[WOW] Rozdział 4 - "Słaby punkt" (18+)

Taki mały prezent na długi weekend :)

Dedykacja: Dla Emilii S. - dziękuję, że zawsze komentujesz!


Ostrzeżenie - Rozdział zawiera mocną scenę 18+

◈◈◈

Gruba Dama uśmiechnęła się promiennie na jej widok, a Hermiona  odwzajemniła jej uśmiech.
- Witaj moja droga! Jak dobrze, że do nas wróciłaś!
- Dziękuję bardzo, naprawdę miło jest tu znów być. Hasło to: Śmierć zdrajcom.
Gruba Dama zaśmiała się cicho i mrugnęła porozumiewawczo nim otworzyła przejście.

W pokoju panował przyjemny półmrok, rozświetlany tylko przez dwie małe lampki i płonący w kominku ogień. To właśnie  przed kominkiem zajęli miejsce jej koledzy. Parvati z nogami podciągniętymi pod siebie, siedziała w jednym z foteli i w ciszy wpatrywała się w płomienie. Seamus i Dean zajmowali razem kanapę i właśnie sporządzali listę potencjalnych kandydatów do drużyny Qudditcha, jako że Dean został w tym roku jej nowym kapitanem.
Neville ulokował się w drugim fotelu i całą swoją uwagę skupiał obecnie na najnowszym podręczniku do Zielarstwa. Była to scena jednocześnie podobna, a mimo to tak bardzo inna od tego, co widziała przed chwilą w salonie Ślizgonów. Kanapa, kominek, płonący wesoło ogień i grupa prawie dorosłych ludzi, którzy wciąż próbowali się pozbierać po okropieństwach dopiero co przeżytej wojny. Gryfoni byli razem, wspierali się i mogli zawsze na siebie liczyć, ale każdy z nich sam poszukiwał najlepszego sposobu na uporanie się z własną traumą. U ślizgonów wszyscy nadal tłoczyli się dookoła Malfoya, jakby ten był epicentrum ich wszechświata. Przypomniał jej się histeryczny ton Tracey Davis i jej wołanie: „Draco! Zrób coś! Zareaguj!”. Czy oni naprawdę wierzyli, że Malfoy jakoś ich ochroni? Miała nadzieję, że on sam w to nie wierzył. Nie mógł nic zrobić. Wojowała z nim przez wszystkie lata szkoły i była gotowa na kolejną wojnę, jeśli zajdzie taka potrzeba. Mimo wszystko, gdzieś w głębi duszy wciąż żywiła cichą nadzieję, że to wcale nie będzie konieczne. Nie skakała z radości, na myśl o tym, że przyjdzie jej udawać tę emocjonalnie wyjałowioną wredną jędzę i sadystkę. Niestety nie było innego wyjścia. Tak musiało być. Musieli się jej bać i musieli ją nienawidzić. Zresztą mało ją obchodziły ich uczucia względem niej. Najbardziej jej zależało na rezultatach. A rezultaty mogły być różne. Szczerze nie spodziewała się, że po tym wszystkim co się wydarzyło, ślizgoni nadal będą tak ślepo zapatrzeni w Malfoya. Wręcz przeciwnie, była pewna, że będzie w stanie szybko ich zbuntować przeciwko niemu, a potem będzie mogła bez przeszkód przeprowadzić swój plan... Obawiała się jednak, że to wcale nie będzie takie proste.  Najłatwiej byłoby zawrzeć prostą ugodę z tym przemądrzałym Księciem Slytherinu. Niestety nie robiła sobie złudzeń. Chłopak, a właściwie już mężczyzna, na pewno nie był skłonny do wchodzenia z nią w jakiekolwiek układy. Jedyne co mogło jej w tej chwili pomóc, to znalezienie choć jeszcze jednego jego słabego punktu! Narcyza Malfoy była zbyt daleko, by mogła non stop używać jej jako źródła nacisku. Zresztą Draco w każdej chwil mógł ją gdzieś ukryć i wtedy Hermiona straciłaby całą swoją władzę nad nim. Potrzebowała czegoś jeszcze, a najlepiej czegoś mocnego. To poniekąd dlatego w jej głowie zrodził się plan na przydzieleniem skazańcom opiekunów. Dawało jej to pewne pole do rozpoznania terenu. I miała nadzieję, że jakoś jej pomoże…
