[WOW] Rozdział 15 - "Wykalkulowane ryzyko"

Dedykacja: Dla Dębskiej - dziękuję za komentarze i wiadomości :)
oraz dla Kingi M. - gratulacje z okazji ślubu 💓

◈◈◈

Prawie natychmiast, jednym machnięciem różdżki zamkną przejście i zgasił światło.
Przycisnął ją całym swoim ciałem do półki z fiolkami i pochylił się nad nią.
- Ktoś tu idzie! – wyszeptał, a jego usta delikatnie musnęły jej ucho.
Więc to nie był atak! Po prostu wcześniej od niej usłyszał, dwa zbliżające się do nich i głośno dyskutujące o czymś męskie głosy.
Hermiona czuła, jak jej oddech znów przyśpiesza i sama już nie wiedziała czym to było spowodowane. Strachem, że zaraz zostaną nakryci? Ciekawością, któż to o tej porze mógł się zjawić na tym opuszczonym korytarzu? Czy może jednak, jego bliskością?

- Mówiłem ci, że nikogo tu nie ma! – Rozległ się czyjś zirytowany głos.
- Byłem prawie pewien, że kogoś słyszę. – Przyznał ktoś inny.
- Kto by niby miał łazić po tych starych lochach? Nie ma tu czego szukać…
- No nie wiem, może jakaś zakochana parka gdzieś tu zbłądziła, żeby rżnąć się w spokoju.

Hermiona aż otworzyła oczy ze zdziwienia. Wiedziała kto to powiedział!
Delikatnie odsunęła jego palce z swoich ust.
- To Zabini – wyszeptała ledwo słyszalnie.
- Wiem – odszepnął równie cicho.
- A ten drugi?
- Nie… - Draco, znów przytknął jej dłoń do ust, by powstrzymać ją od zadawania dalszych pytań.

- Masz wreszcie to przeciwzaklęcie? Długo już nie wytrzymam… – ponownie odezwał się Blaise.
- Nie mam. To nie takie łatwe.
- Ta mała dziwka zawsze była dobra w czarowaniu. Wiedziałem, że ciężko będzie to odwrócić! – narzekał Zabini.
- Udało ci się już dowiedzieć, co ona wie? – zapytał ten drugi ktoś.
- Niestety nie, ale to dopiero początek roku. Wkrótce to rozgryzę! – zapewniał Zabini.
- A co z Malfoyem? Nie pokrzyżuje nam planów?
- Coś ty! Ten głupi popierdoleniec nic nie zrobi! Tylko zgrywa gieroja, jebany ćwok! – roześmiał się szyderczo Blaise.

Draco odsunął się od niej i najwyraźniej chciał ruszyć w stronę przejścia, ale Hermiona złapała go za przód jego białej bluzy.
- Nie! – szepnęła gorączkowo i tym razem to ona przycisnęła go do przeciwległej półki z fiolkami.
- Zabiję skurwie… - zacząć mówić, ale teraz to ona przytknęła mu swoją dłoń do ust.

- Spróbuj jeszcze poszukać czegoś o tym zaklęciu, ok? – poprosił Zabini.
- Spróbuję, ale na nasze nieszczęście,  ta sprytna suka zawsze używa niewerbalnych. Praktycznie nie mamy żadnego tropu!
- Poszperaj jeszcze w starych księgach, a jeśli ci się nie uda, to będziemy musieli postawić na plan B.
- Spoko, o ile dasz mi to zrobić po mojemu.
- Jasne stary! Ty i tak lepiej się do tego nadajesz. A teraz muszę już wracać. Żywię cichą nadzieję, że po dzisiejszym, Malfoy spędzi ze dwie noce w Azkabanie. To będzie dobra okazja, by trochę przepytać resztę.
- Wciąż nie wiesz, kim jest ta jego dziewczyna, o której wspomniał ci pijany Nott?
- Nie, ale przypuszczam, że to nikt ze szkoły.  
Hermiona poczuła, jak Draco cały się spiął. Wiedziała, że najwyraźniej złościło go, że wszyscy już znali jego sekrety.
- To niby gdzie Malfoy miał ją poznać?
- Nie jestem do końca pewien, ale stawiam, że to jedna z tych kurwetek, które szpiegowały dla Lorda na kontynencie. One bywały często w czasie wojny w Malfoy Manor. Podobno teraz ukrywają się w swoich rodzimych krajach, obawiając się żeby nasze ministerstwo nie zażądało ich ekstradycji.
- Malfoy i jakaś Rosjanka albo Bułgarka? Tego się po nim nie spodziewałem!
- To jedyna rozsądna opcja. Z żadnymi innymi kobietami nie miał kontaktu w czasie wojny.
- Musimy to w końcu rozgryźć!
- Tak. Na to również trzeba obmyślić jakiś plan – zgodził się Zabini.
- Nawet mam już…
Ich głosy zaczęły się oddalać i Hermiona domyśliła się, że mężczyźni odeszli w nieznanym kierunku, by kontynuować rozmowę.

