[WOW] Rozdział 14 - "Luzacka kooperacja"

Dedykacja: Dla Magdy - która ma czas komentować nawet przed 7 rano :)
oraz dla genezis - Super, że wróciłaś! 💓



◈◈◈

Jessica była siostrą Folisona Multona, ślizgona, który ukończył Hogwart dwa lata temu. Hermiona sprawdzając jej dokumenty, dowiedziała się, że jej brat pracował obecnie jako łamacz uroków w starych szkockich zamkach. Odciął się też od rodziny, zaraz po tym, jak jego ojciec wstąpił w szeregi Śmierciożercówi i zmusił Jessicę oraz ich matkę do przyjęcia Mrocznego Znaku. Jessica nie zrobiła nic więcej. Po prostu miała na lewym przedramieniu wyryte znamię śmierciożerców i już za samo to, została osądzona i skazana przez Wizengamot. Jej ojciec zginął z rąk Czarnego Pana, po jakiejś nieudanej misji, a matka odsiadywała obecnie pięcioletni wyrok w Azkabanie. Wiedziała, że Multon po całych tych przejściach trafiła pod opiekę swojej cioci, konkretnie siostry jej matki. Podobno Folison nadal nie chciał mieć z siostrą nic wspólnego, mimo zakończenia wojny.

