[WOW] Rozdział 12 - "Wbrew zasadom"

Dedykacja: Dla Moniq - Dziękuję za komentarz i drżę ze strachem przed kolejnym :)
oraz dla Wszystkich tak poruszonych poprzednim rozdziałem - pora na coś luźniejszego :)

◈◈◈

Dziewczyna przełknęła łzy i czym prędzej zaczęła zbierać się z ziemi.
- Przepraszam… – wyszeptała drżącymi ustami.
- To była moja wina! – Hermiona wyciągnęła dłoń, by pomóc Jessice Multon wstać, ale ona tylko odsunęła się od niej, jakby uciekając przed dotykiem. To było bardzo dziwne.
- Wszystko w porządku? – zapytała.
- Tak. Ja przepraszam… naprawdę nie chciałam na panią wpaść…– Jessica opuściła głowę, praktycznie kuląc się przed nią ze strachu.
- Już dobrze! Nic takiego się przecież nie stało! – Hermiona nie wiedziała, co powinna myśleć o tej sytuacji. Dlaczego ta dziewczyna tak panicznie się jej bała? Przecież prawie w ogóle się nie znały!
- Proszę nie mówić o tym panu… Erniemu… –  Multon nawet przez chwilę nie spojrzała jej w oczy.
- Oczywiście, ale powiedz mi…
- Dziękuję i dobranoc! – Jessica odeszła szybkim krokiem, a ona z niedowierzaniem pokręciła głową. Co ten Mcmillan z nią wyczyniał, że była aż tak przerażona? Obiecała sobie, że wkrótce się tego dowie.

◈◈◈

                Po tej dziwnej sytuacji z Jessicą, Hermiona stwierdziła, że przyda jej się odrobina relaksu.  To był idealny wieczór na jej pierwszą w tym roku wizytę w łazience prefektów. Za pomocą zaklęcia przywołała swoje rzeczy i z zadowoleniem udała się na piąte piętro.
                Niestety spotkało ją duże rozczarowanie, gdyż świeca umieszczona tuż przy czwartych drzwiach na lewo od pomnika Borysa Szalonego, paliła się na czerwono, a to oznaczało, że ktoś właśnie znajdował się w środku. Hermiona westchnęła zrezygnowana i oparła się o ścianę. Nie wiadomo ile to mogło potrwać, ale tak bardzo pragnęła zanurzyć się dziś w całym basenie konwaliowej piany, że nie chciała tak łatwo zrezygnować… Może powinna wysłać patronusa i poprosić tego kogoś, by się trochę pośpieszył? Podejrzewała, że jeśli łazienkę zajmowała akurat jakaś dziewczyna, to zapewne przyjdzie jej tu czekać całe wieki...  Nagle wpadła na pomysł, żeby pierwszy raz skorzystać z mapy Huncwotów, by dowiedzieć się, któż to dziś pokrzyżował jej plany. Szybko sięgnęła po nią do kieszeni i rozłożyła. Wymówiła hasło, odszukała na mapie łazienkę i ledwo powstrzymała się przed wybuchnięciem głośnym śmiechem.  
Godryku! Że też on, nawet nieświadomie potrafił tak mocno działać jej na nerwy! Już teraz wiedziała, dlaczego Malfoya nie było w pokoju wspólnym Slytherinu. Zdziwiła się tylko trochę, że był w środku sam. Nie zabrał ze sobą Greengrass ani żadnej innej słodkiej niuni na wspólny relaks? Ciekawe… Złożyła mapę i westchnęła ciężko. Jeśli wyśle patronusa, by go pośpieszyć, to Malfoy zapewne z czystej złośliwości zostanie tam aż do rana. Chociaż mogłaby… Pokręciła szybko głową, chcąc odpędzić tę szaloną myśl, ale gdy już się pojawiła, to wprost nie mogła się jej pozbyć. To było wysoce nieodpowiednie i po prostu złe, ale też tak bardzo kuszące… Sama nie wiedziała dlaczego. A gdyby tak trochę go sprowokować? W końcu odważył się dziś nasłać na nią jakiś marnych zbirów…

                Związała włosy w wysoki kok i szybko przytknęła różdżkę do ramiączka swego stanika i brzegu majtek, prostym zaklęciem transmutując je w czerwony, dwuczęściowy kostium kąpielowy. Pośpiesznie zdjęła ubrania i odesłała je do swoich komnat. Teraz jeszcze tylko zaklęcie kameleona. Pozostawało jej mieć nadzieję, że Malfoy używał do kąpieli naprawdę gęstej mieszanki pachnącej piany, bo inaczej mogłaby zobaczyć go… Aż spłoniła się lekko, gdy tylko o tym pomyślała.

