[WOW] Rozdział 13 - "Inny schemat"

Dedykacja: Dla Victorii - Dziękuję za pierwszy komentarz pod poprzednim rozdziałem :)
oraz dla Pandy - Super, że wróciłaś! :)


◈◈◈


(Uwaga - Scena nieodpowiednia dla czytelników poniżej 16 lat)

- Co ty wypraw… - zająknęła się, kompletnie zszokowana tak nagłym zetknięciem się z jego mokrym, ale jednocześnie gorącym ciałem.
Jedną ręką oplótł ją mocno w talii, a drugą znów złapał za jej włosy, zmuszając, by wygięła szyję, praktycznie kładąc głowę na jego ramieniu.
- Serio myślałaś, że to koniec? – szepnął jej wprost do ucha, a Hermiona poczuła, że powoli zaczyna brakować jej oddechu.
Jego bliskość była niepokojąco paraliżująca.
- Puść… - wymamrotała, niezdolna do skonstruowania mocniejszego rozkazu, czując, jak jego palce powoli przesuwają się w kierunku jej piersi.
- Sama weszłaś do jaskini Smoka, Granger. Teraz mi za do zapłacisz… - Przygryzł płatek jej ucha, a ona gwałtownie wciągnęła powietrze, zupełnie nie rozumiejąc reakcji własnego ciała.
To już nie była fala ciepła. To był prawdziwy wodospad podniecenia i żaru rozlewającego się w każdym skrawku niej.
Nawet nie była świadoma tego, że mimowolnie zaczęła coraz mocniej się o niego ocierać.
Draco przeniósł swoje usta na jej szyję i lekko zassał jej skórę, a Hermiona zamknęła oczy, ostatkiem sił próbując jakoś ogarnąć tę sytuację. Powinna uciekać, użyć zaklęcia bezpieczeństwa, albo jakiegokolwiek innego zaklęcia, bo przecież wciąż trzymała w dłoni różdżkę…
Setki myśli przelatywały przez jej głowę, ale żadna nie mogła się równać z pieszczotami jego języka na jej skórze i dotykiem jego palców tuż przy skraju jej górnej części stroju kąpielowego.
Oddychała tak szybko, że nie była do końca pewna, że to w ogóle możliwe. Co on z nią wyprawiał? Jak to mogło się dziać?
A co jeśli posunie się dalej?
O Merlinie!
Nie kazał jej długo czekać, tylko płynnym ruchem wsunął swoją dłoń pod jej stanik, łapiąc całą dłonią za lewą pierś. Hermiona krzyknęła głośno i rzuciła się do przodu, wypuszczając z dłoni różdżkę i desperacko łapiąc za brzeg kamiennego basenu. Przy tej zmianie pozycji, wyraźnie poczuła, jak erekcja Malfoya wbija się prosto miedzy jej pośladki. Zacisnęła oczy, niezdolna do żadnej racjonalnej myśli. Pierwszy raz doświadczyła czegoś tak mocnego, intensywnego i podniecającego.
Draco ugniatał jej pierś, samemu dysząc równie ciężko. To było takie nieprzyzwoite! Złe, niewłaściwe i tak obłędnie niepoprawne!
- Co… ty… - Hermiona, chciała zapytać co z nią wyprawiał, ale nie zdążyła.
Ślizgon obcesowo ścisnął jej sutek, prawie zwalając ją tym gestem z nóg, a zaraz później, gwałtownie odwrócił ją do siebie i nim zdążyła w ogóle zarejestrować zmianę koneksji, on zmiażdżył jej usta w zachłannym pocałunku.
Chciała jęknąć, ale zamiast tego pozwoliła mu tylko na to, by bezczelnie wtargnął swym językiem do jej ust.
Zadrżała na całym ciele i z nieznaną sobie wcześniej dzikością, oddała jego pocałunek, wplatając palce w te jego cholernie pociągające włosy i przyciągając go bliżej.
Nikt nigdy jej tak nie całował. Gwałtownie, żarliwie, zaciekle, pożądliwie…
Wiedziała, że powinna pomyśleć o czymś innym, niż ten żar, który rozpalił się w jej wnętrznościach, ale naprawdę nie chciała. Właściwie, to chyba  nawet nie potrafiłaby teraz się skupić na niczym innym.
Jej świadomość nie do końca rejestrowała to, że właśnie w tej chwili stała przyciśnięta do ścianki kamiennego basenu, w prawie już zimnej wodzie i całowała się dziko ze swoim największym i od zawsze zaprzysięgłym wrogiem.
Kierowana jakiś obcym dla siebie instynktem, oparła ręce o brzeg i uniosła się, by móc usiąść na jego skraju. Malfoy złapał ją za uda i pomógł jej w tym, a ona w nagrodę natychmiast objęła go swoimi nogami, wywołując tym niski pomruk aprobaty gdzieś w jego piersi, bo usta wciąż miał zajęte płomiennymi pocałunkami.
Znów wplotła palce w jego włosy, a drugą dłonią sięgnęła do jego pleców, drapiąc je w jakimś nieopisanym szale, jaki ją ogarnął.
Chciała go zniszczyć, pogrążyć, upokorzyć i zabić!
Chciała poczuć go głęboko w sobie, jak jeszcze nigdy, nikogo…

