Miniaturka - "Pogryź mnie" cz.1 - Noc pełna wrażeń.

Kochani!

Przepraszam Was, za to spore opóźnienie, ale tak się złożyło, że mam naprawdę dużo na głowie. Przechodząc do sedna - miniaturka nie jest zabetowana, pisana na raty, czasem "na kolanie"            
w poczekalni u dentysty - ogólnie: czytacie na własną odpowiedzialność. Jest to dopiero wprowadzenie, do głównej tematyki - ma więc  luźny charakter, z elementami humorystycznymi - czyta ten, kto lubi taki rodzaj miniaturek, reszcie nastawionej na napisanie "ale to jest głupie i mnie nie śmieszy", z góry dziękuje za wszelkie komentarze :). Postacie niekoniecznie kanoniczne.

Cała miniaturka jest luźno inspirowana jednym z moich ulubionych seriali. Przyjaciele sezon 7 odcinek 2 (The One with Rachel's Book).

Obiecuję, że najszybciej jak to będzie możliwe, pojawi się druga część oraz inne zapowiedziane publikacje (choć muszę przeprosić za zmiany w terminach, ale naprawdę ciężko mi ukraść choć trochę wolnego czasu na pisanie). 

Ściskam serdecznie Was wszystkich.

Venetiia

PS. Miniaturka z dedykacją dla AVY i AGI S. :)

❃❃❃

– Hermiona, poszło ci oczko w rajstopach – zagadnęła ją Ginny, gdy w piątkowe popołudnie spędzały przerwę na lunch w ministerialnym bufecie.

– Cholera! Piaty raz w tym tygodniu! Rzuciłam już nawet na nie zaklęcie trwałości. No co się dzieje? – złościła się panna Granger, patrząc na dość okazałą dziurę w czarnej pończosze. 

– Może jakieś złe moce się na ciebie uwięzły? – zachichotała przyjaciółka i wymownie spojrzała      w stronę przeciwległego końca sali.

– Głupi szczeniak! Nigdy nie dorośnie! – wybuchnęła rozwścieczona Hermiona – Chodź Ginny, muszę wracać do pracy. Widok tego gada, skutecznie psuje mi apetyt – zdecydowała, odstawiając swoją tacę i ruszając do wyjścia.
Mimo, że Malfoy udawał, że ona dla niego nie istnieje, to dobrze wiedziała, że to znów była jego sprawka. Ten gbur nie przepuścił żadnej okazji, by jej dokuczyć. Starała się nie zwracać na niego uwagi, ani nie reagować na jego mało śmieszne żarty, ale czasem było to zbyt trudne. Za nic w świecie nie chciała zniżać się do jego poziomu, jednak jej cierpliwość powoli docierała na skraj wyczerpania. Jeszcze trochę, a rzuci się na niego, by naznaczyć jego twarz swoimi paznokciami i to na oczach całego ministerstwa!

❃❃❃

Draco bawił się w najlepsze, a widząc wściekłą minę Granger. W takich momentach poziom jego samozadowolenia osiągał apogeum. Uwielbiał wycinać jej takie numery, po których wprost purpurowiała z oburzenia.

– Jesteś strasznie dziecinny, stary. 

Odchrząknął i szybko opuścił głowę, udając, że wciąż czyta trzymana przez siebie gazetę. 

– Nie mam pojęcia o czym mówisz, Diable. Czy coś się stało? – zapytał z mina niewiniątka.

– Brakuje jeszcze tylko byś pokazywał jej język i ciągnął ją za włosy, gdy jedziecie razem windą – podsumował zachowanie przyjaciela, Blaise.

– Nadal nie wiem o czym bredzisz, ale nie mam już czasu słuchać twoich wyjaśnień. Muszę wracać do pracy. Szef departamentu znów zwołał jakieś głupie zebranie – burknął zniechęcony.

– Dlaczego nie bierzesz przykładu ze swojej koleżanki z biura? Ona uwielbia swoją pracę i zawsze ma porządek w papierach – dociął mu Zabini z wrednym uśmieszkiem.

