[WOW] Rozdział 2 - "Wszystko według planu"

Krótko... ale zawsze :)

◈◈◈

Miarowy i rytmiczny stukot kół pociągu działał na nią uspokajająco. Zaciągnęła się papierosem i wydmuchała dym w stronę otwartego okna. Pejzaż za nim zmieniał się dynamicznie, lecz wcale się tym nie interesowała. Pochłaniały ją jej własne myśli. Jeszcze kilka tygodni temu nawet nie rozważała powrotu do szkoły. Czuła, że powinna dać sobie trochę czasu na uporanie się z tym całym powojenny bałaganem. Wyprawa po Horkruksy, Wielka Bitwa, śmierć tak wielu ludzi, których znała, trudne poszukiwania rodziców i wreszcie utrata najbliższej przyjaciółki…
Harry i Ron postanowili dać sobie czas i w spokoju przeżyć żałobę. Potem mogli zacząć powoli planować co będzie się dalej działo w ich życiu. Ona niespodziewanie została pozbawiona takiej możliwości. Musiała jednak zacząć od razu działać, bo znienawidziłaby samą siebie, gdyby postąpiła inaczej. Nie miała czasu do stracenia. Przysięgała nad grobem Ginny, że dopadnie tego kto ją tak bardzo skrzywdził. Nawet nie zakładała, że mogłaby odnieść porażkę.

◈◈◈

Spojrzała przez ramię w stronę przedziału. Parvati Patil była wyraźnie przygnębiona, a siedząca naprzeciwko niej Susan Bones miała równie ponurą minę. Jedynie Luna, wieczna optymistka, szczebiotała o czymś wesoło. Jednak one zdawały się w ogóle jej nie słyszeć, wciąż pogrążone we własnej, cichej rozpaczy. Utrata Lavender Brown odcisnęła na Parvati niezmywalne piętno, a fakt że jej siostra Padma wciąż leżała ciężko chora w klinice św. Munga, tylko potęgował załamanie gryfonki. Natomiast Susan wciąż nie mogła pogodzić się ze śmiercią swojej najlepsze przyjaciółki – Hanny Abbott, która zginęła na jej oczach w czasie Wielkiej Bitwy. Mimo tych traumatycznych przeżyć dziewczyny zdecydowały się na powrót do Hogwartu. Poprzedni rok szkolny został w całości anulowany, więc nie miały innego wyboru, jeśli chciały uzyskać zaliczenia z owutemów.
Hermiona musiała przyznać, że nawet ją to ucieszyło. Parvati i Susan mogły jej się przydać przy realizacji niektórych części jej planu. Jeszcze tylko kilka szczegółów i będzie mogła powoli zacząć działać…