◈◈◈

               Odczekała jeszcze chwilę, nim na nowo zapaliła światło i wreszcie się od niego odsunęła.
Wyglądał na nieźle wkurzonego.
- Jednak nie znasz tak dobrze wszystkich ślizgonów, jak mnie ostatnio zapewniałeś – wytknęła mu.
- Oni mówili o tobie Granger. Zabini jest wściekły o to zaklęcie, którym go potraktowałaś.
Hermiona nonszalancko wzruszyła ramionami.
- No i? Nie on pierwszy…
- To najpodlejsza szuja, jaką nosił ten świat…
- Nie umniejszaj swoich zasług Malfoy, skromność ci nie pasuje – docięła mu, odwracają się w stronę półek i próbując wreszcie zlokalizować ten przeklęty eliksir eunucha.
Nim zdążyła to zrobić, Draco znów znalazł się przy niej i obcesowo złapał ją za ramię tak, że ponownie wpadła na przeciwległy regał.
- Puszczaj! – warknęła.
- Nie rozumiesz idiotko z kim zadarłaś? Blaise najwyraźniej ma wspólnika poza Slytherinem! To może być naprawdę niebezpieczne…
- Uważaj, bo zaraz jeszcze sobie pomyślę, że się o mnie martwisz! – sarknęła, próbując wyrwać swoje ramie z jego uścisku.
Draco jej jednak na to nie pozwolił, tylko zamiast tego szorstkim gestem złapał ją za podbródek i spojrzał jej w oczy.
- Jeśli ktoś ma prawo cię zabić, Granger, to mogę to być tylko ja… - wyszeptał takim tonem, że Hermiona znów prawie straciła od tego oddech.
- Nie bądź takim egoistą, inni też chcą… - wyszeptała, lekko unosząc głowę.
- Zamknij się!
- Nie mam za…

◈◈◈

(Scena nieodpowiednia dla osób poniżej 16 lat)

