zobaczenia później… - Neville, niepewnie spojrzał na stojącą obok ślizgonkę, ale wreszcie on i Patil, skierowali się do wyjścia.
- Dziękuję ci, że ją znalazłaś – Hermiona znów uśmiechnęła się do Pansy i odebrała od niej różdżkę.
- Nie ma za co. Muszę ci powiedzieć, że to wyglądało groźnie – Parkinson niepewnie spojrzała na posąg.
- Tak, przez chwilę myślałam, że to koniec – przyznała szczerze.
- On wiedział, że to ty… - wtrąciła nagle Parkinson.
Hermiona zaśmiała się cicho.
- Lepiej udawajmy, że nie. Nie ma sensu psuć mu reputacji mojego największego wroga – zażartowała.
Pansy zrobiła krok w jej stronę i uśmiechnęła się nieco cierpko.
- Wiesz, że nie mogę przestać na niego patrzeć? Naprawdę. To już chyba praktycznie jakaś choroba. Gdy znajduje się w pobliżu, to bez przerwy go obserwuję. On zdaje się tego nawet nie zauważać.
- Cóż, to pewnie żadna przyjemność…
- Owszem, bywa to trudne, zwłaszcza w takich momentach, jak ten przed chwilą, gdy ta skretyniała idiotka się do niego śliniła. Słowo daję, Davis jest jeszcze gorsza od Greengrass… – Pansy wyglądała na wysoce zdegustowaną.
- Przynajmniej obie mają podobny poziom intelektu – zachichotała Hermiona, a Parkinson również się uśmiechnęła.
- Dlatego, że tak często na niego patrzę, zauważyłam coś, czego pewnie nawet on nie rejestruje w swojej świadomości… - Pansy spojrzała Hermionie prosto w oczy, a Granger poczuła nagle na plecach nieprzyjemny dreszcz.
- Powiesz mi, co to?
- On cię dotyka. Sam, dobrowolnie i bez żadnego oporu – wyjaśniła.
- Ach to! – Hermiona zaśmiała się nieco nerwowo – Doszłam do wniosku, że robi tak, by mi pokazać swoją wyższość i to, że wcale się mnie nie boi!
- Prawie połamał nogi, gnając jak szalony, by cię ratować… – Pansy zabrzmiała, jakby mówiła sama do siebie.
- Zapewne uznał, że jeśli coś mi się stanie, to będę się potem na was mścić – stwierdziła rezolutnie.
Parkinson zaśmiała się cicho i z niedowierzaniem pokręciła głową.
- Powiedz mi… Nadal go nienawidzisz?
- Prawdziwie i głęboko! – zapewniła ją natychmiast w odpowiedzi.
- To super! Oby tak zostało ci już na zawsze! - Ślizgonka ostatni raz pokręciła głową, uśmiechając się, choć Hermiona miała wrażenie, że w jej oczach na chwilę zabłyszczały łzy.
Nie powiedział już nic więcej, tylko skierowała się do  wyjścia, zostawiając ją samą ze swoimi przemyśleniami.