Draco prychnął oburzony i bez słowa pożegnania ruszył w kierunku wyjścia z bufetu.

❃❃❃

Hermiona pożegnała się z Ginny przy windzie, ponieważ przyjaciółka pracowała w innym dziale. Departament Współpracy Międzygatunkowej znajdował się na czwartym piętrze i  tam też było biuro Hermiony. Zajmowała się Działem Integracji z Mugolami i nie musiała ukrywać, że bardzo lubiła to zajęcie. Niestety w skład jej departamentu wchodziło również kilka innych biur, między innymi Dział Porozumienia z Goblinami, któremu szefował nie kto inny, tylko ten wstrętny Draco Malfoy. Były ślizgon dorównywał Goblinom w miłości do złota i w wymyślaniu różnych przekrętów, więc świetnie nadawał się do tej pracy. Niestety skutkiem tego, ich gabinety znajdowały się dokładnie na przeciwko siebie, a ona musiała znosić widok tego wyniosłego bubka każdego dnia. Draco nigdy nie przepuścił okazji, by wywinąć jej jakiś dziecinny numer. A to zmienił kwiatki, które trzymała w doniczkach w swoim biurze w Jadowite Geranium, które chciało jej odgryźć palce, gdy próbowała je podlać. Innym razem znowu sprawił, że na plakietce na drzwiach pojawił się napis: "Szef Działu Integracji z Mugolami: Hermiona Grnager – zawsze dziewica". Pewnego dnia w czasie zebrania szefów wszystkich działów,  zapytał ją o to gdzie chodzi do fryzjera, ponieważ planuje zbudować duże gniazdo dla swojego ptaszka i potrzebna mu konsultacja kogoś kto zna temat. Ogólnie Malfoy zawsze znalazł sposób na to, by w jakiś sposób ją wyśmiać, upokorzyć lub zwyczajnie jej dokuczyć. Mentalnie nadal pozostawał tym samym małym, wrednym gnojkiem, jakim był za czasów Hogwartu, Całe dnie i noce nie myślał o niczym innym, tylko o dokopaniu w jakiś sposób jej i jej przyjaciołom. Niestety Deprtamen Aurorów znajdował się w zupełnie innej części ministerstwa, więc Harry i Ron praktycznie nie spotykali się z Malfoyem. Tym sposobem, cała jego złośliwość i wrodzona wredność, kumulowała się na biednej Hermionie. Nie raz i nie dwa panna Granger miała ogromną ochotę przekląć go czymś takim, by na długo ją popamiętał, jednakże jej głęboko zakorzenione poczucie honoru jej na to nie pozwalało. Chciała pokazać Malfoyowi, że jest ponad jego głupie, szczeniackie żarty. Wszystko jednak ma swoje granice i Malfoy niech lepiej zacznie uważać z kim ma odwagę, tak bezczelnie sobie pogrywać.

❃❃❃

Humor po lunchu miał pierwszorzędny. Głupie zaklęcie trwałości nie miało szans z jego magicznymi zdolnościami. Lekki ruch różdżką i kolejna para rajstop Granger nadawała się tylko do kosza. Nie mógł wprost opisać, jak cieszyła go jej wściekła mina. Sam powoli odkrywał, że popada w swego rodzaju uzależnienie od dokuczania Pannie-Wciąż-Wiem-To-Wszystko. Przy porannej kawie, w czasie golenia czy podroży kominkiem, jego myśli krążyły wokół jednego tylko tematu: "Jak dokuczyć dziś Granger?". Co wymyślić, by znów doprowadzić ją do wściekłości? Jaki psikus tym razem doprowadzi jej świętą cierpliwość na skraj wybuchu?  Uwielbiał to! A im bardziej odkrywał, jak bardzo to uwielbia, tym bardziej martwiło go, że nie potrafił przestać. Wiedział, że musi obmyślić bardziej dyskretne sposoby na poniżanie Granger. Diabeł zaczynał coś podejrzewać. Pora zacząć się lepiej maskować.