(Koniec sceny 16+)

◈◈◈

Łup! Łup! – rozległo się donośne pukanie do drzwi łazienki.
Ledwie stłumiła okrzyk zaskoczenia i natychmiast mocno odepchnęła go od siebie.
- Hej tam! Długo jeszcze? Nie będę tu czekał!
Obydwoje od razu rozpoznali, że był to Ernie Macmillan.
Hermiona niezgrabnie wynurzyła nogi z wody i wstała, usiłując się nie zachwiać. Musiała szybko wyregulować swój oddech i jakoś się ogarnąć.
- Odpowiedź mu coś, bo może tu wejść! – wyszeptała, w pośpiechu szukając swojej różdżki.
- Zaraz wychodzę! – krzyknął głośno Draco, ochlapując sobie twarz wodą.
Hermiona doskonale wiedziała, że był niemniej zszokowanym od niej, tym co się przed chwilą stało.
Blondyn wyszedł z basenu i pozbierał swoje ubrania. Odnalazł różdżkę i ubrał się za pomocą
zaklęcia.
Hermiona w tym czasie również wreszcie zlokalizowała swój magiczny atrybut i szybkim ruchem wysuszyła swój kostium kąpielowy, dopiero teraz uświadamiając sobie, że ma nadal obnażoną jedną z piersi. Poprawiła stanik i czym prędzej rzuciła na siebie zaklęcie kameleona. Stanęła tuż przy wyjściu, próbując jakoś uspokoić swój oddech, co wcale nie było takie proste. Wiedziała, że musi wymknąć się tak, by Ernie niczego nie podejrzewał.
Draco otworzył drzwi na oścież, z wyższością patrząc na Prefekta Naczelnego.
- Coś ty tu robił tak długo, Malfoy? – sarknął Mcmillan.
- Nie twoja sprawa! – odpyskował, odsuwając się i obserwując to, jak puchon wchodzi do pomieszczenia.
Hermiona odczekała, aż Macmillan znajdzie się w środku, a potem dyskretnie prześliznęła się tuż za jego plecami.
- Na przyszłość radzę ci się mnie pytać, kiedy możesz zająć łazienkę! – nakazał dyktatorskim tonem Ernie, po czym z obrzydliwie pewną siebie miną, czekał, aż Draco wreszcie wyjdzie, by móc z całym impetem zatrzasnąć za nim drzwi.

◈◈◈

Hermiona, boso, nadal w samym stroju kąpielowym oraz wciąż mając na sobie zaklęcie kameleona, stanęła nieopodal ściany, czując, że wreszcie powoli odzyskuje kontrolę nad oddechem.
W tym samym czasie, Draco wyjął swoją różdżkę i za pomocą zaklęcia wysuszył włosy. On wyglądał już na zupełnie opanowanego.
- To się nie wydarzyło! – wyszeptała, przemykając obok niego.
Malfoy uniósł głowę i popatrzył w przestrzeń.
- Zapewniam cię, że nie wydarzyło – potwierdził cicho.
Prawie biegiem ruszyła w stronę swojego dormitorium. Nie miała pojęcia co się z nią działo, ale każde jedne z tych uczuć, było tak wysoce niewłaściwe, że miała ochotę natychmiast rzucić na siebie naprawdę mocne zaklęcie zapomnienia.
Nie miała pojęcia, jakim cudem spojrzy mu w oczy na kolejnym spotkaniu grupy resocjalizacyjnej, ale już się tego bała. Co ją napadło? Naprawdę nie potrafiła tego w żaden sposób racjonalnie wyjaśnić.
Chciała się napić wina i… I na spokojnie o tym zapomnieć. Raz na zawsze wyrzucić wspomnienia z tego wieczoru ze swojego głowy. Tak. Tego właśnie chciała!