◈◈◈

Na poniedziałkowe spotkanie grupy resocjalizacyjnej, Hermiona postanowiła nieco zaszaleć. Założyła szarą mini i pudrowo-różową bluzkę z rękawkami z koronki. Włosy upięła luźno na karku, a usta musnęła jasną szminką. Cieszyła się, że profesor McGonagall wyraziła zgodę na organizację balu z okazji Święta Duchów w Komnacie Tajemnic. Od wczorajszego poranka, cała szkoła nie mówiła o niczym innym, tylko o tej imprezie. Hermiona miała nadzieję, że suknia, którą zamówiła w magicznym katalogu, zdąży przyjść do soboty. Poprawiła po raz ostatni wymykający się kosmyk włosów i sięgnęła po swoje ulubione perfumy. Lubiła ich łagodny, kwiatowy zapach. Spryskała nimi obficie szyję i wyszła z łazienki.
Zabrała ze stolika przygotowane materiały, w duchu już się ciesząc. Dziś prelekcje miał wygłosić emerytowany szef Departamentu Przestrzegania Prawa. Koleś słynął z tego, że mówił dużo i bardzo głośno, a do tego pluł się na odległość pięciu metrów. Miała szczerą nadzieję, że Davis lub Greengrass usiądą dziś w pierwszej ławce…
Podrapała się po szyi, czując nieprzyjemne swędzenie. Czyżby to przez nowy balsam do ciała?
Zaswędziało po raz drugi, o wiele mocniej. Hermiona zdziwiła się trochę i skierowała się z powrotem w stronę łazienki.
Nim zdążyła zrobić dwa kroki, zaczęła swędzieć ją cała szyją, a po chwili świąd zmienił się w bolesne pieczenie. Choć wiedziała, że nie powinna, wciąż drapała skórę, dopiero po chwili zauważając, że ma na palcach krew.
Krzyknęła i zamroczona bólem, który narastał z każdą chwilą, ruszyła do wyjścia. Zbiegła po schodach i prawie wypadła przez portret na korytarz przy pokoju wspólny Gryffindoru.
Ból stał się tak ogromny, że oczy zaszły jej mgłą, a na dłoniach czuła już teraz nie tylko krew, ale i skrawki własnej skóry.
Wrzasnęła głośno po raz ostatni i zaraz później straciła przytomność.

◈◈◈

Dziś od rana bolała go głowa. Nie wiedział dlaczego, bo ani ostatnio nie pił zbyt wiele, nie był narażony na jakieś głupie gadanie żadnej nudnej dziewczyny, ani też nie doznał żadnego urazu na ostatnim treningu. Wszystko było tak w porządku, na ile w obecnych czasach i jego położeniu mogło być. Matka była bezpieczna, ojciec już ledwo żył,  rodzinny majątek miał się bardzo dobrze, w przeciwieństwie do majątków innych magicznych rodów, a przeklęta Astoria Greengrass nie była z nim w ciąży. Czego mógł chcieć więcej?
Było takie coś. Wiedział jednak, że ta walka z góry jest skazana na porażkę. Tego nie dało się już zatrzymać. Przeciwnie, to go dosłownie niszczyło i każdego dnia było coraz gorzej.
Przetarł oczy, starając się zachować resztki świadomości i nie zapaść w sen. Za niecałą godzinę, musiał stawić się na kolejny spotkaniu tej całej głupiej grupy resocjalizacyjnej. Nie miał na to nawet najmniejszej ochoty, ale wiedział, że nie ma wyboru. Bardzo starał się dotrzymać swojej części umowy i wypełniać wszystkie polecenia. Nie powinien dać jej okazji, by znów zaczęła z nim rozmawiać... A może jednak?
Jakaś część jego, ciągle tego chciała i podświadomie do tego dążyła. Cholernie mu tego brakowało! Ich sprzeczek, jej odważnych odpowiedzi, zgryźliwości i tej słodko-gorzkiej nuty dominacji… Nigdy nie powiedziałby tego na głos, ale nowa wersja Granger, w pewien sposób mu imponowała. To zapewne przez to, jego fantazje coraz częściej wymykały mu się spod kontroli.
Wszystko stało się jeszcze gorsze, od czasu, gdy miał okazję zrealizować choć część swoich wizji na jawie. Czyż nie przekonał się na własne oczy, że jej piersi są tak idealne, jak sądził? Jej skóra gładsza niż myślał? A usta smakują tak, że żadna iluzja tego nie oddaje?
Był namiętna i piękna, spontaniczna i gorąca. Lepsza, niż ją sobie wyobrażał i fakt, że mógł choć w minimalnym stopniu tego doświadczyć, był jednocześnie wspaniałą nagrodą i jego największym przekleństwem. Nie potrafił, ani na chwilę wyrzucić jej ze swojej głowy. To była obsesja, i to taka, która zaczęła dominować i co gorsza, powoli pokonywać jego głęboką nienawiść do niej.
Chciał się od tego uwolnić. Marzył o tym. Pragnął tego całym sobą. Planował natychmiast wyrzucić ją ze swojej wyobraźni i zapomnieć o tym, że w ogóle istniała. Liczył na to, że pewnego dnia obudzi się i odkryje, że ona zniknęła z jego myśli, z jego życia, z jego świata… Robił co mógł, by jakoś to pokonać, albo chociaż jakoś dalej trwać... Nim do reszty postrada przez nią zmysły.
Każdy dzień zaczynał od  próby jej zohydzenia we własnej wyobraźni. Wciąż próbował nadawać jej wszelkie negatywne cechy, jakich nienawidził u kobiet. Starał się sam sobie, jak najczęściej przypominać, że jest tylko zwykłą szlamą. Tłumaczył sobie, że przecież nie może być wiele warta, skoro została dziewczyną tego pierdolonego zdrajcy krwi. Chciał żeby w jego ocenie znów stała się brudna, pospolita, wulgarna i prostacka, niczym tania dziwka. Jednak to było niemożliwe. Obserwując ją przy każdym ich spotkaniu, coraz rzadziej mógł się tak okłamywać. To uczucie mu nie mijało, a co gorsza, potęgowało się i szybko rosło.