Wzięła głęboki oddech i pomasowała swój sztywny, obolały kark. Przypuszczała, że jej misja może wymagać kolejnych ofiar. Liczyła się z tym, choć miała cichą nadzieję, że nie będzie musiała naprawdę komuś zniszczyć życia.
- "Po nas choćby potop…" – zacytowała w myślach i uśmiechnęła się lekko sama do siebie.
Martwiła się, że może wpędzić tę czwórkę wspaniałych, młodych, dzielnych ludzi siedzących właśnie przed kominkiem w ich pokoju wspólnym, w jeszcze większą traumę. Nie chciała tego, ale to też było ryzyko, które musiała podjąć.  No cóż… kolejna znana sentencja mówi o tym, że to cel uświęcał środki.
- Hej Herm, już się martwiliśmy! - Parvati pierwsza ją zauważyła.
- Okazało się, że ślizgoni lubią sobie trochę pogadać – zażartowała, podchodząc do nich i wciskając się na kanapę pomiędzy chłopaków.
- To musiało być serio okropne… - stwierdził kwaśno Neville.
- Było świetnie! Szkoda, że nie widzieliście ich min, gdy im powiedziałam, że będę mogła ich za karę odsyłać do Azkabanu! – Hermiona zachichotała.
- Naprawdę możesz to zrobić? – zdziwił się Dean.
- Owszem i wy też będziecie mogli! – uśmiechnęła się do nich tajemniczo.
- Poważnie? Chcesz nas wciągnąć w tę swoją grupę stworzoną przez ministerstwo? – dopytywała Parvati, a w jej oczach błysnęła ekscytacja.
- Oczywiście! Kogo jak nie was? Tylko wam ufam… - Hermiona złapała Deana i Seamusa za ręce i uścisnęła je, chcąc tym gestem wzmocnić przekaz swoich słów.
- Przecież wiesz, że zrobimy wszystko co w naszej mocy, żeby ci pomóc! – zapewnił ją gorliwie Neville.
- Doskonale! – Hermiona puściła chłopców i klasnęła w dłonie, a na jej kolanach pojawiła się rolka pergaminu.
- Co to? – zapytał Seamus.
- Moja mała lista… - Rozwinęła pergamin i wyjęła z szaty swoją różdżkę.
- Tylko szczęściu ślizgonów podpisało ugody? – wtrącił Dean.
- Dziewięciu. Mamy jeszcze trzech z szóstego roku. Zajmie się nimi Ernie, ale chciałabym, żeby Neville mu pomógł…
- Ja? – zdziwił się Longbottom.
- Dokładnie tak – Hermiona uśmiechnęła się do niego – Konkretnie to chciałabym, żebyś został opiekunem Astorii Greengrass.
- Co? – Neville wyglądał na nieźle skonsternowanego.
- To młodsza siostra Dafne Greengrass, tej którą w czasie Wielkiej Bitwy przygniotła zawalona ściana w korytarzu na szóstym piętrze… - wyjaśniła Parvati.
- Wiem kto to jest. Wszyscy wiedzą. To podobno nowa dziewczyna Malfoya – prychnął z pogardą Longbottom.
- Niby oficjalnie nie, ale wszyscy o nich plotkują… - znów wtrąciła się Patil.
Hermiona uśmiechnęła się w duchu. Też słyszała te pogłoski.