◈◈◈

Wyjęła kolejnego papierosa i przypaliła go zwykłą, mugolską zapalniczką. Wiedziała, że jej rodzice i znajomi nie pochwalali jej nowego nałogu, ale nie miała zamiaru przestać. Choć raz chciała zrobić coś wbrew temu, czego wszyscy od niej oczekiwali. Koniec z ugrzecznioną panną Granger. Wojna hartuje i pomaga szybciej dorosnąć…
Kątem oka zobaczyła jakieś zamieszanie na korytarzu gdzieś przy ostatnim przedziale. Odwróciła głowę i zmrużyła oczy, chcąc dostrzec co tam się dzieje. Od razu zorientowała się, że musiała tam stać grupka najstarszych ślizgonów. Platyna włosów Malfoya, wyraźnie odznaczała się na tym tle. Jak przypuszczała zaraz obok niego stał nie kto inny, jak Blaise Zabini. Wysoki, umięśniony i czarnoskóry, był prawie tak samo wysoki jak Malfoy. Dwie niższe postaci to zapewne były dziewczyny. Z tego co Hermiona zdążyła się zorientować, to z ich rocznika jedynie Pansy Parkinson i Tracey Davis dostały od Ministerstwa zgodę na wznowienie nauki. Poza nimi jeszcze tylko Theodore Nott i  David Ress skorzystali z ugody z Wizengamotem. Widocznie czyny tej szóstki były na tyle niewiele znaczące, że dostali wyroki w zawieszeniu lub ich sprawy zostały umorzone.
Hermioną prychnęła lekko pod nosem. Malfoy ze swoim Mrocznym Znakiem był zapewne niewinny jak maleńka, pluszowa owieczka. Ten cholerny dupek, miał tylko tyle szczęścia, że jego matka stanęła po dobrej stronie barykady w czasie decydujących minut Wielkiej Bitwy. Wyłącznie dlatego Harry wstawił się u Kingsleya za tym, by Draco nie skończył w zimnym lochu wraz ze swym przeklętym ojczulkiem. Lucjusz co prawda nie dostał pocałunku Dementora, ale i tak cała magiczna społeczność cieszyła się, że gnił teraz w Azkabanie.
Młody Malfoy, podobnie jak jego koledzy z Domu Węża miał przez jakiś czas pozostawać pod nadzorem Ministerstwa Magii, a gdzie można byłoby ich łatwiej kontrolować niż w Hogwarcie? Tak, to była najlepsza opcja i Hermiona cieszyła się, że właśnie tak zdecydowano. To mogło wiele jej ułatwić.
Znów zaciągnęła się papierosem. Nienawidziła Malfoya od zawsze, na zawsze i ze wszystkich sił, ale wiedziała, że jeśli ma rozpracować całą historię tego, co przytrafiło się Ginny, to ten wstrętny gad, będzie mógł się jej na coś przydać. Nadal pozostawał tym przeklętym Księciem Slytherinu, bez wiedzy którego reszta tych zasmarkanych idiotów nie odważyła się nawet głębiej odetchnąć. Jeśli jej podejrzenia co do udziału jakiegoś ślizgona w nieszczęściu Ginny były właściwe, to na pewno on coś o tym wiedział. Cieszyła się, że pozycja Prefekt Naczelnej i dodatkowe przywileje jakie nadał jej specjalny dekret Ministra Magii oraz nowa dyrektor Hogwartu – Minerwa McGonagall, sprawią, że Malfoy będzie musiał z nią współpracować. Na dodatek na pewno był też świadomy tego, że nie będzie mógł za bardzo jej podskakiwać. To na początek wystarczyło.
Znów spojrzała na grupę ślizgonów i zdziwiła się trochę, widząc, że Draco bez zawahania odłącza się od swojej świty i z obrzydliwą pewnością siebie wypisaną na bladej twarzy, rusza w jej kierunku. Wiedziała jaki jest jego cel i ledwo powstrzymała uśmiech satysfakcji. Dobrze, o to jej przecież chodziło!
Zgasiła papierosa i wyrzuciła niedopałek przez okno. Założyła ręce na piersi i spokojnie odwróciła się w jego stronę, wysoko unosząc głowę.
Gdy chłopak znalazł się nieco bliżej, Hermiona uważniej mu się przyjrzała. Wyraźnie zmężniał. Był wysoki i niewątpliwie dobrze zbudowany. Zapuścił też włosy, które teraz prawie sięgały jego ramion. Był bardzo podobny do swojego ojca. Nie było już w nim śladu tego wymuskanego wymoczka, jakim był w pierwszych latach szkoły. Nie miał na sobie jeszcze uczniowskiej szaty, za to ubrany był w czarne jeansy i szary sweter, który podkreślał kolor jego oczu. Prawdziwy przystojniak. Na szczęście na niej nie robiło to najmniejszego wrażenia.
Dziewczyna delikatnym gestem poprawiła swoją bluzkę w kolorze głębokiej fuksji, tylko przy okazji upewniając się, że jej różdżka jest dobrze ukryta w specjalnej skrytce w okolicach dekoltu.
- Witaj Szlamo! – Draco uśmiechnął się z wyższością.