- Usiądź sobie wygodnie. Chcesz coś do picia? – zapytała Hermiona, zajmując miejsce za dużym biurkiem i wskazując dziewczynie jedno z dwóch stojących przed nim krzeseł.
- Nie, dzięki. – Jessica przełknęła łzy, a Hermiona zapobiegawczo wyczarowała duży karton jednorazowych chusteczek. Wiedziała, że najpewniej się przydadzą…
- Wiem, że to trudne, ale możesz mi powiedzieć co dokładnie zrobił ci Ernie?
Jessica szorstkim gestem otarła mokre policzki.
- Posunął się do wszystkiego! Zmuszał mnie do seksu każdego rodzaju, kilka razy zwyzywał i uderzył…
Hermiona zacisnęła szczęki. Nie mogła wprost uwierzyć, że zawsze uważała Macmillana za takiego porządnego człowieka!
- Dlaczego od razu nie przyszłaś mi o tym powiedzieć?
- Bo mówił, że ty o tym wiesz, oraz że na to pozwalasz. Mówił mi, że inni opiekunowie też to robią… – wyszeptała.
Hermiona zamknęła oczy i wzięła głęboki oddech. Co za pokręcony psychopata!
- Nigdy i nikomu bym na to nie pozwoliła.
- To samo powiedział Draco, gdy dzisiaj przed spotkaniem grupy Astoria wreszcie opowiedziała mu, co on próbował jej zrobić na sobotnim szlabanie – odpowiedziała cicho Multon.
Hermiona starała się nie okazywać swojego zaskoczenia. Więc jednak Malfoy widział w niej jakąś pozytywną cechę? To chyba niemożliwe!
- To nie miało prawa się wydarzyć Jessico i naprawdę nie wiem jak mogłabym cię za to przeprosić… - Hermiona poczuła, że do jej oczu również napływają łzy. Poczucie winy dosłownie paliło ją w gardle.
- Sama mu na to pozwoliłam. Szantażował mnie, że inaczej trafię do więzienia, albo, że napiszecie taką rekomendację, że moją mama nigdy nie wyjdzie z Azkabanu.
- Posłuchaj mnie! To absolutnie nie jest ani trochę twoja wina! Rozumiesz? To tylko i wyłącznie on jest tutaj winien! – Hermiona przechyliła się przez biurko i złapała Jessicę za rękę, chcąc dodać jej otuchy i pokazać, że jest po jej stronie.
Dziewczyna kiwnęła głową i uśmiechnęła się przez łzy.
- Dziękuję… przez chwilę myślałam, że faktycznie mi nie uwierzysz…
- Musiałabyś być bardzo okrutna, by wymyślić takie podłe oskarżenia – Hermiona uśmiechnęła się do niej ciepło, ani słowem nie wspominając o tym, że mimo wszystko ma zamiar dokładnie sprawdzić jej wersję wydarzeń. Nie przypuszczała, by dziewczyna kłamała, ale jedna z głównych zasad Gryffindoru brzmiała: „Ślizgon nie kłamie, tylko jeśli jest martwy!”
- Co teraz będzie? – zapytała Jessica.
- Teraz to ty musisz o tym zdecydować – poinformowała ją Hermiona.
- Jak to ja? – zająknęła się ślizgonka.
- Chcę zapytać, czy zgadzasz się zgłosić wykorzystywanie seksualne do biura aurorów? Możemy to zaraz załatwić. Na początek przeniesiemy cię na badania w św. Mungu, a później będzie kilka przesłuchań, ale spokojnie, będę cały czas przy tobie…
- Nie! Nie chcę tego zgłaszać! Chcę tylko, żeby on dał mi już spokój! – Jessica rozpłakała się na nowo.
Hermiona smutno pokręciła głową. Obawiała się, że tak będzie… Nie mogła jednak jej zmusić.
- Posłuchaj! Nie będę cię okłamywała. To na pewno nie będzie łatwe, ale przejdziesz przez to wszystko razem, a ja i twoi przyjaciele ci pomożemy. On musi ponieść karę. Zasłużył…
- Nie! Nie zamierzam do końca życia chodzić z łatką wykorzystanej dziewczyny! Ten koszmar natychmiast musi się skończyć! Dzięki tobie i Draco, to nie będzie trwało dłużej... Jestem pewna, że sama sobie z tym jakoś poradzę. Tylko obiecaj trzymać go daleko ode mnie! - Jessica wyglądała na zdecydowaną i zdeterminowaną.
Hermiona zastanowiła się chwilę, co jeszcze mogłaby zrobić w tej sytuacji. Była tak niewyobrażalnie wściekła na Erniego… Przez tego dupka cały plan resocjalizacji, dosłownie mógł się obrócić w perzynę. On musiał dostać porządną nauczkę. Tylko co… Pomysł prawie od razu sam wpadł jej do głowy. Uśmiechnęła się nieco demonicznie. Doskonale!
- Mogę ci obiecać, że on nigdy więcej już nikogo nie skrzywdzi! Myślę jednak, że powinnaś, to jeszcze przemyśleć…
- Twoje słowo mi wystarczy! Naprawdę nie chcę tego nigdzie zgłaszać!
- Chcesz zostać w szkole? Czy może wolałabyś wrócić do domu?
- A mogłabym? - Oczy Multon zabłysnęły zachwytem.
- Oczywiście! Jeszcze dziś napiszę do ministerstwa, że twój proces resocjalizacji został zakończony…
- Nikt nie uwierzy, że to się udało w trzy tygodnie! – Jessica z dezaprobatą pokręciła głową.
- Zaufaj mi, nie będzie z tym problemu. Nawet jutro będziesz mogła wrócić do domu, o ile twoja ciocia zgodzi się cię stąd zabrać…
- Tak! Ciocia jest wspaniała! Na pewno po mnie przyjdzie! Dziękuję! Dziękuję! Tak bardzo ci dziękuję, Granger! – Jessica znów się rozpłakała, ale Hermiona miała wrażenie, że teraz to były zupełnie inne łzy.
Cieszyła się, że miała możliwość choć trochę zadośćuczynić tej małej blondyneczce. Niemniej i tak czuła gorycz i wiele rozczarowania. To ona wybrała Erniego, jako drugiego koordynatora grupy. Nie chciała być posądzana o nepotyzm, dlatego nie zdecydowała się na Nevilla, Deana czy Seamusa, choć im ufała o wiele bardziej. Gdy dokonywała tego wybory, przez myśl jej nawet nie przeszło, że ten porządny i inteligentny kiedyś chłopak, po wojnie zmienił się w zwyrodniałego potwora. Musiała się go jakoś dyskretnie pozbyć…
- Trafisz sama do salonu wspólnego, czy wolałabyś, bym cię odprowadziła? – zapytała Hermiona.
- Nie, ja dam sobie radę.
- Ernie najpewniej nadal jest w skrzydle szpitalny, ale jeśli by się do ciebie zbliżył, to rzuć najgłośniejsze zaklęcie jakie potrafisz, a potem każ temu, kto pierwszy przybiegnie, by natychmiast mnie wezwano, dobrze? – Granger wstała i obeszła biurko.
- Dobrze! Dziękuję!
Ku jej zdziwieniu, Jessica podniosła się i od razu uściskała ją serdecznie.
- Wszystko będzie dobrze… - szepnęła Hermiona, choć nie miała wcale takiej pewności.
Przypuszczała, że takie wydarzenia mogłyby naprawdę źle wpłynąć na psychikę tej dziewczyny. Pozostawało jej jednak mieć nadzieję, że Multon jakoś się z nimi upora.