                A wszystko zaczęło się w tamtej jednej chwili. Tego przeklętego dnia. Wtedy, gdy leżała tuż przed nim na dywanie w salonie jego rodzinnego domu. Minęło już tyle czasu, tyle miesięcy… a on nadal wyraźnie pamiętał każdy szczegół tamtego obrazu.
Pobita, ledwo przytomna po torturach, z rozdartą bluzką i krwawiącą dłonią. Jej włosy rozrzucone dookoła głowy, usta rozchylone w delikatnym jęku bólu…
To właśnie wtedy zrozumiał, dlaczego tak mocno ją nienawidzi. Za to, że okazała się jego słabością. Jedyną. Stał tam i patrzył na to, jak opierała się jego ciotce, jak z determinacją próbowała nie zdradzić swoich przyjaciół i ochronić tych, których kochała. Była wtedy taka silna, taka czysta, taka piękna…
Być może, gdyby był bardziej podobny do swojego przeklętego ojca, posiadłby ją bez chwili wahania. Była zupełnie bezbronna, kompletnie zdana na jego łaskę. Jednak doskonale wiedział, że nie tego chciał. Nie dokładnie tego.

                To co wtedy poczuł, było niczym grom z jasnego nieba. Niespodziewane, silne i gorące. Od tamtej pory zapragnął jej, jak niczego innego w swoim życiu. Chciał, by oddawała mu się ze swojej własnej, nieprzymuszonej woli. By patrzyła mu w oczy i szeptała jego imię. Marzył, by stać się częścią jej wyobraźni, częścią niej samej, gdy jest tego świadoma i gdy jest z tego bardziej niż zadowolona…
A on miał stać się jej słabością, obsesją i wszystkim czego będzie w swoim życiu pożądała.
Powinna być jego! Widzieć tylko jego. Myśleć tylko o nim. Być zawsze z nim. Chciał, by zapomniała o Weasleyu, znienawidziła Pottera, by odrzuciła to wszystko dla niego. Pragnął ją zdominować, posiąść i ukarać za to, jak mocno na niego działała. Chciał, by ona zdominowała jego i posiadła go w każdym możliwym aspekcie. Był doskonale świadomy tego, że to było złe, a nawet chore. Obsesja, żądza, pragnienie i tęsknota. Żadne z jego uczuć nie było właściwe, ale powoli nic już nie potrafił na to poradzić.
Cicho łudził się, że jeśli kiedyś będzie mu dane, uprawiać z nią naprawdę seks, to wszystkie te przeklęte myśli i fantazje odejdą, a on odzyska wreszcie upragniony spokój. Teraz już wiedział, że tak się nie stanie. To, jak całowała się z nim w łazience prefektów, tylko wzmogło w nim tę koszmarną tęsknotę. Za czym? Sam do końca nie wiedział, ale jeśli wkrótce tego nie zrozumie, to był prawie pewien, że oszaleje.
Nawet jej niewinny dotyk, budził w nim pożądanie tak wielkie, że bał się, że w końcu przegra z samym sobą i spróbuje wziąć ją siłą, bez względu na konsekwencje.
Od momentu tego, co spotkało go w czasie wojny nie lubił dotyku. Dotyk był zbędny. Dotyk był zły. Dotyk był obrzydliwy. Czasami bywał też bolesny… Nie chciał i nie potrzebował tego. Jednak jej dotyku nie mógł znieść zupełnie z innego powodu. Zawsze, gdy spontanicznie wyciągała do niego dłoń w jakiejś dobrej intencji, bronił się przed tym, niczym przed eliksirem parzącym. To dlatego, że bał się, że wtedy nie wytrzyma i zrobi coś, co już w zupełności ją od niego odstraszy, na zawsze.