                Ten pocałunek był nieco inny od poprzedniego. Miała wrażenie, że Draco próbuje nim jej zamknąć usta i zmusić, by przestała mówić.
Sam też tego chciała. Chciał by wreszcie zamilkł. Chciała móc znów nienawidzić go w ciszy.
Jednak jak mogła, skoro on całował tak, że ponownie zapominała zupełnie o wszystkim co logiczne i racjonalne? Zatraciła część siebie – mądrą i opanowana Hermiona ginęła  gdzieś pomiędzy smakiem jego ust, a dotykiem jego dłoni na jej ciele.
Powinna to natychmiast przerwać, ale wiedziała, że bardzo by żałowała, gdyby to przerwała!
Nienawidziła go i chciała go jednocześnie tak mocno, że to uczucie, dosłownie ją załamywało. Żadna obietnica czy przysięga, którą złożyła sama sobie, bo scenie w łazience prefektów, nie miała teraz znaczenia. Wiedziała tylko, że nie chcę, by on przestał.
Wdanie się w romans z tym niesamowicie pokręconym człowiekiem, powinno być numerem jeden, na liście największych życiowych głupot, jakie mogłaby popełnić. Mimo to, jakaś inna część niej – taka której chyba jeszcze do końca nie znała, podpowiadała, że powinna to zrobić. Przecież to było takie ciekawe, gorące, pociągające, zniewalające…
To w jaki sposób jego język, pieścił jej własny, było w jej odczuciu jakąś mistyczną tajemnicą. Czymś tak pożądanym, jak chłodny powiew wiatru w upalny dzień, czy też  krople deszczu na spalonej żarem ziemi.
W porywie niewyjaśnionej gorliwości, złapała za brzeg jego bluzy i szybkim ruchem zdjęła ją z niego, z cichym pomrukiem satysfakcji rejestrując, że Malfoy nie nosił pod nią niczego innego. Znów mogła zobaczyć, a co więcej nawet poczuć pod swoimi palcami, te jego idealnie zarysowane mięśnie…
Kierowana jakimś niespodziewanie silnym instynktem uniosła nogę, a Draco złapał ją za pośladek i pomógł jej unieść biodro tak, by mogła opleść nim jego własne. Wtedy wyraźnie poczuła, że to już nieuniknione. Za chwilę odda mu się pod tym wypełnionym fiolkami regałem, w starym składziku Severusa Snape. Pozwoli mu spenetrować swoje ciało i sama weźmie od niego wszystko to, co zechce jej ofiarować. Nie było już odwrotu…
Draco mocniej przycisnął się do niej, a ona czując przez jego jeansy, jak mocno jest podniecony ledwo zdusiła w sobie okrzyk zaskoczenia i podniecenia. To co z nią robił, budziło w niej tak totalnie nieznane jej zachowania, że powoli zaczynała podejrzewać, że to być może była jednak jakaś klątwa…
Sięgnęła do jego włosów, chcąc je rozpuścić i poszarpać go za nie. Ukarać go i nagrodzić za to, jak wspaniale całował. Gdy tylko wplotła swoje palce w jego włosy, Draco przeniósł swoje usta na jej szyję, a Hermiona odgięła głowę, chcąc dać mu lepszy dostęp, poczuć go bliżej, pokazać, że chce więcej…
Czując, że jego pocałunki zatrzymują się tuż przy brzegu dekoltu jej sukienki, jęknęła głośno z tłumione frustracji. On najwyraźniej zrozumiał o co jej chodzi, bo obcesowo sięgnął dłońmi i szybkim ruchem rozerwał ciemnogranatowy materiał, ukazując tym samym jej czarny,  koronkowy stanik.
Hermiona wciąż gładziła jego włosy, nieznacznie przyciągając jego głowę do swych piersi. Marzyła o tym, by ich dotknął, pocałował, ssał…
Ledwie zarejestrowała, że wyszeptał ciche zaklęcie, a jej stanik gdzieś zniknął.
Chód jakiego nagle doznało jej ciało był bardziej niż pożądany. Było jej tak nieznośnie gorąco, że miała wrażenie, że za chwilę od tego zapłonie.
Gdy poczuła pierwszy ruch jego języka na swoim sutku, otworzyła szeroko oczy, nie mogą powstrzymać głośnego jęku ekscytacji i zdziwienia.
To było dla niej zupełnie nowe, kompletnie nieznane dotąd odczucie i dałaby wszystko, by jeszcze je powtórzyć…
Nie musiała długo czekać. Jego usta zaczęły pieścić jej piersi w taki sposób, że Hermiona przez chwilę miała wrażenie, że to niemożliwe, by tylko jeden mężczyzna potrafił jej to robić.
Całował, przygryzał i ssał, a ona wyginając się w jego stronę, powoli dochodziła do wniosku, że najpewniej dziś za jego sprawą do końca postrada zmysły…
I wtedy to się stało.

(Koniec sceny 16+)