- To jak? Zgadzasz się?
- Niby co ja miałbym z nią robić? – Neville nie wyglądał na przekonanego.
- Szczegóły omówię wam później, zapewniam jednak, że nie będziecie musieli robić nic wbrew własnej woli.
- No dobra, to zgoda. –  Jego głos wciąż brzmiał nieco niepewnie.
- Dean i Seaumus, wy musicie się dogadać między sobą. Do wyboru macie Tracey Davis i Pansy Parkinson.
Chłopcy spojrzeli po sobie szczerze zdziwieni.
- Mam się opiekować ślizgonkami?
- No tak! Postanowiłam, że zabawnie będzie zrobić pary mieszane, tak więc wam przypadną te dwie, małe fląderki…– Hermiona wyszczerzyła się do nich przekornie.
- To ja chce Parkinson! Davis to straszna żmija… - burknął Dean.
- No weź stary! W życiu jej nie upilnuję! - Seamus wyglądał na niepocieszonego.
- Nie martw się . Ona na razie spędzi z trzy dni w Skrzydle Szpitalnym,  a potem będzie odrabiała szlaban od McGonagall, a następnie ten ode mnie.
- Czemu jest w szpitalu? Zrobiłaś jej coś za to, że nazwała cię… - Parvati w ostatnim momencie się zawahała. - … no wiesz jak, przy całej szkole?
- Sama sobie coś zrobiła… – Hermiona wzdrygnęła się lekko, przypominając sobie pokrytą oparzeliną twarz ślizgonki. Mimo wszystko miała nadzieję, że pani Pomfrey udało się ją wyleczyć.
- Dobrze, niech już będzie. Mogę zostać tym całym opiekunem Davis – mruknął Finnigan.
- Super! Parvati, ty masz do wyboru Notta lub Ressa…
- Sama nie wiem Hermiono czy to dobry pomysł, oni mnie nie znoszą, nie będą się słuchać…
- Zapewniam cię, że będą. Nie proponowałabym ci tego, gdybym nie była pewna, że podołasz. – Wychyliła się i lekko uścisnęła przedramię Parvati, chcąc dodać jej otuchy.
Patil w odpowiedzi uśmiechnęła się lekko.
- To wolę Notta, jest chyba normalniejszy.
- Idealnie! -  ucieszyła się Hermiona, zapisując wszystko za pomocą zaklęcia na swoim pergaminie.
- Jest nas za mało… - zauważył Neville.
- Liczę na to, że w takim wypadku Ressa weźmie Susan Bones, a Ernie ma załatwić opiekunów dla pozostałej dwójki szóstoklasistów.
- To ty weźmiesz Malfoya. – Bardziej stwierdziła, niż zapytała Parvati.
- Nie. Ja biorę Zabiniego. Dla Malfoya mam kogoś specjalnego… - Hermiona nie mogła sobie podarować złośliwego chichotu.
- Kogo? – dopytywał Dean.
- Zobaczycie jutro na pierwszym spotkaniu. O szesnastej w starej auli na poddaszu.
- Wyjaśnisz nam teraz na czym ta cała opieka będzie polegała? – poprosił Neville.
- Głównie będziecie musieli pilnować, by oni robili to co się im każe. W każdy poniedziałek będą siedzieć przez dwie godziny w auli  i słuchać przeraźliwie nudnego wykładu na temat resocjalizacji. Ministerstwo obiecało przysłać kilku emerytowanych aurorów żeby ich pomęczyli swoim monotonnym gadaniem.
- My też będziemy musieli tego słuchać? – spanikował Dean.
- No coś ty! – zaśmiała się Hermiona – Będziemy siedzieć w pokoju obok i zajadać podwieczorek. Musimy tylko dopilnować, żeby wszyscy nasi podopieczni dotarli na miejsce i by żaden z nich z niego nie uciekł.