- Dzień dobry, Śmierciożerco! – odpowiedziała, również się uśmiechając – jej uśmiech był nieco wymuszony, ale i tak zobaczyła, że jej odpowiedź go zaskoczyła.
- Myślałem, że to tylko głupie płotki, że najpospolitsza i najbardziej obrzydliwsza szlama Gryffindoru, postanowiła jednak wrócić do szkoły... – zaczął, wciąż się uśmiechając.
-  Miałabym ci pozwolić, tęsknić za mną przez cały kolejny rok? To byłoby doprawdy zbyt okrutne! - zripostowała.
- Od kiedy zrobiłaś się taka harda i pyskata, co? – Draco podszedł bliżej, założy ręce na piersi i oparł się barkiem o drzwi przedziału, w którym siedziały jej koleżanki. Jego spojrzenie dosłownie się w nią wwiercało, ale Hermiony wcale to nie deprymowało.
- Od zawsze taka byłam, Malfoy. Jednak nie zwykłam wdawać się w dyskusje z ludźmi, którzy nie mają mi niczego ciekawego do powiedzenia.
- Dlaczego nie zaszyłaś się gdzieś razem z dwójką tych twoich zidiociałych przyjaciół z dala od tego całego bagna? Mogłabyś nam wtedy oszczędzić swojego odrażającego widoku…
- Zaskoczę cię, jeśli powiem, że wróciłam do szkoły tylko i wyłącznie dla ciebie? – Zaśmiała się złośliwie, gdy zauważyła, że kolejny raz zbiła go z tropu.
Nie spodziewała się jednak tego, że Malfoy gwałtownie złapie ją za dłoń i szybkim ruchem podciągnie rękaw jej bluzki.
Słowo „szlama” wyryte na jej nadgarstku przez jego martwą ciotkę nadal odcinało się szkarłatem na skórze. Próbowała setek zaklęć, ale żadne nie pozwoliły jej tego usunąć.
- To  cię zupełnie dyskwalifikuje w moich oczach! – Blondyn zacisnął palce na jej dłoni tak, że to aż zabolało. – I radzę ci raz na zawsze zapamiętać kim jesteś!
Hermiona spojrzała na niego bez cienia strachu. Błyskawicznie uwolniła rękę z jego uścisku, po czym sama używając całej swojej siły, złapała go za lewy nadgarstek i w mgnieniu oka, szorstkim gestem, odsłoniła jego przedramię.
Mroczny Znak nieco przybladł, po śmierci Voldemorta, ale jednak nadal był czarny i mocno kontrastował z nienaturalnie bladą skórą Malfoya.
- A to dyskwalifikuje ciebie w moich, śmieciu! I cieszy mnie, że teraz wszyscy już wiedzą, kim jesteś i ile tak naprawdę jesteś wart, szumowino! – Z czystą odrazą odepchnęła od siebie jego dłoń.
Draco wyglądał, jakby poraziła go jakimś zaklęciem, a Hermiona miała pewność, że wreszcie udało jej się kompletnie wyprowadzić go z równowagi.
- Dziwka! – warknął, opuszczając rękaw bluzy i błyskawicznie sięgając do kieszeni.
W odpowiedzi parsknęła kpiącym śmiechem.
- Szukasz różdżki? Chyba zapomniałeś, że ci ją odebrano…
- Policzymy się gdy tylko ją odzyskam! – zagroził, a jego oczy ciskały prawdziwe gromy.
- Nie obiecuj, bo znów mnie rozczarujesz… - Nonszalancko wzruszyła ramionami, tym samym pokazując, że jego groźby nie robią na niej żadnego wrażenia.
- Przysięgam, że pożałujesz! – syknął przez zaciśnięte zęby, najwyraźniej ledwo się hamując przez uderzeniem jej w twarz.
- Znów ten sam banał? Ale ty jesteś nudny! –  Z gracją odegrała scenę teatralnego ziewnięcia.
- Już po tobie! – Draco spojrzał na nią z pogardą i najwyraźniej chciał wreszcie odejść, ale ona szybko zastąpiła mu drogę.
- Właśnie po to wróciłam do szkoły! Po to by mieć cię na oku Malfoy! Przysięgam, że od teraz będę twoim najgorszym koszmarem! Nie zaznasz ani chwili spokoju!
- Od zawsze jesteś moim koszmarem, Granger! Dobrze ci radzę trzymać się ode mnie z daleka! Nie masz pojęcia z kim zadzierasz głupia szmato! Lepiej dla ciebie, byś jak najszybciej się stąd wyniosła! – Jego wzrok wypełniała głęboka nienawiść.
Hermiona udała szczerze rozbawioną.
- Zapomnij! To ty jeszcze nie masz pojęcia co cię czeka, przebrzydły bydlaku! Nim minie pierwsze półrocze, będziesz gorzko żałował, że jednak nie zesłano cię do Azkabanu… - zaśmiała mu się mu  prosto w nos, po czym jak gdyby nigdy nic, odwróciła się i pozwoliła mu przejść. Ona sama sięgnęła po zapalniczkę i kolejnego papierosa.
Malfoy odszedł, ale nawet po tym w jaki sposób szedł, Hermiona dostrzegła, że był niewyobrażalnie rozwścieczony. Świetnie! Właściwy początek.
Uśmiechnęła się złośliwie pod nosem i odpaliła swą nikotynową używkę. Wszystko układało się dokładnie tak jak tego chciała.