◈◈◈

Nie miała problemu ze zdjęciem zaklęcia zamykającego. Draco nie rzucił żadnych dodatkowych barier, najpewniej przekonany, że niepisana zasada wszystkich prefektów i kapitanów drużyn mówiąca o tym,  by nie wchodzić do łazienki, kiedy jest zajęta, nie zostanie przez nikogo złamana.
Miała nadzieję, że udało jej się wejść do środka niezauważenie. Nic nie wskazywało na to, by on coś spostrzegł… Był zanurzony w wodzie, aż po samą szyję. Głowę miał opartą o kamienny brzeg basenu, a mokre włosy leżały rozrzucone dookoła jego twarzy. Miał zamknięte oczy i wyglądał jakby spał. W całym pomieszczeniu paliła się tylko połowa świec, co tworzyło niesamowicie intymną atmosferę, a powietrze było lekkie i rześkie od zapachu morskiej bryzy. Piana wypełniająca kamienny basen była niebieska, co świadczyło o tym, że Draco użył dziś morskiego płynu do kąpieli…
Zastanawiała się przez chwilę co powinna teraz uczynić. Krzyknąć coś do niego? Rzucić jakieś zaklęcie? Zrobić coś, by go przestraszyć? A może tylko podejść i wepchnąć ten jego blond łeb głęboko pod wodę? Odpowiedź przyszła sama, a ona nie była do końca pewna, czy to nie resztki wypitego dziś alkoholu wpłynęły na jej pomysłowość i odwagę.
Starając się nie wydać choć szmeru, stąpała cichutko krok po kroku, aż udało jej się znaleźć tuż za nim. Bezszelestnie opadła na kolana i przysunęła się nieco bliżej. Malfoy nadal nie zareagował, więc być może faktycznie spał…? Za pomocą czaru niewerbalnego, zdjęła z siebie zaklęcie kameleona i  delikatnie pochyliła się nad nim. Jakąś daleką cząstką świadomości zarejestrowała, że gdy tak leżał tu tuż pod nią, to wyglądał naprawdę uroczo i niewinnie. Nigdy przedtem, by tak o nim nawet nie pomyślała!
Wiedziała, że nie ma czasu na dłuższe podziwianie jego aparycji. Musiała doprowadzić swój plan do końca.
Jedną rękę wplotła w jego włosy, uniemożliwiając mu uniesienie głowy, a drugą prztyknęła mu swoją różdżkę wprost do grdyki.
Zaskoczony Draco otworzył oczy i zobaczył tuż nad sobą uśmiechającą się triumfująco Hermionę Granger.
- Mogłabym cię teraz zabić i wszyscy, by pomyśleli, że to był zwykły wypadek, a ty po prostu sam się utopiłeś… - zaśmiała się szyderczo.
Planując tę zagrywkę, nierozważnie zapomniała o tym, że Malfoy miał niesamowicie wyćwiczony refleks szukającego… Nim zdążyła choćby pisnąć, szybkim ruchem złapał ją za ramiona i praktycznie przerzucił nad sobą, tak, że z całym impetem wylądowała w niebieskiej wodzie.
Wynurzyła się, prychając niczym przemoczony kot i kaszląc ostro. Całe szczęście, że w czasie upadku nie upuściła różdżki, bo ślizgon właśnie zmierzał w jej stronę, wściekły niczym rozjuszony byk.
- Nie podchodź! – rozkazała, jedną dłonią przecierając oczy, a drugą mierząc do niego różdżką.
Miała szczęście, że blondyn nie był ani odrobinę szybszy, bo inaczej mogłoby się to dla niej zapewne nieciekawie skończyć.
- Nieźle, Granger. Naprawdę udało ci się mnie zaskoczyć…  - przyznał, ciężko oddychając.
Stał ledwo metr od niej i najwidoczniej wcale nie przejmował się tym, że wciąż do niego celowała.