- To powinno być dość łatwe… - stwierdził krótko Neville.
- W środy będzie trochę gorzej, bo będziecie musieli przy nich posiedzieć. Będą mieć za zadanie uzupełniać swój dziennik aktywności z całego tygodnia. Co robili, gdzie byli i tym podobne. Dodatkowo będę miała dla nich do rozwiązania różne quizy i zagadki na inteligencję. W każdym razie, wy będziecie musieli sprawdzać czy się nie obijają i wszystko notują.
- To też nie wydaje się trudne… - zauważył Seamus.
- Bo nie będzie. To w soboty będzie najgorzej. Rano będziecie musieli im towarzyszyć w Hogsmeade, a popołudniu  będziemy wszyscy razem nadzorować ich podczas sprzątania…
- Sprzątania? – zdziwiła się Parvatii.
- Tak. Przez cały semestr będą musieli uporządkować kilka miejsce w zamku takich jak: Komnaty, w których ukrywano Kamień Filozoficzny, Komnata Tajemnicy, Wrzeszcząca Chata czy wreszcie Dno jeziora…
- A my co będziemy wtedy robić? – Parvati zrobiła wielkie oczy.
- Będziemy pilnować żeby sprawnie pracowali! – zaśmiała się Hermiona.
- Już widzę jak Davis bierze do ręki szmatę… - westchnął z rezygnacją Seamus.
- Będą sprzątać za pomocą magii. Niemniej zapewniam was, że i tak dostaną niezły wycisk. Ręcznie będą sprzątać tylko na szlabanach, które im wyznaczą nauczyciele lub my sami.
- My? Przecież nie jesteśmy prefektami! – podkreśliła Parvati.
- Przynależność do grupy resocjalizacyjnej daje wam takie same uprawnienia jak prefektom, ale tylko względem tych dziewięciu skazanych.
- Czyli, że ja też będę mógł dać szlaban Davis, mimo, że to Seamus będzie jej opiekunem? – dopytywał Dean.
- Jeśli zobaczysz, że zrobiła coś, co będzie zasługiwało na szlaban, to jak najbardziej będziesz mógł  jej go wlepić na ile zechcesz – zapewniła go Hermiona.
- Super! – ucieszyła się Parvati.
- Musicie mieć świadomość tego, że to nie będzie proste, a oni na pewno będę próbowali się buntować. Musicie ucinać to krótko i bez dyskusji. Mam szczerą nadzieję, że tak się nie stanie, ale jeśli zajdzie taka potrzeba, to serio odeślę któregoś z nich do Azkabanu. Wtedy reszta na pewno szybciej spokorniej. Musicie pamiętać, że nikt nie powinien im pobłażać ani głaskać ich po główkach. Ta kara ma ich czegoś nauczyć.
- Kurczę, Hermiono! Brzmisz bardzo poważnie… - Neville mimowolnie szczęknął zębami.
Hermiona roześmiała się serdecznie.
- To świetnie, bo specjalnie  trenowałam ten ton na moje jutrzejsze przemówienie.
- Będziemy musieli ci pisać o nich jakieś raporty? – zapytał Seamus.
- Wystarczy jeśli ustnie będziecie mi przekazywać jak im idzie. Nie mam zamiaru poświęcać im całego swojego, ani tym bardziej waszego wolnego czasu. Jeśli będę widziała, że zaczęli współpracować i nie sprawiają problemów, to zmniejszę liczbę spotkań, albo odwołam wykłady aurorów… Zresztą, to się jeszcze zobaczy.
- Nie liczyłabym na to, że szybko zmiękną – wtrąciła Patil.