◈◈◈

Do pomieszczenia wpadł mały, srebrzysty patronus w postaci niuchacza.
Draco natychmiast zaprzestał swych pieszczot i obydwoje, nieźle skonsternowani spojrzeli na ten dziwny twór.
- Granger, gdzie ty jesteś? Od godziny, szukam cię po całej szkole! Odezwij się do mnie! Tu Ernie! – przemówił patronus, po czym rozwiał się we srebrzystej mgle.
Hermiona  opuściła nogę, którą go oplatała i zdjęła ręce z jego ramion, tak by móc zakryć swój mocno wyeksponowany biust i poprawić wysoko podciągniętą sukienkę.
Draco równie szybko odsunął się od niej, wyjmując różdżkę i za pomocą zaklęcia zakładając na siebie swoją bluzę i na nowo związując włosy czarnym rzemykiem.
Hermiona także wyjęła różdżkę i czym prędzej naprawiła sukienkę, nie mając pojęcia, gdzie też Draco mógł odesłać jej stanik… Postanowiła go jednak o to teraz nie pytać, tylko od razu wyjść.
Sytuacja naprawdę była więcej niż wysoce krępująca.
- Jutro wrócę po ten eliksir – powiedziała, czując lekkie zażenowanie tym, jak ochryple zabrzmiał jej głos.
- Nie trzeba. Jest tutaj. – Draco zdjął z półki jedną z fiolek, a ona poczuła głębokie przeświadczenie o tym, że on od początku wiedział, gdzie stał ten przeklęty flakonik…
Wzięła od niego eliksir, starając się ze wszystkich sił go nie dotknąć i nie musieć spojrzeć mu w oczy. To co stało się tutaj przed chwilą, było o wiele gorsze od tego co działo się w łazience prefektów. Hermiona wiedziała dlaczego… Obydwoje byli gotowi na więcej. I najprawdopodobniej zrobili by to, gdyby nie ten dziwny patronus Erniego…
- Muszę już iść – Hermiona ruszyła w stronę wyjścia nie do końca pewna, po co w ogóle mu o tym mówiła.
- Pamiętaj Granger… - odezwał się on.
- To się nie wydarzyło – wyszeptała, nawet nie zdolna do tego, by się odwrócić w jego stronę.
- Dokładnie tak - potwierdził.
Czym prędzej wyszła ze schowka i zaczęła biec. Chciała uciec. Musiała to zrobić. Malfoy słusznie zauważył… To się nie wydarzyło… i tego powinna się trzymać.

◈◈◈

Dopiero przechodząc przez hol obok Wielkiej Sali, dotarło do niej, że to Ernie już drugi raz im przeszkodził. Przeklęty dupek! Już ona mu pokaże! Jednym machnięciem różdżki, wyczarowała swojego patronusa, przekazując Macmillanowi, że ma przyjść do jej komnat jutro z samego rana. Sądziła, że to będzie najodpowiedniejsze miejsce na ich spotkanie i bezpiecznie dowiedzenie się prawdy.
- Niech ten dzień już się skończy! - mruczała, niezadowolona, gdy weszła wreszcie na piętro prowadzące do wieży Gryffindoru.
- Witaj Hermiono – przywitała się Violeta.
- Dobry wieczór. Jutro rano, przyjdzie tu do mnie drugi prefekt naczelny. Musimy coś omówić. Poinformuj mnie proszę, gdy się pojawi, dobrze? – zwróciła się do portretu.
- Oczywiście…
- Nasza panna Granger ma randkę! – szepnęła teatralnie Gruba Dama.
- W żadnym wypadku! To tylko sprawy szkoły! – wyjaśniła pokrótce Hermiona, podając Violet hasło i wchodząc do swojego dormitorium.

◈◈◈

List napisała za pomocą prostego zaklęcia. Wyszła na taras i przywołała sowę. Miała nadzieję, że Kingsley swoim stałym zwyczajem, znów pracował dziś do późna. Liczyła na szybką odpowiedź. Przygotowała wszystko, co mogło jej się przydać jutrzejszego poranka i wreszcie poszła pod prysznic. Myjąc się i szorując, nie mogła nie przypomnieć sobie faktu, że jej piersi były dziś pieszczone przez nikogo innego, jak Draco Mafoya. To w jakich sposób ich dotykał, całował… Kurwa! Na jakiej planecie ona mogła do czegoś takiego dopuści? I jaka mroczna siła, zmusiła ją, by jej się to spodobało? To było prawie niemożliwe…
Nie poznawała samej siebie, ale coraz mocniej skłaniała się ku teorii, że wojna jednak pomieszała jej klepki.
Obiektywnie patrząc, Malfoy był świetną partią. Był wysoki, zabójczo przystojny, obrzydliwie bogaty i… na Godryka, sama nie wierzyła, że tak o nim myśli, ale tak… był też inteligentny. Miał w sobie coś mrocznego i pociągającego, jakąś tajemnicę, tak głęboką i intrygującą, że wprost marzyła żeby ją poznać.