Nadeszła pora na zebranie szefów wszystkich departamentów. Granger też tam będzie. Ciekawe czy zdążyła zmienić rajstopy na nowe? Być może znów znajdzie jakąś okazję, by jej dokuczyć? Tak, na pewno znajdzie! Przecież nosi nazwisko Malfoy, a oni nigdy nie przepuszczają szansy, jeśli taka się im nadarza.

❃❃❃

– Witam panno Granger. – Szef Departamentu Współpracy Międzygatunkowej – Dick Cromvell uśmiechnął się na powitanie do swojej ulubionej podwładnej. Panna Granger była mądra, kulturalna i bardzo oddana swojej pracy. To plasowało ją wysoko w ministerialnych szansach na awans.

– Panie Malfoy... - Dick skłonił się na powitanie blondynowi, który właśnie wszedł do sali konferencyjnej, złoszcząc się w duchu, że ten młody przemądrzalec, ledwo skinął mu głową w odpowiedzi, nie witając się z nikim innym. Bezczelny buc! Za kogo on się uważał? Niestety, pan Cromvell, dobrze wiedział, że aroganckiego syna Lucjusza Malfoya, również musi traktować z szacunkiem. Co więcej, nie mógł pominąć jego kandydatury, przy wyborze swojego zastępcy. Malfoy senior na pewno liczył na szybki awans syna i wściekłby się ostro, gdyby zamiast niego otrzymała go na przykład, mugolaczka Granger. Szykował się gorzki eliksir do przełknięcia.

Wszyscy szefowie poszczególnych departamentów zebrali się już na swoich miejscach. Razem było ich dwunastu.

– Możemy zaczynać? - zapytała Serena Poke, która była sekretarzem departamentu i zawsze przewodziła ich zebraniom.

– Załatwmy to szybko, dziś piątek, mam plany na wieczór – oznajmił wszystkim Malfoy, przyglądając się swoim wypielęgnowanym paznokciom.

Kilka osób parsknęło śmiechem, Cromvell westchnął z dezaprobatą, a Hermiona Granger parsknęła z pogardą. Oczywiście nie mogło to ujść uwadze Dracona.

– A ty co tak prychasz, Granger? Zazdrość ci już nosem wychodzi? Ty pewnie masz zamiar spędzić wieczór w towarzystwie dwóch najlepszych przyjaciółek – książki i butelki taniego wina  - zakpił nieco nieudolnie blondyn. 

Hermiona obrzuciła go niechętnym spojrzenie, ale nie zdobyła się na żadną ripostę. Dumnie uniosła głowę i tak ostentacyjnie, jak to tylko możliwe, postanowiła go ignorować. Kilka osób znów zaśmiało się cicho, ale Dick uciszył ich jednym ruchem ręki i poprosił, by Serena kontynuowała zebranie.

Draco był trochę niezadowolony, że jego błyskotliwy komentarz pozostał bez odpowiedzi, wiedział jednak, że znów udało mu się wkurzyć Granger. Lekko zaciśnięta szczęka, dziwne napięcie widoczne w jej postawie i dłonie kurczowo zaciśnięte na notatniku. O tak! Granger była zła, a o to mu przecież chodziło. Uśmiechnął się cynicznie pod nosem, po czym rozparł się wygodnie i powrócił do myśli   

o planach na wieczór. Nic go nie obchodziło toczące się zebranie. Cokolwiek każą mu zrobić, i tak zwali to na swoją sekretarkę. 

–...raport. – Najpewniej zignorowałby to słowo, jak wszystkie inne, gdyby nie to, że ledwie Serena je wymówiła, w sali konferencyjnej zapadła cisza, a oczy wszystkich obecnych zostały skierowane na niego.

Gwałtownie wyprostował się na krześle usiłując zrozumieć dlaczego wszyscy patrzą na niego wyczekująco.

– Panie Malfoy, przedstawi nam pan ten raport czy nie? - zapytał zniecierpliwiony Dick.