◈◈◈

Kolejnego ranka naprawdę mocno bolała ją głowa. A to wszystko przez to, że nie skończyła wczorajszego wieczoru na jednej lampce wina. Od początku planowała raz na zawsze zamknąć to wspomnienie w jakimś zakamarku swojej głowy, do którego nie miała zamiaru już nigdy zaglądać. Jednak to się jej nie udawało. Przecież nie byłaby sobą, gdyby nie zaczęła tego krok po kroku analizować.
Najprostszym wyjaśnieniem tej sytuacji byłoby to, że Malfoyowi, po wojnie po prostu odbiło. Czy w innym przypadku naprawdę byłby na tyle odważny, by znów ją zaatakować?
Niemniej, to, że tym razem się przed nim nie obroniła, mogło być spowodowane tylko i wyłącznie tym, że jej najprawdopodobniej wojna również pomieszała zmysły. To chyba jedyne logiczne i racjonalne wytłumaczenie całej tej sytuacji. Byłaby skłonna nawet na to przystać, gdyby nie fakt, że do teraz czuła w całym ciele ten słodki skurcz podniecenia, gdy tylko przypominała sobie, dotyk jego dłoni i smak pocałunków. Czy to mogły być myśli wariatki? Być może tak...
Zawsze była pewna, że zna pojęcie pożądania lepiej niż ktokolwiek inny. Bo czyż nie pragnęła Rona przez tak długi czas? Każda inna dawno by się poddała, ale nie ona… Ona wiedziała, że w końcu dostanie to, czego tak bardzo chce. I tak się stało. Miała go całego. Pozostawało pytanie, dlaczego teraz czuła coś zupełnie innego niż wtedy? A jeśli to było tak bardzo inne, to czy wciąż mogła nazywać to pożądaniem? Nie potrafiła znaleźć odpowiedzi na te pytania. Dlatego analizowała dalej.
Dlaczego jej dotknął, pomimo tego, że podobno nie lubił dotyku? Dlaczego to zrobił, skoro od zawsze powtarzał, że brzydzi się nią i jej krwią? Dlaczego znów ją zaatakował, doskonale wiedząc, jakie mogą być dla niego tego konsekwencje? Naprawdę starała się to zrozumieć…
Przez chwilę zastanowiła się, czy przypadkiem ta dziwna prostytutka z Trzech Mioteł  nie miała trochę racji. Może jej po prostu pożądał? Może w jakiś chory sposób, miała zastąpić mu tę dziewczynę, o której tak obsesyjnie rozmyślał? Może chciał ją mieć, tylko po to, by pokazać jej swoją wyższość i fakt, że nawet ona nie jest w stanie mu się oprzeć? A może… Nie, to było przecież niemożliwe. Tu na pewno nie mogło chodzić o nią. Parkinson przecież mówiła, że Draco poznał tę dziewczynę w czasie wojny. Nie miała żadnych wątpliwości, że jeśli kiedykolwiek ona sama gościła w fantazjach Malfoya, to najpewniej jedynie jako zimny trup.
Większość nocy poświęcona na takie przemyślenia, zaowocował pustą butelką po jej ulubionym, różowym winie. Wiedziała, że to nieodpowiedzialne, ale z drugiej strony przecież jutro była niedziela. Od razu postanowiła, że przez cały dzień nie pokaże się nigdzie w zamku, a zamiast tego poprosi Mrużkę o dostarczenie jej posiłków prosto do komnat.
Dodatkowo potok jej myśli zajmowała też sprawa tego, co Malfoy jej powiedział. Czyżby naprawdę nic nie wiedział o sprawie Ginny? To by oznaczało, że znalazła się w punkcie wyjścia. Nie… na pewno kłamał. Zapewne krył kogoś ze swoich kolegów. Koniecznie musiała się dowiedzieć kogo!
Teraz czekały na nią dwie ważne decyzje. Pierwsza dotyczyła tego, w jakim kierunku pójdzie dalej jej śledztwo w sprawie Ginny, a druga… To była przysięga. Postanowiła poprzysiąc samej sobie, że nigdy więcej nie dopuści do takiej sytuacji z Malfoyem. To nie miało prawa się powtórzyć. Nigdy.