                 To co wydarzyło się w starym składziku Severusa, było dla niego prawdziwą torturą. Przez trzy dni od tamtej chwili, robił wszystko niczym przeklęty imperiusem, ledwo rejestrując co się dookoła niego działo, raz po raz poświęcając cały swój czas na rozpamiętywanie każdego szczegółu.
Jej gotowość do zbliżenia, prawie go wtedy zabiła. Wiedział, że tego chciała. Wiedział, że była chętna i ciekawa, ale… To nie było nic poza zwykłą żądzą. Niby dostałby to czego chciał – przecież go pragnęła. Niestety szybko też zrozumiał, że chciała go tylko po to, żeby zaspokoić swoje potrzeby. Nie miało znaczenia, że to on. Była napalona i chciała skorzystać z okazji. On marzył o ich zbliżeniu, żeby móc wreszcie odzyskać zdrowe zmysły. Słaba wymiana, ale i tak, by na to przystał. Umarłby, gdyby musiał jej odmówić…
Kiedyś też wierzył w to, że z jego strony, to tylko czyste pożądanie. W końcu jednak do niego dotarło, że to kompletna bzdura.
To chyba stało się wtedy, w „Trzech miotłach”, gdy pokłócił się z Deanem Thomasem. Sam widok Weasleya, wzbudziły się w nim najgorsze i najpodlejsze, mordercze instynkty. A gdy zobaczył, jak ona kładzie głowę na ramieniu tego durnia, ledwo wtedy opanował chęć posłania w rudzielca avady.

                Gorszą wściekłość poczuł tylko raz… W ubiegłą sobotę, gdy zobaczył, jak ten szmaciarz obejmował ją przed pubem. Prawie zwariował z zazdrości. Ostatkiem sił powstrzymał się przed wyrwaniem jej z ramion tego gnojka i zabiciem go na miejscu i tym razem gołymi rękami.
To nie była zwykła żądza. To było coś o wiele silniejszego i wiedział, że już wkrótce nie będzie w stanie tego kontrolować.
Zresztą nie musiał długo szukać dowodów na to, że jego zaangażowanie wykraczało poza zwykłą chęć jej zaliczenia. Doskonale wiedział, że fatalne samopoczucie w ostatnich dniach, to również efekt niepokoju, a być może nawet strachu. Zabini coś kombinował, a on bał się, że nie przejrzy jego planów na czas. Nie mógł do tego dopuścić!
Szybko nabrał pewności, że Hermiona nie spadła sama z tego posągu. Ktoś tam był i prawdopodobnie ją zepchnął. Nie wiedział kto to zrobił, ale poprzysiągł sobie, że jak tylko się dowie, ten ktoś naprawdę gorzko mu za to zapłaci…

                Westchnął ciężko i wstał z łóżka. Musiał się ubrać. Naprawdę nie chciał znów siedzieć w tej starej auli i przez dwie lub trzy godziny, słuchać monotonnego gadania jakiegoś starego idioty. Niestety, nie miał żadnych szans, żeby się jakoś z tego wykręcić. Postanowił, że poświęci ten czas na układaniu w głowie planu na następny trening jego drużyny oraz prawdopodobnie na fantazję o niej… jak zwykle.