- Oczywiście, że tego nie zrobią. To od nas będzie zależeć ile potrwa ich adaptacja do nowej sytuacji. Mogę was jednak zapewnić, że każdy z nich ma jakieś słabe strony. Może powinniście to  jakoś wykorzystać? Na przykład Nott, bardzo chce znów grać w Qudditcha, możesz mu zagrozić, że nie pozwolisz na jego treningi. To powinno zadziałać… - poradziła Parvati.
- Serio myślisz, że mnie posłucha? Na pewno nie…
- Posłucha, bo inaczej zajedzie się od nadmiaru szlabanów, albo w końcu ostatecznie pójdzie do więzienia. Na tym to polega. Musimy wywrzeć na nich odpowiedni nacisk, tak by zrozumieli, że z nami nie ma żartów, a dobra zabawa się dawno skończyła. – Wciąż mówiła poważnym tonem.
- Ciekawe co może być słabą stroną Davis…
- To proste Seam, ona nad życie jest zakochana w samej sobie. Zabroń jej się malować, stroić, chodzić na obcasach, farbować włosy czy też zamawiać nowe ciuchy, a szybko ustawisz ją do pionu. Ponadto jej ojciec dostał niski wyrok i wkrótce będzie się starał o przedterminowe zwolnienie. Możesz jej obiecać, że jeśli będzie się dobrze sprawować, to wystawimy jej rodzinie nasze rekomendacje.
- Mamy takie prawo? – Parvati wyglądała na lekko podekscytowaną.
- Każde z was jest bohaterem wojennym jasnej strony. Wasze rekomendację mają naprawdę dużą moc. Pamiętajcie też, że możecie im przypominać, że ich złe zachowanie może mieć wpływ na apelacje czy też prośby o przedterminowe zwolnienia ich rodziców z Azkabanu.
- Nagle poczułem się ważny… - mruknął Neville.
Hermiona i Parvati parsknęły śmiechem.
- Rodzice Parkinson zginęli na wojnie… - wtrącił Dean.
- Tak, ale jeśli o nią chodzi, to dostaniesz ode mnie specjalne rekomendacje. Zresztą jestem pewna, że nie będziesz miał z nią zbyt wielu problemów. Pansy nie jest, aż taka głupia.
- A Greengrass? Też mam zabronić jej się malować? – dopytywał Neville.
- Nie. Jej wystarczy przypomnieć, że wciąż toczy się postępowanie spadkowe w sprawie jej rodzinnego majątku. To straszna materialistka, więc argument z pieniędzmi będzie najmocniejszy. Wystarczy słówko o liście do Departamentu Dziedziczenia, a Astoria powinna zacząć się słuchać.
- Dobrze się do tego przygotowałaś Hermiono – mimochodem zauważyła Parvati.
- Kingsley mi pomógł. Tak właściwie, to był jego pomysł byśmy mogli w ramach kar odsyłać ich do Azkabanu. Szczerze mówiąc był on największym przeciwnikiem tego ich całego porozumienia z Wizengamotem, ale został przegłosowany. Mówił mi, że gdyby mógł zdecydować, to osobiście powywieszałby ich wszystkich na środku Pokątnej – Hermiona zachichotała – Powtórzyłam im to dzisiaj i spróbujcie sobie tylko wyobrazić ich miny! Są przekonani o tym, że planuje ich potajemnie pozabijać.
- To źle! – zmartwił się Longbottom – Mogą próbować ci coś przez to zrobić…
- Nic mi nie zrobią i wam też nie. Jutro przed pierwszym spotkaniem do zamku przybędzie grupa aurorów. Rzucą na was zaklęcia ochronne. Ślizgoni nie będą w stanie wyrządzić wam żadnej krzywdy.
- Co za ulga! – ucieszyła się Patil.