Draco otworzył szeroko oczy i szybko sięgnął do swojej teczki, którą sekretarka przekazała mu jeszcze przed zebraniem. Jednak, ku jego wielkiemu rozczarowaniu, żadnego raportu w niej nie było.

– Czy chodzi o ten raport...– usiłował grać na czas.

– Ten o rezerwach złota. Potrzebne nam to, przy ustaleniu rocznego budżetu departamentu – wyjaśniła mu zniecierpliwiona panna Poke.

– A ten... tak, ja... pracuję jeszcze nad nim... – wypalił, usiłując się nie zaczerwienić. Na wrednego Hipogryfa! Zupełnie zapomniał wspomnieć swojej sekretarce o tym raporcie! Ale wpadka!

Cromvell z dezaprobatą pokręcił głową, a reszta zebranych popatrzyła na Malfoya z wyraźnym niesmakiem. 

– W takim wypadku przedstawi nam go pan na kolejnym zebraniu, to znaczy jutro z samego rana. Nie obchodzi mnie, że jest sobota! Chcę widzieć was wszystkich jutro o dziewiątej! – zaznaczył ostro Dick, po czym wstał, skinął im krótko na pożegnanie i szybko wyszedł.

Rozległ się głośny jęk zawodu, a kilka osób odważyło się nawet spojrzeć z przyganą na Dracona.

– Znów obrywamy za Malfoya! - wyszeptał ktoś ze złością.
Rozległ się dźwięk odsuwanych krzeseł i jeden po drugim szefowie poszczególnych działów wyszli z sali. Draco wciąż siedział na swoim miejscu, usiłując odgadnąć, jakie uczucie obecnie w nim przeważało. Wściekłość, że jego szef potraktował go tak ostro? Przerażenie, że będzie jednak musiał sam napisać ten raport? Czy żal za straconymi planami na wieczór?

– Wiesz Malfoy... – rozległ się irytująco-kpiący głos.– Draco uniósł głowę i spojrzał na stojącą obok niego Granger. – ...gdybyś poświęcał mniej czasu na wygłupy i szczeniackie docinki, a więcej na pracę, to zdążyłbyś się wywiązywać ze swoich obowiązków na czas. W każdym razię życzę ci miłego wieczoru w towarzystwie twoich dwóch nowych przyjaciół: pióra i pergaminu, za pomocą których będziesz pisał ten raport przez całą noc. Hermiona popatrzyła na niego z pogardliwym uśmiechem, po czym dumnie wymaszerowała z sali konferencyjnej. Ta runda należała dla niej.

Draco zaklął pod nosem ze wściekłości. Jak ona śmiała tak się do niego odzywać? Jeszcze pożałuje! Popamięta go, wredna kujonica! Miał ochotę wściekać się tak jeszcze długo, ale z drugiej strony wiedział, że czas ucieka, a raport sam się nie napisze. Najchętniej kazałby zrobić go Wiktorii, swojej starej, nudnej sekretarce, ale pamiętał, że miała ona wyjść dziś wcześniej do domu. Najpewniej wyczuła, że szef może chcieć wrobić ją w kolejne zadanie wykraczające poza jej kompetencje. Mówi się trudno. Odwali ten raport raz-dwa i może zdąży jeszcze skoczyć z Zabinim na drinka. Na razie jednak, musi zakasać rękawy. Do roboty Malfoy!

❃❃❃

– Niestety Ginny, jeszcze nie dostałam tej paczki – narzekała Hermiona, gdy po ciężkim dniu pracy stały w kolejce do sieci Fiuu.

– Och Herm! Musisz przeczytać te książki, mówię ci, są genialne! Te emocje, ta akcja! Cudo!

– Sama nie wiem Gin, nie przywykłam do tego typu... – Hermiona lekko się zarumieniła – ... lektur.

– To wkrótce przywykniesz! Zobaczysz, że zakochasz się w tej treści!

– No cóż... wkrótce się przekonamy, mam nadzieję, że paczka będzie już czekała na mnie w domu.