◈◈◈

Na dworcu panował spory rozgardiasz, ale Hermiona i tak zauważyła, że nie odczuwa się tu tej samej radości co dawniej. Stanęła z boku, chcąc sprawdzić czy wszyscy opuścili już pociąg. Młodsi Prefekci mieli dopilnować porządku przy wsiadaniu do powozów, a drugi Prefekt Naczelny  - Ernie Mcmillan, miał nadzorować przeprawę  pierwszorocznych łodziami. Westchnęła ciężko, marząc o tym, by jak najszybciej znaleźć się w zamku. Akurat w tej chwili minęła ją grupka siedmiorocznych Ślizgonów z Malfoyem na czele. Blondyn nie zaszczycił jej nawet jednym spojrzeniem. Prychnęła cicho pod nosem, ubawiona jego zachowaniem i nawet nie zauważyła, że ktoś do niej podszedł.
- Cześć, Granger – zdziwiona odwróciła się w stronę Pansy Parkinson, która najwidoczniej odłączyła się od ślizgońskiej grupki.
- Czegoś chcesz? – zapytała bez ogródek, przygotowana na kolejną niemiłą konfrontację.
- Masz ognia? – dopiero teraz zauważyła, że Parkinson trzymała w dłoni papierosa.
Pstryknęła palcami, a w jej ręce pojawiła się mugolska zapalniczka. Parkinson niepewnie spojrzała na ten przedziwny wynalazek, ale Hermiona sama ją odpaliła i podała dziewczynie.
- Dzięki… – mruknęła Pansy, przypalając papierosa – Cholernie ciężko jest palić, gdy nie ma się różdżki!
- Odzyskacie je dziś po ceremonii.
- No i właśnie to mnie martwi – Pansy spojrzała na nią uważnie.
- Niby dlaczego?
- Słuchaj Granger, doskonale wiesz, że cię nie znoszę.
- Z zupełną wzajemnością, Parkinson – odpowiedziała swobodnie Hermiona.
- Ale na nim mi zależy…
- Doprawdy? – Gryfonka nie mogła ukryć kpiącego uśmieszku. – Po tylu latach nadal robisz sobie nadzieję?
Pansy wyraźnie się spięła.
- Nie. Nie mam już nadziei, ale to nie zmienia tego, co do niego czuję… - Ślizgonka wyglądała na zrezygnowaną.
- Błagam, oszczędź mi szczegółów! Nie obchodzą mnie twoje relacje z tym bladym gadem! – Hermiona, postanowiła, że pora odejść.
- Ale mnie interesują twoje! – Parkinson zastąpiła jej drogę.
- No cóż… to nie mój problem!
- Nie chcę żeby skończył w Azkabanie! – Pansy wyglądała na zrozpaczoną.
- To mamy zupełnie inne marzenia, a teraz wybacz, ale muszę już iść – Hermiona była gotowa siłą usunąć dziewczynę ze swojej drogi.
- Granger, proszę cię! Nie prowokuj go! Nawet nie masz pojęcia co musiał znosić w ciągu ostatnich dwóch lat! Od dawna jest na skraju wytrzymałości! – Parkinson nie kryła swojej desperacji, a po jej twarzy popłynęły łzy.
Hermiona spojrzała na nią z mieszaniną irytacji i pogardy. Wiedziała, że ta dziewczyna, a w zasadzie już młoda kobieta, od lat na zabój była zakochana w Malfoyu. Fakt, że odważyła się na tę rozmowę w obawie, że ich konflikt może wcześniej czy później odesłać Dracona do więzienia, dobitnie świadczył o tym, że jej uczucia były szczere i głębokie.
- A co mi za to dasz? – zapytała Hermiona, czując, że taka lekka modyfikacja planu może się jej opłacić.
Ślizgonka zamrugała, najwyraźniej zdziwiona.
- Proponujesz mi jakiś układ, Granger?
- Owszem – odpowiedziała.
Pansy zacisnęła swe wąskie wargi.
- Za niego oddam wszystko…
- Świetnie! – skwitowała kąśliwie Hermiona.
- Czego chcesz?
- Dowiesz się we właściwym czasie, Parkinson. – Szybko wyminęła Pansy i ruszyła w stronę powozów. Wiedziała, że właśnie pojawiła się przed nią wspaniała okazja.