- Chciałabym też was ostrzec byście wy również nie rzucali na nich bez potrzeby żadnych zaklęć. Chyba, że w ramach jakiejś wyższej konieczności czy też zagrożenia życia. Nie stosujcie żadnych zaklęć torturujących, rozbrajających, a już w żadnym wypadku nie uciekajcie się do przemocy fizycznej.
- Hermiono! Przecież nas znasz! Nie atakujemy ludzi bez powodu! – oburzył się Seamus.
- Doskonale o tym wiem! Jednak mimo wszystko musiałam o tym wspomnieć…
- Nie martw się, jeśli będziemy mieć jakiekolwiek wątpliwości, to damy ci znać – zapewnił ją Dean.
- Chciałam wam jeszcze powiedzieć, że możecie wychodzić do Hogsmeade kiedy zechcecie. Musicie tylko dać znać o tym, że tam idziecie mnie albo Erniemu, ewentualnie Woodowi, skoro został naszym nowym opiekunem. Wystarczy, że przyślecie Patronusa.
- To dlatego, że w soboty będziemy musieli tam chodzić ze ślizgonami?
- Tak. Będziecie mieli możliwość swobodnego załatwienia własnych spraw w wiosce, bez konieczności ciągania za sobą kuli u nogi w postaci waszych podopiecznych.
- Chyba się zabije, jeśli Davis każe mi iść ze sobą kupować bieliznę… - burknął Seamus.
Hermionę doprawdy rozbawiła ta wizja.
- Zawsze możesz poczekać pod sklepem. Możecie też w ramach jakiejś kary, odmówić im wizyty w wiosce. To od ich sprawowania i waszej dobrej woli będzie zależało to czy tam pójdą.
- Już sam nie wiem kim dla nich będziemy – zauważył ponuro Neville. – Nadzorcami, opiekunami, czy też dręczycielami?
- Najbardziej bym chciała żebyście stali się dla nich wzorami do naśladowania. Ich rodzice, rodzeństwo, czy też szkolni koledzy nigdy nie dali im dobrego przykładu. Trochę liczę na to, że jeśli będą przez tak sporo czasu przebywać w waszym towarzystwie, to może coś zauważą, może zrozumieją…
Hermiona mówiła to całkiem szczerze. Słabo wierzyła w samo pojęcie resocjalizacji, ale lubiła powiedzenie „Z kim się zadajesz, takim się stajesz…”. Tylko tyle mogła zrobić od siebie w tej sytuacji. Zresztą mało ją obchodziło, jak ten rok przetrwają skazańcy z Slytherniu. To o szkolnych kolegów z Gryffindoru martwiła się bardziej, ale miała nadzieję, że to wszystko dobrze się skończy. Każdy z nich nosił w sobie jakąś powojenną traumę, ale nie miała zbyt wiele czasu, by się nad tych pochylać i próbować im pomóc. Musiała działać. Jeśli udałoby się jej szybko rozwiązać sprawę śmierci Ginny, to z wielką przyjemnością zamierzała rzucić szkołę i jak najszybciej wrócić do Londynu.  Niestety na razie miała tylko garść poszlak i kilka domysłów. Chciałaby móc już zrobić coś więcej…
Seamus wyjął swoją różdżkę i machnął nią, a na jego kolanach zmaterializowała się spora, skórzana torba, w której wesoło brzęknęły butelki. Chłopak wyją z niej pięć kremowych piw i otwieracz.
- No to wypijmy za powodzenie naszej misji – zaproponował, co reszta przyjęła z dużą aprobatą.
Stuknęli się butelkami.
- Uważajcie ślizgoni, nadchodzimy! – zażartował Dean.
- Za hogwardzką grupę resocjalizacyjną! – wzniosła toast Parvati.
- Za nas! – dodał Neville.
- I za tych, których już z nami nie ma… - szepnęła cicho Hermiona, nim zamoczyła swe usta w pysznym, kremowym piwie.