Po dzisiejszym dniu nabrała podejrzeń, że te wszystkie próby jej uwiedzenia i zaliczenia, mogły mieć też zupełnie inny cel. Podejrzewała, że Draco mógł liczyć na to, że jeśli wda się z nim w romans, to zyska on nad nią przewagę. Zdobędzie jej zaufanie i uśpi czujność. Był świetnym kłamcą i manipulatorem i najpewniej dokładnie to wszystko sobie wykalkulował. Zapomniał jednak o tym, że Hermiona wcale nie była głupiutką trzpiotką pokroju Romildy Vane. Nie ulegała już głupim porywom serca, bo to zwykle nie wróżyło niczego dobrego. Dostała już nauczkę, na przykład, gdy z miłości chciała ochronić swoich rodziców, a oni w zamian tylko ją za to potępili i być może nawet znienawidzili.
Nie. Miała całkowitą pewność, że Malfoy nie wywoływał w niej żadnych romantycznych uczuć. Pamiętała jakie przyjemne było to, gdy Ron trzymał ją za rękę w tę pierwszą, koszmarną noc na Grimmauld Place, po ich ucieczce z wesela Billa. To ciepło, przyśpieszone bicie serca, te wszystkie piękne emocje… Nie chciała tego od Malfoya. Nie potrzebowała widzieć w nim romantycznego kochanka, który przynosiłby jej kwiaty i robił prezenty. Od niego chciała czegoś zupełnie innego… To gorąco rozlewające się w jej ciele. To uczucie wewnętrznego głodu, które – nie miała żadnych wątpliwości, on byłby w stanie zaspokoić. Wywoływał w niej takie odczucia i emocje, których zupełnie nie znała i których w ogóle się po sobie nie spodziewała. Tak, tego od niego chciała. Chciała, by jej to pokazał. Chciała, by uświadomił ją, skąd się wzięła ta jego sława doskonałego kochanka. Pożądała go i gdy to sobie uświadomiła, nie poczuła się z tą wiedzą specjalnie źle. Jeśli Malfoy chciał ją uwieść w ten sposób, to być może powinna mu na to pozwolić? Wtedy to ona uśpi jego czujność, przeniknie do jego życia i wyciśnie z niego tyle niezbędnych jej informacji, ile zdoła. To by mogłoby się udać… Oczywiście istniało też ryzyko, że wynikną z tego jakieś poważne kłopoty. Musiała dobrze to sobie przemyśleć, nim zdecyduje się zrobić kolejny krok. Nie powinna jednak więcej tak spontanicznie ulegać emocjom… Lecz teraz już dobrze wiedziała, że dotrzymanie takiej obietnicy, wcale nie będzie proste.

◈◈◈

Cześć!

Pragnę zauważyć, że wcale nie przerwałam w dziwnym momencie :P
Wyrachowana ta nasza Hermiona, prawda? Mam nadzieję, że nie jesteście zawiedzione, że nie zakochała się w Draco po jednym pocałunku i nie padła mu zemdlona do stóp. Niestety takie akcje, to nie tutaj :)

Dziękuję za ogrom waszych komentarzy i wiadomości e-mail. Bardzo doceniam każde jedno słowo waszej opinii i to, jak tłumnie mnie tu odwiedzacie - to bardzo motywuje mnie, by pisać dalej i publikować jak najczęściej :)

Mój adres e-mail: venetiia.noks@gmail.com - zapewniam, że odpisuję na każdą wiadomość :)

Przypominam o mojej akcji "Podziękowanie za komentowanie" - Bonusowa scena 18+ zostanie rozesłana tuż po opublikowaniu epilogu do wszystkich chętnych, którzy znajdą się na mojej super-tajnej liście, stałych komentatorów :)

Na koniec specjalne pozdrowienia dla femoosbo! - dziękuję, że tu wpadasz i komentujesz i przepraszam za pominięcie pod poprzednim rozdziałem :)

Wielkie buziaki dla Wszystkich!

V.