- Obiecuję ci Ginny, do końca tego roku szkolnego, ten kto cię skrzywdził gorzko tego pożałuje… Gwarantuje ci, że nie spocznę, dopóki nie poślę jego ścierwa głęboko, jak najgłębiej pod ziemię… - poprzysięgła w swoich myślach, wiedząc, że dokądkolwiek trafiła jej przyjaciółka, to zapewne usłyszała jej obietnicę.


◈◈◈

       Króciutki rozdział na rozgrzewkę :) Dwa kolejne już powstały, więc teraz od Was zależy czy szybko się pojawią. (Wena ostatnio jest łaskawa dla "W otoczeniu..." :)).

Rozmawiałam ostatnio z kilkoma innymi autorkami i wszystkie wskazywały na to, że blogi mają często dużo odwiedzin, a prawie żadnych komentarzy. Koniec leniuszkowania! :) Komentujmy - to zawsze bardzo buduje i pomaga autorkom w przywołaniu weny :)

Część z Was pisze mi w mailu co sądzi o rozdziałach - jak najbardziej taka forma przekazu Waszych opinii też mnie cieszy (venetiia.noks@gmail.com).

Co do samego opowiadania, to jakoś tak... zmieniłam na nie koncepcję. Postanowiłam, że będzie to opowiadanie mocno 18+ (ostrzegam od razu, bo jeśli ktoś nie lubi takich wątków, to może od razu zrezygnować z czytania :)).

Postaci będą bardzo niekanoniczne. Będzie tu wiele zawirowań i dość brutalnych akcji, ale postaram się też wpleść w to wszystko jeszcze trochę humoru (czasem czarnego) :)

Mam nadzieję, że uda mi się wykreować trochę inne Dramione, od tego, które pisałam do tej pory. 

Dam z siebie wszystko, by nie robić tu już takich strasznie długich przerw w publikacjach. Oczywiście zapewniam, że póki starczy mi sił, opowiadanie będzie kontynuowane i nie zamierzam go porzucać :)

           Bardzo proszę o linki do Waszych blogów, bo po tak długim czasie zapewne straciłam z oczu wiele ciekawych historii - koniecznie mi o nich przypomnijcie :)

Pozdrowienia i dużo zdrówka dla Wszystkich! 

V.