 ◈◈◈

Cieszyła się, że w poniedziałek nie miała z nim wspólnych zajęć. Na śniadaniu i obiedzie usiadła tyłem do stołu Slytherinu i nawet nie była pewna, czy Malfoy w ogóle pojawiał się na tych posiłkach.
Dziś popołudniu mieli spotkanie ze starym aurorem Mcgardem, który miał chyba najbardziej monotonny głos na świecie i mocne początki sklerozy. Hermiona miała tylko nadzieję, że nie zaczerwieni się przed całą grupą, jak tylko Malfoy wejdzie do auli. Pewnie zabiłby ją swoim śmiechem… Już i tak nazwał ją cnotką. Powinna być dziś bardzo pewna siebie.
Założyła granatową sukienkę za kolano, ozdabianą gustownym, beżowym paskiem.Włosy upięła wysoko i zrobiła lekki makijaż. Miała nadzieję, że wygląda w tym stroju na poważną i zdystansowaną. Taki efekt chciałaby uzyskać. 

◈◈◈

            Gdy weszła do auli wraz z leciwym aurorem, który wyglądał trochę jak pomarszczony basset z wielkimi, smutnymi oczami, od razu zauważyła, że Malfoya jeszcze nie ma. Oprócz niego brakowało również Greengrass oraz Multon.
Witając się z  Ernie Mcmillanem, dostrzegła, że miał on dość nieprzyjazną minę, najpewniej zły o to, że jego podopieczna nie stawiła się na czas. Hermiona przypuszczała, że będzie chciał jej za to wlepić kolejny szlaban. Uznała, że jak tylko przejdą do pokoju obok, to pogada z nim o tym, jak traktuję Jessicę.
Postanowiła, że nie będzie dłużej czekać na spóźnialskich. Nim jednak zdążyła otworzyć usta, drzwi do auli otworzyły się z takim impetem, że uderzyły o ścianę.
Hermiona, aż zachłysnęła się powietrzem, widząc prawdziwą furię w jego oczach. Czyżby miał zamiar zaatakować ją przy tych wszystkich ludziach?
Draco jednak przeciął pokój niczym błyskawica i jednym celnym ciosem posłał Macmillana na ziemię.
- Zabije cię, szumowino! – warknął, łapiąc zamroczonego puchona za fraki i uderzając go po raz drugi.

Hermiona, dopiero teraz spostrzegła, że zaraz za nim do auli wbiegły Astoria Greengrass i wyraźnie zapłakana Jessica Multon.
- Malfoy przestań! – Jako, że stała najbliżej niego, złapała go za ramię i spróbowała odciągnąć od Erniego, w duchu dziękując, że ten nie pomyślał o użyciu zaklęcia bezpieczeństwa.
Na szczęście Neville, Dean i Seamus również od razu wkroczyli do akcji. Thomas i Finnigan, pomogli jej przytrzymać, wciąż szarpiącego się Malfoya, a Neville w tym czasie, podniósł z ziemi dość mocno zamroczonego Erniego.
- Puszczaj Granger! Zabije tego skurwiela! – Draco szarpał się niczym opętany.
Hermiona stanęła tuż przed nim i złapała go za przód jego białej, bluzy z kapturem, lekko nim potrząsając.
- Dość tego! Opamiętaj się, Malfoy! Zaraz wszystko wyjaśnimy!
Chyba usłyszał co mówiła, bo popatrzył jej prosto w oczy i wreszcie przestał się wyrywać.
Hermiona wzięła głęboki oddech i puściła go.
Zmusiła się do uprzejmego uśmiechu i odwróciła się w stronę wyraźnie skonsternowanego aurora. Dean i Seamus, również puścili blondyna, jednak wciąż stali tuż obok, przyglądając mu się z niepokojem.
- Przepraszam bardzo panie Mcgradem, ale niespodziewanie musimy odwołać pański dzisiejszy wykład.  – Hermiona starała się przybrać odpowiednio beztroski ton głosu - Z przyjemnością jednak wysłuchamy pana za tydzień! - Nerwowym ruchem, złapała aurora pod ramię i nieco bezceremonialnie pociągnęła go w stronę drzwi. Właśnie zamykała je za wyraźnie zaskoczonym staruszkiem, Ernie oprzytomniał na tyle, by zorientować się, co się tak właściwie stało.
- Zabiję cię za to, ty pierdolony śmierciożerco! – krzyknął, łapiąc za różdżkę i rzucając nieudolny czar, które ledwo przeciął Malfoyowi dolną wargę.
Draco syknął cicho, ale nie zrobił nic więcej, tylko lekceważącym gestem starł krew z ust.
- Spokój! – Hermiona machnęła swoją różdżką, a w całej auli rozległ się głośny huk.
- Granger, nie możesz… - zaczął mówić Ernie, ale ona w odpowiedzi tylko szybko podeszła do niego i bezceremonialnie wyrwałam mu różdżkę z ręki, nie chcąc, by drugi raz zaatakował ślizgona.
- Powiedziałam, że ma być spokój! -  warknęła, naprawdę rozwścieczona.
Właśnie wyszła przed tym wiekowym aurorem na nieudolną idiotkę, która nawet potrafiła nad nimi zapanować! Jak nic całe ministerstwo wkrótce będzie plotkowało o tej sytuacji...
- On musi ponieść surową karę! – zażądał Macmillan.
- Ty wstrętny śmieciu! - Draco popatrzył na Erniego z tak wielką nienawiścią, że Hermiona zdziwiła się trochę, że puchon od razu nie padł od tego martwy.
- Wychodzą wszyscy poza Multon, Greengrass i ich opiekunami!– rozkazała ostrym tonem.