◈◈◈

Właśnie wyjmował swoje rzeczy z szafy, gdy z łazienki wyszedł Zabini. Draco spojrzał na niego przez ramię i uśmiechnął się z pogardą. Ten kretyn, pewnie nawet nie zauważył, że wciąż miał ślady białego proszku na nosie. Od dawna wiedział, że Zabb, poza alkoholem, lubi sobie czasem przyćpać, jakieś mugolskie świństwo. Wpadał potem w stan wielkiej aktywności, był wesoły i rozmowy, a czasem wręcz szalony. Dracona zupełnie to nie obchodziło. Nigdy specjalnie nie przepadał za Zabinim, ale tolerował go jako kolegę z dormitorium i członka jego drużyny. Teraz jednak, zaczynał działać mu na nerwy samym faktem swojego istnienia. Ten pieprzony alkoholik, za bardzo podskakiwał. Draco wiedział, że wkrótce nadejdzie pora, by się nim na poważnie zająć… Nie miał wątpliwości, że ten bydlak chciał skrzywdzić Granger, a ponadto zaszkodzić jego pozycji nieoficjalnego przywódcy Slytherinu. Nie mógł do tego dopuścić!
- Masz coś na nosie – poinformował go, swobodnym tonem.
- O kurwa! Dzięki! – zaśmiał się Blaise, szybko ścierając resztki amfetaminy.
- Nie ma sprawy.
- Wiesz, co by było, gdyby ta głupia suka, to zauważyła? – Blaise, prychnął wysoce zdegustowany i podszedł do swojej szafy po ubrania.
- Pewnie znów rzuciłaby na ciebie jakąś wymyślną klątwę – zaśmiał się Draco, starając się nie pokazywać swojej irytacji.
- Mam jej coraz bardziej dość! Powiedz, masz już jakiś plan, jak się jej pozbyć? – dopytywał.
- Nawet kilka – skłamał płynnie Draco.
- To genialnie! Jakbyś potrzebował pomocy, to wiesz, że ja chętnie…
- Dam ci znać – Malfoy uciął krótko tę rozmowę i skierował się do łazienki. Nie chciał dłużej gadać z Zabinim w obawie, że nie wytrzyma i być może wreszcie mu przyłoży. Nie powinien tego zrobić. Jeszcze nie. Na wszystko przyjdzie odpowiednia pora…

◈◈◈

Cześć!

Tym razem odpuściłam sobie dramatycznie zakończenie - trochę spokoju Wam się też należy :)

Rozdział miał być o północy, ale moja cudowna mamunia, tak mnie dziś przekarmiła na rodzinnym obiedzie, że muszę natychmiast iść spać, bo czuje się ociężale, prawie jak... Smok! :D

Jak zwykle przypominam Wam o akcji - "Podziękowanie za komentowanie". Obiecuje, że bonusowe sceny dla komentujących będą naprawdę gorące! :)

Jeśli macie do mnie jakąś sprawę, to zapraszam: venetiia.noks@gmail.com
Można mnie również znaleźć na fb - akceptuję wszelkie zaproszenia i odpowiadam na wszystkie wiadomości :)

Dziękuję za Wasze liczne odwiedziny - licznik wciąż pnie się w górę, a ja aż pękam z dumy :)
Dziękuję również za wiele komentarzy, każde słowo, opinię i czas poświęcony na ich pisanie :)

Jesteście Super!

Pozdrawiam i ślę buziaki!

Ciężka jak Smok - Venetiia :D