- Mogłabym powiedzieć o tobie to samo - skrzywiła się, szybko rzucając zaklęcie suszące na swoje włosy.
- Skoro już wymieniliśmy się komplementami, to teraz z łaski swojej wypierdalaj stąd, jeśli ci nadal życie miłe! Jak już pewnie zauważyłaś, łazienka jest zajęta! – Hermiona spostrzegła, że Draco znów miał ten sam wyraz twarzy, co wtedy w jego dormitorium. Jej obecność najwyraźniej mu przeszkadzała i dręczył go, ale w zupełnie inny sposób niż zwykle…
Machnęła różdżką w kierunku krzesła, na którym zostawił swoje ubranie i za pomocą zaklęcia posłała prosto w jego stronę, należące do niego bokserki. Mimochodem, zdążyła zarejestrować, że były czarne, nim z głośnym pluskiem uderzyły w wodę. Nie miała najmniejszego zamiaru rozmawiać z nim, ze świadomością, że stał tak blisko niej kompletnie nagi.
- Ubierz się…
- Chyba nie chcesz powiedzieć, że mam nimi zasłonić mój mroczny znak, żeby znów cię nie zniesmaczał? – zakpił, najwyraźniej bawiąc się jej zażenowaniem.
- Masz nimi zakryć to, co zniesmaczyłoby mnie o wiele bardziej, gdybym to zobaczyła…
- Serio Granger, taka z ciebie cnotka? Nie możesz nawet nazwać tego…
- Ubieraj się, ale zrobię ci to za pomocą zaklęcia, a ostrzegam, że to może zaboleć! – przerwała mu, naprawdę nie chcąc, by szydził z tego, jak mocno jego nagość ją deprymowała.
Draco parsknął krótkim, zduszonym śmiechem, ale sięgnął po majtki i nurkując na chwilę pod wodą założył je na siebie. Zaraz po wynurzeniu wrócił do ściany baseny  i znów się o nią oparł, rozkładając ramiona na kamiennym brzegu w nonszalanckiej i nieco prowokacyjnej pozie.
Hermiona wzięła głębszy oddech, podeszła kilka kroków i oparła się o boczną krawędź basenu, gdzieś w okolicach półtora metra od niego. To w jej odczuciu był dobry dystans. On nadal był  blisko, ale jednocześnie na tyle daleko, by jej to aż tak nie spinało. Mogła swobodnie popatrzeć mu w oczy i udawać, że nadal odczuwa tylko rozbawienie i pogardę.
- Czy ministerstwo dało ci też zezwolenie na molestowanie nas w ramach tej całej twojej akcji resocjalizacji?
- Jeszcze nie zrobiłam nic, co mógłbyś nazwać molestowaniem – uśmiechnęła się do niego z przekorą.
- O Salazarze! Jeśli jednak nosisz się z takim zamiarem, to powiedź mi to od razu. Zapobiegawczo zaraz powieszę się na pasku od szlafroka…
Hermiona roześmiała się cicho. Zabawny Malfoy, był dla niej dotychczas zupełnie nieznanym zjawiskiem. Zgryźliwi i kpiący? Owszem! Ale nigdy zabawny…
- Kurczę! Bardzo chciałabym to zobaczyć! – droczyła się z nim.
- Samo wejście mi do łazienki, ze świadomością, że jestem tu nago, to już molestowanie, Granger!
- Jestem pewna, że jakoś to przeżyjesz, a uwierz mi, że bardzo chciałam dziś z tobą pogadać…
- Cóż za zaszczyt! Chyba zaraz spłonę z niepewności, co też największa szlama magicznego świata, może mieć mi tak ważnego do powiedzenia? – Draco nieprzerwanie patrzył jej w oczy.
Hermiona poczuła, że znów jest jej nieznośnie gorąco. Tłumaczyła to sobie temperaturą wody, ale to była oczywista bzdura. To jego spojrzenie to w niej wywoływało…