– Oby. Jestem pewna, że bardzo umiliłaby twój wieczór – Ginny mrugnęła łobuzersko w stronę przyjaciółki. Już ona dobrze wiedziała, co robi, namawiając ją do zakupu ostatnich bestsellerów z serii "Namiętna czarownica".

❃❃❃

– Cholerne Gobliny, cholerny Gringott, cholerny raport i cholerny Dick Cromvell, który kazał mu go pisać! – Draco miał ochotę kląć, rzucać zaklęcia, niszczyć i wreszcie krzyczeć ze wściekłości. Raporty Goblinów były tak okropnie nieczytelne, że siedział nad nimi już prawie trzy godziny, a nie dotarł jeszcze nawet do końca pierwszej strony. Jak tak dalej pójdzie, to spędzi tę noc w swoim gabinecie, próbując odgadnąć ile to też mają tego złota w rezerwie. Dobrze, że przynajmniej miał przy sobie butelkę whisky. Może to rozjaśni mu umysł...

Wszyscy pracownicy ministerstwa, oczywiście poza ochroną, byli już dawno w domach, albo na piątkowych imprezach. Ta myśl wcale nie poprawiała mu humoru. Za jakie grzechy musiał tak cierpieć? Nagle na korytarzu, pod drzwiami jego gabinetu rozległy się kroki, a potem ktoś cicho zapukał do jego biura.

– Wejść – mruknął, żywiąc nadzieję, że może jego sekretarka musiała wrócić po coś do pracy i teraz będzie mógł zawalić tę robotę na nią. Niestety w progu stanął młody, pryszczaty chłopaczek, ubrany w żółty kombinezon z czerwonym logiem firmy kurierskiej MagicExpress. 

– O co chodzi? – zapytał go szorstko Draco.

– Dobry wieczór, czy pani Hermiona Granger? – odezwał się piskliwym głosem.

– A wyglądam na nią? – warknął Malfoy.

– Nie, nie... ale... nie wie pan, gdzie mogę ją znaleźć? – chłopak wyglądał na nieźle zestresowanego.

– Nie wiem i nic mnie to nie obchodzi. Żegnam! – Draco odprawił go ruchem ręki i dolał hojnie whisky do swojej szklaneczki.

– Bo ja mam dla niej paczkę... Muszę dostarczyć ją dziś... inaczej premia...- jąkał się kurier. 

– Jaką paczkę? – Draco uniósł głowę, wyraźnie zainteresowany.

– Z wydawnictwa dla kobiet, "Namiętna czarownica", to chyba książki... 

– Odbiorę je! – zdecydował, szybko podnosząc się z miejsca. Taka okazja mogła mu się nie powtórzyć! Namiętna czarownica, tak? Ooo Granger, doigrałaś się! Szybko nabazgrał jakiś nieczytelni podpis i wręczył kurierowi duży napiwek. Chłopak pożegnał go z szerokim uśmiechem, ale Draco nie zwracał już na niego uwagi. Szybko sięgnął po nóż do listów i czym prędzej otworzył paczkę. Jak przewidywał kurier, znajdowało się w niej kilka książek. Kolorowe okładki sugerowały, że jest to typowo kobieca literatura. Jednak Draco zaintrygowało co innego, a mianowicie tytuły:

"Pięćdziesiąt zaklęć Grega", "Czarna magia Grega", "Nowe czary Grega","Saga Pieprz: Przed szczytem", "Dotyk magicznej różdżki Erossa", "Wybryki magicznej rózdżki Erossa", "Jeszcze więcej wybryków magicznej różdżki Erossa" oraz zbiór opowiadań z serii: "MagicQuin: Noc pełna wrażeń"*. Draco usiadł i znów dolał sobie whisky. O czym mogły być te książki? Musiał się tego dowiedzieć. Oparł się wygodnie i sięgnął po pierwszą część przygód Ally i Grega. W tamtej chwili nawet nie przypuszczał, jakie ta lektura będzie miała dla niego konsekwencje.

CDN...

*Tytuły oczywiście nieprzypadkowo inspirowane znanymi w świecie mugoli tworami literatury kobiecej :)