◈◈◈

Jessica wyszła przez gabinet, a Hermiona wróciła do starej auli. Draco siedział nonszalancko rozparty w dużym, zielonym fotelu, który sam sobie wytransmutował i nadal zaczytywał się w tym wielkim tomiszczu.
Ubrany w ciemnogranatowe jeansy i śnieżnobiałą bluzę z kapturem, wygląda męsko i swobodnie. Dziś włosy miał związane i Hermiona sama nie wiedziała czy lepiej mu tak, czy gdy jednak nosił je rozpuszczone…
- Co tam tak czytasz? Czyżby tysiąc pomysłów na zafundowanie komuś śmierci w męczarniach? – zagadnęła, podchodząc do niego.
- Prawie zgadłaś. Tak dokładnie, to tysiąc pomysłów na doskonałe potrawy ze szlam – odpowiedział równie kpiącym tonem, a ona od razu parsknęła śmiechem.
Draco wstał i za pomocą zaklęcia zmienił fotel z powrotem w ławkę, a książkę odesłał.
- I co teraz, Granger?
- A jak sądzisz? – zapytała nieco prowokacyjnie.
- Sądzę, że najpewniej zaraz wpadną tu aurorzy, by mnie zakuć w kajdany i zaprowadzić prosto do Azkabanu. W końcu zaatakowałem dziś prefekta naczelnego.
- I to nie tylko jednego w ciągu ostatnich kilku dni… - przypomniała mu złośliwie.
- Czyli teraz wreszcie dostanę tę od tak dawna obiecywaną karę?
- Teraz uleczę twoją wargę, bo jak widzę, sam wciąż tego nie zrobiłeś – Hermiona wyjęła swoją różdżkę i zbliżyła się do niego.
- Zapomniałem… - przyznał cicho.
- Nie ruszaj się – poprosiła, delikatnie łapiąc go za podbródek.
Draco gwałtownie odsunął się od niej.
- Nie rób tego, Granger! Nie dotykaj mnie… – syknął.
Musiała przyznać, że szczerze ją to zdziwiło. Nagle dała o sobie znać jego niechęć do dotyku? Ciekawe...
- Jak chcesz. Tylko stój prosto! – nakazała, rzucając zaklęcie leczące.
- Nie podziękuję ci za to – poinformował ją z drwiącym uśmieszkiem.
- Wcale tego nie oczekiwałam. Znam cię na tyle długo, że wiem iż wcześniej odgryzłbyś sobie język.
- Co będzie teraz z Multon i Macmillanem? – Draco zmienił temat.
- Multon jutro wróci do domu. Jej resocjalizacja została zakończona. Niestety nie chce zgłosić aurorom tego co się stało… Nie chcę na nią naciskać, ale uważam, że jednak powinna to zrobić.
Draco skrzywił się pod nosem, zniesmaczony.
- I to wszystko ma ujść temu gadowi na sucho? Po moim trupie!
- Nie prowokuj mnie do marzeń o twojej śmierci Malfoy, bo nie zasnę potem z emocji – zakpiła.
Ślizgon roześmiał się cicho.
- Strzelam, że już ci się to przydarzyło w ostatnim czasie… - Zabrzmiało to, tak dwuznacznie, że Hermiona od razu pomyślała o ich sobotnim spotkaniu.
- Wręcz przeciwnie, sypiam bardzo dobrze. Jednak ty chyba masz z tym jakiś problem? Cały Slytherin już o tym plotkuje… - Nie mogła podarować sobie tej nuty wyższości w swoim głosie.
- Nie mam pojęcia, co za bzdury wygadujesz! – Draco wyglądał na zirytowanego.
- To nie moja sprawa, kto spędza ci sen z powiek – Hermiona, wygładziła spód sukienki i schowała swoją różdżkę.
- Masz mi jeszcze coś do powiedzenia? Ten intensywny zapach szlamu naprawdę zaczyna mi już działać na nerwy!
- Dopilnujesz, żeby Greengrass trzymała język za zębami? Chcę to załatwić sama…
- Boisz się kompromitacji, co? – zaszydził z wrednym uśmieszkiem.
Hermiona westchnęła ciężko.W zasadzie to tak, tego poniekąd też się bała.
- Jeśli ona zechce, to może wnieść własne oskarżenie, nie będę protestowała...
- Nie chce i nie wniesie. Skoro odsyłasz Multon, to ta sprawa powinna szybko się skończyć. Tak będzie lepiej, dla wszystkich.