◈◈◈

(18+)

 Proszę o przemyślaną decyzję dotyczącą przeczytania tego akapitu.

          Draco nadal był spięty. Choć Astoria naprawdę robiła dziś co mogła, próbując sprawić, by się wreszcie zrelaksował. Już chyba od godziny, ujeżdżała go dziko, jęcząc i stękając przy tym, niczym najprawdziwsza gwiazdka porno. Łóżko trzeszczało z każdym jej ruchem, a on zamykał oczy ze wszystkich sił starając się skoncentrować na odczuwaniu jakiejkolwiek przyjemności z tego zbliżenia. To było na nic. Jego myśli były zbyt chaotyczne, a gdy tylko miał przez dłużą chwilę zamknięte oczy, to od razu nawiedzał go obraz tej małej, bezczelnej suki…  i tego jej szyderczego, pogardliwego uśmieszku jakim go dziś kilkukrotnie obdarzyła.
Nie mógł teraz o niej myśleć. Nie mógł. Nie powinien.
Otworzył oczy i znów spróbował zgrać ruchy swoich bioder z dzikimi podskokami Greengrass na jego przyrodzeniu. Szybko się jednak podał, czując wciąż szalejący sztorm myśli w swej głowie. Wyraźnie wycieńczona swoimi wyczynami Astoria wreszcie zeszła z niego i z całą determinacją postanowiła zrobić mu dobrze w inny sposób.
Przez kolejną godzinę całowała, ssała, gryzła i miętosiła jego penisa, błagając w myślach o jego orgazm, ale to nic nie dało. Draco leżał z rękami założonymi za głową i wpatrywał się w ciemnozielone sklepienie baldachimu nad swoim łóżkiem, praktycznie w ogóle nie zauważając tego, co starała się zrobić dla niego jego dziewczyna. Próbował coś wymyślić, stworzyć wreszcie jakiś rozsądny plan. Niestety nic sensownego nie przychodziło mu teraz do głowy.
Potok jego myśli przerwał nagły ból. Astoria będąc już chyba w lekkiej desperacji nieco za mocno ścisnęła jego jądra. Była wykończona, ale wciąż walczyła o to, by dać mu spełnienie. W końcu od tego ją przecież miał…
Uniósł się lekko, chcąc ją opieprzyć, a ona natychmiast pochwyciła jego spojrzenie. Uderzyło go to, że pomimo skrajnego zmęczenia, nadal patrzyła na niego z tym żarem w oczach. Wiedział, że to uczucia, których nigdy względem niej nie odwzajemni. I wiedział też, że nie powinien dawać jej niepotrzebnych okazji do rozmyślań nad tym, dlaczego nie jest w stanie go zaspokoić.
- Nie przestawaj… - szepnął, a ona z nową energią zabrała się do pracy.
Zaciągając ją tej nocy do swojego łóżka, Draco poprzysiągł sobie, że dziś to się nie wydarzy. Dziś nie podda się temu choremu pragnieniu. Wreszcie to przezwycięży. To już się nigdy więcej nie powtórzy!
Niestety znów przegrał.
Nie miał już siły się przed tym bronić, bo tak naprawdę tylko tego chciał.
Mimowolnie przesunął palcami po lewym przedramieniu, a później delikatnie dotknął swojego torsu na wysokości serca. Nie miał dziś żadnych szans na dotrzymanie swojej przysięgi. Nie po tym, jak go dotknęła. Westchnął ciężko i znów zamknął oczy.
Chciał to mieć już za sobą.
Wizja pojawiła się niemal od razu. Tym razem jego wyobraźnia, wybrała tę wersję z niegrzeczną uczennicą.

          Stała przed kominkiem w Malfoy Manor. Miała na sobie wyraźnie skróconą, szkolną szatę, rozpiętą tak, że widział tylko skrawek jej koronkowego, czerwonego stanika. Jej czarne pończochy również były wykończone koronką. Włosy miała rozpuszczone, a jej i tak długie nogi zdawały się nie mieć końca w niebotycznie wysokich, czerwonych szpilkach. Karminowe usta były nieziemsko pociągające, a to wyuzdane spojrzenie, jakim go obdarzyła sprawiło, że żądza dosłownie wybuchła w każdej komórce jego ciała. Była chodzącym uosobieniem słowa „sex”. Zawsze tak było.
- Co tu robisz? Kto cię tu wpuścił? – zapytał, wstając z kanapy. W tej wizji on miał na sobie tylko białą, rozpiętą koszulę i stare, jasne jeansy. Włosy miał spięte, bo to ona miała je w odpowiednim momencie uwolnić z pod czarnego rzemyka.
- Przyszłam tu żeby cię zabić… - wyszeptałam tym zadziorny, irytującym głosikiem.
- Więc to zrób! – zażądał, łapiąc za przód jej szaty i przyciągając ją do siebie.
- Zrobię to. Zniszczę cię. Pokonam i unicestwię. Zabiję cię na tysiąc sposobów… - obiecywała, a ich twarze dzieliły ledwo milimetry. Zaraz znów spróbuje tych drapieżnych, seksownie czerwonych warg…

- O tak Draco...Tak… - zamruczała Astoria, gdy poczuła, jak wreszcie staje się niesamowicie twardy w jej ustach.
Miał ochotę warknąć na nią, by się zamknęła. Musiał się przecież skoncentrować!