Reszta ślizgonów popatrzyła na nią dość niepewnie, ale powoli jeden po drugim zaczęli zbierać się do wyjścia.
- Jesteś pewna Hermiono, że mamy wyjść? – zapytał Dean, patrząc z powątpiewaniem na Dracona.
- Tak, spokojnie możecie iść. Oczywiście ty zostajesz, Malfoy!
Ślizgon popatrzył na nią z wyraźną niechęcią, ale skinął głową na znak zgody.
- To znaczy, że ja też? – pisnęła lekko podekscytowana Romilda.
- Nie, dziękuję Vane, ty również możesz wyjść – zgasiła jej zapał Hermiona.
Miała wrażenie, że gryfonka najchętniej, jeszcze by się o to kłóciła, ale najpewniej widząc minę Granger, postanowiła zrezygnować. 

Wreszcie wszyscy wyszli.
- W porządku Ernie? – zapytała Hermiona.
- Jak może być w porządku, jak ten popieprzony gnojek złamał mi nos! Zaatakował mnie, bez powodu…
- Ty pierdolony zwyrodnialcu! Bez powodu? Już ja ci… - Draco podwinął rękaw swojej bluzy, jakby szykując się do walki wręcz.
- Z łaski swojej, zamknij się wreszcie Malfoy! – Hermiona była pewna, że za chwile naprawdę wybuchnie.
- Czy ktoś mi wyjaśni o co tu chodzi?! – zdenerwował się Neville.
- O niego! To zwykła świnia! – Astoria wskazała oskarżycielsko na Erniego.
- Cisza! Poważnie, mam już tego dość! Kto się następny odezwie niepytany, temu obetnę jęzor zaklęciem! – zagroziła im Hermiona.
O dziwo cała grupa popatrzyła na nią z całkowitą powagą. Od razu zrozumieli, że żarty się skończyły.
- Ernie, idź do skrzydła szpitalnego, niech pani Pomfrey naprawi ci nos – nakazała, starając się ukryć swoją niechęć.
- To wykluczone! Nie mam pojęcia co oni chcą ci o mnie chcą nagadać, ale to zapewne będą same kłamstwa! – pieklił się Macmillan.
- Oczywiście, że tak. Przecież cię znam i wiem, że nie zrobiłbyś niczego wbrew regulaminowi – zapewniła go fałszywie. – Nie musisz się o nic martwić, ja tylko chcę wyznaczyć im kary za tę całą aferę. Bądź spokojny! – Uśmiechnęła się z przymusem i wyciągnęła do niego rękę z jego różdżką.