- Też tak sądzę – Hermiona nie lubiła się z nim zgadzać, ale cóż, czasem musiała.
- Masz mi coś jeszcze do powiedzenia, czy mogę wreszcie wyjść, by zaczerpnąć trochę świeżego powietrza?
- Właściwie, to ty musisz mi coś powiedzieć.
- Cóż za zaszczyt! Naczelna kujonka Hogwartu czegoś ode mnie chce! Chyba zaraz skonam z dumy!
- Znów mnie prowokujesz do marzeń o swojej śmierci? Nie rób tego Malfoy, serio! – zaśmiała się.
- Mów o co chodzi, bo nie będę tu sterczał przez cały wieczór! – Draco najwyraźniej miał już dość tej rozmowy.
- Wiesz gdzie jest ukryty stary składzik na eliksiry?
- Tajne zapasy Snape'a?
- Tak. Koniecznie potrzebuję zabrać stamtąd tylko jeden, jedyny eliksir. Jest mi potrzebny, jeśli Macmillan ma dostać zasłużoną nauczkę.
Draco zastanowił się przez chwilę.
- Wiem gdzie jest wejście, ale nie znam hasła i z tego co wiem, nikt go nigdy nie poznał…
- Będziemy musieli zgadywać – Hermiona odwróciła się i ruszyła w stronę drzwi.
- Zaraz, zaraz! Nie tak szybko, Granger! Co ja niby będę z tego miał? – zapytał wyniośle.
- Jak to co? Upragnioną zemstę na Macmillanie!
- I serio myślisz, że tylko dlatego zdradzę ci największy sekret Nietoperza? Chyba kpisz…
- Sama znam największy sekret Severusa i nie, nie był nim stary składzik na magiczne fiolki. Idziesz czy nie?
- Nie. – Draco założył ręce na piersi i nie ruszył się z miejsca.
Hermiona ledwo powstrzymała się od warknięcia.
- No dobra Malfoy, gadaj czego chcesz!
- Wyniesiesz się ze szkoły…
Parsknęła zduszonym śmiechem.
- Zapomnij! To się nie wydarzy.
- To w takim razie, zmienisz mi opiekuna na kogoś innego! Nienawidzę Vane i tej jej głupoty…
Hermiona znów się roześmiała. To było całkiem rozsądne życzenie.
- Dobrze. Możesz wybrać sobie kogoś innego z opiekunów. Zamienimy was.
- Wybrałbym ciebie, ale boje się, że tylko marzysz o tym, by zrobić mi to samo, co Macmillan robił Multon… - Widać było, że usiłuję ją sprowokować.
- Zaryzykuj, a się przekonasz, jak wspaniałą potrafię być opiekunką!  No dalej… - Nie pozwoliła zbić się z tropu.
- Chcę Susan Bones.
Skrzywiła się lekko. Delikatna i cicha Susan, ledwo dawała sobie radę z Ressem, danie jej Malfoya, to jakby kazanie owieczce pilnować wilka.
- Dobrze, niech będzie. Przekaże im to na spotkaniu w środę. A teraz chodź wreszcie, załatwimy to dyskretnie, póki wszyscy są na kolacji.
- Nie możemy iść razem, ramię w ramię obok siebie po korytarzu, bo cała szkoła chyba dostanie zawału – stwierdził Draco.
Hermiona wywróciła oczami. W sumie miał rację. Nie powinni wzbudzać niepotrzebnych plotek.
- Dobrze, idź przodem, a ja pójdę kilka metrów za tobą – zdecydowała.
- Tylko nie gap się na mój tyłek, Granger! – zastrzegł wyraźnie ubawiony, a Hermiona musiała przyznać, że miał ku temu powody, bo w tych jeansach wyglądał naprawdę seks… Stop! Nie! Wcale nie!
- Dziękuję bardzo, ale nie chcę stracić apetytu na cały tydzień. Rusz się wreszcie! – nakazała, otwierając drzwi i czekając, aż Malfoy wyjdzie.
Blondyn wyminął ją, jednak na chwilę zatrzymał się w progu, odwrócił głowę i znów spojrzał jej prosto w oczy.
- Wcale nie musiałabym odgryźć sobie języka, by ci podziękować Granger. Cieszy mnie, że uwierzyłaś Multon. Szczerze mówiąc, nie spodziewałem się, że jesteś jeszcze zdolna choć do skrawka empatii względem ślizgonów…
- Jestem zdolna okazać swoją empatię każdemu, kto nie jest tobą, Malfoy!
Draco w odpowiedzi uśmiechnął się cynicznie i wreszcie wyszedł. 