- Nienawidzę cię, tak bardzo… - szeptał zamroczony pożądaniem, jednocześnie biorąc w dłonie dwie cudownie kształtne  piersi. Nawet przez stanik czuł jak mocno twarde są jej sutki.
- Zamienię twoje życie w piekło… - Pierwszy raz wypowiedziała te słowa w jego wizji, ale zabrzmiało to tak prawdziwie i tak mocno, że z jego gardła wydostał się zduszony jęk. Wiedział, że dziś nie wytrzyma wystarczająco długo. Przeskoczył w wyobraźni do momentu, w którym leżała pod nim na zielonym dywanie z szeroko rozłożonymi nogami. Jęczała głośno, a on brał ją tak intensywnie, jakby chcąc zmiażdżyć ją samą siłą swoich wysportowanych bioder. Ich nagie ciała wiły się w spazmach rozkoszy, a o ogień z kominka rzucał na nich ciemne, migotliwe refleksy.
- To ja zabiję ciebie! Daję ci na to moje słowo! Wkrótce zginiesz! - dyszał, rżnąc ją najmocniej jak potrafił.
I wtedy zrobiła to, co w każdej jednej jego fantazji.
Spoliczkowała go z całej siły, tak samo boleśnie i z taką samą determinacją, jak wtedy, wiele lat temu.
- Twoje niedoczekanie, Śmierciożerco! – warczała, patrząc mu prosto w oczy z głęboką nienawiścią. To była prawda. Dokładnie tak dziś na niego patrzyła. Tak go nazwała...
Ostatnim ułamkiem tej fantazji, było to, że dochodziła pod nim, głośno wykrzykując jego imię. To wystarczyło. Zacisnął mocno szczękę, by doznając spełnienia, przypadkiem nie wyjęczeć na głos jej nazwiska.
Ona go naprawdę zabijała, kawałek po kawałku, za każdym jednym razem...
Wizja się skończyła.

          Astoria przełknęła jego nasienie, jak na grzeczną dziewczynkę przystało i ledwo żywa, przetoczyła się w górę, chcąc ułożyć  się wygodnie w jego ramionach.
- Powinnaś już iść – burknął czyszcząc się za pomocą zaklęcia i przywołując swoje bokserki.
- Serio? – dziewczyna wyglądała na bardzo rozczarowaną. Zapewne liczyła na jakiś rewanż z jego strony.
- Tak. Zobaczymy się jutro. Dobranoc. – Draco lekko musnął ustami jej policzek, po czym odwrócił się od niej i w ciszy czekał, aż sobie pójdzie.
W takich chwilach wręcz konał z nienawiści do samego siebie. Wciąż do niego nie docierało, jak można tak obsesyjnie kogoś  pragnąć i jednocześnie tak głęboko go nienawidzić. Był już potwornie zmęczony wewnętrzną walką tych dwóch skrajności. Żadne z tych uczuć nie chciało ustąpić miejsca drugiemu, a oba były tak niewyobrażalnie silne, że to nieomal sprawiało mu fizyczny ból. Czuł, że jeszcze trochę, a postrada od tego zmysły. Ona musiała zniknąć i to jak najszybciej. Zniknąć raz na zawsze. Zniknąć z jego myśli. Zniknąć z jego fantazji. Zniknąć z jego życia i zniknąć z jego świata.

 ◈◈◈

Wiem, Hermiona to kawał wrednej jędzy, a Draco ma dość dziwne skłonności, ale cóż...
No tak... :D
Kolejne sceny 18+ będą poniekąd brutalniejsze, więc jeśli ktoś już teraz miał dość - to od razu uprzedzam, że lżej nie będzie :)
Machnęłam już następne 3 rozdziały - wena aż ze mnie kipi, więc nie ma na co czekać - publikuję :)
Buźki, pozdrowionka i dużo, dużo zdrówka!

Wasza V.