- Pewnie zastanawiasz się, czy mam choć jedno maleńkie zadrapanie? – zapytała zgryźliwie, chcąc go wybić z tego rozbawienia.
Draco przecząco pokręcił głową.
- Gdybyś je miała, najpewniej już dawno głosiła byś mi tu teraz jakieś swoje puste groźby. Choć szczerze przyznam, że to nieco rozczarowujące…
- Daj spokój Malfoy! Ci twoi opryszkowie nie byli warci nawet złamanego kunta! Skąd ty ich w ogóle wytrzasnąłeś?
- Zapewniam cię, że następnym razem, na pewno bardziej się postaram.
Hermiona zachichotała i przecząco pokręciła głową.
- Ile razy już mi to obiecywałeś?
- Może wreszcie sam się za ciebie zabiorę…- Odepchnął się od brzegu, najwyraźniej z zamiarem zbliżenia się do niej.
- Ani kroku w moją stronę! – Ostrzegła ostro, unosząc różdżkę i znów celując nią w niego.
Roześmiał się na głos.
- I po co zgrywasz ciągle taką twardą, gdy tak naprawdę najwyraźniej się boisz?
Hermiona zmusiła się do cynicznego uśmieszku.
- Nie wiem jakie chore wizje roją ci się w głowie, ale wcale się ciebie nie boję. Po prostu nie mam zamiaru się nikomu tłumaczyć z tego, że poważnie cię uszkodziłam podczas wizyty w łazience prefektów. To wyglądałoby co najmniej dwuznacznie…
- Całe to spotkanie tutaj, jest co najmniej dwuznaczne, Granger – Draco lekko uniósł głowę i rzucił jej takie spojrzenie, że w duchu podziękowała za półmrok panujący w tym pomieszczeniu, bo jak nic właśnie się zaczerwieniła.
- Jego celem jest tylko to, że chciałam cię totalnie wyśmiać za wysłanie za mną takich nieudolnych kretynów. Skąd oni byli? Z Rosji?
- Z Gruzji. I nie łudź się Granger, że jesteś taka zdolna. Doskonale wiedziałem, że dasz sobie z nimi radę... – Draco szorstkim gestem przeczesał swe mokre włosy, a Hermiona ledwo stłumiła jęk. On naprawdę był wręcz niemoralnie przystojny!
- Więc po co cały ten cyrk?
- Całe co? – spytał, najwyraźniej nie rozumiejąc.
Hermiona przewróciła oczami. Czasem zupełnie zapominała, że czarodzieje nie łapali wielu mugolskich powiedzeń.
- Po co zapłaciłeś, zapewne nie mało za ich napad na mnie, skoro wiedziałeś, że nie podołają zadaniu?
- A ty po co udajesz, że wróciłaś do szkoły, żeby mścić się na mnie i reszcie skazańców z mojego domu? – odbił pytanie.
Hermiona uniosła brwi w geście zdziwienia. Nie przyznałaby tego nigdy na głos, ale w tym momencie, Malfoy naprawdę jej zaimponował.
- Pewnie masz na to jakąś swoją teorię? - uśmiechnęła się do niego prowokacyjnie, a on natychmiast odpowiedział jej takim samym uśmieszkiem.
- Co prawda mógłbym bawić się dłużej w te nasze słowne przepychanki, ale woda powoli zaczyna robić się chłodna, więc ci odpowiem. Wynająłem tych ludzi, bo tego ode mnie oczekiwano. Wszyscy liczyli na to, że dam ci wreszcie jakąś nauczkę, za te twoje pełne pychy i jadu, dyktatorskie wystąpienia. Musiałem, to zrobić, by zadowolić roszczenia gawiedzi. Jutro ze smutkiem im powiem, że ten plan niestety nie wypalił, ale ty i tak wkrótce stąd znikniesz…
- Od razu wiedziałam, że straszny z ciebie pozer! – prychnęła z pogardą.
- Nasza relacja od zawsze jest jasna, Granger. Nienawidzimy się. Nic ponadto i nic poniżej tego. Mimo wszystko jest w niej też coś pozytywnego. Nie okłamujemy się. To taka niepisana zasada. Dlaczego więc próbujesz teraz uciec od tematu, zamiast po prostu się przyznać?
- I niby do czego takiego mam ci się przyznać?
- Do tego, że zgrywasz przed nami tę marną imitację Umbridge, tylko dlatego, że tego się od ciebie oczekuje. A tak naprawdę twój powrót do szkoły ma zupełnie inny cel…
- Zapewne zaraz mnie oświecisz, cóż to takiego mnie tu przywiodło! – ironizowała, mimo wszystko spinając się nieco.
- Skoro sama nie chcesz tego powiedzieć, to bardzo proszę! Doskonale wiem, że wróciłaś do szkoły tylko i wyłącznie po to, by się dowiedzieć, co popchnęło do samobójstwa siostrę Weasleya.