Ernie nie wyglądał na do końca przekonanego, ale powoli pozbierał się, odebrał różdżkę i wyszedł z auli. Hermiona od razu przezornie rzuciła zaklęcie uniemożliwiające mu podsłuchiwanie pod drzwiami.
- Naprawdę, nie sądziłem, że tak nisko upadniesz Granger, by pozwalać na… - warczał Malfoy.
- Cholera jasna, Malfoy! Czy ty choć raz możesz się zamkną, gdy ja cię o to poproszę? Chociaż jeden, pieprzony raz! – Sama miała wrażenie, że aż iskrzy od tłumionej w sobie wściekłości.
Blondyn mruknął coś nieprzyjemnego pod nosem, ale na głos już się więcej nie odezwał.
- Hermiono, wyjaśnisz mi o co tu chodzi? – zapytał cicho Longbottom.
Gryfonka potarła skronie, wiedząc, że ból głowy będzie dziś nieunikniony.
-  Później Neville, obiecuję. A teraz bardzo cię proszę, odprowadź Astorię do salonu Slytherinu, dobrze? Jeśli przypadkiem spotkacie po drodze Erniego, to z nim nie rozmawiajcie, tylko szybko się oddalcie. I lepiej trzymaj różdżkę w pogotowiu…– poprosiła cicho.
- Jesteś pewna? – Neville niepewnie popatrzył na Dracona.
- Tak, zrób to proszę.
- Nie idę bez mojego chłopaka! – zaprotestowała Astoria.
- Wynoś się Greengrass, albo zaraz przeklnę cię zaklęciem brzydoty! – zagroziła jej Hermiona.
- Idź do salonu, jak Granger ci każe! – wtrącił Malfoy.  Astoria w pierwszym odruchu zrobiła minę naburmuszonego dziecka, ale zaraz potem posłusznie skinęła głową i podeszła do drzwi.
- A ja? – zapytała cicho Multon, nawet na chwilę nie przestając pochlipywać.
- Spokojnie Jessico – przemówiła do niej łagodnie, co nie było proste zważywszy na jej wzburzenie – Chcę tylko z tobą porozmawiać…

Hermiona poczekała aż Neville i Astoria wyjdą z auli i odwróciła się w stronę Dracona.
- Zrobił też coś Greengrass?
- Nie dał rady, ale próbował… - wycedził przez zaciśnięte zęby.
- Chodź Multon, przejdziemy do pokoju obok i pogadamy – Hermiona zachęcająco wskazała jej drzwi do gabinetu wykładowców.
- Możemy tutaj. – Jessica otarła łzy i popatrzyła na Draco, jakby szukając jego aprobaty.
- Wiem, że możemy, ale jeśli Malfoy usłyszy więcej szczegółów, to jak nic zabije jeszcze dziś Macmillana i wkrótce sam skończy w więzieniu, pozbawiony duszy.
- Zrobię to…- zaczął mówić Draco.
- Wiem, że jesteś do tego zdolny, ale nie mam zamiaru ci na to pozwolić. Usiądź i poczekaj tu na mnie. Wyczaruj sobie jakąś książkę lub gazetę, bo to może chwilę potrwać – poradziła mu.
- Niby dlaczego miałbym cię posłuchać? – buntował się.
- Bo dobrze wiesz, że to pierwszy i najpewniej ostatni raz w moim życiu, gdy akurat jestem po twojej stornie. – Hermiona patrzyła mu głęboko w oczy, chcąc udowodnić, że mówi prawdę.
Chyba dotarło, bo Draco jeszcze przez chwilę patrzył na nią, ale w końcu usiadł w pierwszej ławce, wyjął różdżkę i przywołał zaklęciem jakąś wielką księgę.
- Chodź, Multon. – Hermiona podeszła do drzwi i otworzyła je na oścież.
Jessica nie wyglądała na do końca przekonaną, ale wreszcie przeszła przez aulę i weszła do gabinetu.
- Wszystko będzie dobrze… - spróbowała ją uspokoić Hermiona, choć sama, całą sobą czuła, że to nieprawda. Nic nie było dobrze. Dopuściła do tego, że ktoś skrzywdził te małą, niewinną blondyneczkę. Wiedziała, że to już na zawsze pozostanie jej, jako wyrzut na sumieniu.


◈◈◈

No i znowu jest... :D 

Dwa dni to i tak dużo bez rozdziału, jak dla mnie :D Tak lubię czytać wasze komentarze, że po prostu muszę mieć ich stałe źródło, bo inaczej humor mi siada :)
Kilka osób wspomniało, że to trochę wcześnie na jakąś poważniejszą scenę z D&H, ale powoli zbliżamy się do połowy zaplanowanych rozdziałów, więc uznałam, że to odpowiedni czas :)
Co do samej sceny - nie uznałam, że musi być oznaczona jako 18+, bo nie jest aż tak mocna. Mam nadzieję, że nikogo poniżej 18 lat nie zaskoczyła na tyle, by to mogło wywołać jakąś traumę :)
Dziękuję za Wasze liczne odwiedziny i komentarze!

Serdeczne uściski!

V.