◈◈◈

Przemknęli przez szkole, starając się pozostać przez nikogo nie zauważeni. Zeszli do lochów, minęli klasę eliksirów i komnaty, które teraz zajmował profesor Slughorn. Zeszli na jeszcze niższą kondygnację i dopiero wtedy Draco zatrzymał się tuż obok posągu Jednorękiej Czarownicy z Bald Mountain.
- To tutaj. Schowek znajduje się za posągiem.
- Fajne miejsce, na pewno nikt, by go tu nie szukał – zauważyła Hermiona, wyjmując swoją różdżkę.
Rzuciła kilka czarów otwierających i bardziej skomplikowanych zaklęć łamiących szyfr, ale żadene nie zadziałał. Wiedziała, że nie będzie łatwo. Snape był bardzo dobrym czarodziejem…
- Chyba nie obejdzie się bez podania hasła – stwierdził sucho Draco.
- Myślę, że je znam… - Hermiona zbliżyła się do posągu czarownicy i szepnęła cicho – Lily.
Pomnik natychmiast się odsunął, a ich oczom ukazało się długie, dość wąskie pomieszczenie, od podłogi do sufitu wypełnione półkami, na których stały różnokolorowe fiolki. Po chwili w schowku zapłonęło kilkanaście świec.
- Jaka Lily?
Miała nadzieję, że blondyn nie usłyszał hasła, jednak niestety okazało się, że miał doskonały słuch. Nie chciała musieć mu tego wyjaśniać. Potter specjalnie zadbał o to, by rozprawa na której pośmiertnie uniewinniono Snape ze wszystkich złych uczynków, została utajniona, tak, by nikt nie wiedział, że jego i matkę Harry’ego kiedyś coś łączyło.
- Później ci to wyjaśnię, a teraz pomóż mi szukać! Na pewno na fiolkach jest blokada przed zaklęciem accio.
- Nie rozkazuj mi, jędzo! – sarknął dla zasady, a zaraz później zapytał: - Czego szukamy?
Wszedł tuż za nią do składziku. Pokój był tak wąski, że musieli praktycznie cały czas ocierać się o siebie.
- Eliksiru eunucha – wyjaśniła Hermiona.
Draco jękną cicho, ale nie miała wątpliwości, że był rozbawiony.
- Naprawdę mściwa z ciebie żmija!
- To powinno ci pokazać Malfoy, że nie warto ze mną zadzierać.
- Aż mam gęsią skórkę… - zakpił.
- Może wezmę dwie fiolki, jedną specjalnie dla ciebie? Greengrass zapewne byłaby niepocieszona… - żartowała, przeglądając półki.
- A może ja wezmę trochę eliksiru żywej śmierci i wyleję ci go teraz na głowę? Nikt nie znajdzie tu twojego trupa przez setki lat!
- Poświęcę życie wieczne i wrócę jako duch, tylko po to by móc cię nawiedzać. Już nigdy się ode mnie nie uwolnisz! – poprzysięgła mu mściwie.
Draco zaśmiał się i sięgnął ponad jej głową po jakąś fiolkę.
- Może weź to, Granger. Gdybyś raz na jakiś czas się trochę rozerwała, to nie musiałabyś potem z taką przyjemnością psuć innym humor i wylewać na nich swoje frustracje.
Wskazał jej fiolkę magicznej euforii.
Hermiona parsknęła kpiąco i również sięgnęła za jego plecy.
- To ty weź to, Malfoy. Amortencja.
- A po co mi to badziewie?
- Może dzięki temu wreszcie rozkochasz w sobie tę dziewczynę, która nie pozwala ci spać po nocach? - zadrwiła.
Szok na jego twarzy był aż namacalny. Widać było, że kompletnie go tym zaskoczyła. Jednak zaraz później zmienił minę na lekko łobuzerską.
- Nie potrzebuje takich tanich sztuczek, by kogoś w sobie rozkochać, Granger.
- Jak chcesz, ja tylko próbowałam ci pomóc. – Odwróciła się do niego plecami, chcąc w końcu znaleźć eliksir eunucha i wyjść wreszcie z tego klaustrofobicznego pomieszczenia.
- To właśnie tego eliksiru dolałaś do napoju Weasleya, by wreszcie zechciał cię przelecieć? – zapytał prowokacyjnym tonem.
- Nie. Ja używam wyłącznie eliksiru żądzy. Dzięki temu jest nam zawsze w łóżku fantastycznie! – zripostowała.
- Zamknij się! – syknął przez zaciśnięte zęby.
- Niby dlaczego? Czyżbyś sobie nie potrafił wyobrazić mnie i Rona…
Draco doskoczył do niej i gwałtownie zatkał jej usta dłonią. Wyglądało to tak, jak gdyby znów ją zaatakował. 