◈◈◈

                Z całych sił starała się zachować kamienną twarz, ale nie było to proste. To, że Malfoy, aż tak łatwo ją przejrzał, nie było dla niej specjalnie miłe. Znaczyło to, że jednak ją trochę znał… poniekąd rozumiał…
- Brawo Smoku! – Chciała jakoś wybrnąć ze swojego zaskoczenia. – Przyznałabym ci punkty dla twojego domu, ale obawiam się, że McGonagall, chciałaby wiedzieć, dlaczego  zrobiłam to o tak później porze.
- Za nagrodę wystarczył mi wyraz twojej twarzy. Właśnie do ciebie dotarło, że nie jesteś jednak taka sprytna, jak zawsze przypuszczałaś, prawda?
- Nie wierzę, że powiem to, bez udławienia się własnym językiem, ale tak… Masz rację, Malfoy. Nie przypuszczałam, że tak łatwo się tego domyślisz.
Ślizgon uśmiechnął się triumfująco. Ta runda również należała do niego.
- Wróciłam tu, bo chcę wiedzieć, co dokładnie spotkało Ginny...
Draco zamknął oczy, odchylił głowę i westchnął ciężko.
- Gdybym to wiedział, to powiedziałbym ci to już w pociągu, Granger, by móc raz na zawsze uwolnić się od twojego szlamowatego towarzystwa…
Hermiona miała nadzieję, że jej szczęka tylko mentalnie upadła na dno basenu.
Jak to on nie wiedział? Przecież cały jej plan, opierał się praktycznie tylko na tym, by to od niego wydobyć te informacje.
- Kłamiesz! – warknęła, zaciskając mocniej palce na różdżce.
- Nawet nie wiesz, jakbym tego chciał. – Draco pokręcił głową z niedowierzaniem.
- Nic nie dzieje się w twoim głupim domu, bez twojej wiedzy i zgody! – zaatakowała, poważnie rozzłoszczona.
- To fakt. Wiem wszystko. Dlatego mam też pewność, że nikt ze Slytherinu w życiu nie zadałby się z tą małą zdrajczynią krwi.
- Waż swoje słowa, Malfoy! – Hermiona znów uniosła swą różdżkę, ledwo panując nad nerwami.
- O co się tak pieklisz, Granger? Powiedziałem ci prawdę. Nikt ze znanych mi ślizgonów nie miał z nią nic wspólnego. To koniec tego twojego śledztwa, możesz wracać…
- Nie ty o tym decydujesz! – fuknęła na niego złowrogo.
- Czego jeszcze chcesz? Zeznania pod veritaserum? Mogę to zrobić, jeśli to sprawi, że wreszcie stąd znikniesz. Powtarzam ci po raz trzeci! Nikt z moich znajomych, nie spotykał się z Weasley i nie maczał palców w tym, że się zabiła!
Hermiona prychnęła rozgoryczona. Takiego obrotu sprawy zupełnie się nie spodziewała. Nie chciała i nie powinna mu wierzyć, ale dlaczego miałby ją okłamać…? Co by mu to dało…?
- Jeśli liczyłeś na to, że tak szybko mnie się stąd pozbędziesz, to muszę cię rozczarować! To jeszcze nie koniec!
Zła i rozczarowana, opuściła rękę z różdżką i przeszła na przeciwległy brzeg basenu, chcąc skorzystać z drabinki i wreszcie wyjść z wody. Marzyła, by móc wrócić do swojego dormitorium i na spokojnie przeanalizować te nowe informacje.
Wyznanie Malfoya tak bardzo ją zaskoczyło, że na chwilę zapomniała o tym, że przecież powinna ciągle mieć go na oku.
Ledwie postawiła stopę na drugim szczeblu, gdy poczuła mocne szarpnięcie za włosy, a zaraz później z powrotem znalazła się w wodzie, a dokładniej w jego ramionach.

◈◈◈

Hejka! :)
Chyba znów wybrałam ładnym moment, na przerwanie, prawda? :)
Bardzo mnie zaintrygowało, że wiele z Was tak bardzo głowiło się nad tym o kim był ostatni akapit ostatniego rozdziału, bo myślałam, że to raczej oczywiste - niemniej Wasze pomysły były świetne i nawet mnie trochę zainspirowały to kolejnych wątków :)
Mam nadzieję, że ten rozdział Was nie rozczaruje - jest dość lekki, momentami może nawet wesoły, ale bardzo liczę, że nie uznacie tego za jakiś spadek poziomu opowiadania :)
Uspokajam Was też w kwestii weny - mam napisane prawie kilka rozdziałów to przodu, więc spokojnie, publikacje jak na razie będą regularnie.
"Sny" - niestety bez zmian :(
W razie pytać - venetiia.noks@gmail.com

Pozdrawiam
 Venik

PS. Zapomniałam dopisać, że rozdział jest tak szybko dodany, bo w ostatnich dniach stale rośnie liczba waszych odwiedzin i pojawiają się komentarze od nowych czytelników i po prostu - dziękuję Wam za to! :)