◈◈◈

Tradycyjnie - dwa dni  💓 Prawie co do minuty! 😊
Rozdział - znów przejściowy, ale dużo dialogów - mam nadzieję, że się Wam spodobał.

Bardzo Wam dziękuję za stale zwiększającą się liczbą odwiedzin i komentarzy!

Ostatnio na fb przeczytałam, że autorki, które proszę o komentarze, to żebraczki... Nie wiem co za dziewucha to napisała, ale aż mną trząchnęło. Naprawdę? Proszenie o podzielenie się opinią o swojej twórczości, to żebractwo? No bez jaj...! 😆

Dlatego, żeby Wam tu nie żebrać, to absolutnie nie nalegam na pisanie komentarzy, ale wspominam, bo już to zresztą ogłaszałam pod którymś rozdziałem, że w podziękowaniu dla stale komentujący: (Lepciak, Emilia S, Neska, Joanna R., wrednakocica, Mmilka_e, Emka0990, Lacarnum, themarieannie, Panna Aleksandra, Moniq, Victoria, Weronika, Magda - naprawdę nie sposób Was wszystkich teraz nagle wymienić - ale jesteście cudowne, dziękuję bardzo!) - Po zakończeniu opowiadania dla tych i innych osób, które do nas dołączą w trakcie, pojawi się bonusowa scena 18+, którą roześlę na maila jeśli będziecie miały ochotę się zapoznać 😋

Osoby, które komentują jako anonimowe, proszę o podpisywanie swoich komentarzy! 😊

Nie nalegam, nie zachęcam, tylko informuję, że mam taki pomysł - Nazwałam go - "Podziękowanie za komentowanie" 😍(Błyskotliwie, prawda? 😂)

Zachęcam również do komentowania poprzez maila: venetiia.noks@gmail.com - Wiele osób, które ma problemy z pisaniem komentarzy z komórki, tak właśnie robi i oczywiście one również dostaną bonusową scenę, jeśli tylko zechcą :) 

Pozdrawiam Was Cieplutko!

Venik.